Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 listopada 2016 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Marta Ładzińska

Ławnicy: Krystyna Ignaciuk, Anna Artemska

Protokolant: Agnieszka Zamojska

po rozpoznaniu w dniu 10 listopada 2016 r. w Jeleniej Górze

sprawy z powództwa M. Ż.

przeciwko (...) Sp. z o.o. w K.

o odszkodowanie

I.  zasądza od strony pozwanej (...) Sp. z o.o.
w K. na rzecz powódki M. Ż. kwotę 10.248,69 zł (dziesięć tysięcy dwieście czterdzieści osiem złotych 69/100),

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze kwotę 513 zł tytułem opłaty od pozwu, od której powódka była ustawowo zwolniona,

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 360 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

IV.  nadaje wyrokowi w punkcie I rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 3.416,23 zł.

Krystyna Ignaciuk SSR Marta Ładzińska Anna Artemska

Sygn. akt IV P 40/16

UZASADNIENIE

M. Ż. pozwem z dnia 11.03.2016r., skierowanym przeciwko (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. wniosła o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach, zasądzenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wydania orzeczenia oraz o zasądzenie od strony pozwanej na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania powódka wskazała, że była zatrudniona u strony pozwanej na podstawie umowy o pracę z dnia 1.10.2014 r. na czas określony w pełnym wymiarze czasu pracy za wynagrodzeniem zasadniczym w kwocie 2.200 zł brutto. W dniu 26.02.2016 r powódka otrzymała pismo rozwiązujące z nią umowę o pracę bez wypowiedzenia z powodu porzucenia pracy – niestawienia się w pracy i nieusprawiedliwienia nieobecności od dnia 16.02.2016 r. Powódka wskazała, że nie jest prawdą, że nie poinformowała pracodawcy o przyczynie swojego niestawiennictwa w pracy. Poinformowała pracodawcę w dnu 15.02.2016 r. – wysłała dwie wiadomości sms, informujące, że z powodu choroby udaje się na pogotowie. W dniu 15.02.2016 r. udała się do lekarza i otrzymała bezwzględny zakaz pracy, co potwierdzone zostało wystawionym w tym dniu zwolnieniem lekarskim. W następnych dniach powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim i z uwagi na zły stan zdrowia nie miała możliwości dotarcia do pracy i dostarczenia zwolnienia lekarskiego. W dniu 25.02.2016r. poczuła się na tyle dobrze, że udała się do agencji pocztowej i wysłała do pracodawcy zwolnienie. Następnego dnia odebrała pismo o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia.

W związku z powyższym powódka na podstawie przepisu art. 56 § 1 k.p. i 57 k.p. żądała przywrócenia do pracy.

Strona pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła umorzenie postępowania i nieobciążanie kosztami postepowania żadnej ze stron, a w przypadku nieuwzględnienia tego żądania – o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz strony pozwanej kosztów postępowania wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu strona pozwana przyznała, że po stronie pozwanej nastąpiła pomyłka w zakresie komunikacji między pracownikami. Powódka bowiem powiadomiła nie kierownika sklepu, ale inną osobę, że przebywa na zwolnieniu lekarskiemu. Strona pozwana po odkryciu omyłki cofnęła oświadczenie woli o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia i jednocześnie przywróciła powódkę do pracy. W związku z tym strona pozwana stała na stanowisku, że spór został zakończony zgodnie z wolą powódki.

W zakresie okresu zatrudnienia, jego przebiegu nie kwestionowała twierdzeń powódki.

M. Ż., działając przez zawodowego pełnomocnika, pismem z dnia 25.04.2016r. wskazała, że nie wyraża zgody na cofnięcie świadczenia o rozwiązaniu z nią umowy o pracę, albowiem obawia się, że jej powrót do pracy byłby jedyne tymczasowy, a strona pozwana szukałaby innego powodu, by powódkę zwolnić. Podniosła, że pracodawca nie skontaktował się z nią nawet telefonicznie, by ustalić, dlaczego nie stawiła się w pracy. Wskazała, że utraciła do pracodawcy zaufanie i nie jest możliwy powrót powódki do pracy u strony pozwanej. Powódka w piśmie tym dokonała modyfikacji zgłoszonego żądania w ten sposób, że wniosła o zasądzenie od strony pozwanej na swoją rzecz odszkodowania w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia za pracę tytułem niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę, tj. kwotę 10.248,69 zł.

W odpowiedzi na zmodyfikowane powództwo strona pozwana podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. Ż. była zatrudniona w firmie (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. w okresie od 02.07.2014r. do dnia 26.02.2016r. w wymiarze pełnego etatu na stanowisku zastępcy kierownika sklepu za wynagrodzeniem zasadniczym 2.200 zł brutto. Miejscem wykonywania pracy była Ł.. Średnie miesięczne wynagrodzenie powódki liczone jak ekwiwalent za urlop wynosiło 3.416,23 zł.

( dowód : bezsporne, a nadto: świadectwo pracy z dnia ., umowa o pracę z dnia 01.10.2014r. – k. 7-9 , zaświadczenie z dnia 1.04.2016 r., k - 30 )

M. Ż. w dniu 15.02.2016r. źle się poczuła i pojechała na pogotowie. Została odesłana do lekarza pierwszego kontaktu. W dniu 15.02.2016 r. została przez lekarza uznana za niezdolną do pracy. Wystawiono jej zwolnienie lekarskie obejmujące okres od dnia 16.02.2016 r. do dnia 29.02.2016 r.

O wizycie na pogotowiu powódka poinformowała pracodawcę wiadomością sms, a następnie po wizycie u lekarza tą samą droga zawiadomiła pracodawcę o zaplanowanej na następny dzień wizycie u kardiologa. Wiadomość wysłała na służbowy nr telefonu, odebrała ją pracownica sklepu – zastępca kierownika – J. K.. Numer ten był zwykle używany przez pracowników do przekazywania pracodawcy informacji o nieobecności w pracy.

W dniu 16.02.2016 r. udała się do kardiologa. W tym dniu telefonicznie poinformowała zastępcę kierownika sklepu – (...) - otrzymanym zwolnieniu lekarskim, która przekazała informację kierowniczce sklepu (...).

( dowód : bezsporne , a nadto: wiadomość sms, k – 10, historia choroby, k – 11-11v , zeznania świadka J. K. , - 56-56v , przesłuchanie powódki, k – 57-58 )

W następnych dniach powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim i z uwagi na zły stan zdrowia nie miała możliwości dotarcia do pracy i dostarczenia zwolnienia lekarskiego. Powódka w czasie choroby leżała w łóżku, drętwiały jej ręce.

W miejscu zamieszkania powódki nie ma poczty ani agencji pocztowej, najbliższy punkt znajduje się kilka kilometrów od miejsca zamieszkania powódki.

M. Ż. w lutym 2016 r. mieszkała z matką, która również choruje, ma kłopoty z chodzeniem.

( dowód : zwolnienia lekarskie (...), k – 15-17 , zeznania świadka T. C., k – 56v-57, przesłuchanie powódki, k – 57-58 )

W dniu 25.02.2016r. M. Ż. poczuła się na tyle dobrze, że udała się do agencji pocztowej i wysłała do pracodawcy zwolnienie. Następnego dnia odebrała pismo o rozwiązaniu umowy o prace bez wypowiedzenia.

( dowód : bezsporne, a nadto: potwierdzenie nadania przesyłki poleconej, k – 12-13 , zwolnienia lekarskie (...), k – 15-17 )

W dniu 26.02.2016r. powódka odebrała pismo o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z powodu porzucenia pracy – niestawienia się do pracy i nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy od dnia 16.02.2016 r. , datowane na 24.02.2016 r.

( dowód : bezsporne, a nadto: rozwiązanie umowy o pracę z dnia 24.02.2016 r., k – 14)

Pismem z dnia 1.04.2016 r. strona pozwana wskazała, że „anuluje” rozwiązanie umowy o pracę z dnia 24.02.2016 r. w związku z uznaniem terminowości przedłożenia zwolnienia lekarskiego.

( dowód: pismo z dnia 1.04.2016 r., k- 29)

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na dowodach z dokumentów przedłożonych przez strony i nie kwestionowanych przez nie. Ponadto Sąd oparł się na zeznaniach świadków J. K. i T. C., które były logiczne i znajdowały potwierdzenie w złożonych dowodach z dokumentów. Sąd dał wiarę również przesłuchaniu powódki, albowiem korespondowało one z pozostałym materiałem dowodowym. Ponadto zauważyć należy, że stan faktyczny pomiędzy stronami nie był de facto sporny.

Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie świadka K. K.. Wniosek został zgłoszony na okoliczność przyczyn i sposobu rozwiązania umowy o pracę z powódką, tj. na okoliczność pozostawania przez pracodawcę w niewiedzy o tym, że powódka poinformowała go o swoim zwolnieniu lekarskim. Okoliczności te – niewiedza osób zarządzających po stronie pracodawcy czy tez błąd, w jakim pozostawały, w ocenie Sądu nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Bez znaczenia jest bowiem to, że osoba podejmująca decyzję o rozwiązaniu umowy o pracę z powódką nie wiedziała o zwolnieniu lekarskim powódki – na skutek złego przepływu informacji w spółce – co sama strona pozwana przyznała, skoro powódka prawidłowo poinformowała pracodawcę o zwolnieniu lekarskim, a więc usprawiedliwiła swoją nieobecność, a pracodawca mimo tego rozwiązał z nią umowę o pracę jako przyczynę wskazując nieusprawiedliwione niestawiennictwo powódki w pracy.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Podstawą żądania powódki był przepis art. 56 k.p., stanowiący, że pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy. Przepisy art. 45 § 2 i 3 stosuje się odpowiednio. Zgodnie z nimi sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu (art. 45 § 2 k.p.). Przepisu § 2 nie stosuje się do pracowników, o których mowa w art. 39 i 177, oraz w przepisach szczególnych dotyczących ochrony pracowników przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem umowy o pracę, chyba że uwzględnienie żądania pracownika przywrócenia do pracy jest niemożliwe z przyczyn określonych w art. 411; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu art. 45 § 3 k.p.).

Powódka ostatecznie żądała zasądzenia od strony pozwanej odszkodowania w wysokości 10.248,69 zł za niezgodne z prawem rozwiązanie z nią stosunku pracy, bowiem w dacie rozwiązania umowy o pracę przebywała na zwolnieniu lekarskim, o którym poinformowała pracodawcę. Tym samym powódka wywodziła, że przyczyna rozwiązania umowy o pracę wskazana w piśmie pracodawcy nie polegała na prawdzie.

W niniejszej sprawie ustalić należało, czy wskazanie w piśmie rozwiązującym umowę o pracę przyczyny były rzeczywiste, czy złożone powódce oświadczenie o rozwiązaniu zawartej z nią umowy o pracę na czas określony nie zawierało znamion naruszenia prawa.

Bezsporne pozostawało to, że powódka była zatrudniona u strony pozwanej (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K. na stanowisku zastępcy kierownika sklepu w Ł..

Bezsporne było również to, że powódka w okresie od 16 lutego 2016 r. do dnia 29.02. (...)., a następnie od 1.03.2016 r. do 15.03.2016 r. przebywała na zwolnieniu lekarskim. Ostatecznie bezsporna była również okoliczność, że powódka prawidłowo poinformowała pracodawcę o przyczynie nieobecności – tj. o otrzymanym zwolnieniu lekarskim.

Powódka bowiem poinformowała pracodawcę o zwolnieniu lekarskim w sposób zwykle stosowany przez pracowników sklepu, usprawiedliwiając swoją nieobecność. Powódka wysłała wiadomość sms o wizycie lekarskiej na służbowy numer telefonu, na który zwykle takie informacje przekazywano, następnie po uzyskaniu zwolnienia lekarskiego – dzwoniąc na tenże numer przekazała informację o zwolnieniu zastępcy kierownika sklepu. Następnie – w najszybszym możliwym terminie – przesłała pracodawcy rzeczone zwolnienie lekarskie. Powódka nie miała możliwości wcześniejszego dostarczenia zwolnienia lekarskiego – choć przepisy mówią o niezwłocznym obowiązku – ponieważ była w złym stanie zdrowia, a mieszkała tylko z chora matką, w miejscowości, w której nie było punktu pocztowego. Tym samym Sąd za usprawiedliwione uznał nadanie zwolnienia lekarskiego przesyłką pocztową datowaną na 25.02.2016 r.

Rozważania te mają jednak charakter uboczny wobec przyznania powyższych okoliczności przez stronę pozwaną.

Powtórzyć w tym miejscu należy, że bez znaczenia jest okoliczność, że osoba podejmująca decyzję o rozwiązaniu umowy o pracę z powódką nie wiedziała – na skutek złego przepływu informacji w spółce – o zwolnieniu lekarskim powódki, skoro powódka prawidłowo poinformowała pracodawcę o zwolnieniu lekarskim, a więc usprawiedliwiła swoją nieobecność, a pracodawca mimo tego rozwiązał z nią umowę o pracę jako przyczynę wskazując nieusprawiedliwione niestawiennictwo powódki w pracy.

Zauważyć przy tym wypada, że strona pozwana nie powoływała się na błąd w rozumieniu przepisu art. 84 § 1 k.c. i nie złożyła oświadczenia o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia złożonego pod wpływem błędu. Podkreślenia wymaga, że jeżeli oświadczenie woli było złożone innej osobie, uchylenie się od jego skutków prawnych dopuszczalne jest tylko wtedy, gdy błąd został wywołany przez tę osobę, chociażby bez jej winy, albo gdy wiedziała ona o błędzie lub mogła z łatwością błąd zauważyć, co każe przyjąć, że powoływanie się przez stronę pozwaną na błąd również byłoby bezskuteczne.

Z tych względów Sąd uznał, że umowę o pracę z powódką rozwiązano bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, co wypełnia dyspozycję przepisu art. 56 k.p.

Zwrócić uwagę należy, że ustawodawca dał pracownikowi możliwość wyboru dochodzonego żądania. Powódka żądała zasądzenia odszkodowania, a wskazane przez nią przyczyny są logiczne i przekonywujące. W ocenie Sądu postawa pracodawcy, który przez ponad tydzień nie zadzwonił do pracownika, który nie stawił się w pracy, aby uzyskać informację, co się stało, mogła spowodować utratę zaufania powódki do pracodawcy.

Strona pozwana zarzuciła, że cofnęła oświadczenie o rozwiązaniu z powódką umowy o pracę, gdy tylko odkryła swoją omyłkę.

Na mocy przepisu art. 61 § 1 k.c. oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Odwołanie takiego oświadczenia jest skuteczne, jeżeli doszło jednocześnie z tym oświadczeniem lub wcześniej. Skuteczność złożenia oświadczenia po tym terminie uzależniona jest od zgody adresata.

Oświadczenie pracodawcy o cofnięciu oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bezspornie złożone zostało w terminie późniejszym. Powódka natomiast nie wyraziła zgody na cofnięcie oświadczenia. Jak wskazuje literatura - z przepisu art. 61 k.c. wynika a contrario, że z chwilą należytego doręczenia oświadczenia drugiej stronie jego autor staje się nim związany i musi się liczyć ze skutkami, jakie oświadczenie ma wywołać. Przywołując założenia teorii doniosłości aktu prawnego można wskazać, że w takim przypadku oświadczenie zaczyna funkcjonować w obrocie własnym życiem, w oderwaniu od autora. W konsekwencji trzeba przyjąć, że poza szczególnymi przypadkami uregulowanymi w ustawie, że do odwołania złożonego oświadczenia potrzebna jest zgoda osób zainteresowanych, których praw i obowiązków oświadczenie dotyczy (tak: Michał Wojewoda, Komentarz do art.61 Kodeksu cywilnego, publ. LEX, por. M. Piekarski (w:) F. Błahuta [i in.], Kodeks cywilny..., t. 1, s. 180).

Odwołanie oświadczenia woli przez stronę pozwaną nie było skuteczne.

Tym samym uznać należy, że umowa o pracę z powódką została rozwiązana z naruszeniem przepisów – albowiem miała miejsce w okresie usprawiedliwionej nieobecności powódki w pracy, a jako przyczynę rozwiązania umowy z powódką wskazano – porzucenie pracy i nieusprawiedliwione niestawiennictwo. Powyższy wniosek automatycznie konkretyzuje po stronie powódki uprawnienie do wystąpienia na drogę postępowania sądowego z roszczeniem o odszkodowanie, o którym mowa w art. 56 k.p. Przepis art. 56 k.p. stanowi, że pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. Zgodnie z przepisem art. 58 k.p. odszkodowanie, o którym mowa w art. 56, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W przypadku rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za okres wypowiedzenia.

W niniejszej sprawie umowa o pracę na czas określony z powódką została zawarta do dnia 30.09.2017r., zaś jej rozwiązanie nastąpiło w lutym 2016 r., a średnie miesięczne wynagrodzenie liczne jak ekwiwalent za urlop wynosiło 3.416,23 zł. Zatem wysokość odszkodowania wynosi: 3.416,23 zł x 3 = 10.248,69 zł. Z tych względów orzeczono jak w punkcie I wyroku.

Powódce na mocy art. 96 ust. pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010r., nr 90, poz. 594) przysługuje podmiotowe zwolnienie od kosztów sądowych – opłaty sądowej, którą tymczasowo poniósł Skarb Państwa. Koszty te podlegają rozliczeniu zgodnie z regułą przewidzianą w treści art. 113 u.o.k.s.c, tj. kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

Strona pozwana proces przegrała w całości i w związku z tym na zasadzie wynikającej z treści art. 98 § 1 k.p.c. i art. 113 ust. 1 u.o.k.s.c. opłata sądowa, od której powódka była zwolniona podlegała zasądzeniu od strony pozwanej na Skarbu Państwa. Przedmiotowa sprawa jest sprawą o charakterze majątkowym, w których pobiera się opłatę stosunkową, a wysokości 5% wartości przedmiotu sporu, nie mniej niż 30 złotych i nie więcej niż 100 000 złotych). W niniejszej sprawie wartość przedmiotu sporu wynosiła 10.248,69 zł. 5% od tej kwoty to 512,43 zł, która to kwota z zgodnie z treścią art. 21 u.o.k.s.c. podlegała zaokrągleniu do pełnego złotego, tj. do kwoty 513 zł.

Wobec powyższego w punkcie II wyroku zasądzono od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze kwotę 513 zł tytułem opłaty od pozwu, od której powódka była ustawowo zwolniona.

Powódka była reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, któremu przysługiwało wynagrodzenie ustalone w oparciu o treść § 9 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800), bowiem powódka zgłosiła roszczenie 11.03.2016r., czyli przed datą wejścia w życie przepisów zmieniających z dniem 1.11.2016r. stawki wynagrodzenia adwokatów. Fakt zakończenia sprawy już po 01.11.2016r. nie determinuje konieczności zastosowania nowych stawek, bowiem z treści jego § 2 Rozporządzenia z dnia 3 października 2016 r. (Dz. U. z dnia 12 października 2016 r.) wynika, że do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe do czasu zakończenia postępowania w danej instancji.

Zauważyć należy, że w uchwale z 7 sierpnia 2002 r., III PZP 15/02 (OSNAPiUS 2003 nr 12, poz. 285,LEX nr 54760), Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że w sprawie toczącej się na skutek odwołania od wypowiedzenia umowy o pracę należy przyjmować jednakową podstawę do zasądzania kosztów zastępstwa prawnego, niezależnie od wyboru żądania. W uzasadnieniu wskazano, że wynagrodzenie pełnomocnika procesowego powinno być ustalone na jednakowych zasadach (w takiej samej wysokości) niezależnie od tego, czy pracownik dochodzi uznania wypowiedzenia za bezskuteczne, przywrócenia do pracy, czy też odszkodowania za niezgodne z prawem lub nieuzasadnione rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem. Ten kierunek wykładni przepisów dotyczących ustalenia podstawy wynagrodzenia pełnomocnika w sprawie o odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę znalazł kontynuację w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 24 lutego 2011 r., I PZP 6/10 (publ. OSNP 2011 nr 21-22, poz. 268, LEX nr 707475), w której przyjęto, że podstawę zasądzenia przez sąd opłaty za czynności adwokata z tytułu zastępstwa prawnego w sprawie ze stosunku pracy o odszkodowanie, o którym mowa w art. 56 § 1 w związku z art. 58 k.p., stanowi stawka minimalna określona w § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.). Uchwale tej nadano moc zasady prawnej.

Rygor natychmiastowej wykonalności w punkcie IV wyroku nadano wyrokowi w punkcie I do kwoty 3.416,23 zł na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c., w części nieprzekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika.

W związku z powyższym orzeczono jak w sentencji.