Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 listopada 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Łukasz Biliński

Protokolant: Beata Jaworska, Karolina Szczęsna

przy udziale oskarżyciela publicznego: K. K.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 19.04.2016r., 02.06.2016r., 14.07.2016r., 20.07.2016r., 09.09.2016r., 15.11.2016r. i 22.11.2016r. w W.

sprawy J. W. (1)

syna J. i S.

urodzonego dnia (...) w W.

obwinionego o to, że:

w dniu 06 grudnia 2014r. o godz. 14:30 na ul. (...) przy ul. (...) w W., kierując pojazdem marki C. o numerze rejestracyjnym (...), nie zastosował się do sygnalizatora S-1, nadającego sygnał świetlny czerwony – zakaz wjazdu za sygnalizator, co zostało zarejestrowane za pomocą urządzenia do pomiaru TS SR520,

tj. za wykroczenie z art. 92 § 1 kw w związku z § 95 ust. 1 pkt. 3 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dn. 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych /Dz. U. Nr 170 poz. 1393/,

I.  obwinionego J. W. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu stanowiącego wykroczenie z art. 92 § 1 kw i za to na podstawie art. 92 § 1 kw skazuje go, a na podstawie art. 92 § 1 kw w zw. z art. 24 § 1 i § 3 kw wymierza obwinionemu karę grzywny w wysokości 250 (dwieście pięćdziesiąt) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania, kwotę 802,94 (osiemset dwa złote 94/100) złotych tytułem powstałych w postępowaniu innych należności oraz kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty;

III.  zasądzić na rzecz adwokata W. L. ze Skarbu Państwa kwotę 324 (trzysta dwadzieścia cztery) złote powiększoną o podatek od towarów i usług tytułem pomocy prawnej świadczonej obwinionemu z urzędu.

zasadzić na rzecz adwokata W. L. ze Skarbu Państwa kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych powiększoną o podatek od towarów i usług tytułem pomocy prawnej świadczonej obwinionemu z urzędu.

Sygn. akt XI W 13168/15

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 grudnia 2014 roku około godziny 14:30 w W., J. W. (1), kierując pojazdem marki C. o nr. rej. (...), wjechał na skrzyżowanie ul. (...) z ul. (...) za „linię warunkowego zatrzymania złożoną z prostokątów” (P-14), przy nadawanym przez sygnalizator
S-1 sygnale czerwonym. Zostało to zarejestrowane za pomocą urządzenia rejestrującego typu TraffiStar SR590, produkcji Jenoptik Robot GmbH. Sygnalizacja świetlna na skrzyżowaniu pracowała przez całą dobę, w trybie trójbarwnym sterującym bez wystąpienia sygnału żółtego migowego, a podczas jej pracy nie odnotowano awarii lub innych nieprawidłowości. Urządzenie zainstalowane na skrzyżowaniu ul.(...) przy ul. (...) w W. posiadało funkcję rejestracji pojazdów niestosujących się do znaków sygnalizacji świetlnej, tj. światła czerwonego. W przypadku korzystania z tej funkcji, urządzenie nie podlegało prawnej kontroli metrologicznej. Zarejestrowany obraz zdarzenia urządzenie przekazywało przy pomocy sieci GSM.

Powyższy stan faktyczny, Sąd ustalił w oparciu o:

- zdjęcia z fotoradaru (k.4,5),

- notatkę urzędową (k.1-2),

- wniosek o wydanie dowodu osobistego (k.11-12),

- pisma Straży Miejskiej (...) W. (k.53,70,100-101),

- zdjęcia z płyty CD (k.54),

- opinię biegłego z zakresu badań antropologicznych (k.57-61) oraz

- pisma z (...) (k.98,108-109).

W postępowaniu sądowym obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, kwestionując w swoich wyjaśnieniach prawidłowość działania zarówno urządzenia, które zarejestrowało popełnienie zarzucanego mu wykroczenia, jak również urządzenia, które następnie przekazało bezprzewodowo zarejestrowane wcześniej dane (k.46,89). Ponadto w ocenie obwinionego zdjęcia z k. 4 i 5 (okazane mu na rozprawie - k.46) są niewyraźne i nie udowadniają, że to on prowadził
w tamtym czasie pojazd. Obwiniony w trakcie składania wyjaśnień wskazał na osobę z jego rodziny, o imieniu K., do której jak twierdzi jest podobny i w związku
z czym jest z nią mylony (k.47).

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia obwinionego J. W. (1) Sąd uznał za niewiarygodne, albowiem, w ocenie Sądu, nie znajdują oparcia w pozostałych, uznanych za wiarygodne dowodach przeprowadzonych w sprawie. Okoliczność kierowania przez obwinionego oznaczonym pojazdem w określonym miejscu i czasie została w toku postępowania dowodowego skutecznie potwierdzona na podstawie - zdjęć z fotoradaru zarówno tych załączonych do wniosku o ukaranie w formie papierowych wydruków (k.4-5), jak również tych utrwalonych na nośniku w postaci płyty CD (k.54). Z uwagi na jakoś utrwalonego na zdjęciach wizerunku kierującego pojazdem, dopuszczono w sprawie dowód z opinii biegłego z zakresu antropologii, Powołany biegły antropolog w pisemnej opinii stwierdził, iż na zdjęciu z fotoradaru z wysokim prawdopodobieństwem może się znajdować obwiniony (k.60). W pkt. 1 wniosków swojej opinii biegły wskazał, iż utrwalony na zdjęciach czarno-biały wizerunek głowy oraz twarzy mężczyzny za kierownicą samochodu marki C. o nr. rej. (...) (k.4-5,54), charakteryzuje się pośrednią jakością, jednakże pozwalającą na analizę istotnych cech morfologicznych głowy i twarzy (k.60,57-58). Te z kolei, jak w treści opinii wskazał biegły poddane opisowej analizie, są ukształtowane bardzo podobnie, jak na wizerunku J. W. (1), utrwalonego na wniosku o wydanie dowodu osobistego, który został wykorzystany przez biegłego jako materiał porównawczy do badania (k.58-60). Sąd uznał, iż opinia została sporządzona przez biegłego rzetelnie i w związku z tym oceniona została jako dowód wiarygodny, niezbędny w poczynieniu ustaleń faktycznych w sprawie. Sąd uznał również za wiarygodne dowody w postaci: fotografii (k.4-5), zdjęć z płyty CD (k.54) i wniosku o wydanie dowodu osobistego (k.11-12), których autentyczności żadna ze stron nie kwestionowała w toku postępowania dowodowego.

W świetle powyższego, Sąd doszedł do przekonania, iż poddawanie przez obwinionego w wątpliwość, kierowania przez niego samochodem w dacie i miejscu wskazanym we wniosku o ukaranie pozbawionej jest merytorycznych podstaw. Sąd nie dał też wiary wyjaśnieniom obwinionego w tej części, w której kwestionuje prawidłowość działania urządzenia samoczynnie rejestrującego wykroczenia, polegające na niestosowaniu się do sygnałów drogowych. Odnośnie tej okoliczności Sąd uznał za wiarygodne dowody z dokumentów, przekazanych przez Straż Miejską(...) W. (k.53,70,100-101). Wyjaśniono w niech w sposób jasny i logiczny w jakim trybie, w miejscu i czasie wskazanym we wniosku o ukaranie działało urządzenie, co tak działające urządzenie samoczynnie rejestrowało, a także dlaczego nie podlegało kontroli metrologicznej. Dla Sądu w poczynieniu prawdziwych ustaleń faktycznych w sprawie istotne były także informacje przedstawione w pismach z Zarządu Dróg Miejskich, z których wynikało, iż w miejscu i czasie określonym we wniosku o ukaranie, sygnalizacja świetlna działała przez całą dobę, sprawnie (bez awarii) oraz nieprawidłowości w trybie trójbarwnym sterującym (k.98,108-109). Sąd, nie mając wątpliwości, co do ich prawdziwości i autentyczności uznał te dokumenty w całości za wiarygodne. Sąd dał również wiarę notatce urzędowej (k.1-2), ponieważ stwierdzona w jej treści okoliczność niezastosowania się przez kierującego konkretnym pojazdem, w oznaczonym miejscu i czasie do nadawanego przez sygnalizator S-1 sygnału czerwonego – została potwierdzona w toku postępowania dowodowego.

Sąd na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie uznał,
iż J. W. (1) w dniu 6 grudnia 2014 r., o godz. 14:30 na ul. (...) przy ul. (...) w W., kierując pojazdem marki C. o nr. rej. (...), nie zastosował się do sygnalizatora S-1, nadającego sygnał świetlny czerwony,
a zatem popełnił wykroczenie z art. 92 § 1 kw.

Z treści art. 92 § 1 kw wynika, że kto nie stosuje się m.in. do sygnału drogowego, podlega karze grzywny albo karze nagany.

Zgodnie z § 95 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 170, poz. 1393 ze zm.), sygnał świetlny czerwony nadawany przez sygnalizator
S-1 oznacza zakaz wjazdu za sygnalizator.

W ocenie Sądu, obwiniony przypisane mu wykroczenie popełnił umyślnie. Obwiniony, kierując pojazdem i widząc znajdujący się przed nim na jezdni sygnalizator S-1, na którym zapalił się sygnał świetlny czerwony, świadomie przekroczył linię zatrzymania, wyznaczoną na drodze.

Sąd nie miał wątpliwości, co do społecznej szkodliwości czynu obwinionego. Świadczy o tym rodzaj i charakter naruszonego dobra przez obwinionego,
tj. niepodporządkowania się do zakazu drogowego, którego przestrzeganie ma zapewnić nie tylko zapewnienie porządku w komunikacji, ale przede wszystkim jej bezpieczeństwa. Wskazują na to też okoliczności popełnienia przez obwinionego czynu zabronionego, tj. w porze dziennej, godzinach popołudniowych, na dużym, ruchliwym skrzyżowaniu, w centrum dużego miasta, gdzie o kolizję czy wypadek nietrudno.

Sąd w oparciu o art. 92 § 1 kw, art. 24 § 1 i 3 kw wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 250 złotych. Przy wymierzaniu kary, Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 33 § 1 i 2 kw. W ocenie Sądu wymierzona kara jest adekwatna w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości czynu i wpłynie wychowawczo na obwinionego w zakresie stosowania się przez niego do obowiązujących go jako uczestnika ruchu znaków i sygnałów drogowych. Zdaniem Sądu orzeczona w takiej wysokości kara zapobiegnie temu, aby w przyszłości obwiniony dopuścił się znowu wykroczenia przeciwko bezpieczeństwu i porządkowi komunikacji. Sąd jest także w przekonaniu, że kara grzywny w takiej wysokości spełni swoje cele w zakresie prewencji generalnej, tj. odwiedzie potencjalnych sprawców od zamiaru popełnienia podobnych naruszeń w ruchu drogowym. Sąd podkreśla jeszcze, iż jego uwadze przy wymierzaniu kary, nie umknęła zarówno uprzednia niekaralność obwinionego za podobne przestępstwa lub wykroczenia, jak również jego trudne właściwości i warunki majątkowe (k.117,119 i k.45), co limitująco wpłynęło na wysokość kary.

Sąd na podstawie art. 118 § 1 kpw zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 130 złotych. Na zasądzoną kwotę złożyły się: 100 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz 30 zł tytułem opłaty od orzeczonej kary grzywny (opłata ma wynosić 10 % od orzeczonej kary grzywny, ale nie mniej niż 30 zł). Jednocześnie na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw,
Sąd zwolnił obwinionego od zapłaty kosztów sądowych w pozostałej części,
tj. obejmującej wydatek, jaki Skarb Państwa poniósł w związku z wydaniem opinii przez powołanego w sprawie biegłego, który wystawił za to fakturę VAT na kwotę 802,94 złotych. Sąd uznał, iż poniesienie przez obwinionego kosztów sądowych w tej części, która nie wchodzą w skład zryczałtowanych wydatków postępowania (art. 118 § 3 kpw) będzie dla niego zbyt uciążliwe ze względu na jego niełatwą sytuację rodzinną, majątkową oraz brak dochodów (k.45).

Zasądzoną na rzecz adwokata W. L. od Skarbu Państwa kwotę 324 złotych powiększoną jeszcze o należną kwotę podatku VAT tytułem wynagrodzenia za pomocą prawną świadczoną obwinionemu z urzędu ustalono na podstawie
§ 14 ust. 2 pkt 2, § 16 i § 2 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t. j. Dz. U.
z 2013 r., poz. 461 ze zm.) zwanego dalej rozporządzeniem dotychczasowym. Powołane rozporządzenie zostało w sprawie zastosowane na podstawie § 22 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016 r. (Dz. U. z 2016 r., poz. 1714) w związku z § 22 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 22 października 2015 r.
(Dz. U. z 2015 r., poz. 1801). Zgodnie z rozporządzeniem dotychczasowym, stawka minimalna za obronę przed sądem rejonowym w postępowaniu w sprawach
o wykroczenia wynosi 180 złotych. Za każdy kolejny termin rozprawy stawka ta ulega podwyższeniu o 20%. W związku z tym łączna kwota należna adwokatowi z tytułu ustanowienia go w sprawie jako obrońcy z urzędy wynosi 324 złotych, powiększone o stawkę 23 % podatku VAT.