Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 grudnia 2016 r.

Sąd (...) I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2016 r. w Chełmnie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) z siedzibą we W.

przeciwko K. Ł.

o zapłatę

Oddala powództwo.

I C 672/16 Uzasadnienie

Pełnomocnik powoda (...) z siedzibą we W. w pozwie z dnia 13 lipca 2016 r. wniósł o zasądzenie od pozwanego K. Ł. kwoty 2966,64 zł. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i o zasądzenie kosztów procesu, w tym: kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, 17 zł. opłaty skarbowej od pełnomocnictwa i 100 zł. opłaty od pozwu w postępowaniu upominawczym. W uzasadnieniu swojego żądania podniósł on, że strona pozwana K. Ł. oraz (...) Bank (...) S. A. zawarli w dniu 2012-08-02 umowę bankową o numerze (...), na podstawie której strona pozwana otrzymała określoną w umowie kwotę pieniężną, jednocześnie zobowiązała się do jej zwrotu na warunkach precyzyjnie określonych w tejże umowie. Strona pozwana nie wywiązała się z przyjętego na siebie zobowiązania, wobec czego niespłacona kwota należności głównej stała się wymagalna wraz z kwotą odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia. W następstwie powyższego, wobec niedotrzymania przez stronę pozwaną warunków określonych w umowie, wierzyciel pierwotny wezwał stronę pozwaną do zapłaty kwoty pieniężnej. Jednocześnie w treści wezwania wierzyciel pierwotny poinformował stronę pozwaną, że w przypadku niewypełnienia obowiązków określonych w treści wezwania wierzytelność zostanie przelana na rzecz (...). Strona pozwana, pomimo upływu wyznaczonego terminu, nie dokonała zapłaty, wobec czego w dniu 2015-12-16 (...) Bank (...) S. A. zawarła z (...) umowę przelewu wierzytelności, cedując na jego rzecz całość praw i obowiązków wynikających z umowy zawartej przez stronę pozwaną z wierzycielem pierwotnym. Jednocześnie strona powodowa wskazuje, że dookreślona wyżej umowa przelewu (cesji) wierzytelności została ograniczona o postanowienia stanowiące tajemnicę przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 11 ust. 4 ustawy z dnia 16.04.1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1503 ze zm.). Potwierdzeniem, iż wierzytelność dochodzona niniejszym pozwem, była przedmiotem wyżej przedstawionej umowy przelewu (cesji) wierzytelności, jest wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji. Elektroniczny załącznik do umowy cesji wierzytelności jest równoważny z załącznikiem w wersji papierowej. Wskazany wyciąg, zawiera dane niezbędne do zidentyfikowania zarówno stron jak i samego stosunku zobowiązaniowego łączącego stronę pozwaną z wierzycielem pierwotnym. Dane te również zostały wymienione w papierowym załączniku do umowy przelewu wierzytelności. Wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji zawiera wyciąg niezbędnych danych, jedynie objętej pozwem sprawy, ze zbioru danych, dołączonego w formie elektronicznej do umowy cesji. Wyciąg ten jest generowany automatycznie. Identyfikator Klienta wskazany w treści wyciągu z elektronicznego załącznika do umowy cesji jest numerem Identyfikującym Klienta według Wierzyciela Pierwotnego. Ze względu na fakt, iż papierowy załącznik do umowy przelewu wierzytelności zawiera dane objęte tajemnicą bankową w rozumieniu art. 105 Ustawy z dnia 29.08.1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2015 r. poz. 128) oraz ochroną danych osobowych na mocy ustawy z dnia 29.08.1997 r. o ochronie danych osobowych(t. j. Dz. U. z 2015 r., poz. 2135), które to dane dotyczą większej liczby wierzytelności i podmiotów, cały obszerny załącznik do umowy cesji nie może zostać przedłożony. papierowego załącznika do umowy cesji, wobec czego nie może on zostać przedłożony w oryginale. W związku z powyższym, na potrzeby niniejszego postępowania, przedłożony

zostaje wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji. Wobec powyższego zadłużenie strony pozwanej, stanowiące wartość przedmiotu sporu, wynosi obecnie 2966,64 zł., w tym należność główna w wysokości 2174,42 zł. oraz skapitalizowane odsetki w wysokości 792,22 zł., na które składają się przejęte w drodze cesji wierzytelności odsetki wierzyciela pierwotnego naliczane zgodnie z postanowieniami umowy odpowiednio od niezapłaconej kwoty należności głównej wynikającej ze wskazanej wyżej umowy oraz odsetki ustawowe naliczane przez stronę powodową. Dowodem istnienia oraz obowiązku spełnienia świadczenia ciążącego na stronie pozwanej jest – zdaniem pełnomocnika strony powodowej - wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej nr (...) z dnia 2016-07-13 (podpisany przez osobę upoważnioną do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych funduszu (upoważnienie zawarte w dokumencie obejmującym pełnomocnictwo procesowe z dnia 2015-01-19) i opatrzony pieczęcią towarzystwa zarządzającego funduszem sekurytyzacyjnym. Osnowa wyciągu dokładnie precyzuje źródło i rodzaj przysługującej powodowi wierzytelności wraz z potwierdzeniem faktu dokonanej cesji. Zważając na treść art. 187 § 1 pkt 3. Kodeksu postępowania cywilnego, strona powodowa wskazuje, iż zgodnie z przyjętą polityką ugodowego załatwiania spraw, po zawarciu umowy cesji, zaś przed złożeniem pozwu w niniejszej sprawie, strona powodowa podjęła wielokrotnie próby kontaktu ze stroną pozwaną (również telefonicznego). Przejawem woli rozwiązania sporu drogą polubowną było również skierowanie do strony pozwanej przedsądowego wezwania do zapłaty z dnia 2016-06-22, które zostało powołane jako dowód w pozwie. W treści wezwania strona powodowa wykazała wolę zawarcia ugody w sprawie poprzez ustalenie dogodnych dla strony pozwanej warunków spłaty należności. Nadto strona powodowa zwróciła się z prośbą o kontakt celem porozumienia się stron. Powyższe starania strony powodowej okazały się jednak bezskuteczne, albowiem nie doszło do zawarcia ugody ani też uregulowania zadłużenia. (k. 1, 21 i 22).

Sąd (...) nakazem zapłaty z dnia 29 sierpnia 2016 r. wydanym w postępowaniu upominawczym w sprawie (...), nakazał pozwanemu K. Ł., aby zapłacił powodowi w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu kwotę 2966,64 zł. z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 18.07.2016 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu lub wniósł w tym okresie sprzeciw. (k. 25).

Pozwany K. Ł. wniósł w przepisanym terminie sprzeciw od w/w nakazu zapłaty, w którym wniósł o oddalenie powództwa w całości. Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty podniósł zarzut przedawnienia co do całości dochodzonego roszczenia i - z ostrożności procesowej - o rozłożenie zasądzonego roszczenia na raty w wysokości 100 zł. miesięcznie, a ponadto o nieobciążanie pozwanego kosztami procesu. (k. 31 - 33). Na rozprawie w dniu 05 grudnia 2016 r. pozwany wniósł o oddalenie powództwa. (k. 60).

Sąd ustalił i zważył, co następuje.

Pozwany K. Ł. zawarł w dniu 01 sierpnia 2012 r. z (...) Bankiem (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowę nr (...) o wydanie i używanie karty kredytowej (...) S. A., zgodnie z którą (...) S. A. zobowiązała się, na zasadach i warunkach określonych w umowie i Regulaminie wydawania i używania karty kredytowej (...) SA , do wydania pozwanemu karty kredytowej (...) SA, ważnej do ostatniego dnia miesiąca i roku wskazanego na karcie jako termin ważności karty oraz do rozliczania operacji dokonanych przy użyciu karty. Zgodnie z punktem 3 w/w umowy (...) SA przyznała limit kredytowy w wysokości wynoszącej w dniu zawarcia umowy 2000 zł., z którego korzysta Posiadacz karty lub Użytkownik karty, dokonując operacji kartą kredytową, przy czym ten limit kredytowy może być wykorzystany po aktywacji karty kredytowej, zaś każda spłata zadłużenia odnawia wysokość dostępnych środków w ramach limitu kredytowego. Z punktu 7 w/w umowy wynika, że kartą kredytową wydaną w ramach tej umowy pozwanemu jest karta kredytowa M. C. E.. Stosownie do punktu 22 w/w umowy, posiadacz karty zobowiązany jest do dokonania wpłaty co najmniej minimalnej kwoty do zapłaty, wynikającej z zestawienia operacji, zaś – zgodnie z punktem 36 w/w umowy - (...) S. A. może wypowiedzieć umowę w przypadku niedotrzymania przez Posiadacza karty zobowiązań dotyczących warunków udzielenia limitu kredytowego określonego w umowie oraz negatywnej oceny ryzyka kredytowego Posiadacza karty.

(dowód: umowa nr (...) o wydanie i używanie karty kredytowej (...) S. A.

– k. 48 – 51)

Bank (...) S. A., zgodnie z postanowieniami w/w umowy, wysłał pismem z dnia 06 sierpnia 2012 r. pozwanemu K. Ł. kartę kredytową M. E. o numerze (...) w limitem 2000 zł. W piśmie tym wskazany był rachunek bankowy o numerze (...), na który należy dokonywać spłaty zadłużenia z tytułu korzystania z karty kredytowej. Pozwany otrzymał przesyłkę zawierającą w/w kartę kredytową, jednak karty tej nie aktywował i nie używał, ponieważ składając wniosek o wydanie karty kredytowej chciał otrzymać kartę kredytową V., a nie (...). Zwrócił się on następnie do (...) S. A. o wydanie mu karty kredytowej systemu V. i taką kartę z w/w banku otrzymał z limitem kredytowym na tej karcie również w wysokości 2000 zł. Pozwany aktywował i używał w/w kartę kredytową V., spłacając początkowo powstałe na niej zadłużenie w kwotach minimalnych wynikających z otrzymywanych przez niego miesięcznych zestawień operacji, jednakże począwszy od sierpnia 2013 r. zaprzestał on – z powodu trudności finansowych spowodowanych utratą pracy - spłacania jakichkolwiek kwot zadłużenia powstałych na rachunku w/w karty kredytowej.

(dowód: zeznania pozwanego K. Ł. – k. 60, pismo (...) S. A. z dnia

06 sierpnia 2012 r., wraz z dołączoną do niego kartą kredytową (...)

E. o numerze (...) – k. 59)

(...) S. A. z siedzibą w W. pismem z dnia 20 listopada 2013 r., skierowanym do pozwanego K. Ł., wypowiedział mu umowę o wydanie i używanie karty kredytowej (...) SA z powodu rażącego naruszenia, w części dotyczącej warunków spłaty, postanowień Regulaminu i Umowy o wydanie i używanie karty kredytowej (...) SA z zachowaniem dwumiesięcznego okresu wypowiedzenia liczonego od dnia otrzymania przez pozwanego niniejszego pisma. W piśmie tym (...) SA prosił pozwanego o wpłacenie na rachunek bankowy o numerze (...) kwoty 2378,20 zł., na którą składały się kwoty: 1933,07 zł. z tytułu rat kredytu pozostających do spłaty, 203,78 zł. z tytułu należnych odsetek na dzień 31 stycznia 2014 r. i 241,35 zł. z tytułu innych opłat. Pozwany nie dokonał żadnej spłaty na poczet kwoty wymienionej w w/ piśmie banku (...) SA, w związku z czym bank ten wystawił na w/w zadłużenie pozwanego bankowy tytuł egzekucyjny i – po nadaniu mu przez Sąd klauzuli wykonalności – wszczął na podstawie tego tytułu wykonawczego postępowanie egzekucyjne, prowadzone przez komornika sądowego przy (...) A. G. pod sygnaturą (...), które zakończyło się wydaniem przez tego Komornika w dniu 31 grudnia 2015 r. postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wobec bezskuteczności egzekucji.

(dowód: wypowiedzenie umowy o wydanie i używanie karty kredytowej (...) SA

– k. 52, postanowienie komornika sądowego przy (...)

A. G. z dnia 31 grudnia 2015 r., wydane w sprawie (...)

– k. 53, zeznania pozwanego K. Ł. – k. 60)

W dniu 16 grudnia 2015 r. (...) Bank (...) S. A z siedzibą w W. zawarła z powodem (...) z siedzibą we W. umowę sprzedaży wierzytelności do funduszu sekurytyzacyjnego, zgodnie z którą (...) Bank (...) S. A z siedzibą w W. sprzedaje (...) z siedzibą we W. wierzytelności wraz z wszelkimi zabezpieczeniami wymienionymi w Załączniku nr 1 do Umowy i wszelkie inne prawa z wierzytelnościami i zabezpieczeniami związane, w tym w szczególności roszczenia o zalegle odsetki, koszty i kary, przy czym - z zastrzeżeniem bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa, dotyczących przenoszenia wierzytelności zabezpieczonych hipoteką - przeniesienie wierzytelności wraz z zabezpieczeniami następuje w dniu wpływu ceny nabycia wierzytelności na rachunek zbywcy, o którym mowa w § 4 ust. 1 umowy (Dzień Przeniesienia), zaś celem potwierdzenia (...) Bank (...) SA sporządzi, na koszt nabywcy, na jego uzasadnione żądanie, stosowne oświadczenie w formie pisemnej z podpisami notarialnie poświadczonymi. Zgodnie z postanowieniami w/w umowy (...) SA dołącza do niej płytę CD zabezpieczoną hasłem, zawierającą wykaz wierzytelności oraz dłużników, o treści zgodnej z treścią Załącznika nr 1 do Umowy ( (...)) według stanu no dzień 10 września 2015 r. (§ 3 pkt 1, 2 i 5 w/w umowy).

(dowód: umowa sprzedaży wierzytelności do funduszu sekurytyzacyjnego z dnia 16 grudnia

2015 r. – k. 5 – 12)

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie przedłożonych przez strony i nadesłanych do Sądu dokumentów takich jak: umowa nr (...) o wydanie i używanie karty kredytowej (...) S. A. (k. 48 – 51), pismo (...) S. A. z dnia 06 sierpnia 2012 r., wraz z dołączoną do niego kartą kredytową M. E. o numerze (...) (k. 59), wypowiedzenie umowy o wydanie i używanie karty kredytowej (...) SA (k. 52), postanowienie komornika sądowego przy (...) A. G. z dnia 31 grudnia 2015 r., wydane w sprawie (...) (k. 53) i umowa sprzedaży wierzytelności do funduszu sekurytyzacyjnego z dnia 16 grudnia 2015 r. (k. 5 – 12), które uznał za wiarygodne, albowiem autentyczność tych dokumentów nie była przez strony kwestionowana.

Sąd dał również wiarę zeznaniom pozwanego K. Ł. (k. 60), ponieważ są one spójne, logiczne i zgodne z pozostałymi w/w dowodami, które Sąd uznał za wiarygodne.

Zgodnie z art. 6 k. c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Mając na uwadze wynikającą z w/w przepisu zasadę rozkładu ciężaru dowodu należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie na stronie powodowej spoczywał obowiązek udowodnienia zarówno istnienia wierzytelności po stronie (...) SA wobec pozwanego K. Ł., jak i późniejsze przejście tej wierzytelności na powoda.

W ocenie Sądu zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy pozwala na stwierdzenie, że został udowodniony w niej fakt istnienia zobowiązania pozwanego wobec (...) SA z tytułu używania przez niego karty kredytowej wydanej na jego nazwisko przez

(...) SA. Co prawda, jak to wynika z ustalonego i wyżej przedstawionego materiału dowodowego, pozwany nie używał wydanej mu pierwotnie przez (...) SA karty kredytowej M. E. o numerze (...), ponieważ przedstawił on Sądowi na rozprawie i złożył do akt tą kartę kredytową w formie takiej jak otrzymał ją z w/w Banku, t. j. przyklejoną oryginalnie do pisma Banku z dnia 06 sierpnia 2012 r. w sposób uniemożliwiający jej używanie, jednakże pozwany potwierdził w swoich zeznaniach, że otrzymał następnie – na jego interwencję – z w/w Banku kartę kredytową systemu V., którą używał i na której powstało zadłużenie, którego pozwany nie spłacił. Pozwany co prawda nie potrafił powiedzieć, czy w celu otrzymania karty kredytowej V. zawierał on z (...) SA nową umowę o kartę kredytową, czy tylko został sporządzony odpowiedni aneks do umowy z dnia 01 sierpnia 2012 r. o nr (...) o wydanie i używanie karty kredytowej (...) S. A., zawartej przez niego z (...) Bankiem (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W., jednakże – mając na uwadze identyczność numerów konta bankowego, na które pozwany powinien spłacać zadłużenie powstałe w wyniku korzystania przez niego z karty kredytowej, podanych w w/w umowie z dnia 01 sierpnia 2012 r. i w piśmie (...) SA z dnia 20 listopada 2013 r., wypowiadającym pozwanemu umowę o wydanie i używanie karty kredytowej (...) SA - należy uznać, że został między pozwanym i (...) SA zawarty aneks do w/w umowy z dnia 01 sierpnia 2012 r., w którym został zmieniony rodzaj używanej przez pozwanego karty kredytowej wydanej przez (...) SA z karty M. E. na kartę kredytową V.. W ocenie Sądu, z treści w/w wypowiedzenia pozwanemu umowy o wydanie i używanie karty kredytowej (...) S. A., dokonanego przez (...) SA, wynika również wysokość jego zobowiązania z tego tytułu wobec w/w Banku.

W ocenie Sądu strona powodowa nie wykazała natomiast faktu przejścia w/w wierzytelności (...) SA wobec pozwanego z w/w Banku na rzecz powodowego (...). Z treści dołączonej do pozwu przez stronę powodową umowy sprzedaży wierzytelności do funduszu sekurytyzacyjnego z dnia 16 grudnia 2015 r. zawartej przez (...) SA z powodem nie wynika bowiem, czy w skład pakietu wierzytelności będącego przedmiotem sprzedaży na podstawie tej umowy wchodzi również wierzytelność (...) SA wobec pozwanego wynikająca z zawartej przez nich umowy z dnia 01 sierpnia 2012 r. o wydanie i używanie karty kredytowej (...) S. A. Za taki dowód nie może zostać uznany przedstawiony przez stronę powodową dokument zatytułowany „Wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji” (k. 13), ponieważ nie jest on poświadczony przez strony w/w umowy sprzedaży wierzytelności, za jedynie przez pełnomocnika procesowego strony powodowej, co nie może zostać uznane za wystarczające do przyjęcia, że wyciąg ten udowadnia fakt sprzedaży w/w wierzytelności na rzecz powodowego (...). Podobnie za taki dowód nie może zostać uznany dołączony do pozwu wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej z dnia 13.07.2016 r. (k. 4), ponieważ nie ma on w niniejszym postępowaniu mocy dokumentu urzędowego, a jest jedynie dokumentem prywatnym, albowiem – zgodnie z art. 194 ust. 2 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1896) moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1 tego artykułu - a więc: ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego, wyciągów z tych ksiąg podpisanych przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych funduszu i opatrzonych pieczęcią towarzystwa zarządzającego funduszem sekurytyzacyjnym oraz wszelkich wystawionych w ten sposób oświadczeń, zawierających zobowiązania, zwolnienie z zobowiązań, zrzeczenie się praw lub pokwitowanie odbioru należności - nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym. Zgodnie zaś z art. 245 k. p. c., dokument prywatny stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie.

Dodatkowo należy podnieść również, że – zgodnie z § 3 pkt 2 umowy sprzedaży wierzytelności do(...) sekurytyzacyjnego z dnia 16 grudnia 2015 r. - przeniesienie wierzytelności wraz z zabezpieczeniami na rzecz nabywcy, a więc powoda, następuje w dniu wpływu ceny nabycia wierzytelności na rachunek zbywcy, o którym mowa w § 4 ust. 1 umowy, powód zaś nie przedstawił żadnego dowodu potwierdzającego uiszczenie przez niego na rzecz (...) SA ceny nabycia objętych w/w umową wierzytelności, przy czym o wydanie takiego dokumentu potwierdzającego dzień przeniesienia wierzytelności mógł on – stosownie do w/w postanowienia umowy – wystąpić do (...) SA, a następnie przedstawić go w niniejszym postępowaniu. Wobec powyższego należy stwierdzić, że w/w umowa została - w części dotyczącej przeniesienia objętych nią wierzytelności na nabywcę - zawarta pod warunkiem zawieszającym i spełnienia tego warunku powód w niniejszej sprawie nie wykazał.

Odnosząc się do wniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia roszczenia należy dodatkowo stwierdzić, że – zgodnie z obowiązującą w dacie zawarcia przez pozwanego i (...) SA umowy nr (...) z dnia 01 sierpnia 2012 r. o wydanie i używanie karty kredytowej (...) S. A. ustawą z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych (Dz. U. z 2002 r., Nr 169, poz. 1385 z późn. zm.), a konkretnie jej art. 6 - roszczenia z tytułu umowy o elektroniczny instrument płatniczy przedawniają się z upływem 2 lat, przy czym – zgodnie z art. 2 pkt 4 tejże ustawy – przez elektroniczny instrument płatniczy należy rozumieć każdy instrument płatniczy, w tym z dostępem do środków pieniężnych na odległość, umożliwiający posiadaczowi dokonywanie operacji przy użyciu informatycznych nośników danych lub elektroniczną identyfikację posiadacza niezbędną do dokonania operacji, w szczególności kartę płatniczą lub instrument pieniądza elektronicznego. Ustawa w/w została uchylona z dniem 07 października 2013 r. przez ustawę z dnia 12 lipca 2013 r. o zmianie ustawy o usługach płatniczych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2013 r., poz. 1036) (art. 38), jednakże – w myśl art. 26 ust. 1 tej ustawy - do przedawnienia roszczeń z tytułu umów o elektroniczny instrument płatniczy, powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i nieprzedawnionych do tego czasu, stosuje się przepisy dotychczasowe.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 2008 r., wydanym w sprawie I CSK 243/08, opublikowanym w OSNC 2010/1/16, wyraził pogląd, że jeżeli posiadacz karty kredytowej wydanej przez wystawcę na podstawie umowy zawartej zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych środkach płatniczych (Dz.U. Nr 169, poz. 1385) zaprzestał wpłacania minimalnej kwoty zadłużenia podawanej każdorazowo w doręczanych mu wyciągach bankowych, bieg dwuletniego terminu przedawnienia roszczenia o zapłatę tych kwot rozpoczyna się z upływem dnia wskazanego w wyciągu jako termin zapłaty kwoty minimalnej, nie zaś dopiero po wyczerpaniu limitu kredytu, ustalonego w umowie. W niniejszej sprawie – abstrahując od wyżej przedstawionej sytuacji braku wykazania przejścia wierzytelności (...) SA wobec pozwanego na powoda – powód nie wykazał w jakich kwotach i datach stały się wymagalne poszczególne kwoty składające się na całość zadłużenia pozwanego z tytułu używania przez niego karty kredytowej, wobec czego nie można stwierdzić, w jakiej części dochodzona wierzytelność stała się wymagalna w czasie obowiązywania w/w ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych (Dz. U. z 2002 r., Nr 169, poz. 1385 z późn. zm.), a w jakiej części wymagalna stała się już po jej uchyleniu. W związku z tym nie można stwierdzić w jakiej części poszczególne składniki w/w sumy zadłużenia pozwanego podlegają dwuletniemu okresowi przedawnienia, a w jakiej trzyletniemu okresowi przedawnienia. Jest to o tyle istotne, że w aprobowanej przez sąd rozpoznający niniejszą sprawę uchwale z dnia 29 czerwca 2016 r., wydanej w sprawie III CZP 29/16, Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.). Mając powyższe stanowisko Sądu Najwyższego na uwadze, należy stwierdzić, że co najmniej część zadłużenia pozwanego – podlegająca dwuletniemu okresowi przedawnienia – mając na uwadze datę wniesienia przez powoda pozwu w niniejszej sprawie - t. j. dzień 18 lipca 2016 r. – uległa przedawnieniu, zaś powód nie wykazał w jakiej części ewentualnie do przedawnienia się roszczenia nie doszło

Mając na uwadze powyższe ustalenia i rozważania Sąd powództwo oddalił.