Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 grudnia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Łęczycy, I Wydział Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Wojciech Wysoczyński

Protokolant: sek. sąd. Aneta Kuleczka

po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2016 roku, w Ł., na rozprawie,

sprawy z powództwa P. N. (1) i M. N. (1)

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz P. N. (1) kwotę 2.000 zł (słownie: dwa tysiące złotych ) wraz z odsetkami:

- od dnia 8 stycznia 2012 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku – ustawowymi;

- od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty – ustawowymi za opóźnienie;

2.  oddala powództwo P. N. (1) w pozostałej części;

3.  nie obciąża P. N. (1) kosztami procesu w zakresie oddalonej części powództwa.

4.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz M. N. (1) kwotę 1.500 zł (słownie: jeden tysiąc pięćset złotych ) wraz z odsetkami:

- od dnia 8 stycznia 2012 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku – ustawowymi;

- od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty – ustawowymi za opóźnienie;

5.  oddala powództwo M. N. (1) w pozostałej części;

6.  nie obciąża M. N. (1) kosztami procesu w zakresie oddalonej części powództwa.

Sygnatura akt I C 111/15

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 12 lutego 2012 roku, powód P. N. (1), reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika – adwokata wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 6.500 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 7 stycznia 2012 roku do dnia zapłaty na którą złożyły się kwoty: 6.000 złotych tytułem zadośćuczynienia i 500 złotych tytułem odszkodowania za koszty leczenia i dojazdów do placówek medycznych. Powód wniósł o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kosztów procesu /pozew k. 2 – 5/.

W pozwie z dnia 12 lutego 2012 roku, powód M. N. (1), reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika – adwokata wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 5.500 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 7 stycznia 2012 roku do dnia zapłaty na którą złożyły się kwoty: 5.200 złotych tytułem zadośćuczynienia i 300 złotych tytułem odszkodowania za koszty leczenia i dojazdów do placówek medycznych. Powód wniósł o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kosztów procesu /pozew – k. 2 – 5/.

W odpowiedzi na pozwy, pozwany (...) S.A. z siedzibą w W., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika – radcę prawnego wniósł o oddalenie powództw i zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego kosztów postepowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych /odpowiedź na pozew – k. 31-32 /.

Do zamknięcia przewodu sądowego strony prezentowały stanowiska jak w pozwie i odpowiedzi na pozew / protokół rozprawy k.197/.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 grudnia 2010 roku, w M., kierujący pojazdem marki S. (...) o nr. rej. (...), M. K., poruszając się drogą podporządkowaną, nie zachował należytej ostrożności i nie zatrzymał się przed znakiem „Stop”, w skutek tego nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu pojazdowi marki B. o nr. rej. (...), kierowanego przez powoda P. N. (1) czym doprowadził do zderzenia obu pojazdów. Pasażerem pojazdu marki B. był powód M. N. (1) / bezsporne/.

W dacie zdarzenia pojazd marki S. (...) objęty był ochroną ubezpieczeniową w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadacza i kierującego na podstawie umowy ubezpieczenia zawartej z pozwanym / bezsporne /.

W wyniku zdarzenia powód P. N. (1) doznał urazu klatki piersiowej i kręgosłupa szyjnego. Bezpośrednio po zdarzeniu powód odczuwał dolegliwości bólowe. Po powrocie do Ł. powód zgłosił się do ZOZ w Ł., gdzie w karcie leczenia zapisano: „w dniu dzisiejszym uczestnik kolizji drogowej, uraz klatki piersiowej i kręgosłupa szyjnego, zgłasza lekki ból”. W badaniu przedmiotowym odchyleń od stanu prawidłowego nie stwierdzono. Wykonano badanie RTG klatki piersiowej i kręgosłupa szyjnego. Rozpoznano powierzchowny uraz uogólniony. Powodowi założono kołnierz usztywniający. Powód odczuwał bóle kręgosłupa w odcinku szyjnym. U powoda wystąpiły trudności ze snem / zez. powoda k. 57v w związku z protokołem rozprawy z dnia 20.X.2016 r. 00:02:31/.

Powód kontynuował leczenie w poradni neurologicznej, gdzie powód zgłosił się w dniu 4 maja 2011 roku, zgłaszając bóle kręgosłupa szyjnego ze wzmożonym napięciem mięśni przykręgosłupowych i ograniczeniem ruchomości. U powoda rozpoznano skręcenie kręgosłupa szyjnego. Zlecono badanie (...) kręgosłupa szyjnego. Do grudnia 2011 roku nie stwierdzono poprawy, utrzymywały się objawy korzeniowe i wzmożone napięcie kręgosłupa szyjnego.

W 2008 roku powód również leczył się u neurologa z powodu wypadku komunikacyjnego, który miał miejsce w dniu 18 kwietnia 2008 roku. Wówczas powód leczył się do 2009 roku. W tym czasie dolegliwości bólowe nadal się utrzymywały. Aktualnie powód nadal odczuwa dolegliwości bólowe najsilniejsze przy jeździe samochodem.

W dacie zdarzenia powód P. N. (1) był zatrudniony jako wychowawca. Aktualnie pracuje w warsztatach terapii zajęciowej. Powód zażywa leki przeciwbólowe M. i K. średnio jeden raz w tygodniu. Powód dojeżdżał na masaże do Ł. i O.. Żaden z badających powoda lekarzy nie zlecił powodowi tej formy leczenia i rehabilitacji / zez. powoda k. 57v w związku z protokołem rozprawy z dnia 20.X.2016 r. 00:02:31/.

Analiza przedstawionej dokumentacji, zebrany wywiad oraz przeprowadzone badanie pozwalają stwierdzić, że powód w wyniku wypadku z dnia 23.12.2010 roku doznał powierzchownych obrażeń ciała. Przebyty uraz nie spowodował powstania trwałego uszczerbku na zdrowiu w oparciu o załącznik Rozporządzenia MP z dnia 18 grudnia 2002 roku, albowiem przeprowadzone przez biegłego badanie nie wykazało uszkodzenia struktury narządu ruchu, ani też jakiegokolwiek pourazowego zaburzenia czynności. Odczuwanie subiektywnych dolegliwości bólowych nie stanowi podstawy do orzeczenia jakiegokolwiek uszczerbku na zdrowiu.

Z analizy dokumentacji i informacji oraz wywiadu wynika, że powód P. N. odczuwał dolegliwości bólowe, ale miały one niewielki stopień nasilenia. Powód przez 4 miesiące nie po wypadku nie korzystał z jakiegokolwiek leczenia. W oparciu o umowną 10* skalę WAS można określić, że w ciągu pierwszych dwóch tygodni ból wynosił 2-3*.

Biegły nie stwierdził konieczności dalszego leczenia powoda. Powód nie wymagał pomocy ani opieki innych osób. Przebycie urazu stłuczeniowego nie wiąże się z powstaniem takiej dysfunkcji, aby powstała bezradność i w przedmiotowej sprawie nie doszło do takiego ograniczenia sprawności, aby powstała bezradność.

Rokowanie, jest dobre, albowiem nie doszło do uszkodzenia w obrębie narządu ruchu, tak aby w przyszłości mogło to być powodem rozwoju dalszych zmian zwyrodnieniowych, pourazowych /opinia biegłego ortopedy k. 74-77 i k.119/.

W wyniku wypadku powód P. N. (1) doznał urazu kręgosłupa szyjnego. Z danych zawartych w dokumentacji wynika, że powód pierwsze objawy powikłań korzeniowych opisano dopiero po wizycie w poradni neurologicznej w dniu 12 lipca 2011 rok, po wykonaniu badania (...) kręgosłupa szyjnego w którym nie opisano żadnych zmian w kanale kręgowym mogących powodować takie objawy. Z punktu widzenia neurologa brak jest podstaw do orzekania uszczerbku zgodnie z pkt. 94a tabeli uszczerbków.

Brak jest danych, że w wyniku wypadku powód doznał urazu układu nerwowego. Brak jest danych, że poza bólem kręgosłupa szyjnego powód skarżył się na inne dolegliwości. Nasilenie cierpienia psychicznego po wypadku musiało być nieznaczne.

Z przyczyn neurologicznych powód nie wymagał pomocy innych osób w celu zaspokajania swoich potrzeb życiowych. Rokowanie powodowa oceniane przez neurologa jest dobre. / opinia neurologa k.96-97 i k. 130/.

Na skutek zdarzenia powód M. N. (1) uderzył głową o zagłówek. Powoda bolała klatka piersiowa na skutek napięcia pasa bezpieczeństwa. Powód M. N. (1) po powrocie do miejsca zamieszkania zgłosił się do ZOZ w Ł. ze względu na to, że odczuwał dolegliwości bólowe / zez. powoda k. 57v w związku z protokołem rozprawy z dnia 20.X.2016 r. 00:10:32/.

U powoda rozpoznano powierzchowny uraz głowy. W badaniu odchyleń od stanu prawidłowego nie stwierdzono.

Z powodu dolegliwości bólowych powód w dniu 4 maju 2011 roku, zgłosił się do lekarza neurologa. U powoda stwierdzono napięcie mięśni przykręgosłupowych z ograniczeniem ruchomości. Zlecono badanie (...) kręgosłupa szyjnego. U powoda rozpoznano skręcenie kręgosłupa szyjnego. W badaniu (...) zmian urazowych nie stwierdzono.

Analiza przedstawionej dokumentacji, zebrany wywiad oraz przeprowadzone badanie pozwalają stwierdzić, że powód M. N. (1) w wyniku wypadku z dnia 23.12.2010 roku doznał powierzchownych obrażeń ciała.

Przebyty uraz nie spowodował powstania trwałego uszczerbku na zdrowiu w oparciu o załącznik Rozporządzenia MP z dnia 18 grudnia 2002 roku, albowiem przeprowadzone przez biegłego badanie nie wykazało uszkodzenia struktury narządu ruchu, ani też jakiegokolwiek pourazowego zaburzenia czynności.

Odczuwanie subiektywnych dolegliwości bólowych nie stanowi podstawy do orzeczenia jakiegokolwiek uszczerbku na zdrowiu.

Z analizy dokumentacji i informacji oraz wywiadu wynika, że powód M. N. odczuwał dolegliwości bólowe, ale miały one niewielki stopień nasilenia. Powód przez 4 miesiące nie po wypadku nie korzystał z jakiegokolwiek leczenia. W oparciu o umowną 10* skalę WAS można określić, że w ciągu pierwszych dwóch tygodni ból wynosił 2-3*.

Biegły nie stwierdził konieczności dalszego leczenia powoda. Powód nie wymagał pomocy ani opieki innych osób. Przebycie urazu stłuczeniowego nie wiąże się z powstaniem takiej dysfunkcji, aby powstała bezradność i w przedmiotowej sprawie nie doszło do takiego ograniczenia sprawności, aby powstała bezradność.

Rokowanie, jest dobre, albowiem nie doszło do uszkodzenia w obrębie narządu ruchu, tak aby w przyszłości mogło to być powodem rozwoju dalszych zmian zwyrodnieniowych, pourazowych /opinia biegłego ortopedy k. 77-79 i k. 118/.

W wyniku wypadku powód M. N. (1) doznał urazu głowy. W późniejszym okresie zaczął odczuwać bóle kręgosłupa szyjnego. Po doznanym urazie głowy powód nie stracił przytomności. Brak jest podstaw do stawiania rozpoznania tzw. urazu czaszkowo – mózgowego i orzekania uszczerbku po takim urazie z pkt. 10a tabeli uszczerbków. Objawy powikłań korzeniowych po ewentualnie przebytym urazie kręgosłupa opisano dopiero po wizycie w poradni neurologicznej w dniu 28 lipca 2011 roku, w okresie wcześniejszym bo od 4 maja 2011 roku, powód był leczony z powodu dolegliwości bólowych kręgosłupa. Zdaniem biegłego brak jest związku przyczynowego pomiędzy ewentualnym urazem kręgosłupa szyjnego a pojawieniem się objawów powikałń korzeniowych. Z punktu widzenia neurologa brak jest podstaw do orzekania uszczerbku zgodnie z pkt. 94a tabeli uszczerbków. Brak jest danych, że w wyniku wypadku powód doznał urazu układu nerwowego. Brak jest danych, że poza bólem kręgosłupa szyjnego powód skarżył się na inne dolegliwości. Nasilenie cierpienia psychicznego po wypadku musiało być nieznaczne. Z przyczyn neurologicznych powód nie wymagał pomocy innych osób w celu zaspokajania swoich potrzeb życiowych. Rokowanie powodowa oceniane przez neurologa jest dobre. / opinia neurologa k.98-100 k. 131 k. 149/.

Powód M. N. zażywa średnio dwa razy w tygodniu leki przeciwbólowe. Nadal odczuwa dolegliwości bólowe / zez. powoda k. 57v w związku z protokołem rozprawy z dnia 20.X.2016 r. 00:10:32/.

W piśmie z dnia 5 grudnia 2011 roku, powód P. N. (1) zgłosił roszczenie wobec pozwanego, wnosząc zgłoszenie szkody osobowej w związku z wypadkiem z dnia 23.12.2010 roku. Wezwanie wpłynęło do pozwanego w dniu 8 grudnia 2011 roku / wezwanie k. 191/.

W piśmie z dnia 13 grudnia 2011 roku strona pozwana przyznała na rzecz powoda P. N. (1) kwotę 1.500 złotych tytułem zadośćuczynienie, odmawiając wypłaty zadośćuczynienia co do dalszej części, oraz kwotę 20 złotych tytułem zwrotu kosztów leczenia i kwotę 15 złotych tytułem zwrotu kosztów przejazdu / decyzja k. 31/.

W piśmie z dnia 5 grudnia 2011 roku, powód M. N. (1) zgłosił roszczenie wobec pozwanego, wnosząc zgłoszenie szkody osobowej w związku z wypadkiem z dnia 23.12.2010 roku. Wezwanie wpłynęło do pozwanego w dniu 8 grudnia 2011 roku / wezwanie k. 20 i k. 191/.

W piśmie z dnia 13 grudnia 2011 roku strona pozwana przyznała na rzecz powoda M. N. (1) kwotę 1.500 złotych tytułem zadośćuczynienie, odmawiając wypłaty zadośćuczynienia co do dalszej części, oraz kwotę 20 złotych tytułem zwrotu kosztów leczenia i kwotę 15 złotych tytułem zwrotu kosztów przejazdu / decyzja k. 31/.

Powyższy stan faktyczny był w istocie niesporny pomiędzy stronami. Sąd ustalił go w oparciu o zeznania powodów nie budzące, wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy oraz opinie biegłych sądowych.

Sąd zważył co następuje:

Powództwa są częściowo zasadne.

Nie ulega wątpliwości, iż pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. odpowiada w zakresie odpowiedzialności OC sprawcy wypadku. Pozwany zresztą nie kwestionował podstawy swej odpowiedzialności w odpowiedzi na pozew, a jedynie twierdził, iż wypłacone przez niego w toku postępowania likwidacyjnego kwoty wyczerpują w całości uzasadnione roszczenia powodów.

Podstawą zgłoszonego przez powodów żądania zadośćuczynienia z tytułu doznanej krzywdy jest przepis art.445 § 1 k.c.

Zgodnie z treścią art. 445 § 1 k.c. oraz 444 k.c. sąd uprawniony jest do przyznania poszkodowanemu w sytuacji, w której doszło do uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę (zadośćuczynienie).

Ustawodawca poza wskazaniem, iż kwota przyznana tytułem zadośćuczynienia winna być wymierna do powstałej szkody nie wskazuje innych zasad ustalenia jej wysokości. Bogate orzecznictwo Sądu Najwyższego w tym zakresie wskazuje natomiast, iż przy ustaleniu wysokości zadośćuczynienia należy mieć na uwadze całokształt okoliczności sprawy nie wyłączając takich czynników jak wiek poszkodowanego, rozmiar doznanej krzywdy, nieodwracalność następstw wypadku, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność, czas trwania, długotrwałość i przebieg procesu leczenia. Rolą zadośćuczynienia jest bowiem złagodzenie doznanej niewymiernej krzywdy poprzez wypłacenie nie nadmiernej lecz odpowiedniej sumy, w stosunku do doznanej krzywdy. Ustalenie jej wysokości powinno być jak wielokrotnie wskazywał Sąd Najwyższy dokonane w ramach rozsądnych granic, odpowiadających aktualnym warunkom i sytuacji majątkowej społeczeństwa przy uwzględnieniu, iż wysokość zadośćuczynienia musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, Sąd uznał, iż żądania dochodzone niniejszym pozwem od pozwanego z tytułu zadośćuczynienia są nazbyt wygórowane.

Przedstawiony w uzasadnieniu opis stanu faktycznego wskazuje na zasadność przyznania powodowi P. N. (1) dalszego zadośćuczynienia w kwocie: 2.000 złotych, zaś M. N. (1) w kwocie 1.500 złotych.

Suma 2.000 zł należna powodowi P. N. (1) tytułem dalszego zadośćuczynienia, a w przypadku powoda M. N. (1) kwota 1.500 złotych spełniają w tym przypadku swoją rolę kompensacyjną, nie stanowią symbolicznej zapłaty, albowiem wraz z wypłaconymi uprzednio kwotami po 1.500 złotych na rzecz każdego z powodów przedstawiają ekonomicznie odczuwalną wartość. Zasądzone sumy odpowiadają też pozostałym elementom, od których powinna zależeć wysokość zadośćuczynienia o czym poniżej;

W niniejszej sprawie ustalono, że powodowie nie doznali uszczerbku na zdrowiu na skutek doznanych w czasie wypadku obrażeń. Niemniej jednak zaznaczyć należy, że w prawie ubezpieczeń społecznych wysokość należnego jednorazowego odszkodowania jest zryczałtowana, a w prawie cywilnym zindywidualizowana. Na rozmiar krzywdy, a w konsekwencji na wysokość zadośćuczynienia mają wpływ cierpienia fizyczne i psychiczne, a mierzenie krzywdy wyłącznie stopniem uszczerbku na zdrowiu stanowiłoby niedopuszczalne uproszczenie nie znajdujące oparcia w treści przepisu art. 445 § 1 k.c. (por. wyrok SN z dnia 5.10.2005r. I PK 47/05, wyrok SN z dnia 28.06.2005r. I CK 7/05).

Zakres szkody niemajątkowej powodów P. N. i M. N. należy określić jako umiarkowany, na co wskazuje przedstawiony opis stanu faktycznego. W niniejszej sprawie należało wziąć pod uwagę, że biegli nie stwierdzili u powodów uszczerbku na zdrowiu. Niemniej jednak uwzględniając wiek powodów, oraz rozmiar cierpień bezpośrednio po wypadku roszczenie powodów uznać należy w części zasadne.

W przypadku powoda P. N. (1) podnieść należy co następuje;

W wyniku zdarzenia powód P. N. (1) doznał urazu klatki piersiowej i kręgosłupa szyjnego. Następczo u powoda rozpoznano skręcenie kręgosłupa szyjnego. Bezpośrednio po zdarzeniu powód odczuwał dolegliwości bólowe. Powód odczuwał bóle kręgosłupa w odcinku szyjnym. U powoda wystąpiły trudności ze snem. Z analizy dokumentacji i informacji oraz wywiadu wynika, że powód odczuwał dolegliwości bólowe, ale miały one niewielki stopień nasilenia. Powód przez 4 miesiące nie po wypadku nie korzystał z jakiegokolwiek leczenia. W oparciu o umowną 10* skalę WAS można określić, że w ciągu pierwszych dwóch tygodni ból wynosił 2-3*. Ból był na tyle intensywny, że powodował konieczność przyjmowania przez powoda leków przeciwbólowych. Ból towarzyszy powodowi cały czas do dnia dzisiejszego, tyle że jego siła, zakres i częstotliwość występowania się zmniejszyły. Dodatkowo po wypadku powodowi założono kołnierz usztywniający który powód zmuszony był nosić przez około 6 tygodni.

Przedmiotowe rozważania pozostają aktualne w przypadku oceny zasadności roszczenia M. N. (1). Jak wynika z dokonanych w sprawie ustaleń na skutek zdarzenia powód M. N. (1) uderzył głową o zagłówek. Powoda bolała klatka piersiowa na skutek napięcia pasa bezpieczeństwa. U powoda rozpoznano powierzchowny uraz głowy. U powoda rozpoznano skręcenie kręgosłupa szyjnego. Z analizy dokumentacji i informacji oraz wywiadu wynika, że powód odczuwał dolegliwości bólowe, ale miały one niewielki stopień nasilenia. Powód przez 4 miesiące nie po wypadku nie korzystał z jakiegokolwiek leczenia. W oparciu o umowną 10* skalę WAS można określić, że w ciągu pierwszych dwóch tygodni ból wynosił 2-3*. Powód zażywa średnio dwa razy w tygodniu leki przeciwbólowe. Nadal odczuwa dolegliwości bólowe.

W świetle powyższych okoliczności brak jest podstaw do uwzględnienia stanowiska pozwanego, ale również w całości stanowiska powodów.

Analiza przedstawionej dokumentacji, zebrany wywiad oraz przeprowadzone badanie pozwalają stwierdzić, że powód P. N. w wyniku wypadku z dnia 23.12.2010 roku doznał powierzchownych obrażeń ciała. Przebyty uraz nie spowodował powstania trwałego uszczerbku na zdrowiu, albowiem przeprowadzone przez biegłego badanie nie wykazało uszkodzenia struktury narządu ruchu, ani też jakiegokolwiek pourazowego zaburzenia czynności. Odczuwanie subiektywnych dolegliwości bólowych nie stanowi podstawy do orzeczenia jakiegokolwiek uszczerbku na zdrowiu. Biegły ortopeda nie stwierdził konieczności dalszego leczenia powoda. Powód P. N. nie wymagał pomocy ani opieki innych osób. Przebycie urazu stłuczeniowego nie wiąże się z powstaniem takiej dysfunkcji, aby powstała bezradność i w przedmiotowej sprawie nie doszło do takiego ograniczenia sprawności, aby powstała bezradność. Rokowanie, jest dobre, albowiem nie doszło do uszkodzenia w obrębie narządu ruchu, tak aby w przyszłości mogło to być powodem rozwoju dalszych zmian zwyrodnieniowych, pourazowych. Z punktu widzenia neurologa brak jest podstaw do orzekania uszczerbku zgodnie z pkt. 94a tabeli uszczerbków.

Brak jest danych, że w wyniku wypadku powód doznał urazu układu nerwowego. Brak jest danych, że poza bólem kręgosłupa szyjnego powód skarżył się na inne dolegliwości. Nasilenie cierpienia psychicznego po wypadku musiało być nieznaczne.

Z przyczyn neurologicznych powód nie wymagał pomocy innych osób w celu zaspokajania swoich potrzeb życiowych. Rokowanie co do powoda P. N. oceniane przez neurologa jest dobre.

Jak ustalono powód M. N. (1) w wyniku wypadku z dnia 23.12.2010 roku doznał powierzchownych obrażeń ciała.

Przebyty uraz nie spowodował powstania trwałego uszczerbku na zdrowiu w oparciu o załącznik Rozporządzenia MP z dnia 18 grudnia 2002 roku, albowiem przeprowadzone przez biegłego badanie nie wykazało uszkodzenia struktury narządu ruchu, ani też jakiegokolwiek pourazowego zaburzenia czynności.

Odczuwanie subiektywnych dolegliwości bólowych nie stanowi podstawy do orzeczenia jakiegokolwiek uszczerbku na zdrowiu.

Biegły ortopeda nie stwierdził konieczności dalszego leczenia powoda. Powód nie wymagał pomocy ani opieki innych osób. Przebycie urazu stłuczeniowego nie wiąże się z powstaniem takiej dysfunkcji, aby powstała bezradność i w przedmiotowej sprawie nie doszło do takiego ograniczenia sprawności, aby powstała bezradność.

Rokowanie, jest dobre, albowiem nie doszło do uszkodzenia w obrębie narządu ruchu, tak aby w przyszłości mogło to być powodem rozwoju dalszych zmian zwyrodnieniowych, pourazowych.

Zdaniem biegłego neurologa brak jest związku przyczynowego pomiędzy ewentualnym urazem kręgosłupa szyjnego a pojawieniem się objawów powikłań korzeniowych. Z punktu widzenia neurologa brak jest podstaw do orzekania uszczerbku zgodnie z pkt. 94a tabeli uszczerbków. Brak jest danych, że w wyniku wypadku powód M. N. doznał urazu układu nerwowego. Brak jest danych, że poza bólem kręgosłupa szyjnego powód skarżył się na inne dolegliwości. Nasilenie cierpienia psychicznego po wypadku musiało być nieznaczne. Z przyczyn neurologicznych powód nie wymagał pomocy innych osób w celu zaspokajania swoich potrzeb życiowych. Rokowanie powodowa oceniane przez neurologa jest dobre.

Powyższe skutkowało zasądzeniem od pozwanego na rzecz powoda P. N. kwoty 2.000 zł z tytułu zadośćuczynienia, zaś na rzecz powoda M. N. kwoty 1.500 złotych i oddaleniem powództw w pozostałym zakresie. Należy podkreślić, że różnica w zasądzanej kwocie wynika z faktu, że powodowi P. N. po wypadku założono kołnierz usztywniający, który powód zmuszony był nosić przez okres około 6 tygodni. Okoliczność ta spowodowała podwyższenie kwoty zadośćuczynienia należnej powodowi P. N..

Powództwa z tytułu odszkodowania należało ocenić jako nieudowodnione. Na kwotę dochodzoną pozwem w tej części składały się żądania z tytułu leczenia i dojazdów do placówek medycznych.

Zeznania powodów nie mogą stanowić podstawy do ustalenia kwot odszkodowań z tytułu leczenia i zwrotu kosztów dojazdu powodów do placówek leczniczych. Przedstawione dowody nie pozwalają ustalić ile razy, dokąd i w jaki sposób powodowie dojeżdżali do placówek medycznych oraz ustalić jakie realnie koszty leczenia ponieśli. Innych dowodów poza zeznaniami powodów potwierdzających poniesione wydatki w tej części strona powodowa nie przedstawiła. Warto zwrócić również uwagę, że żaden z badających powodów lekarzy nie zlecił im takiej formy leczenia i rehabilitacji jak masaże lecznicze. Co więcej, strona pozwana przyznała na rzecz powodów kwoty po 20 złotych tytułem zwrotu kosztów leczenia i kwoty po 15 złotych tytułem zwrotu kosztów przejazdu. Powodowi nie udowodnili, aby ponieśli większe koszty z tego tytułu.

Mając na uwadze powyższe roszczenia powodów w tym zakresie należało oddalić.

O należnych odsetkach ustawowych, Sąd orzekł zgodnie z brzmieniem przepisów art. 359 § 1 k.c., 481§1 k.c., art. 455 k.c. i 817 § l k.c. oraz art. 14 ust. l ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie, z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W niniejszej sprawie ustalono, że w piśmie z dnia 5 grudnia 2011 roku, powodowie zgłosił roszczenia wobec pozwanego. Wezwania wpłynęły do pozwanego w dniu 8 grudnia 2011 roku . Mając powyższe na uwadze początkowy termin naliczania odsetek określono na dzień 8 stycznia 2012 roku.

O kosztach w zakresie oddalonej części powództw orzeczono na podstawie art. 102 k.p.c. Żądanie powodów uznano za zasadne jedynie w części.

Zdaniem Sądu w rozpatrywanej sprawie zachodzą szczególne okoliczności pozwalające na odstąpienie od podstawowej zasady rozstrzygania o kosztach procesu – odpowiedzialności za jego wynik czy też od zasady stosunkowego rozdzielenia kosztów, na rzecz zasady słuszności. Należy bowiem zważyć na oceny charakter dochodzonego roszczenia o zadośćuczynienie mającego kompensować krzywdę powodów doznaną w wyniku wypadku komunikacyjnego, do którego niewątpliwie doszło. Należy również podkreślić, że odpowiedzialność pozwanego ubezpieczyciela, co do zasady była w istocie niesporna. W tej sytuacji zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego kosztów postępowania stanowiłoby nadmierne obciążenie powodów i w znacznym stopniu niwelowałoby kompensującą funkcję wypłaconego powodom zadośćuczynienia. Zważyć również należy, że poniesione przez strony koszty w zasadzie kompensują się. W przypadku powoda P. N. do zapłaty na rzecz pozwanego pozostawałby jedynie kwota 184,39 złotych, a w przypadku pozwanego M. N. kwota 331,13 złotych.

Mając powyższe na uwadze nie obciążono powodów kosztami procesu w zakresie oddalonych części powództw.