Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 listopada 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2016 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa B. T.

przeciwko (...) Spółce z o.o. w Ł.

o zapłatę

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 29 lutego 2016 r. sygn. akt IX GC 930/15

1.  zmienia zaskarżony wyrok przez nadanie mu treści: „oddala powództwo”;

2.  nakazuje ściągnąć od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Krakowie kwotę 9.368 zł (dziewięć tysięcy trzysta sześćdziesiąt osiem złotych) tytułem opłaty od apelacji od której strona pozwana była zwolniona.

SSA Hanna Nowicka de Poraj SSA Jan Kremer SSA Zbigniew Ducki

I ACa 827/16

UZASADNIENIE

• Powód B. T. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) spółki (...) o.o. w kwot:

- 176.193,26 zł, z ustawowymi odsetkami od dnia 11 czerwca 2013 roku do dnia zapłaty;

- 11.163,19 zł, z ustawowymi odsetkami od dnia 26 czerwca 2013 roku do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu powód podał, że zawarł ze spółką (...) sp.z o.o. z siedzibą w Z. umowę przelewu wierzytelności przysługującej tej spółce w stosunku do pozwanego. Pozwany nie zapłacił spółce (...) dwóch faktur na łączną kwotę 187.365,45 zł .

Sąd Okręgowy w Krakowie wydał w dniu 20 sierpnia 2015 r nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, uwzględniając roszczenie w całości.

Pozwany (...) spółka z o.o. w Ł. w sprzeciwie wniósł o oddalenie powództwa. Poniósł zarzut przedawnienia roszczenia albowiem powód nabył uprawnienia cedenta, które w dniu 24 czerwca 2015 roku uległy przedawnieniu. Ponadto zarzucił, że co do towaru (mięsa), który był przedmiotem dostawy zgłosił szereg reklamacji, które spółka (...), jako sprzedawca uznała. Pozostałe należności (za towar przyjęty przez odbiorcę) zostały zapłacone przez pozwanego. Roszczenie spółki zostało zabezpieczone w postępowaniu egzekucyjnym. Co do samej umowy cesji pomiędzy sprzedawcą towaru a powodem, pozwany zarzucił, że jest ona niewiarygodna, pozorna, skoro za kwotę 15 000 złotych nabyto wierzytelność w kwocie 180 000 złotych.

Wyrokiem z dnia 29 lutego 2016 r, sygn. akt IX GC 930/15, Sąd Okręgowy w Krakowie: I/ zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwoty: 176.193,26 zł, z ustawowymi odsetkami od dnia 11 czerwca 2013 rok i 11.163,19 zł, z ustawowymi odsetkami od dnia 26 czerwca 2013 roku; II/ zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 12.989,00 zł, tytułem kosztów postępowania; III/ zasądził od powoda na rzecz Skarbu Państwa kwotę 7.029 zł tytułem pozostałej opłaty od pozwu.

Rozstrzygnięcie powyższe zostało poprzedzone następującymi ustaleniami faktycznymi.

Spółka (...) zajmuje się rozbiorem drobiu, przyprawami. Pozwany kupował od spółki (...) wyroby z drobiu, które następnie eksportował do Francji. Powstały zaległości pozwanego w płatnościach, które przekraczały kwotę około 400 tysięcy złotych. Pozwany regulował zaległości w drodze porozumień z firmą (...). W pierwszym rzędzie płatności zaliczano na fakturę VAT nr (...). Spółka (...) i prokurent pozwanego zawarli porozumienie w dniu 16 listopada 2013 r, w którym prokurent przyznał brak zapłaty za faktury VAT nr (...) z dnia 6 czerwca 2013 roku i nr (...) z dnia 21 czerwca 2013 roku. Ostatecznie pozwany dokonał spłaty faktury VAT nr (...) do kwoty 11.163,19 zł. Kolejna faktura VAT nr (...) pozostała niezapłacona.

W dniu 22 maja 2015 roku powód, jako cesjonariusz, zawarł ze spółką (...), jako cedentem, umowę cesji. Cedent oświadczył , że ma wobec spółki (...) sp.z o.o. wierzytelność z tytułu spłaty zobowiązania finansowego wynikającego z braku zapłaty faktur:

-vat nr (...)z dnia 21 czerwca 2013 roku kwoty 11.163,19 zł z terminem płatności do dnia 25 czerwca 2013 roku ;

-vat nr (...) z dnia 6 czerwca 2013 roku kwoty 176.193,26 zł z terminem zapłaty do dnia 10 czerwca 2013 roku .

Wierzytelność udokumentował wskazanymi fakturami

Cedent sprzedał cesjonariuszowi wierzytelność za kwotę 15 tysięcy złotych.

Oceniając powyższe ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy uznał, że roszczenie powoda jest uzasadnione.

Powód, jako cesjonariusz nabył wierzytelność na podstawie prawidłowo zawartej umowy przelewu (cesji) wierzytelności. Umową przelewu dotychczasowy wierzyciel przenosi wierzytelność na nowego wierzyciela. Podstawowym wynikiem przelewu wierzytelności jest sukcesyjne wstąpienie cesjonariusza w miejsce cedenta. Zgoda dłużnika na zawarcie umowy przelewu nie jest potrzebna. Istnienie wierzytelności objętej umową przelewu z dnia 22 maja 2015 r zostało dostatecznie wykazane przez powoda. Zasadniczo pozwany ma rację, że wynikający z przepisów prawa podatkowego obowiązek dokumentowania przez przedsiębiorców transakcji fakturami VAT, nie przedkłada się wprost na aktualizację obowiązków cywilnoprawnych stron danego stosunku obligacyjnego, których źródłem są konkretne zdarzenia cywilnoprawne, decydujące o powstaniu zobowiązania. Jednakże w orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że jeśli strona powodowa na każdej z wystawionych faktur wpisała tytuł zapłaty to sąd orzekający w ramach swobodnej oceny dowodów władny jest przyjąć, że wskazane w fakturach podstawy żądania zapłaty odpowiadają rzeczywistości, jeśli do takiego wniosku prowadzi całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Tak jest w rozpoznawanej sprawie, gdzie zapisy faktur zostały potwierdzone zeznaniami świadka a pozwany innych przeciwstawnych dowodów nie zaoferował.

W ocenie Sądu Okręgowego brak jest podstaw by przyjąć, że umowa cesji z dnia 22 maja 2015 r jest nieważna z powodu pozorności. W orzecznictwie, ukształtowanym na gruncie art. 83 k.c., nie budzi wątpliwości, że nieważność czynności prawnej z powodu pozorności oświadczenia woli może być stwierdzona tylko wówczas, gdy brak zamiaru wywołania skutków prawnych został przejawiony wobec drugiej strony otwarcie, tak, że miała ona pełną świadomość co do pozorności złożonego wobec niej oświadczenia woli, tj. co do rzeczywistej woli kontrahenta i w pełni się z tym zgadzała. W rozpoznawanej sprawie to pozwana powoływała się na pozorność oświadczenia woli, objętego cesją. To pozwana winna była udowodnić, iż przedmiotowe oświadczenie woli było pozorne (art. 6 k.c.). Dowodem na pozorność oświadczeń zawartych w umowie cesji nie może być relatywnie niskie wynagrodzenie cedenta. Jest to w pełni suwerenna decyzja stron, która nie rodzi żadnych ujemnych konsekwencji dla pozwanej spółki.

Sąd Okręgowy uznał za bezzasadny podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia. W ocenie tego Sądu, przez fakt sukcesywnych spłat i porozumienie z dnia 16 listopada 2013 roku doszło do niewłaściwego uznania roszczenia przez pozwanego, a to przerywa bieg przedawnienia. Zachowanie strony pozwanej przed wytoczeniem powództwa wskazywało na tzw. „niewłaściwe" uznanie długu. Uznanie niewłaściwe długu nie jest aktem woli, lecz aktem wiedzy dłużnika. W rzeczywistości stanowi przyznanie prawa. Przytaczając poglądy wyrażane w orzecznictwie Sądu Najwyższego Sąd Okręgowy wskazał, że uznanie niewłaściwe nie jest czynnością prawną, a jedynie przyznaniem obowiązku świadczenia wynikającego z innego źródła, a więc deklaratywnym stwierdzeniem, że taki obowiązek istnieje i że dłużnik nie zamierza się uchylić od jego wypełnienia. Tytułem zobowiązania dłużnika pozostaje tytuł wierzytelności, którą uznano. Dla skuteczności uznania niewłaściwego nie jest wymagana żadna szczególna forma, może nastąpić w sposób dorozumiany, np. na skutek częściowego wykonania zobowiązania, prośby dłużnika o odroczenie terminu płatności lub też – jak to miało miejsce w przedmiotowej sprawie – przez zawarcie porozumienia czy sukcesywne płatności. Poprzez złożenie takiego oświadczenia dłużnik nie dąży przez to do zmiany istnienia stosunku prawnego, lecz zmierza do stwierdzenia wobec wierzyciela, że jego należność istnieje i jest wymagalna (por art 60 k.c.). Oświadczenie takie rodzi skutki materialnoprawne uznania wierzytelności Okoliczność, że dłużnik nie miał woli uznania roszczenia jest prawnie nieistotna podobnie jak to, czy zdawał sobie sprawę z tych skutków, gdyż następują one niezależnie od woli stwierdzającego. To je właśnie różni od oświadczenia woli sensu stricto.

W świetle powyższych uwag oczywistym jest, zdaniem Sadu, że pozwany zarówno co do zasady, jak i co do wysokości akceptowała istniejącą wierzytelność firmy (...) .

Pozwanego i firmę (...) łączyła umowa sprzedaży, w rozumieniu art. 535 kc. O tym czy zachowanie się pozwanego ujawniło wolę zawarcia umowy świadczy to, że przyjął on wystawioną przez kontrahenta fakturę, która wymieniała nazwę rzeczy sprzedanych cenę i kwotę żądanej zapłaty. Tym samym w chwili wydania towaru i przedstawienia faktury określającej rodzaj rzeczy, ilość i cenę doszło do zawarcia umowy sprzedaży. Sąd Okręgowy miał na uwadze, że w wielu sytuacjach obrotu cywilnoprawnego podpisana przez strony lub zastąpiona stosownym oświadczeniem faktura lub rachunek są jedynymi pisemnymi dowodami zawarcia umowy tym bardziej , że obecnie przepisy prawa podatkowego nie wymagają podpisu. Dowód w postaci faktur, powszechnie zaakceptowany przez uczestników obrotu, nie został zdaniem sądu w sposób skuteczny zakwestionowany przez pozwaną . Faktury zostały przyjęte przez pozwaną spółkę co pozwala uznać, że pozwana zaakceptowała pobrany towar, cenę i termin płatności a więc zgodnie z art. 535 kc. zobowiązana jest zapłacić sprzedawcy cenę. Ponadto pozwany w żaden sposób nie wykazał, mimo, że na nim spoczywał ciężar dowodu (art. 6 k.c.), by którakolwiek jego reklamacja była zasadna .

Reasumując Sąd Okręgowy uwzględnił powództwo w całości, i zasądził na rzecz powoda dochodzone kwoty główne i odsetki ustawowe, liczone od dat wskazanych w pozwie. Jako podstawę zasądzenia odsetek ustawowych wskazał Sąd Okręgowy art. 481§1 kc.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie II wyroku, w myśl zasady odpowiedzialności za wynik procesu, zawartej w art. 98 § 1 i § 3 kpc.

Wyrok Sadu okręgowego zaskarżył w całości apelacja pozwany, zarzucając:

1/ naruszenie prawa procesowego, a tu art. 233 k.p.c. i art. 316 § 1 k.p.c. przez dokonanie dowolnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego , w szczególności przez oparcie ustaleń faktycznych na zeznaniach świadka D. F., bez weryfikacji9 tych zeznań z pozostałym materiałem dowodowym;

2/ błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, wyrażających się w uznaniu, że znajdujące się w aktach dokumenty: faktury, umowa cesji, porozumienie z dnia 16 listopada 2016 r, nie budzą wątpliwości ani co do treści ani formy;

3/ jednostronności i selektywność w ocenie materiału dowodowego;

4/ naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. przez dokonanie sprzecznych i niejasnych ustaleń stanu faktycznego oraz oparcie ich na faktach ustalonych wyłączenie na podstawie zeznań D. F..

Podnosząc powyższe zarzuty pozwany domagał się zmiany zaskarżonego wyroku przez oddalenie powództwa, ewentualnie uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

SĄD APELACYJNY ZWAŻYŁ CO NASTĘPUJE.

Apelacja pozwanego okazała się skuteczna.

W pierwszej kolejności należy zweryfikować ustalenia faktyczne, które stanowiły podstawę wydania wyroku przez Sąd I instancji. Pozwany nie kwestionował, że w dniu 22 maja 2015 r powód (jako cesjonariusz) zawarł z W., spółką z o.o. w Z. (jako cedentem) umowę przelewu (cesji) wierzytelności. Zarzut pozwanego w tym przedmiocie miał charakter materialnoprawny – Sąd Okręgowy zakwalifikował go jako zarzut nieważności umowy z powodu jej pozorności (art. 83 k.c.) i słusznie przyjął, że brak jest podstaw do konstruowania tego typu wadliwości. Trafnie zauważył, że samo określenie ceny sprzedaży na poziomie znacząco odbiegającym in minus od wielkości sprzedawanej wierzytelności nie rzutuje na ważność umowy, prawidłowo również zaakcentował, że nie ma żadnego dowodu na „zmowę” stron umowy , której wymaga art. 83 § 1 k.c. („za jej zgodą dla pozoru”). Sąd Apelacyjny podziela w całości to stanowisko.

Zasadnicze zarzuty pozwanego zmierzały do zakwestionowania istnienia wierzytelności, która była objęta przelewem. Pozwany wskazywał, że jedynym dowodem na istnienie tej wierzytelności są, będące załącznikiem do umowy przelewu, faktury VAT nr (...) – które ze swojej istoty są dokumentem finansowo-księgowym i nie stanowią dowodu na istnienie pomiędzy wymienionymi w nich podmiotami stosunku cywilnoprawnego i co za tym idzie zobowiązania do zapłaty. Tych argumentów Sąd Apelacyjny nie podziela. Przyjąć bowiem należy, że w rozpoznawanej sprawie przedmiotowe faktury, ocenione na tle innych przeprowadzonych dowodów i w konfrontacji z faktami przyznanymi przez strony, są dostatecznym dowodem przyjęcia, że W., spółka z o.o. sprzedała pozwanemu towar wymieniony w w/w fakturach, za cenę tam wskazaną. O tym, że do zawarcia umowy sprzedaży towaru doszło, świadczy fakt częściowej zapłaty przedmiotowych należności, już po wystawieniu faktur – czego dowodem są przedłożone przez pozwanego dowody przelewów bankowych na łączną kwotę 73 228, 27 zł, dokonane na poczet należności z faktury (...). Okoliczność dokonania tych wpłat wynika wprost z dokumentów bankowych, została też przyznana przez świadka D. F., który w tamtym czasie piastował funkcję Prezesa zarządu spółki W..

W konsekwencji należy przyjąć, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy dawał Sądowi Okręgowemu rzetelną podstawę do ustalenia, że pomiędzy spółką (...) i pozwanym miała miejsce współpraca handlowa, w ramach której pozwany kupował od W. produkty mięsne. W ramach tej współpracy W. sprzedał pozwanemu towar za kwotę dochodzoną pozwem i wystawił faktury VAT nr (...). Dokument z dnia 22 maja 2015 r (k. 8- 1033-38, oko akt) stanowił natomiast dostateczną podstawę do ustalenia, że w tym dniu doszło do zawarcia umowy cesji wierzytelności pomiędzy spółką (...) a powodem. Z udokumentowanych oświadczeń stron tej umowy wynika, że przedmiotem przelewu były wierzytelności z tytułu zapłaty faktur VAT (...).

W ocenie Sądu Apelacyjnego brak było natomiast podstaw do ustalenia, iż przedmiotowe wierzytelności istniały, w kwocie dochodzonej pozwem, w dacie zawarcia umowy przelewu i, co za tym idzie, w dacie zamknięcia rozprawy w niniejszej sprawie (art. 316 § 1 k.p.c.). Jest poza sporem, że jeszcze przed zawarciem umowy przelewu Spółka (...) i pozwany podjęli próbę rozliczenia zadłużenia pozwanego. Powód nie znał żadnych szczegółów tych uzgodnień i rozliczeń, dlatego na okoliczność ich przebiegu wnioskował dowód z zeznań świadka D. F.. SądOokręgowy dał wiarę temu świadkowi i w oparciu o jego zeznania i dokument (...) z dnia 16 listopada 2013 r ustalił, że wierzytelność dochodzona pozwem istnieje, gdyż nie została dotychczas zaspokojona. Zdaniem Sadu Apelacyjnego ustalenie to budzi poważne wątpliwości i nie może się ostać.

Uwzględniając zarzut apelującego należy w tym miejscu uzupełnić ustalenia faktyczne Sądu I instancji, przez wskazanie, że pozwany przelał na konto spółki (...) kwotę 73 228, 27 zł, Wpłatę tę pozwany zrealizował sześcioma przelewami bankowymi, wykonanymi w dniach 21 czerwca 2016 r, 24 czerwca 2016, 9 grudnia 2013 r, 10 grudnia 2013 r (dwa przelewy) i 11 grudnia 2013 – każdorazowo zaznaczając, że jest to wpłata na poczet należności z faktury VAT nr (...). r (dowód dokumenty k. 33-38, okoliczność niezaprzeczona przez powoda). Jak wynika z treści art. 451 § 1 k.c. taka dyspozycja dłużnika jest dla wierzyciela wiążąca. Świadek D. F. zeznał jednak, że strony prowadziły pertraktacje co do wysokości zadłużenia i sposobu jego spłaty i zawarły porozumienie, na mocy którego wskazane wyżej wpłaty bankowe powoda zostały zaliczone na poczet należności z faktury VAT (...). Brak jest, zdaniem Sądu, dostatecznych podstaw dowodowych by zeznania świadka w tym przedmiocie uznać za miarodajne. Po pierwsze, świadek zeznał że w sprawie tej, w dniu 16 listopada 2013 r, zostało podpisane porozumienie. Jednakże z dokumentu, który świadek przedłożył (k. 92) nie wynikają konkretne uzgodnienia. Dyspozycyjna treść dokumentu brzmi „Porozumienie dotyczy spłaty zobowiązania finansowego wynikającego z braku zapłaty za faktury VAT nr (...) z dnia 6.06.2013 i nr (...) z dnia 21. 06. 2013, pomniejszonych o korekty zgłoszone przez firmę (...) Sp. z o.o., a wystawionych przez W. Sp. zo.o. i kompensaty wzajemne.” Tekst ten nie daje podstawy do ustalenia zakresu zobowiązań pozwanego pozostałych do realizacji a ponadto nie został podpisany przez negocjujących. Po drugie, brak jest podstaw, by przyjąć, że doszło do stanowczego uzgodnienia, że wpłaty pozwanego (dłużnika) będą zaliczane na poczet wierzytelności spółki (...) (wierzyciela) z faktury nr (...). Cztery z sześciu przelewów miały miejsce już po 16.11. 2013 r. Jeśli doszłoby do zawarcia porozumienia o jakim zeznawał świadek F. dłużnik zadysponowałby kolejne przelewy, jako wpłatę na poczet faktury (...), tymczasem wszystkie cztery przelewy opiewają na fakturę (...). Wreszcie, po trzecie, sam świadek F. przyznał ostatecznie, że porozumienie nie zostało wykonane.

Jak wynika z dowodów przeprowadzonych w sprawie pozwany stał na stanowisku, że przysługuje mu prawo do kompensaty części należności objętej fakturą VAT (...) z jego wierzytelnościami z tytułu reklamacji wadliwego towaru. Sąd Okręgowy trafnie przyjął, że wysokość ewentualnych wierzytelności pozwanego nie została wykazana, materiał dowodowy daje jednak podstawy by przyjąć, że co najmniej część z tych reklamacji została uznana przez kontrahenta – (...) spółkę z o.o. Wynika to z zeznań świadka D. F., jednakże, z przyczyn wskazanych wyżej nie sposób przyjąć – tak jak zeznał świadek – że pozwany zrealizował zapłatę za fakturę VAT (...) do kwoty 11 163, 19 zł a zapłaty fakturę VAT (...), w ogóle nie zrealizował. W konsekwencji nie jest możliwe rozwiązanie problemu przez odliczenie udokumentowanej sumy przelewów (73 228, 27 zł) od należności objętej fakturą VAT (...) – zgodnie z dyspozycja dłużnika i przyjęcie, że w co do kwoty pozostałej po rozliczeniu, wierzytelność z w/w faktury istniała w dacie zawarcia przez wierzyciela umowy przelewu z powodem. Zasygnalizowane wyżej wątpliwości co do materiału dowodowego a w szczególności uznanie, co najmniej w części, reklamacji pozwanego przez spółkę (...), wykluczają ustalenie rozmiaru zobowiązań pozwanego względem W., spółki z o.o. z w/w faktur VAT, w dacie zawarcia umowy przelewu z powodem.

Podsumowując. W rozpoznawanej sprawie powód wykazał, że zawarł z wierzycielem pozwanego – W., spółką z o.o. ważną umowę przelewu wierzytelności należności objętych dwoma fakturami VAT. Pozwany wykazał jednak, że część tych należności zapłacił przelewem bankowym, część zaś uległa umorzeniu wskutek kompensat wzajemnych wierzytelności. Powód nie wykazał, jaka kwota pozostała do spłaty w dacie zawarcia wierzytelności, to zaś stanowi dostateczną podstawę do oddalenia powództwa.

W świetle powyższych uwag odmiennej oceny niż ta, której dokonał Sąd Okręgowy, wymaga zgłoszony przez pozwanego zarzut przedawnienia. Należy pamiętać, że wstąpienie przez osobę trzecią w prawa wierzyciela nie pogarsza sytuacji dłużnika ponieważ przysługują mu wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy (art. 513 § 1 k.c.). Dotyczy to również zarzutu przedawnienia, które nie ulega przerwaniu wskutek przejścia wierzytelności na inną osobę. Zmiana dotyczy bowiem strony podmiotowej a nie treści wierzytelności nabytej przez osobę trzecią (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 września 2003 r, IV CKN 430/01, LEX nr 466006). W tym kontekście twierdzenie pełnomocnika powoda (k. 59), iż przedmiotowe roszczenie, wskutek zawarcia umowy cesji „utraciło charakter roszczenia wynikające4go z umowy sprzedaży” nie jest uzasadnione. Termin przedawnienia pozostał dwuletni a pozwany mógł podnieść zarzut z tym związany przeciwko powodowi, jako nabywcy wierzytelności. W dacie wniesienia pozwu (24 czerwca 2015 r) upłynął termin przedawnienia roszczenia wynikającego z faktury (...) na kwotę 176 193, 26 zł, natomiast nie uległo przedawnieniu roszenie o zapłatę 11 163, 19 zł, wynikające a faktury nr (...). Wbrew stanowisku Sądu I instancji brak jest podstaw do przyjęcia, że w sprawie doszło do uznania niewłaściwego, które doprowadziłoby do przerwania biegu przedawnienia roszczenia. Jak wynika ze zweryfikowanych ustaleń faktycznych strony nie porozumiały się w sposób, który pozwalałby na ustalenie, czy pozwany przyznawał, że część należności pozostaje zapłacona. Również częściowa zapłata należności za fakturę nr (...) nie może świadczyć o tym, że pozwany uznawał całą należność objętą w/w fakturą. Z samej treści przelewów jak też z korelujących z nimi not obciążeniowych wynika, że pozwany uważał, że jego zobowiązania względem spółki (...) uległy umorzeniu w części przewyższającej już dokonaną zapłatę. W tych okolicznościach, przyjęcie przez Sąd okręgowy, że bieg terminu przedawnienia roszczeń o zapłatę należności z w/w faktury uległ przedawnieniu jest nieprawidłowy i prowadzi do naruszenia art. 123 § 1 pkt. 2 k.p.c.

Wszystkie przedstawione powyżej argumenty prowadzą do wniosku, że brak było podstaw do uwzględnienia powództwa w jakiejkolwiek części. Dlatego też Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że powództwo oddalił na zasadzie art. 386 § 1 k.p.c. i orzekł o kosztach sądowych – adekwatnie do wyniku sporu, na zasadzie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r o kosztach sądowych w s[prawach cywilnych (Dz.U. 2016. 623, j.t.).

SSA Hanna Nowicka de Poraj SSA Jan Kremer SSA Zbigniew Ducki