Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 4 stycznia 2017 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie VIII Wydział Rodzinny i Nieletnich w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Karol Paździoch

Protokolant: stażysta Jolanta Zych

po rozpoznaniu w dniu 28 grudnia 2016 r. w Szczecinie

na rozprawie sprawy

z powództwa M. O. (1)

przeciwko M. O. (2)

o podwyższenie alimentów

I.  podwyższa alimenty należne powodowi M. O. (1) od pozwanego M. O. (2) z kwoty po 400 złotych miesięcznie, orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 16 listopada 2006 roku, wydanym w sprawie X RC 1819/06, do kwoty po 700 (siedemset) złotych miesięcznie, płatnej z góry do dnia 10. każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat, poczynając od 18 kwietnia 2016 roku;

II.  w pozostałej części powództwo oddala;

III.  nakazuje pobrać od pozwanego M. O. (2) na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;

IV.  zasądza od pozwanego M. O. (2) na rzecz powoda M. O. (1) kwotę 1.208,50 (tysiąc dwieście osiem złotych pięćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

V.  wyrokowi w pkt I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt VIII RC 202/16

UZASADNIENIE

W dniu 18 kwietnia 2016 r. M. O. (1), reprezentowany przez pełnomocnika zawodowego w osobie adwokata, wniósł pozew przeciwko M. O. (2) o podwyższenie alimentów z kwoty po 400 zł miesięcznie, ustalonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 16 listopada 2006 r., sygn. akt X RC 1819/06, do kwoty po 1.000 zł miesięcznie, płatnych z góry do dnia 10. każdego miesiąca wraz z odsetkami ustawowymi w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat, poczynając od dnia 1 stycznia 2016 r., a także o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu tak sformułowanego żądania powód wskazał, iż jest inwalidą całkowicie niezdolnym do pracy. Wypadkowi uległ w marcu 2010 roku, jest sparaliżowany od pasa w dół, porusza się na wózku inwalidzkim. W związku z inwalidztwem ponosi duże koszty na zakup leków i środków higienicznych. Koszty utrzymania powoda wynoszą 1.800 zł miesięcznie, natomiast jego dochody wynoszą ok. 600 zł miesięcznie (k. 2-4).

Na rozprawie w dniu 28 grudnia 2016 r. pozwany wniósł o oddalenie powództwa, zakwestionował wysokość kosztów ponoszonych przez powoda i oświadczył, iż w przypadku podwyższenia alimentów w ogóle przestanie je płacić (k. 70, 72).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. O. (1) urodził się w dniu (...) ze związku małżeńskiego M. O. (3) i M. O. (2). Związek małżeński rodziców powoda został rozwiązany przez rozwód, bez orzekania o winie stron, wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 16 listopada 2006 r., sygn. akt X RC 1819/06. Wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnim wówczas synem stron M. O. (1) Sąd powierzył obojgu rodzicom, ustalając miejsce pobytu dziecka przy matce. Kosztami utrzymania i wychowania M. O. (1) Sąd obciążył oboje rodziców i z tego tytułu zasądził od M. O. (2) na rzecz powoda M. O. (1) alimenty w kwocie po 400 zł miesięcznie.

Dowód:

1.  odpis skrócony aktu urodzenia M. O. (1), w aktach sprawy sygn. X RC 1819/06, k. 4,

2.  odpis wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 16 listopada 2006 r., k. 8.

W czasie ostatniego orzekania w przedmiocie alimentów M. O. (3), matka powoda, miała 39 lat, z zawodu była krawcową. Pracowała w firmie telewizyjnej Cyfra (...) na stanowisku konsultanta za wynagrodzeniem w kwocie 670 zł miesięcznie. Nie miała innych źródeł dochodów. Wraz z powodem i z drugim synem, wówczas już pełnoletnim, mieszkała w S. w mieszkaniu lokatorskim.

Pozwany M. O. (2) miał wówczas 42 lata, z zawodu był hydraulikiem. Pracował w prywatnych firmach i zarabiał 900 zł miesięcznie. Podejmował również pracę za granicą i wtedy jego zarobki były wyższe. Na utrzymanie obu synów łożył dobrowolnie kwotę 600 zł miesięcznie. Pozwany mieszkał wówczas ze swoją partnerką.

Dowód:

1.  przesłuchanie M. O. (3), w aktach sprawy sygn. akt X RC 1819/06, k. 15-16,

2.  przesłuchanie M. O. (2), w aktach sprawy sygn. akt X RC 1819/06, k. 16.

Obecnie powód M. O. (1) ma 25 lat. Posiada wykształcenie podstawowe, z zawodu jest kucharzem. Powód jest osobą niepełnosprawną, porusza się na wózku inwalidzkim. Ma orzeczoną niepełnosprawność w stopniu znacznym od dnia 5 marca 2010 r., kiedy prowadząc samochód bez prawa jazdy, nie zatrzymał się do kontroli drogowej, lecz zaczął uciekać przed funkcjonariuszami policji, wskutek czego został postrzelony przez jednego z nich. Powód ma orzeczoną całkowitą niezdolność do pracy do dnia 30 czerwca 2018 r. W związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji, w celu zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych (samoobsługa, poruszanie się, komunikacja) wymaga stałej opieki i pomocy innej osoby.

Dowód:

1.  orzeczenie lekarza orzecznika ZUS, k. 7,

2.  orzeczenie o stopniu niepełnosprawności, k. 9-9v,

3.  przesłuchanie powoda M. O. (1), k. 71-72.

Powód obecnie nigdzie nie pracuje. W okresie od 19 października 2015 roku do 29 kwietnia 2016 roku uczestniczył w projekcie „Start up for young disabled people”, realizowanym przez Fundację im. Doktora P. J., którego celem było maksymalne usamodzielnienie się i przygotowanie do pracy. Projekt kończył się stażem w wyuczonym zawodzie i opłacany był przez Fundację. M. O. (1) odbył wymagany projektem 6-miesięczny staż w restauracji. Pracował po 140 godzin w miesiącu, za pracę otrzymywał 1.000 zł miesięcznie. Staż zakończył 25 listopada 2016 r. i od tego czasu powód poszukuje pracy w zawodzie kucharza.

Powód M. O. (1) od 1 maja 2010 roku otrzymuje rentę socjalną, obecnie w kwocie netto 442 zł miesięcznie oraz zasiłek pielęgnacyjny, przyznany na czas nieokreślony, w kwocie 153 zł miesięcznie. Poza wymienionymi nie otrzymuje żadnych innych świadczeń socjalnych. Wobec powyższego łączne dochody netto powoda wynoszą 595 zł miesięcznie. Ponadto od pozwanego otrzymuje regularnie alimenty w kwocie po 400 zł miesięcznie.

Dowód:

1.  kontrakt udziału w projekcie “Start Up for Y. disabled people”, k. 21-22,

2.  zaświadczenie ZUS o wysokości renty socjalnej, k. 19,

3.  przekaz pocztowy, k. 18,

4.  decyzja Prezydenta Miasta S. o przyznaniu zasiłku pielęgnacyjnego, k. 24-24v,

5.  przesłuchanie powoda M. O. (1), k. 71-72.

Powód M. O. (1) mieszka wraz z matką w S. w spółdzielczym mieszkaniu lokatorskim. Matka powoda, w tytułu rezygnacji z zatrudnienia w celu sprawowania opieki nad niepełnosprawnym synem, otrzymuje świadczenie pielęgnacyjne w kwocie 1.300 zł miesięcznie, przyznane na stałe. Czynsz za mieszkanie obejmujący opłaty m.in. za windę, ogrzewanie, wodę, odpady i gaz, od marca 2016 r., wynosi 472 zł miesięcznie. Do końca kwietnia 2016 r. ma przyznany dodatek mieszkaniowy w kwocie 89,40 zł miesięcznie. Ponadto za usługi telekomunikacyjne ponosi koszty w kwocie 69 zł miesięcznie oraz 100 zł za energię elektryczną. Wobec powyższego koszty utrzymania mieszkania wynoszą ok. 640 zł miesięcznie, z czego na powoda w dwuosobowym gospodarstwie domowym przypada ½ kosztów utrzymania mieszkania, tj. 320 zł miesięcznie.

Dowód:

1.  decyzja Prezydenta Miasta S. o przyznaniu M. O. (3) świadczenia pielęgnacyjnego, k. 20-20v,

2.  opłaty za użytkowanie lokalu mieszkalnego, k. 25,

3.  przelew na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej, k. 26,

4.  umowa abonencka za usługi telekomunikacyjne, k. 27.

W związku z niepełnosprawnością ruchową powód zakupił w lipcu 2013 roku wózek inwalidzki za kwotę 9.000 zł, a następnie w lutym 2016 roku, tj. po 2,5 rocznym użytkowaniu wózka, zakupił za kwotę 150 zł pas oparcia, który wymagał wymiany na skutek fizycznego zużycia, co w odniesieniu do okresu jego użytkowania stanowi kwotę 5 zł miesięcznie. Nadto konieczna jest coroczna wymiana opon w wózku, której koszty wynoszą 300 zł, tj. 25 zł miesięcznie. Do uzasadnionych usprawiedliwionych kosztów utrzymania powoda należą również koszty wyżywienia w kwocie 600 zł miesięcznie, zakup pieluch w kwocie 100 zł miesięcznie, zakup cewników i worków na mocz w kwocie 100 zł miesięcznie, zakup środków higienicznych w kwocie 100 zł miesięcznie i zakup leków w kwocie 60 zł miesięcznie. Powód ponosi również opłatę za telefon w kwocie 40 zł miesięcznie.

Łącznie na swoje utrzymanie powód wydaje 1.030 zł miesięcznie, a po uwzględnieniu kosztów utrzymania mieszkania, w części przypadającej na powoda, w kwocie 320 zł miesięcznie, usprawiedliwione koszty utrzymania powoda wynoszą 1.350 zł miesięcznie.

Dowód:

1.  faktura za wózek inwalidzki, k. 23,

2.  faktura VAT za pieluchy, k. 10,

3.  faktura VAT za pas oparcia, k. 11,

4.  faktura VAT za worki na mocz, k. 12,

5.  przesłuchanie powoda M. O. (1), k. 71-72.

Pozwany M. O. (2) ma obecnie 52 lata, posiada wykształcenie zawodowe, jest monterem hydraulikiem wewnętrznych instalacji budowlanych. Od 2010 roku pracuje w Holandii. Nie ma stałej umowy o pracę. Pracuje 40 godzin tygodniowo, zarabia 1.800 euro netto miesięcznie. Oprócz obowiązkowych składek i zaliczek na podatek nie ma innych potrąceń z wynagrodzenia. Mieszka w R. w służbowym mieszkaniu, za które płaci 120 euro miesięcznie. Posiada samochód osobowy rok produkcji 2004, na benzynę wydaje ok. 80 euro co dwa tygodnie, tj. 160 euro miesięcznie, na ubezpieczenie 130 euro miesięcznie. Od 1 stycznia 2017 roku będzie płacił podatek drogowy w kwocie 387 euro na kwartał, tj. 129 euro miesięcznie. Na wyżywienie wydaje 500 euro miesięcznie. Ubrania kupuje w zależności od potrzeb. Na ten cel może wydatkować kwotę 150 euro miesięcznie. Do usprawiedliwionych wydatków pozwanego należy zaliczyć również te, które są ponoszone na zakup środków higienicznych i kosmetyków w kwocie 50 euro miesięcznie.

Oprócz powoda ma na utrzymaniu 6-letnie dziecko z obecnego małżeństwa. Żona z ich wspólnym dzieckiem i ze swoją córką z pierwszego małżeństwa mieszka w Polsce. Córka żony pozwanego ma 23 lata i studiuje. Żona pozwanego pracuje w sądzie, nie ma orzeczonej niezdolności do pracy. Pozwany na utrzymanie mieszkania w Polsce oraz swojego dziecka przekazuje miesięcznie 1.500 zł (ok. 340 euro, według kursu NBP z 28.12.2016 r. 1 euro = 4,4127 zł). Czynsz za mieszkanie wynosi 1.200 zł miesięcznie i obejmuje opłatę za ogrzewanie. Dodatkowo są ponoszone opłaty za media, których wysokości pozwany nie zna.

Wobec powyższego łączne usprawiedliwione koszty utrzymania ponoszone przez pozwanego wynoszą ok. 1.580 euro miesięcznie. Pozostaje mu zatem do dyspozycji kwota ok. 220 euro miesięcznie, tj. ok. 970 zł miesięcznie.

Pozwany M. O. (2) z powodem nie utrzymuje żadnych kontaktów. Od 10-ciu lat płaci na jego rzecz alimenty w kwocie po 400 zł miesięcznie.

Dowód:

1.  przesłuchanie pozwanego M. O. (2), k. 71.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Żądanie pozwu oparto o przepis art. 138 k.r.o., zgodnie z którym w razie zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego. Poprzez zmianę stosunków, o których mowa w ww. przepisie należy rozumieć każdą zmianę w sferze osobistej i majątkowej, zarówno uprawnionego, jak i zobowiązanego, która wpływa na zakres usprawiedliwionych potrzeb dziecka, jak i możliwości zarobkowe rodzica, a w konsekwencji także na wysokość zobowiązania alimentacyjnego. Wskazuje się przy tym, że sama różnica wieku dziecka spowodowana upływem czasu od daty orzeczenia określającego wysokość alimentów, uzasadnia przyjęcie, że nastąpił wzrost potrzeb dziecka, wynikający m.in. z rozpoczęcia przez nie edukacji szkolnej, socjalizacji rówieśniczej, czy większych potrzeb w zakresie wyżywienia, zakupu odzieży itp. Powyższe z kolei pociąga za sobą konieczność ponoszenia zwiększonych wydatków związanych z zaspokajaniem tych potrzeb przez rodziców dziecka (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 1 czerwca 1965 r., I CZ 135/64, niepubl.).

Zakres świadczeń alimentacyjnych rodzica względem dziecka wyznacza natomiast przepis art. 135 § 1 k.r.o., w myśl którego zależy on od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Zakres usprawiedliwionych potrzeb dziecka określa art. 96 k.r.o., zgodnie z którym rodzicie obowiązani są troszczyć się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka i przygotować je należycie do pracy dla dobra społeczeństwa, odpowiednio do jego uzdolnień. Nie budzi wątpliwości, że każde dziecko musi mieć zapewnione podstawowe warunki egzystencji w postaci mieszkania, wyżywienia zapewniającego jego prawidłowy rozwój fizyczny, stosowną do wieku odzież, środki na ochronę zdrowia itp.

Zakres możliwości zarobkowych zobowiązanego podlega ocenie z punktu widzenia wynagrodzenia, jakie ten otrzymywałby przy pełnym wykorzystaniu swoich sił i możliwości, nie zaś wynagrodzenia rzeczywiście otrzymywanego. Podkreśla się przy tym, że rodzic winien dzielić się z dziećmi nawet skromnym wynagrodzeniem, a nadto, że dzieci mają prawo do równej z rodzicami stopy życiowej, niezależnie od tego, czy żyją z nimi wspólnie, czy też oddzielnie (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z 5 stycznia 1956 r., III Cr 919/55, OSN 1957, poz. 74).

Przy uwzględnieniu powyższego, rolą Sądu w pierwszej kolejności było ustalenie, czy od ostatniego orzeczenia w przedmiocie alimentów, nastąpiła przewidziana art. 138 k.r.o. zmiana stosunków.

Sąd doszedł do przekonania, iż zmiana taka miała miejsce.

Niewątpliwie, od czasu wydania wyroku z dnia 16 listopada 2006 r. przez Sąd Okręgowy w Szczecinie w sprawie o sygn. akt X RC 1819/06 zaistniała najbardziej istotna zmiana w sytuacji powoda, jaką jest jego niepełnosprawność i niezdolność do pracy. Okoliczności wypadku, jakiemu uległ powód, nie były sporne i nie wymagały dowodu, jako fakty powszechnie znane (art. 228 § 1 k.p.c.) z ostatnio udzielanych przez powoda wywiadów prasowych, które były związane z zastrzeleniem na terenie S. w trakcie interwencji innej osoby przez tego samego policjanta, jaki go postrzelił w dniu 5 marca 2010 r. Jeden z takich artykułów, z wywiadem powoda, pozwany okazał na rozprawie. Są one również dostępne na stronach internetowych wielu mediów, a zwłaszcza lokalnych. W ocenie Sądu, fakt, iż powód stał się osobą niepełnosprawną i niezdolną do pracy wskutek postrzelenia przez funkcjonariusza policji, który zgodnie z prawem go ścigał, nie może skutkować ustaniem obowiązku alimentacyjnego po stronie pozwanego. Chociaż bowiem powód pośrednio przyczynił się do powstania swojej niepełnosprawności i niezdolności do pracy, uciekając przed funkcjonariuszami policji ze świadomością, iż są oni uprawnieni do przedsięwzięcia nawet bardzo daleko idących środków, aby go zatrzymać, to jednak zasady współżycia społecznego, do których należą zasady humanitaryzmu, przemawiają za obowiązkiem utrzymywania niepełnosprawnego powoda przez oboje jego rodziców, ponieważ powód wymaga ciągłego zaopatrzenia w środki rehabilitacji oraz stałej opieki. Analogiczne stanowisko zajął Sąd Najwyższy nawet w przypadku, gdy uprawniony do alimentów w sposób bezpośredni działał na szkodę swojego życia i zdrowia: „Niemożność samodzielnego utrzymania się przez pełnoletnie dziecko ze względu na całkowitą niezdolność do pracy spowodowaną narkomanią nie wyłącza obowiązku alimentacyjnego rodziców” (por. uchwała SN z 31.01.1986 r., III CZP 76/85, OSN 1987, Nr 1, poz. 4). Tym bardziej zatem obowiązek ten spoczywa na rodzicach pełnoletniego dziecka, które jedynie w sposób pośredni, jak powód, spowodowało taką niemożność.

Ponadto, usprawiedliwione koszty utrzymania powoda wzrosły od czasu poprzedniego orzekania w przedmiocie alimentów, jakie miało miejsce ponad 10 lat temu, na których przestrzeni nastąpiła zmiana stosunków społeczno-gospodarczych w Polsce.

O ile jednak nie budzą wątpliwości Sądu wskazane przez stronę powodową koszty indywidualnego utrzymania powoda, ponoszone na zakup środków rehabilitacji (pieluchy, cewniki, worki na mocz), środków higienicznych i leków, które nie odbiegają od standardowo przyjętych w aktualnych warunkach społeczno-gospodarczych, o tyle odmiennie należy ocenić koszty wyżywienia powoda wskazane przez stronę powodową. Opierając się na zasadach doświadczenia życiowego i zawodowego, w ocenie Sądu, należy uznać, iż wskazana kwota 800 zł, jaką powód miałby wydatkować na wyżywienie, nawet dietetyczne, wykracza poza przyjęte standardy dla osoby w tym wieku i w takim stanie zdrowia, w jakim obecnie znajduje się powód. Wystarczająca w tym celu jest kwota 600 zł miesięcznie.

Konieczność odwołania się do zasad doświadczenia życiowego i zawodowego w zakresie wydatków związanych z utrzymaniem powoda wynikała z tego, że poza fakturami za zakup środków rehabilitacji, umowy abonenckiej na usługi multimedialne i potwierdzeniem opłaty za czynsz, nie przedłożono dokumentów, z których jednoznacznie wynikałaby wysokość wszystkich wydatków związanych z utrzymaniem powoda, a o ich wysokości nie mogą świadczyć same tylko subiektywne twierdzenia uprawnionego.

Wobec powyższego należy uznać, iż usprawiedliwiony koszt utrzymania powoda wynosi około 1.350 zł miesięcznie.

Odnosząc się do możliwości majątkowych i zarobkowych pozwanego, należy wskazać, iż z treści dokumentów i zeznań stron wynika, że jego sytuacja majątkowa i zarobkowa jest zdecydowanie lepsza niż powoda.

Dochody pozwanego znacznie wzrosły w porównaniu z ustalonymi przez Sąd Okręgowy w Szczecinie w sprawie o sygn. akt X RC 1819/06. O ile wówczas pozwany zarabiał około 900 zł netto miesięcznie, o tyle obecnie zarabia 1.800 euro (tj. ok. 7.943 zł) netto miesięcznie.

Pozwany ponownie ożenił się, a zatem musi partycypować w kosztach utrzymania rodziny, składającej się z jego żony i ich wspólnego małoletniego dziecka. Na utrzymanie żony i dziecka pozwany przekazuje miesięcznie 1.500 zł (ok. 340 euro), które, w ocenie pozwanego, w pełni pokrywają koszty utrzymania jego rodziny, zwłaszcza, że żona pozwanego również jest aktywna zawodowo. Na pozwanym nie ciąży natomiast obowiązek alimentacyjny wobec córki jego żony z jej poprzedniego związku, której nie przysposobił. Usprawiedliwione koszty własnego utrzymania pozwanego w trakcie jego pracy za granicą oraz koszty utrzymania rodziny w Polsce wynoszą ok. 1.580 euro miesięcznie. Zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego i zawodowego Sąd zaliczył do nich także wydatki pozwanego na zakup ubrań w kwocie 150 euro miesięcznie oraz środków higienicznych i kosmetyków w kwocie 50 euro miesięcznie, które są niezbędne do normalnego funkcjonowania, a które pozwany pominął w swoich zeznaniach. Pozostała pozwanemu kwota 220 euro, czyli ok. 970 zł miesięcznie, z powodzeniem pozwala mu na płacenie alimentów na rzecz powoda w podwyższonej kwocie 700 zł miesięcznie.

Co prawda, od ostatniego orzekania w przedmiocie alimentów powód zaczął uzyskiwać własne dochody, których wysokość aktualnie wynosi 595 zł miesięcznie, jednakże wynikają one wyłącznie z jego niepełnosprawności.

Jak już wskazano powyżej, obowiązkiem utrzymania powoda są obciążeni jego oboje rodzice, przy czym dochody matki powoda także wzrosły z kwoty 670 zł miesięcznie do kwoty 1.300 zł miesięcznie. Jest to kwota, którą uzyskuje ona z tytułu świadczenia pielęgnacyjnego, przyznanego w zamian za rezygnację z pracy zawodowej w celu sprawowania osobistej opieki nad powodem. Nie jest to zatem kwota przeznaczona wyłącznie na zaspokojenie potrzeb powoda, ale przede wszystkim na zaspokojenie potrzeb jego matki, która oprócz niej nie posiada żadnego innego własnego źródła utrzymania. Ponadto nie można tracić z pola widzenia okoliczności, iż to matka powoda jest jedynym jego rodzicem, który każdego dnia świadczy mu całodobową pomoc i opiekę, pomaga w codziennych czynnościach osobistych i higienicznych, poruszaniu się i transporcie, cewnikuje go i zmienia mu pieluchy, a także opatruje jego odleżyny. Tymczasem pozwany w ogóle nie poczuwa się do sprawowania osobistej opieki nad synem, nawet w okresach, w których przebywa w Polsce. Powinien zatem ze swojego wynagrodzenia, które jest prawie sześciokrotnie wyższe niż dochód matki powoda, w zdecydowanie większym stopniu niż ona partycypować finansowo w pokrywaniu jego usprawiedliwionych potrzeb.

Mając na uwadze powyższe, Sąd częściowo uwzględnił żądanie strony powodowej
i podwyższył alimenty należne od pozwanego M. O. (2) na rzecz powoda M. O. (1) z kwoty po 400 zł do kwoty po 700 zł miesięcznie, począwszy od dnia 18 kwietnia 2016 r., tj. od dnia złożenia pozwu, skoro strona powodowa nie udowodniła, aby za okres od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 17 kwietnia 2016 r. pozostały jeszcze jakieś niezaspokojone potrzeby powoda albo niewykonane zobowiązania zaciągnięte w celu sfinansowania tych potrzeb. O powyższym orzeczono w punkcie I sentencji wyroku.

W zakresie przewyższającym powyższą kwotę i okres Sąd oddalił powództwo jako wygórowane, o czym orzeczono w punkcie II sentencji wyroku.

Sąd dokonał oceny zgromadzonych w sprawie dowodów w oparciu o dyspozycję art. 233 § 1 k.p.c. Sąd nadał moc dowodową i przymiot wiarygodności zgromadzonym w toku postępowania dokumentom oraz dokumentom znajdującym się w aktach sprawy o sygn. akt X RC 1819/06, które nie były przez strony kwestionowane ani nie budziły wątpliwości Sądu. Powyższe dowody pozwoliły na ocenę sytuacji majątkowej i zarobkowej pozwanego oraz zakresu usprawiedliwionych potrzeb powoda. Ponadto, czyniąc ustalenia faktyczne, Sąd oparł się na dowodach z przesłuchania obu stron, których wiarygodność również nie budziła wątpliwości.

Zgodnie z art. 96 ust. 1 pkt 2 u.k.s.c. strona dochodząca roszczeń alimentacyjnych nie ma obowiązku uiszczenia kosztów sądowych. Stosownie do treści art. 113 ust. 1 u.k.s.c., kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

Zasadne jest, zdaniem Sądu, obciążenie pozwanego obowiązkiem zapłaty nieuiszczonych przez stronę powodową kosztów sądowych, które stanowią 5 % dwunastokrotności różnicy pomiędzy podwyższoną wysokością alimentów a dotychczasową. Zgodnie bowiem z art. 22 k.p.c. w sprawach o prawo do świadczeń powtarzających się wartość przedmiotu sporu stanowi suma świadczeń za jeden rok, a stosownie do treści art. 13 ust. 1 u.k.s.c., opłatę stosunkową pobiera się w sprawach o prawa majątkowe; wynosi ona 5 % wartości przedmiotu sporu. Daje to kwotę 180 zł. Realna wysokość dochodu pozwanego pozwala mu na uiszczenie tej kwoty bez uszczerbku dla wykonywania przez niego obowiązku alimentacyjnego. Z tych też względów orzeczono jak w punkcie III sentencji wyroku

Zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne dla celowego dochodzenia prac i celowej obrony (koszty procesu). Stosownie do § 3 cytowanego artykułu, do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

Pozwany przegrał niniejszą sprawę w połowie i dlatego jest zobowiązany do zwrotu powodowi połowy kosztów procesu, jakie poniósł on w tej sprawie. Na koszty te składają się: ½ wynagrodzenia zawodowego pełnomocnika w kwocie 2.400 zł, ustalonego na podstawie § 8 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, skoro obowiązek zwrotu kosztów obciąża osobę zobowiązaną do alimentów (§ 10 ust. 4 cyt. rozporządzenia), czyli w kwocie 1.200 zł, a także ½ opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, czyli w kwocie 8,50 zł, co daje łączną kwotę 1.208,50 zł. Natomiast pozwany nie poniósł kosztów procesu, które podlegałyby wzajemnemu rozliczeniu. Z tych też względów orzeczono jak w punkcie IV sentencji wyroku

Rozstrzygnięcie w przedmiocie rygoru natychmiastowej wykonalności znajduje podstawę w art. 333 § 1 pkt 1 k.p.c. Z tych też względów orzeczono jak w punkcie V sentencji wyroku.