Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lipca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 lipca 2016 r. w G.

sprawy z powództwa Gminy M. G.

przeciwko W. W.

o eksmisję

I.  nakazuje pozwanemu W. W., aby opuścił, opróżnił i wydał powódce Gminie M. G. lokal mieszkalny przy ul (...) w G.

II.  orzeka, że pozwanemu przysługuje uprawnienie do lokalu socjalnego i wstrzymuje wykonanie eksmisji do czasu złożenia mu przez Gminę G. oferty najmu lokalu socjalnego

III.  zasądza od pozwanego W. W. na rzecz powódki Gminy M. G. kwotę 680 zł (sześćset osiemdziesiąt złotych) z tytułu zwrotu kosztów postępowania

IC 563/16

UZASADNIENIE

Powódka Gmina M. G. wniosła o nakazanie aby pozwany W. W. opuścił i wydał powodowi lokal mieszkalny nr (...) znajdujący się w budynku położonym w G. przy ulicy (...), a także o nieorzekanie o prawie pozwanej do lokalu socjalnego.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż powódka jest właścicielem przedmiotowego lokalu, zaś pozwany nie posiada do niego tytułu prawnego. Powódka wypowiedziała stosunek najmu pozwanemu w związku z zaległościami w zapłacie należności czynszowych. Pomimo wezwania do dobrowolnego opuszczenia lokalu pozwany nie wydał go powódce.

Pozwany nie zakwestionował okoliczności stanowiących podstawę faktyczną powództwa, przedstawił natomiast swą niekorzystną sytuację materialną i zdrowotną na usprawiedliwienie zaistniałej sytuacji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka Gmina M. G. jest właścicielem lokalu mieszkalnego nr (...) znajdującego się w budynku położonym w G. przy ulicy (...).

/okoliczność bezsporna /

W dniu 21 lutego 2005 r. pozwany zawarł z poprzednim właścicielem nieruchomości, w której znajduje się sporny lokal – Wojskową Agencją Mieszkaniową umowę najmu. Następnie nieruchomość przeszła na własność Gminy M. G., która stała się stroną umowy najmu zawartej z pozwanym.

/okoliczności bezsporne/

Pozwany nie uiszczał należnego czynszu, a zaległość z tego tytułu przekroczyła 3 okresy płatności. Powód kilkakrotnie wzywał pozwanego do zapłaty zaległości, wyznaczając w tym celu dodatkowy miesięczny termin, pod rygorem rozwiązania umowy najmu.

/okoliczności bezsporne/

W dniu 20 października 2015 roku powódka wypowiedziała pozwanemu umowę najmu lokalu mieszkalnego ze skutkiem na dzień 31 grudnia 2015 roku, w oparciu o treść art.11 ust.2 pkt.2 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego z dnia 21 czerwca 2001 roku.

/okoliczność bezsporna/

Pozwany nie opuścił lokalu.

/okoliczność bezsporna/

Pozwany ma 60 lat, jest emerytem wojskowym. Otrzymuje emeryturę w kwocie 1545,11 zł brutto, przy czym z uwagi na zajęcie komornicze faktycznie wypłacana jest mu kwota o 386 zł niższa. Pozwany od czasu do czasu korzysta z pomocy społecznej

/okoliczności bezsporne, /

Sąd zważył co następuje:

Powyższy stan faktyczny był pomiędzy stronami bezsporny, wobec czego rozstrzygnięcie sprawy zależało od prawnej oceny ustalonych powyżej okoliczności faktycznych. Ustalenia odnośnie wysokości emerytury pozwanego sąd oparł na nie niekwestionowanym dokumencie w postaci informacji ZUS . Dokument ten nie wzbudzał wątpliwości co do swej autentyczności i wiarygodności.

Żądanie powoda opiera się na przepisie art. 222 § 1 k.c., który stanowi, że właściciel może żądać od osoby, która włada jego rzeczą, aby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela prawo do władania rzeczą.

Warunkiem zatem uwzględnienia roszczenia windykacyjnego, o którym mowa powyżej jest ustalenie, że powód jest właścicielem rzeczy, a pozwany włada nią bez tytułu prawnego.

Istnienie w sprawie niniejszej pierwszej ze wskazanych wyżej przesłanek nie może budzić żadnych wątpliwości, bowiem prawo własności powoda co do spornego lokalu nie zostało zakwestionowane.

Przesądziwszy powyższe należało ustalić, czy pozwany posiada skuteczny względem powoda tytuł prawny do władania lokalem. Dla rozstrzygnięcia tej kwestii konieczne było odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 1 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego, które regulują m.in. zasady nawiązania i rozwiązania stosunku najmu lokali mieszkalnych, a takim niewątpliwie jest lokal zajmowany przez pozwanych.

I tak art. 11 powołanej ustawy stanowi, że jeżeli lokator jest uprawniony do odpłatnego używania lokalu, wypowiedzenie przez właściciela stosunku prawnego może nastąpić tylko z przyczyn określonych w przepisie tego artykułu, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 4 i 5. Wypowiedzenie powinno być pod rygorem nieważności dokonane na piśmie oraz określać przyczynę wypowiedzenia. Zgodnie z przepisem zawartym w ust. 2 pkt. 2 art. 11 wypowiedzenie z powodu zalegania z zapłatą czynszu powinno nastąpić nie później niż na miesiąc naprzód, na koniec miesiąca kalendarzowego pod warunkiem, że lokator jest w zwłoce z zapłatą czynszu lub innych opłat za używanie lokalu co najmniej za trzy pełne okresy płatności pomimo uprzedzenia go na piśmie o zamiarze wypowiedzenia stosunku prawnego i wyznaczenia dodatkowego, miesięcznego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności

W toku postępowania niekwestionowanym było, iż pozwany zalegał z zapłatą czynszu najmu przez okres znacznie przekraczający trzy miesiące oraz, że powódka zachowała przewidziany w cytowanych powyżej przepisach tryb wypowiedzenia umowy najmu. Strona powodowa, dołączyła do pozwu skierowane do pozwanego wezwania na piśmie do zapłaty zaległych i bieżących należności z wyznaczeniem dodatkowego miesięcznego terminu do ich zapłaty, pod rygorem wypowiedzenia umowy najmu. Wykazała także, iż z zachowaniem rygorów, o których mowa w art. 11 pkt. 2 ust. 2 wskazanej wyżej ustawy, dokonała wypowiedzenia pozwanemu stosunku najmu.

W świetle powyższego należało uznać, że powódka skutecznie wypowiedziała pozwanemu stosunek najmu spornego lokalu, co w konsekwencji pobawiło go tytułu prawnego do jego zajmowania i zrodziło po stronie powodowej skuteczne roszczenie windykacyjne.

Dlatego Sąd orzekł, jak w punkcie I wyroku.

Konsekwencją przyjęcia takiego stanowiska była wynikająca z art. 14 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie kodeksu cywilnego konieczność orzeczenia o istnieniu po stronie pozwanego uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego względnie o braku takiego uprawnienia.

Zgodnie z przepisem art. 14 ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów (...) sąd, badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego, orzeka o tym uprawnieniu biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania z lokalu oraz szczególną sytuację materialną i rodzinną lokatora.

Przepis art. 14 ust. 4 ustawy stanowi z kolei, że sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec:

1)kobiety w ciąży,

2)małoletniego, niepełnosprawnego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414, Nr 106, poz. 668, Nr 117, poz. 756 i Nr 162, poz. 1118 i 1126, z 1999 r. Nr 20, poz. 170, Nr 79, poz. 885 i Nr 90, poz. 1001 oraz z 2000 r. Nr 12, poz. 136 i Nr 19, poz. 238) lub ubezwłasnowolnionego oraz sprawującego nad taką osobą opiekę i wspólnie z nią zamieszkałą,

3)obłożnie chorych,

4)emerytów i rencistów spełniających kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej,

5)bezrobotnych,

6)osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały

- chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany.

Pozwany wprawdzie nie spełnia kryteriów obligatoryjnego przyznania mu uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego, jednakże w przekonaniu sądu sytuacja materialna pozwanego jest na tyle trudna, że nie pozwala mu wynająć mieszkania w warunkach rynkowych. Nie uszedł uwadze sądu fakt, iż wysokość emerytury pozwanego przekracza kryterium dochodowe określne w uchwale Rady Gminy. Należy jednak zauważyć, że nie jest ona na tyle wysoka, aby pozwoliła pozwanemu na godne życie po wynajęciu lokalu w warunkach rynkowych. Wynajęcie mieszkania łączyłoby się dla pozwanego z wydatkiem minimum kilkuset złotych z tytułu samego czynszu, nie wliczając opłat eksploatacyjnych. W takiej sytuacji, na zaspokojenie innych, nawet niewygórowanych potrzeb pozostałaby mu bardzo niewielka kwota, która z pewnością byłaby niewystarczająca (podkreślić należy, ze wskazana powyżej wysokość emerytury pozwanego jest kwota brutto). W przekonaniu Sądu kwota uzyskiwanej przez pozwanego emerytury pozwala pozwanym na skromne, acz godne życie. Zmuszenie zaś pozwanego do wynajęcia lokalu w warunkach rynkowych, oznaczałoby dla niego redukcję wydatków wyłącznie do takich, które pozwalają na zaspokojenie absolutnie podstawowych, minimalnych potrzeb.

Z powyższych względów Sąd orzekł, jak w punkcie II wyroku, wstrzymując jednocześnie, zgodnie z przepisem art. 14 ust. 6 jego wykonanie do czasu złożenia pozwanej oferty najmu lokalu socjalnego.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. Koszty postępowania należne powodowi w sprawie niniejszej obejmowały bowiem kwotę 680 zł (200 zł z tytułu wpisu od pozwu oraz 480 złotych z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika procesowego),