Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lutego 2016 roku

Sąd Rejonowy w Raciborzu Wydział I Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Marzena Korzonek

Protokolant: st. sekr. sądowy Helena Chrubasik

po rozpoznaniu w dniu 23 lutego 2016 roku w Raciborzu

na rozprawie

sprawy z powództwa: U. H.

przeciwko: (...) Spółce Akcyjnej V. (...) w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej V. (...) w W. na rzecz powódki U. H. kwotę 30.000,00 zł (trzydzieści tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 6.000,00 zł (sześć tysięcy złotych) od dnia 26 lutego 2014 roku oraz od kwoty 24.000,00 zł (dwadzieścia cztery tysiące złotych) od dnia 14 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej V. (...) w W. na rzecz powódki U. H. kwotę 2.917,00 zł (dwa tysiące dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu,

III.  nakazuje pobrać od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej V. (...) w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Raciborzu kwotę 1.256,63 zł (jeden tysiąc dwieście pięćdziesiąt sześć 63/100 złotych) tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Raciborzu.

Sygn. akt I C 765/14

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w dniu 22 lipca 2014 roku powódka U. H. domagała się zasądzenia od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej
V. (...) w W. na rzecz powódki kwoty 6000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 26 lutego 2014 roku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia, nadto ustalenie odpowiedzialności pozwanej na przyszłość za skutki wypadku, któremu uległa powódka w dniu 6 grudnia 2013 roku oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów procesu w postaci uiszczonej opłaty od pozwu, poniesionych wydatków i kosztów zastępstwa procesowego wraz z opłatą od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu powódka podała, że w dniu 6 grudnia 2013 doszło do wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego została poszkodowana. W okresie 9-17 grudnia 2013 roku przebywała w Szpitalu (...) w R.. Do dnia dzisiejszego powódka odczuwa bóle i zawroty głowy, bóle kręgosłupa, lęk przed jazdą samochodem. W związku
z silnymi bólami otrzymała skierowanie na rehabilitację. Powódka nie jest w stanie normalnie funkcjonować, przyjmuje silne leki przeciwbólowe osłabiające jej ogólną kondycję psychofizyczną. W dniu 7 stycznia 2014 roku powódka zgłosiła szkodę pozwanej. W toku postępowania likwidacyjnego pozwana wypłaciła powódce kwotę 2500 zł tytułem zadośćuczynienia. W ocenie powódka kwota ta jest niewspółmiernie niska do doznanej szkody.

Zarządzeniem z dnia 6 lutego 2015 roku zwrócono pozew w zakresie żądania ustalenia odpowiedzialności pozwanej na przyszłość za skutki wypadku, któremu uległa powódka
w dniu 6 grudnia 2013 roku wobec nieuiszczenia opłaty od pozwu w tym zakresie.

W odpowiedzi na pozew pozwana (...) Spółka Akcyjna V. (...) w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości, nadto zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu przyznała fakt prowadzenia postępowania likwidacyjnego w związku ze szkodą jakiej doznała powódka U. H. w wyniku wypadku komunikacyjnego
w dniu 6 grudnia 2013 roku. Wskazała, że w toku postępowania likwidacyjnego wypłaciła łącznie na rzecz powódki kwotę 4800 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 361,34 zł tytułem odszkodowania, a nie jak twierdziła powódka kwotę 2500 zł. Nadto zakwestionowała zakres i wysokość szkody doznanej przez powódkę. W ocenie pozwanej wypłacone w toku postępowania likwidacyjnego zadośćuczynienie w pełni kompensuje poniesioną szkodę. Dodatkowo pozwana zakwestionowała termin początkowy żądanych odsetek ustawowych.
Zdaniem pozwanej odsetki od zadośćuczynienia należne są od daty wyrokowania, albowiem w razie uwzględnienia powództwa ustalenie przez Sąd rozmiaru doznanej przez powódkę krzywdy nastąpi dopiero po zamknięciu rozprawy, według stanu rzeczy istniejącego w tym momencie.

Pismem z dnia 13 stycznia 2016 roku (data nadania: 14 stycznia 2016 roku) pełnomocnik powódki zmodyfikował żądanie pozwu wnosząc o zasądzenie od pozwanej
na rzecz powódki kwoty 30 000 zł wraz z ustawowymi odsetkami:

- od kwoty 6000 zł od dnia 26 lutego 2014 roku do dnia zapłaty;

- od kwoty 24 000 zł od dnia rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty;

w pozostałym zakresie podtrzymując powództwo w całości.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 grudnia 2013 roku miał miejsce wypadek komunikacyjny w wyniku którego obrażeń ciała, szczegółowo opisanych niżej doznała U. H.. W chwili zdarzenia pojazd sprawcy posiadał obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) Spółce Akcyjnej
V. (...) w W..

Bezsporne, potwierdzone aktami szkody nr (...) k. 146-180.

W chwili wypadku U. H. miała 38 lat. Miała zapięte pasy bezpieczeństwa. Bezpośrednio po wypadku pojechała do pracy. U. H. pracuje jako listonosz.
Po przyjeździe na miejsce pracy odczuwała silne bóle głowy i drętwienie palców prawej ręki. Przełożona zezwoliła jej na udanie się do domu. Tam zażyła leki przeciwbólowe. Następnego dnia U. H. udała się na pogotowie, wykonano badanie rtg, lekarz zalecił pozycję leżącą i konsultację ortopedyczną. W dniach 9-17 grudnia 2013 roku U. H. przebywała w Szpitalu (...) w R.. Rozpoznano: stłuczenie głowy, pourazowe bóle głowy, złamanie łuku kręgu szyjnego C2 po stronie prawej. Założono kołnierz ortopedyczny (zdjęto dnia 7 lutego 2014 roku). Wykonano badania TK głowy i MR szyjnego odcinka kręgosłupa. Podawano leki przeciwbólowe. Następnie U. H. leczyła się ambulatoryjnie w poradni neurologicznej (8 stycznia – 27 marca 2014 roku) oraz poradni ortopedycznej (9 grudnia 2013 roku - 21 marca 2014 roku). U. H. odbyła rehabilitację u fizjoterapeuty, po zdjęciu kołnierza ortopedycznego. Uczęszczała także na zabiegi refundowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia w marcu 2014 roku. W dniach
9 grudnia 2013 roku – 31 marca 2014 roku przebywała na zwolnieniu lekarskim.

Dowód:

- dokumentacja medyczna k. 8-12 i 15-26;

- zaświadczenia (...) k. 13-14;

- zeznania powódki U. H. k. 71-72.

U. H. w dalszym ciągu uczęszcza na wizyty do poradni neurologicznej – raz na pół roku, wcześniej raz w miesiącu. Na dzień dzisiejszy odczuwa silne bóle kręgosłupa, ramion i głowy. Przed wypadkiem nie odczuwała tego typu dolegliwości, nie cierpiała
na żadne choroby i nie leczyła się w poradni neurologicznej, ortopedycznej i psychiatrycznej. Prowadziła aktywny tryb życia, pomagała osobom starszym. Po wypadku musiała ograniczyć chodzenie. Korzystała z pomocy osób trzecich – męża, córki i matki. Obecnie ma problemy
z wykonywaniem prac domowych, podnoszeniem ciężarów z uwagi na drętwienie rąk. Odczuwa również lęk przed jazdą samochodem – sama prowadzi auto (również w pracy zawodowej), ale boi się jeździć jako pasażer i siedzieć na tylnej kanapie (sprawca wypadku uderzył w tył auta U. H.). Przed wypadkiem U. H. jeździła na rowerze, uprawiała biegi. Obecnie nie może jeździć rowerem (który mogłaby wykorzystywać także
w pracy zawodowej), ani biegać. Po wypadku nie mogła także opiekować się starszą ciocią – musiała wynająć opiekunkę. Czasami miewa koszmary senne. Odczuwa ogólne osłabienie organizmu. Do dnia dzisiejszego przyjmuje lekarstwa przeciwbólowe: Ketonal, Tramapar, Nimesil.

Dowód:

- zeznania powódki U. H. k. 71-72.

W wyniku wypadku z dnia 6 grudnia 2013 roku U. H. cierpi na stan po urazie głowy oraz stan po urazie odcinka szyjnego kręgosłupa ze złamaniem lewego łuku C2 – wygojone z przewlekłym zespołem bólowym i średniego stopnia ograniczeniem ruchomości odcinka szyjnego kręgosłupa. Trwały uszczerbek na zdrowiu U. H. w związku
z powyższym wypadkiem wynosi 15%, a powodowany jest występującym ograniczeniem
w zakresie rotacji oraz zginania, które przekraczają 20 stopni ubytku ruchomości fizjologicznej. Istniejące obecnie dolegliwości z odcinka szyjnego kręgosłupa mają w tym momencie średnie nasilenie, upośledzając zdolność U. H. do długotrwałej pracy
w pozycji siedzącej (pracę biurową) a także jazdę samochodem. U. H. wymaga dalszej intensywnej rehabilitacji, przez okres kolejnych trzech lat, co najmniej trzy razy
do roku w warunkach ambulatoryjnych i raz do roku w warunkach stacjonarnych.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii R. H. k. 92-94.

Pismem z dnia 7 stycznia 2014 roku U. H. zgłosiła szkodę w (...) Spółce Akcyjnej V. (...) w W., wnosząc o zapłatę kwoty 50 000 zł tytułem zadośćuczynienia, a w przypadku braku możliwości zakończenia postępowania likwidacyjnego w terminie 30 dni wypłatę 25 000 zł tytułem bezspornej kwoty zadośćuczynienia. Pismem z dnia 15 stycznia 2014 roku (...) Spółka Akcyjna V. (...) w W. potwierdziła przyjęcie zawiadomienia o szkodzie. Pismem z dnia 25 lutego 2014 roku U. H. wezwała (...) Spółkę Akcyjną V. (...) w W. do zapłaty kwoty 50 000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z należnymi odsetkami liczonymi od daty wymagalności tj. od 30-tego dnia od dnia zgłoszenia szkody
do dnia zapłaty. Pismem z dnia 11 lutego 2014 roku (...) Spółka Akcyjna V. (...) w W. przedłużyło postępowanie likwidacyjne ponad 30 dni. Pismem z dnia 25 lutego 2014 roku (...) Spółka Akcyjna V. (...) w W. przyznała U. H. kwotę 2500 zł tytułem bezspornego świadczenia odszkodowawczego. Nadto wypłaciła U. H. dalsze kwoty: w dniu 12 marca 2014 roku 2300 zł tytułem zadośćuczynienia
i w dniu 24 marca 2014 roku 361,34 zł tytułem odszkodowania.

Dowód:

- dokumentacja szkodowa k. 27-37;

- potwierdzenia przelewu k. 65-67;

- akta szkody nr (...) k. 146-180.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, których prawdziwości strony nie kwestionowały, opinii biegłego sądowego
z zakresu ortopedii R. H. a także zeznań powódki U. H.. Cześć stanu faktycznego pozostawała pomiędzy stronami bezsporna, a zatem zgodnie z art. 229 k.p.c.,
nie wymagała dowodu.

Sąd dał wiarę opinii biegłego sądowego R. H., albowiem była ona zupełna i szczegółowa. Opinię powyższą Sąd ocenił przez pryzmat zgodności z zasadami logiki, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków. W ocenie Sądu Rejonowego opinia ta jest logiczna, nie zawiera sprzeczności z zasadami wiedzy powszechnej. Nie budzą również wątpliwości wyrażone w opinii wnioski, które są stanowcze i należycie uzasadnione. Nadto opinia nie była kwestionowana przez strony.

Sąd dał wiarę zeznaniom powódki U. H., albowiem były one szczere
i spontaniczne, nadto korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w toku postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo o zapłatę na rzecz powódki kwoty 30 000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 6000 zł od dnia 26 lutego 2014 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 24 000 zł od dnia rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty jest zasadne.

Zasada odpowiedzialności pozwanej nie była sporna. Pozwana przyjęła na siebie odpowiedzialność za skutki wypadku, któremu uległa powódka, co jest bezsporne. Pozwana zakwestionowała jedynie wysokość należnego powódce zadośćuczynienia.

Instytucję zadośćuczynienia normuje przepis art. 445 k.c., zgodnie z którym zadośćuczynienie stanowi formę rekompensaty pieniężnej z tytułu szkody niemajątkowej określanej również jako krzywda, która przejawia się w ujemnych doznaniach, cierpieniach fizycznych i psychicznych wywołanych uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia (art. 445 § 1 k.c.). Uszkodzenie ciała to naruszenie integralności cielesnej pozostawiające ślady zewnętrzne lub wewnętrzne, natomiast rozstrój zdrowia to inne postaci zakłócenia funkcjonowania organizmu. Tak więc przesłanką żądania zadośćuczynienia jest uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia.

Powódka w rezultacie zdarzenia z dnia 6 grudnia 2013 roku doznała uszkodzeń ciała
i rozstroju zdrowia szczegółowo opisanych w części ustalającej. Ponieważ celem zadośćuczynienia jest złagodzenie doznanych cierpień, Sąd przystępując do oceny zasadności takiego roszczenia analizował i zwrócił w szczególności uwagę na: rozmiar fizycznych
i psychicznych cierpień powódki i ich ewentualnych następstw, czas ich trwania, dolegliwości bólowe, okres leczenia, ujemne skutki zdrowotne na przyszłość, zaburzenia
w funkcjonowaniu organizmu.

Trwały uszczerbek na zdrowiu powódki związany z wypadkiem wynosi 15%. Konsekwencjami wypadku powódki są: stan po urazie głowy oraz stan po urazie odcinka szyjnego kręgosłupa ze złamaniem lewego łuku C2 – wygojone z przewlekłym zespołem bólowym i średniego stopnia ograniczeniem ruchomości odcinka szyjnego kręgosłupa.

Instytucja zadośćuczynienia służy zrekompensowaniu niewymiernych pojęć takich
jak ból i poczucie krzywdy. Wszelkie dolegliwości fizyczne i psychiczne mają charakter subiektywny i tylko sam zainteresowany może je zrelacjonować. Podlegają one oczywiście weryfikacji z uwzględnieniem wiedzy medycznej i zasad doświadczenia życiowego

Dlatego Sąd opierając się na wnioskach płynących z opinii biegłego z zakresu ortopedii uznał roszczenie powódki o zadośćuczynienie za zasadne w całości.

Ustalając wysokość świadczenia w zakresie zadośćuczynienia Sąd wziął pod uwagę rozmiar i intensywność cierpień powódki związanych z doznanymi obrażeniami, dolegliwościami bólowymi, przebytym procesem leczenia – hospitalizacją i dalszym leczeniem ambulatoryjnym, noszeniem kołnierza ortopedycznego, zażywaniem lekarstw, koniecznością wykonania szeregu badań, w tym związanych z naświetlaniem
i oddziaływaniem fal nieobojętnych dla organizmu (RTG, TK, MR), korzystaniem z pomocy osób trzecich w trakcie leczenia, rehabilitacją. Nie można również tracić z pola widzenia,
że konsekwencją wypadku z dnia 6 grudnia 2013 roku jest istotna zmiana trybu życia powódki. Obecnie ma ona problemy z wykonywaniem prac domowych, podnoszeniem ciężarów z uwagi na drętwienie rąk. Nie może także opiekować się swoją starszą ciocią. Nadto zrezygnowała z aktywności fizycznej – biegów oraz jazdy na rowerze (wykorzystywanym zarówno rekreacyjnie jak i zawodowo). Powódka odczuwa także lęk przed jazdą samochodem – jako pasażer. Z doświadczenia życiowego wiadomo, że charakter pracy powódki (listonosz) wiąże się z aktywnością fizyczną i codziennym przemieszczaniem się. Nadto powódka w dalszym ciągu przyjmuje leki przeciwbólowe i wymaga rehabilitacji. Powyższe w ocenie Sądu zwiększa rozmiar poniesionej przez powódkę krzywdy.

Zasądzając zadośćuczynienie Sąd baczył, by świadczenie miało ekonomicznie odczuwalną wartość, było odpowiednie do wyrządzonej krzywdy, a jednocześnie mieściło się w rozsądnych granicach i odpowiadało aktualnym warunkom i stopie społeczeństwa.

Biorąc pod uwagę powyższe jak również rozmiar i zakres wyrządzonej krzywdy Sąd uznał, iż żądane przez powódkę zadośćuczynienie w kwocie 30 000 zł jest adekwatne
do rozmiaru jej cierpień.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej V. (...) w W. na rzecz powódki U. H. kwotę 30 000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 6000 zł od dnia 26 lutego 2014 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 24 000 zł od dnia 14 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty.

Odsetki ustawowe za opóźnienie Sąd zasądził od kwoty 6000 zł od dnia 26 lutego 2014 roku, zgodnie z art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 14 pkt 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym
i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.2013.392 -j.t.). W ocenie Sądu od dnia następnego po wydaniu decyzji dotyczącej wysokości zadośćuczynienia z dnia 25 lutego 2014 roku pozwana pozostawała w zwłoce, albowiem dysponowała wszystkimi dokumentami i informacjami niezbędnymi do określenia wysokości zadośćuczynienia w słusznej wysokości. Sąd prezentuje pogląd zgodnie z którym odsetki od zadośćuczynienia,
w rozmiarze w jakim należy się ono osobie uprawnionej w dniu, w którym ma je zapłacić osoba zobowiązana, powinny być liczone od tego dnia a nie od daty wydania wyroku, jak to wskazywała pozwana w odpowiedzi na pozew. O opóźnieniu w zapłacie świadczenia odszkodowawczego można bowiem mówić w sytuacji gdy dłużnik nie spełnia
go niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela, od tej więc chwili należą się odsetki
za to opóźnienie. Ze względu na charakter i rozmiar szkody nie ulegało wątpliwości,
iż wypłacone w tym postępowaniu zadośćuczynienie było zbyt niskie i już na tym etapie należało je określić na poziomie odpowiadającym żądaniu pozwu (tak słusznie Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 15 marca 2013 roku, sygn. akt I ACa 1262/12, LEX
nr (...)). Natomiast odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 24 000 zł od dnia
14 stycznia 2016 roku (data rozszerzenia powództwa) do dnia zapłaty uzasadniał art. 481 § 1 i 2 k.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 109 § 1 i 2 k.p.c. Zgodnie z art. 98 § 1 i § 3 k.p.c.
w zw. z art. 99 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi
na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony,
a do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach
i wydatki jednego radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd stawiennictwa strony. W niniejszej sprawie niezbędne koszty procesu powódki wyniosły 2.917 zł, na którą składa się wynagrodzenie pełnomocnika powódki w kwocie 2.400 złotych, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, 300 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, oraz zaliczka na biegłego, przy czym Sąd oczywiście błędnie zaliczył kwotę 200 zł na koszty postępowania powódki. Tymczasem w istocie zaliczka ta wynosiła 300 zł (karta 50 i 56 akt) w związku z czym niezbędne koszty procesu powódki powinny wynosić 3.017 zł.

Punkt III wyroku uzasadniał art. 113 ustawy z dnia z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. 2005 Nr 167 poz. 1398) w zw. z art. 130 ³ § 2 k.p.c. Koszty wydatkowane przez Skarb Państwa stanowi wynagrodzenie biegłego niepokryte z zaliczki uiszczonej przez powódkę (56,63 zł), nadto nieuiszczona część opłaty
od rozszerzonego powództwa (1000 zł) w łącznej kwocie 1256,63 zł.