Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 czerwca 2016r.

Sąd Rejonowy w Kamieniu Pomorskim II Wydział Karny w składzie :

Przewodnicząca : SSR Kamila Nowicka – Homik

Protokolant : St. Sekretarz sądowy Anna Mazurek

w obecności Prokuratora Doroty Roznerskiej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 maja 2016r. i 22 czerwca 2016r.

sprawy karnej

B. N., syna T. i J. z domu C., urodzonego w dniu (...) w K., zamieszkałego : (...), (...)-(...) W.

oskarżonego o to, że :

w dniu 5 listopada 2015 r. w K. gm. W. w ruchu lądowym, na drodze publicznej prowadził samochód osobowy marki C. (...) o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości wyrażającym się wskaźnikiem 0,64 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, w ten sposób, że jechał wskazanym pojazdem jako kierowca

to jest o czyn z art. 178a§1 kk

1.  uznaje oskarżonego B. N. za winnego tego, że w dniu 5 listopada 2015 r. w K. gm. W. w ruchu lądowym prowadził samochód osobowy marki C. (...) o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości wyrażającym się wskaźnikiem 0,64 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, to jest czynu kwalifikowanego z art. 178a§1 kk i za przestępstwo to na podstawie art. 178a§1 kk wymierza mu karę grzywny w liczbie 70 (siedemdziesięciu) stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na kwotę 20,- (dwudziestu) złotych;

2.  na podstawie art. 42 § 2 kk orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 (trzech) lat, zaliczając na podstawie art.63§4 kk na poczet orzeczonego środka karnego okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 05 listopada 2015r.

3.  na podstawie art. 43a § 2 kk orzeka wobec oskarżonego świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 5 000 ( pięciu tysięcy) złotych;

4.  na podstawie §14 ust.2 pkt 3 w zw. z §16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (DZ.U.02.163.1348 ze zm.) w zw. z §22 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2015r. poz.1801) zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata T. P. tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą obronę z urzędu udzieloną oskarżonemu B. N. kwotę 504,- (pięćset cztery) złote oraz kwotę 115,92,- (sto piętnaście złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze) tytułem podatku od towarów i usług

5.  na podstawie art. 627 kpk i art.3 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983r. Nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym opłatę w kwocie 140 (stu czterdziestu) złotych.

  Sygn. akt II K 47/16

UZASADNIENIE

W dniu 05 listopada 2015r. w K., gm. W. w ruchu lądowym B. N. prowadził samochód osobowy marki C. (...) o numerze rejestracyjnym (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości w rozmiarze 0,64 mg/l alkoholu etylowego mierzonego w wydychanym powietrzu. Pasażerem w pojeździe był R. K.. B. N. zatrzymano prawo jazdy.

dowód: protokół użycia alkometru k. 2-2v, świadectwo wzorcowania k.5-5v, zeznania świadków: R. U. k., 94, K. P. k.98-99, R. K. k.99, notatka urzędowa k. 1-1v, pokwitowanie k.4

Wcześniej tego samego dnia w Ł. do kontroli drogowej zatrzymano ten sam pojazd kierowany tym razem przez R. K., znajdującego się w stanie po użyciu alkoholu. W pojeździe pasażerem był wówczas B. N..

dowód: zeznania świadka R. U. k.94, K. P. k.98-99, R. K. k.99

Oskarżony B. N. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił złożenia wyjaśnień.

dowód: wyjaśnienia oskarżonego B. N. k. 93-94

Oskarżony B. N. jest 69- letnim kawalerem, nie posiadającym nikogo na utrzymaniu. Ma wykształcenie zawodowe, z zawodu jest elektromechanikiem. Utrzymuje się z emerytury w kwocie 729 złotych miesięcznie. Oskarżony nie ma majątku. W przeszłości był karany sądownie. Za rok 2014 zadeklarował dochód w kwocie 19992,23 złotych.

dowód: wyjaśnienia oskarżonego B. N. k.93, karta karna oskarżonego k. 29-31,38-39, informacja o dochodach z systemu teleinformatycznego k.33,55

Oskarżonego B. N. poddano badaniu sądowo- psychiatrycznemu, podczas którego biegli stwierdzili, że był on w pełni poczytalny.

dowód: opinia sądowo- psychiatryczna k. 47-49

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków R. U. i K. P.. Wymienieni świadkowie w ocenie Sądu nie mieli żadnych powodów, aby relacjonować zdarzenie niezgodnie z jego rzeczywistym przebiegiem. Wszak wykonywali wtedy swoje obowiązki służbowe. Nie byli w żaden sposób skonfliktowani z oskarżonym. Policjanci zgodnie zeznali, że oskarżony w dniu 05 listopada 2015r. kierował pojazdem na drodze łączącej Ł. z leśniczówką w miejscowości K.. Jechali za wymienionym radiowozem do czasu, gdy ten zatrzymał się przy swojej posesji. Pasażerem w pojeździe był R. K., któremu 20-30 minut wcześniej podczas kontroli drogowej zakazano prowadzenia tego właśnie pojazdu ze względu na to, że kierujący znajdował się wówczas w stanie po użyciu alkoholu. Wtedy pasażerem w pojeździe był B. N..

Wersję policjantów potwierdził świadek R. K., który przyznał okoliczności wcześniejszej kontroli drogowej, kiedy to sam prowadził ten pojazd w stanie po użyciu alkoholu. Przyznał także, że potem B. N. prowadził samochód i został zatrzymany do kontroli przy swojej posesji. W ocenie Sądu świadek ten nie miał żadnych powodów, aby zeznawać niezgodnie z rzeczywistym przebiegiem zdarzenia. Zeznania R. K. były spójne, konsekwentne, logiczne, nadto korespondowały z uznanymi za wiarygodne zeznaniami policjantów.

Sąd dał wiarę wszystkim dowodom z dokumentów albowiem nie były one kwestionowane przez żadną ze stron. Dał też wiarę opinii sądowo- psychiatrycznej z uwagi na to, że była ona logiczna, spójna, wewnętrznie niesprzeczna i odpowiadała na wszystkie pytania.

Mając na względzie wywiedzioną ocenę dowodów, Sąd uznał, że wina oskarżonego B. N. nie budzi wątpliwości i nie zachodzą okoliczności ją wyłączające.

Oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa kwalifikowanego z art. 178a § 1 kk, gdyż znajdując się w stanie nietrzeźwości kierował samochodem w ruchu lądowym. Przestępstwo zarzucone oskarżonemu może być popełnione wszędzie tam, gdzie odbywa się ruch pojazdów, niezależnie od statusu drogi. Zatem Sąd nie miał wątpliwości, że oskarżony prowadził pojazd w ruchu lądowym. Czyn zaistniał bowiem na drodze łączącej leśniczówkę z Ł. prowadzącej przez K.. W świetle zeznań policjantów, a także świadka R. K. nie budziło wątpliwości, iż na drodze tej odbywał się ruch pojazdów. Sąd zatem nie badał już statusu drogi, uznając to za zbędne. Jednak przypisując oskarżonemu czyn, wyeliminował z jego opisu sformułowanie „na drodze publicznej”, bowiem z akt sprawy nie wynikało, aby droga ta miała taki status.

Oskarżony prowadził pojazd w stanie nietrzeźwości (miał w wydychanym powietrzu 0,64 mg/l alkoholu). Zgodnie z brzmieniem art. 115 § 16 kk stan nietrzeźwości zachodzi wtedy, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. Zatem stan nietrzeźwości oskarżonego nie budził wątpliwości, podobnie jak i świadomość oskarżonego, że w takim stanie znajdował się. Skoro z protokołu użycia alkometru wynikało, że oskarżony alkohol w znacznych ilościach (0,5 litra wódki) spożywał tego samego dnia, co badanie, to okoliczność ta nie pozostawiała żadnych wątpliwości w zakresie świadomości oskarżonego co do stanu nietrzeźwości, w jakim się wówczas znajdował.

Po spożyciu alkoholu wyróżnia się następujące fazy: wchłaniania, w czasie której stężenie alkoholu narasta, równowagi, gdy stężenie alkoholu nie zmienia się oraz eliminacji, gdy stężenie alkoholu maleje (J. Bafia. Kodeks Karny. Komentarz. Wydawnictwo Prawnicze 1987, B. Popielski. Medycyna i prawo. PZWL 1986). Uznać zatem należy, że oskarżony znajdował się w tzw. fazie równowagi. Czas wchłaniania od zakończenia spożycia alkoholu do momentu osiągnięcia maksymalnego stężenia waha się od kilkunastu minut do około dwóch godzin, średni zaś wynosi około 1 godziny, natomiast równowagi wynosi średnio kilkanaście minut (Wojciech Gubała. Ekspertyza alkohologiczna [w:] Ekspertyza sądowa. Zagadnienia wybrane pod redakcją Józefa Wójcikiewicza. Warszawa 2007, J. Bafia. Kodeks Karny. Komentarz. Wydawnictwo Prawnicze 1987). Przyjmując zatem wersję najbardziej korzystną dla oskarżonego, ocenić należy, że alkohol spożył on na nieco ponad 2 godziny przed badaniem na alkometrze.

Przestępstwo kwalifikowane z art.178a§1 kk zagrożone jest karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego Izby Karnej z dnia 30.05.1979r. VII KZP 31/77, OSNKW 1979/7-8/77, sąd orzekając karę zasadniczą za przestępstwo zagrożone przemiennie, winien mieć na względzie w pierwszej kolejności możliwość skazania na samoistną grzywnę. Sąd ocenił, że w niniejszej sprawie wystarczającą karą dla oskarżonego będzie kara grzywny, przy uwzględnieniu stopnia społecznej szkodliwości czynu, a także okoliczności odnoszących się do osoby sprawcy i popełnienia przestępstwa.

Sąd wymierzył oskarżonemu za zarzucany mu występek kwalifikowany z art.178a§1 kk karę grzywny w liczbie 70 (siedemdziesięciu) stawek dziennych, kierując się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art.53 kk, uznając tę liczbę za adekwatną do wagi popełnionego przez niego przestępstwa, adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz stopnia zawinienia oskarżonego, a także do rozmiaru i rodzaju wyrządzonej szkody. Zgodnie z art.33§1 kk najniższa liczba stawek wynosi 10, zaś najwyższa 540. Sąd wymierzył oskarżonemu liczbę stawek dziennych grzywny, bacząc by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd uwzględnił uprzednią karalność oskarżonego, nie tracąc z oczu, że ostatnie skazanie miało miejsce około 8 lat temu. Sąd wziął także pod uwagę stopień nietrzeźwości oskarżonego, jak i to, że prowadził on pojazd na drodze rzadko uczęszczanej.

Sąd, określając wysokość jednej stawki dziennej, zgodnie z art.33§3 kk winien wziąć pod uwagę pięć przesłanek: dochody sprawcy, warunki osobiste, warunki rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe, Ustalając wysokość jednej stawki sąd związany jest ustawowo określonymi kwotami: od 10 zł do 2000 zł.

Przesłanka dochodów sprawcy odnosi się do wszystkich jego dochodów ze wszystkich źródeł. Sąd ustalił, że oskarżony utrzymywał się z emerytury w kwocie 729 złotych.

Przesłanka możliwości zarobkowych wprowadzona została na oznaczenie cech sprawcy i należy przez nią rozumieć jego zdolność do uzyskania dodatkowych dochodów. Przesłanka ta jest związana z warunkami osobistymi sprawcy, a więc z jego wiekiem, kwalifikacjami zawodowymi, wykształceniem, czy stanem zdrowia fizycznego i psychicznego. Oskarżony jest w wieku emerytalnym i z tego powodu Sąd określił wysokość jednej stawki w dolnych ustawowych granicach.

Przesłanka sytuacji majątkowej stanowi dopełnienie przesłanki dochodów sprawcy oraz jego możliwości zarobkowych. Sąd zatem przy określeniu jednej stawki dziennej grzywny wziął pod uwagę fakt, iż oskarżony nie ma żadnego majątku.

Przesłanka warunków rodzinnych jest ściśle związana z koniecznością wzięcia pod uwagę okoliczności, iż grzywna stanowi dolegliwość typowo ekonomiczną, która częstokroć dotyka także rodzinę sprawcy, obniżając jej poziom życia. Zatem Sąd wziął pod uwagę, że oskarżony nie ma nikogo na utrzymaniu.

Sąd uwzględniając wszystkie wyżej podniesione okoliczności, określił wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych, a więc nieco powyżej dolnej granicy ustalonej ustawowo.

Sąd, uwzględniając całokształt okoliczności sprawy oraz analizując osobę oskarżonego, nie widział żadnych podstaw do zastosowania instytucji z art.60 kk.

Sąd orzekł na podstawie art.42§2 kk środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 (trzech) lat, a więc w minimalnym rozmiarze, uznając, że środek karny w tym rozmiarze jest adekwatny zwłaszcza do stanu nietrzeźwości. Sąd na podstawie art.63§4 kk zaliczył na poczet orzeczonego środka karnego okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 05.11.2015r.

Sąd na podstawie art.43a§2 kk orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 5000 (pięciu tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,

Sąd na podstawie §14 ust.2 pkt 3 i §16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 02.163.1348 ze zm.) w zw. z §22 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2015r. poz.1801) zasądził od Skarby Państwa na rzecz adwokata T. P. tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą obronę z urzędu udzieloną oskarżonemu kwotę 504 (pięciuset czterech) złotych oraz kwotę 115,92 (stu piętnastu złotych dziewięćdziesięciu dwóch groszy) tytułem podatku od towarów i usług.

Sąd zasądził od oskarżonego koszty postępowania i opłatę w wysokości 140 (stu czterdziestu) złotych na podstawie art.627 kpk i art.3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983r. Nr 49, poz.223 z późn. zm.).