Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 stycznia 2016 roku

Sąd Rejonowy w w G.-D. II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Izabela Bejger

Protokolant: st. sekr. sądowy Ewa Romanowska

w obecności oskarżyciela Prok. Rej. – A. G.

po rozpoznaniu w dniu 14 kwietnia 2015 roku, 5 maja 2015 roku, 6 lipca 2015 roku, 14 września 2015 roku, 27 października 2015 roku, 23 listopada 2015 roku, 29 grudnia 2015 roku i 19 stycznia 2016 roku

sprawy W. K.

urodz. (...) w L.

syna A. i H. z d. Z.

oskarżonego o to, że: w dniach 9, 13, 15-17, 22-24.01.2014 roku działając z góry powziętym zamiarem podczas kontroli podatkowej przeprowadzonej przez Urząd Skarbowy w G.-D. w firmie (...).H.U. (...) W. K. NIP: 892 000 48 39 w zakresie podatku VAT za okres od kwietnia do listopada 2013 roku, w/w posłużył się jako autentycznymi 131 szt. podrobionymi w nieustalonym do chwili obecnej miejscu i czasie fakturami VAT na łączną kwotę 3.085.688,30 zł netto i podatku VAT w kwocie 709.708,31 zł wystawionymi rzekomo przez (...) Sp. z o.o. K. ul. (...), (...)-(...) K. NIP: (...)które zostały ujęte w ewidencji nabyć towarów i usług za okres od kwietnia do listopada 2013 roku

tj. o przestępstwo z art. 270 §1 kk w zw. z art. 12 kk

ORZEKA:

I.  uznaje oskarżonego W. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu, tj. przestępstwa z art. 270 § 1 kk zw. z art. 12 kk i za to na mocy art. 270 § 1 kk wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na mocy art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 70 § 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata;

III.  na mocy art. 71 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk orzeka wobec oskarżonego karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki za równoważną kwocie 15 (piętnastu) złotych;

IV.  na mocy art. 41 §2 kk orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na handlu i usługach na okres 2 (dwóch) lat od uprawomocnienia się orzeczenia;

V.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 (stu osiemdziesięciu) złotych tytułem opłaty sądowej i obciąża go wydatkami poniesionymi w sprawie w kwocie 70 (siedemdziesięciu) złotych.

Sygn. akt II K 10/15

UZASADNIENIE

W miesiącu styczniu 2014 roku Urząd Skarbowy w G.- D. prowadził kontrolę podatkową w firmie (...).H. U (...) W. K. w zakresie podatku VAT za okres od kwietnia do listopada 2013 roku. W toku przeprowadzonej kontroli ustalono, że W. K. posłużył się jako autentycznymi 131 sztukami podrobionych w nieustalonym miejscu i przez nieustaloną osobę fakturami VAT na łączną kwotę 3.085.688,30 netto i podatku VAT w kwocie 709.708,31 zł wystawionymi rzekomo przez firmę (...). z o o K.. Faktury te zostały ujęte w ewidencji nabyć towarów i usług firmy (...).H. U (...) za okres od kwietnia do listopada 2013 roku. W celu weryfikacji transakcji dokonano kontroli krzyżowej i sprawdzono transakcje w firmie (...).z o o. U wyżej wskazanego podmiotu w dokumentacji księgowej nie widniał kontrahent tj. firma (...). Prezes Firmy (...) w postępowaniu podatkowym wskazał, że nie zna w ogóle firmy (...) i nigdy z nią nie handlował.

Dowody:

- zeznania świadka J. Z. (1) – k. 4- 6, 293

- kopie faktur k 8,9

- dokumenty księgowe faktury, rejestry, zapisy k 42-53

- dokumentacja księgowa załącznik do akt sprawy RSD 334/14 DS. 432/14

W. K. to obywatel polski, o wykształceniu zawodowym, żonaty, ojciec trojga dzieci. Prowadzący działalność gospodarczą z dochodem miesięcznym około 1800 złotych do 19 lutego 2015 roku, aktualnie bezrobotny, bez prawa do zasiłku, karany w 2013 roku przez sąd niemiecki, zdrowy, nie leczony w PZP. Współwłaściciel samochodu m-ki O. (...) rok produkcji 1994. Jest właścicielem nieruchomości niezabudowanej o pow. 0,0779 ha położonej w miejscowości P.. Nadmienić należy, że nieruchomość ta została obciążona w postępowaniu przygotowawczym hipoteką przymusową z tytułu grożącej powyższemu grzywny.

Dowody:

- dane osobopoznawcze – k.54

- dane o karalności k. 57.61

-protokół przesłuchania podejrzanego k 34

- informacja ze Starostwa Powiatowego wG.k 59

- zawiadomienie o wpisie hipoteki k 215

- postanowienie o zabezpieczeniu majątkowym k 191.

Przesłuchany w charakterze podejrzanego W. K. w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W postępowaniu przygotowawczym wyjaśnił, że działalność gospodarczą prowadził od grudnia 2012 roku, kiedy to założył firmę (...).H. U (...) W. K.. W swoich wyjaśnieniach podał jak doszło do nawiązania współpracy z firmą (...). Podał, że w kwietniu 2013 roku jadąc pociągiem nawiązał kontakt z przedstawicielem tej firmy. Oskarżony wskazał, że firma (...) przywoziła tarcicę prosto do klienta. Na takim każdym transporcie on zarabiał 5 tys. złotych. Korzystał więc z usług tej firmy będąc niejako jej pośrednikiem. Opisał jak ta współpraca wyglądała. Wyjaśnienia oskarżonego były w ocenie sądu niewiarygodne. Oskarżony jak twierdził współpracował z mężczyzną z firmy (...), którego pełnych danych personalnych nawet nie znał, jedynie imię. Ta współpraca w niczym nie znalazła potwierdzenia, lecz o jej istnieniu mówił jedynie sam oskarżony. Nie potwierdzały jej żadne dokumenty, których prawdziwość nie budziłaby wątpliwości. Okoliczności i tryb nawiązania współpracy z pracownikiem (...) przez niego wskazywane są również banalne w świetle informacji jakie przedstawiła firma (...), zaprzeczając kategorycznie aby taka współpraca miała miejsce. Z poczynionych ustaleń wynikało, że między tymi pomiotami gospodarczymi w rzeczywistości nigdy żadna współpraca nie istniała. Okoliczności te świadczyły o tym, że faktury nie zostały wystawiane przez ich firmę, że to wszystko zostało przez oskarżonego po prostu zmyślone na potrzeby obrony. Przed sądem oskarżony nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia, w czasie których konsekwentnie twierdził, że prowadził działalność gospodarczą, zawierał transakcje z podmiotami, których dotyczyły wystawiane faktury w tym także dotyczące firmy (...). Twierdził, że wykonywał usługi, na które wystawiał faktury i podobnie było w przypadku handlu. Miało to mieć również odniesienie do firmy (...). Nie potrafił wytłumaczyć jednak logicznie dlaczego firma (...) Sp. z o.o. twierdzi, że z nim nie handlowała. Zaprzeczał, aby przyznał się w postępowaniu przygotowawczym twierdząc, że to nieprawda pomimo tego że pod protokołem był jego podpis, tłumacząc to tym, że nie czytał protokołu przed jego podpisaniem. Podejrzany nie potrafił logicznie wyjaśnić, dlaczego taka treść znalazła się w protokole a nie jest to zgodne z tym co on wyjaśniał. Ponadto odpowiadając na pytania prokuratora oskarżony wyjaśnił, że działalność prowadził od 2012 roku, a w 2013 i 2014 roku przynosiła ona niewielkie straty. Wcześniej pracował w swoi gospodarstwie rolnym i z tej pracy miał pieniądze. Wskazał, że ma długi na kwotę 100 tyś złotych. Przyznał, iż jego firma nie miała żadnego majątku a na konto firmowe wpłynęła tylko jedna wpłata na kwotę 25.000 złotych, ale zajął ją komornik. Oskarżony podawał, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej prowadził remonty, robił inne usługi, handlował tarcicą.

Dokonując oceny wyjaśnień oskarżonego Sąd uznał je za niewiarygodne w zakresie istotnym z punktu widzenia treści zarzutu. Za wiarygodne Sąd uznał jedynie te fragmenty, które znalazły odzwierciedlenie w pozostałym, niekwestionowanym przez żadną ze stron materiale dowodowym, a w szczególności zeznaniach niektórych świadków, którzy potwierdził, że współpracowali z firmą oskarżonego. Ta współpraca też była wątpliwa patrząc na zaplecze finansowe, materialne i osobowe firmy oskarżonego. Jednak w tym zakresie kontrahenci potwierdzili tę współpracę i nie było dowodów przeciwnych dlatego też sąd przyjął że miało to miejsce. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie były spójne z zeznaniami świadków. Nadmienić jednak należy, że to czy oskarżony prowadził w rzeczywistości działalność gospodarczą, czy też była to jedynie fikcja, bo tylko wystawiał dokumenty, faktury, albo to czy był kontrahentem innych podmiotów poza (...) jest kwestią drugorzędną i tak naprawdę nieistotną z punktu widzenia treści zarzutu.

Kluczową kwestią jednak z punktu widzenia zarzutu stawianego oskarżonemu była współpraca z firmą (...), a właściwie jej faktyczny brak. Jak wynikało z faktur zabezpieczonych u oskarżonego i jak by opierać się tylko na nich to należałoby stwierdzić, że współpracował on z tą firmą, co jednak nie znalazło potwierdzenia w pozostałych dowodach. Jak zostało bowiem ustalone w toku przeprowadzonych czynności firma ta nigdy nie współpracowała i nie była kontrahentem firmy oskarżonego. W dokumentach księgowych firmy (...) nie było faktur, które posiadał w swojej dokumentacji oskarżony. W tym zakresie czynności kontrolne przeprowadził właściwy dla firmy (...) Urząd Skarbowy. Nadto Prezes tej firmy podał że nie zna firmy o nazwie (...) .H.U (...) W. K. i nie handlował z tą firmą w żadnym czasie prowadzenia działalności. Podał, że okazane mu faktury pochodzące z dokumentacji księgowej oskarżonego nigdy nie wystawiła firma (...). Wskazał na kilka szczegółów potwierdzających taki wniosek. Powyższy podał, że firma nie handluje tarcicą obrzynaną i nie świadczy usług naprawy maszyn i robót konstrukcyjno-budowlanych i innych wskazanych w fakturach, a jej przedmiot działalności jest zupełnie inny. Stwierdził ponadto, że okazane mu faktury posiadają inną szatę graficzną, styl numeracji, program fakturujący niż stosuje się w ich firmie, błędne było oznaczenie dostawcy i inna pieczątka. To świadczyło o tym , że firma (...) Sp. z o.o. nigdy nie była kontrahentem oskarżonego a wystawione faktury nie są autentyczne.

W sprawie ponadto zgromadzono dowody z przesłuchania świadków kontrahentów oskarżonego: Ł. O., R. C., M. P., J. Z. (2), P. C., M. K., K. G.. Sąd dal im wiarę. Zeznania świadka Ł. O. przy okazji dały podstawę do wyłączenia materiałów do odrębnego postępowania, bowiem okazało się jak zeznał świadek oskarżony wystawił świadkowi fakturę na towar w postaci miernika, którego ten nigdy nie zakupił celem jej przedłożenia w urzędzie pracy, aby uzyskać dofinansowanie w związku z założeniem przez świadka działalności gospodarczej. Zeznania tego świadka były w pełni wiarygodne. Należy nadmienić, że świadek odpowiadał również w procesie karnym, sam poniósł odpowiedzialność, nie miał więc podstaw by obciążać oskarżonego bezzasadnie. Z jego zeznań wynikała istotna kwestia, która dawała obraz jak rzeczywiście wyglądała i na czym polegała działalności oskarżonego, która zdaniem sądu była fikcją i odbywała się jedynie na papierze. Oskarżony w rzeczywistości nic nie sprzedał świadkowi, jedynie wystawił fakturę za co ten zapłacił mu kwotę odpowiadającą wysokości podatku VAT od transakcji. Świadek zeznał, iż nawet nie miał osobistego kontaktu z oskarżonym. Jeśli chodzi o pozostałych świadków to zeznawali oni na okoliczność współpracy z oskarżonym w okresie objętym zarzutem, wskazywali na czym ta współpraca polegała, czego dotyczyła. Pozostali świadkowie przedstawiali okoliczności współpracy z oskarżonym. Wynikało z nich, że jednym kontrahentom oskarżony wykonywał usługi budowlane, transportowe, związane z naprawą naczep, z innymi handlował dostarczając różne towary. Jakby spojrzeć na zeznania tych świadków to oskarżony prowadził bardzo rozbudowaną, wszechstronną działalność gospodarczą w zakresie usług i handlu. Tym bardziej budzi to zdziwienie w sytuacji gdy nie ma żadnego zaplecza, nie zatrudnia żadnych pracowników, na jego konto firmowe nie wpływają żadne środki a działalność nie jest dochodowa. Można przypuszczać, że jego działalność gospodarcza to zwykła fikcja. Przesłuchana w toku postępowania świadek D. C. zeznała, że oskarżony załatwiał jej maszynę do młyna, M. P., że kupował od oskarżonego towary i usługi przewóz tworzywa, zakup mielonego tworzywa i zakup skrzynek plastikowych, a przestał w momencie gdy dowiedział się o czynnościach komorniczych wobec jego osoby, J. Z. (2) też potwierdzał współpracę z oskarżonym, P. C. zeznawał, że oskarżony wykonał mu ogrodzenie i na to wystawił fakturę M. K., że oskarżony naprawiał mu naczepy do tirów, zaś K. G., że prowadził roboty budowlane przy budowie hali odpadów. Podobnie zeznania świadka G. przesłuchanego przed sądem. Zeznania te miały na celu wykazanie, że firma oskarżonego faktycznie prosperowała i że te czynności wskazane w fakturach rzeczywiście miały miejsce. Zeznania wskazanych świadków potwierdzały zawierane transakcje i sąd to przyjął, choć ich rzeczywistość budziła wątpliwości sądu, to jednak co już zostało wspomniane była to kwestia drugorzędna, bowiem tych podmiotów nie dotyczył zarzut i nawet założenie, że oskarżony współpracował z pewnymi kontrahentami nie oznaczało, że ma to odniesienie do wszystkich podmiotów a w szczególności co do tych, którzy tego nie potwierdzili. Takim kontrahentem była firma (...). Zeznania tych wskazanych powyżej świadków na pewno nie mogą być dowodem na to, że oskarżony współpracował z innymi kontrahentami, a jedynie na ich wzajemną współpracę. W tym zakresie zebrane dowody wykazały coś zgoła innego a mianowicie to, że oskarżony posłużył się podczas kontroli podatkowej fakturami podrobionymi, wystawionymi rzekomo przez firmę (...). Sp. z o o K., które zostały ujęte w ewidencji nabyć towarów i usług za okres od kwietnia do listopada 2013 roku a nigdy z tą firmą nie współpracował. Jeśli chodzi o konsekwencje podatkowe z tego wynikające, to w tym zakresie władnym do podejmowania decyzji jest urząd skarbowy.

Sąd uznał ponadto za wiarygodne zgromadzone w sprawie dokumenty m.in. takie jak protokoły oględzin, protokół przeszukania pomieszczeń, protokół zatrzymania rzeczy oraz dane o karalności oraz osobopoznawcze dotyczące oskarżonego, albowiem zostały sporządzone, przez uprawnione do tego osoby w przewidzianej przez prawo formie i żadna ze stron nie kwestionowała ich prawdziwości.

Dokonując oceny całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie Sąd uznał, iż oskarżony wypełnił znamiona zarzucanego mu czynu. Przestępstwo określone w art. 270 § 1 kk popełnia między innymi osoba, która posługuje się sfałszowanym dokumentem. Za nie budzący wątpliwości w sprawie fakt Sąd uznał, iż oskarżony podczas kontroli podatkowej prowadzonej przez urząd skarbowy w G.-D. posłużył się takimi dokumentami tj. fakturami w ilości 131 sztuk. Dlatego w niniejszej sprawie pierwszorzędne znaczenie z punktu widzenia pociągnięcia oskarżonych do odpowiedzialności karnej z art. 270 § 1 kk miało ustalenie, czy te faktury są prawdziwe i dokumentują faktyczne transakcje. Ocena zgromadzonych dowodów doprowadziła do wniosku, że nie są one autentyczne, lecz fałszywe jeśli chodzi o potwierdzenie transakcji których dotyczyły, a oskarżony posłużył się nimi jako autentycznymi, tak więc posłużenia się nimi w trakcie kontroli podatkowej wyczerpywało znamiona art. 270§1 kk.

Podsumowując zaprezentowane powyżej wywody Sąd uznał, iż W. K. swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa z art. 270 §1 kk albowiem w dniach 9, 13, 15-17, 22-24.01.2014 roku działając z góry powziętym zamiarem podczas kontroli podatkowej przeprowadzonej przez Urząd Skarbowy w G.-D. w firmie (...) (...). (...) W. K. (...)w zakresie podatku VAT za okres od kwietnia do listopada 2013 roku, w/w posłużył się jako autentycznymi 131 szt. podrobionymi w nieustalonym do chwili obecnej miejscu i czasie fakturami VAT na łączną kwotę 3.085.688,30 zł netto i podatku VAT w kwocie 709.708,31 zł wystawionymi rzekomo przez (...) Sp. z o.o. K. ul. (...), (...)-(...) K. NIP: 584-241-48-39, które zostały ujęte w ewidencji nabyć towarów i usług za okres od kwietnia do listopada 2013 roku .

Zastrzeżeń nie budziła przyjęta w akcie oskarżenia kwalifikacja prawna czynu zarzucanego oskarżonemu. Nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania. Sąd uznając winę oskarżonego za zarzucany mu aktem oskarżenia czyn, na mocy art. 270 § 1 kk wymierzył mu karę dziesięciu miesięcy pozbawienia wolności. W przekonaniu Sądu orzeczona kara pozbawienia wolności - tak co do rodzaju, jak i wysokości - jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Czyn oskarżonego cechuje się wysokim stopniem społecznej szkodliwości. Podkreślenia wymaga, że za przestępstwo z art. 270 § 1 kk może zostać wymierzona kara grzywny, ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności w wymiarze od trzech miesięcy do pięciu lat. Nie sposób zatem uznać, iż w tym przypadku wymiar kary pozbawienia wolności razi surowością. Należy zaznaczyć, iż orzeczenie kary pozbawienia wolności stanowi zarazem czytelny sygnał dla społeczeństwa, iż naganne i nieodpowiedzialne zachowanie oskarżonego spotkało się ze zdecydowaną reakcją ze strony organów wymiaru sprawiedliwości. Tak orzeczona kara wpływa zatem na ukształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa.

Kierując się wskazaniami art. 69 § 1 i 2 kk, Sąd skorzystał z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności na dwuletni okres próby. W przekonaniu Sądu oskarżony nie jest osobą zdemoralizowaną i zasługuje na danie mu szansy na resocjalizację w warunkach wolnościowych a wydane orzeczenie będzie dla niego przestrogą. Jednak sama możliwość zarządzenia wykonania orzeczonej kary będzie zdaniem sądu stanowiła dostateczną tamę przed dalszymi naruszeniami prawa przez oskarżonego. Sąd uznał, iż zastosowanie względem oskarżonego bezwzględnej kary pozbawienia wolności byłoby dla niego dolegliwością zbyt daleko idącą. Oskarżony nie był dotychczas karany za wyjątkiem orzeczenia sądu niemieckiego, prowadził nienaganny tryb życia. Jednocześnie Sąd pozostaje zarazem w przekonaniu, iż w okresie próby oskarżony zdobędzie się na refleksję i zrozumie naganność swojego postępowania. Sąd uznał, iż świadomość możliwości zarządzenia wykonania kary, proces ten z pewnością przyspieszy a jednocześnie może stanowić jedyną skuteczną barierę przed kolejnym złamaniem przez oskarżonego porządku prawnego. W okresie próby oskarżony będzie miał możliwość dowieść, iż postawiona wobec nich prognoza kryminologiczna okazała się zasadna, a proces socjalizacji przebiegł prawidłowo. Zastosowanie okresu próby w wymiarze dwóch lat będzie odpowiednie dla osiągnięcia wyżej wymienionych celów.

Sąd na mocy art. 71 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości po 100 stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki za równoważną kwocie 15 złotych. Przewidziana w art. 71 § 2 kk kara grzywny ma charakter fakultatywny i można ją wymierzyć obok kary pozbawienia wolności w przypadku warunkowego zawieszenia orzeczonej kary pozbawienia wolności. W niniejszej sprawie Sąd uznał orzeczenie grzywny na podstawie tego przepisu za zasadne. Oskarżony tak niewysoką grzywnę jako mężczyzna w sile wieku z pewnością choćby w ratach będzie w stanie zapłacić tym bardziej, że w sprawie dokonano stosownego zabezpieczenia na nieruchomości. Nie należy zapominać, że kara ma być też dolegliwością, a wobec orzeczenia kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem taką rolę będzie po części spełniała orzeczona grzywna. Konieczność zapłacenia przez niego kary grzywny będzie stanowiła realną dolegliwość płynącą z faktu popełnienia przestępstwa, której zdaniem Sądu w inny sposób oskarżony mógłby nie odczuć z uwagi na wymierzenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Orzeczona kara grzywny zdaniem sądu będzie dolegliwa dla oskarżonego, ale nie można stwierdzić by nie leżała w jego możliwościach. Przypomnieć należy, iż oskarżony jeszcze na etapie postępowania przygotowawczego deklarował dochody rzędu 1800 złotych miesięcznie. Poza tym zabezpieczeniem jej wykonania jest ustanowione zabezpieczenie. Dlatego zdaniem Sądu zapłacenie przez oskarżonego grzywny w tej wysokości będzie możliwe. Ponadto jako dolegliwość wynikającą z faktu popełnienia przestępstwa Sąd na mocy art. 41 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na handlu i usługach na okres 2 lat od uprawomocnienia się orzeczenia. Sąd określił czasowy i przedmiotowy zakres orzeczonego zakazu. Zgodnie z przywołanym przepisem Sąd może orzec zakaz prowadzenia określonej działalności gospodarczej w razie skazania za przestępstwo popełnione w związku z prowadzeniem takiej działalności, jeżeli dalsze jej prowadzenie zagraża istotnym dobrom chronionym prawem. W ocenie Sądu wskazana w tym przepisie sytuacja niewątpliwie miała miejsce w rozpatrywanej sprawie. Oskarżony swoją postawą wykazał, że prowadzenie działalności wykorzystuje do łamania prawa, że jego działalność jest społecznie szkodliwa, dlatego też dolegliwością dla niego ma być zakaz prowadzenia takiej działalności. Dlatego też po dokonaniu takiej oceny oczywistym wydawało się orzeczenia środka karnego opisanego w wyroku. Sąd w zasadzie nie miał wyboru, bowiem doszedł do wniosku, że ten środek jest celowy by wyeliminować oskarżonego jako podmiot gospodarczy co ma pełnić funkcję prewencyjną chroniąc dobra społeczne i prywatne przed nadużyciami ze strony oskarżonego, tak by nie doprowadzić do kolejnych szkód przez jego działalność. Jego działalność stanowiła zagrożenie dla bezpieczeństwa obrotu gospodarczego i narażała Skarb Państwa na straty. Mając świadomość tego, że nie jest możliwe całkowite wyłączenie go od wszelkiej aktywności gospodarczej gdyż zgodnie z obowiązującymi przepisami sąd może orzec to w odniesieniu do tej działalności w związku z którą popełniono przestępstwo i tylko wtedy gdy dalsze jej prowadzenie zagraża istotnym dobrom chronionym prawem. Działalność oskarżonego związana była z handlem i usługami dlatego też takiej działalności sąd mu zakazał. Jego zachowanie bez wątpienia zagraża bezpieczeństwu obrotu gospodarczego. Zdaniem sądu to określenie zakresu tego zakazu było wystarczające bowiem nie sposób było jeszcze ściślej tego zawęzić, gdyż handel i usługi świadczone przez oskarżonego nie były jednego rodzaju i gdyby próbować jeszcze bardziej ten zakaz zawęzić, wówczas oskarżony mogłoby handlować czymś zupełnie innym lub świadczyć inne usługi. Przy tym orzeczony zakaz nie pozbawia go całkowicie możliwości zarobkowania. Bez wątpienia dalsze prowadzenie przedmiotowej działalności gospodarczej przez W. K. zagrażało istotnym dobrom chronionym prawem. Przemawia za tym przede wszystkim to, że przestępstwa dopuścił się jaskrawo nadużywając wolności gospodarczej. Ten środek spełni ważną funkcję w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa oraz wpłynie zapobiegawczo i wychowawczo na oskarżonego.

O kosztach orzeczono po myśli art. 627 kpk, obciążając oskarżonego wydatkami postępowania w sprawie. Zasądzono też stosowną opłatę zgodnie z ustawą o opłatach w sprawach karnych. Rozstrzygnięcie to uwzględnia wynik procesu oraz sytuację finansową oskarżonego, którą omówiono przy okazji orzekania kary grzywny. W związku z tym uiszczenie powyższych kosztów zdaniem Sądu nie będzie dla oskarżonego zbyt dolegliwe i leży w jego możliwościach finansowych.