Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 października 2013r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Krzysztof Głowacki (spr.)

Sędziowie SSO Anna Bałazińska-Goliszewska

SSR del. do SO Ireneusz Stembalski

Protokolant Artur Łukiańczyk

przy udziale L. K. Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 29 października 2013r.

sprawy M. C. (1)

oskarżonego o przestępstwo z art.107§1 kks. w zw. z art.9§3 kks.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego Naczelnika Urzędu Celnego we W.

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia

z dnia 28 marca 2013 roku sygn. akt V K 24/12

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia) na rzecz oskarżonego M. C. (2) kwotę 504 zł., tytułem zwrotu kosztów obrony udzielonej w postępowaniu odwoławczym;

III.  kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Urząd Celny we W. oskarżył M. C. (1) o to, że

od lutego 2011 r. do 11 lipca 2011 r., jako pełnomocnik firmy (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. przy ul. (...), kod 55-075, w punkcie LOMBARD 24H we W. przy ul. (...), urządzał gry na automacie do gry o nazwie H. (...), nr 11/D/ (...), z naruszeniem art.6 ust.1 ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 r. (Dz.U.Nr 201,poz. 1540), tj. o przestępstwo skarbowe z art.107§1 kks. zw. z art.9§3 kks.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia wyrokiem z dnia 28 marca 2013 r. sygn. akt V K 24/12:

I.  oskarżonego M. C. (1) uniewinnił od popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku stanowiącego przestępstwo z art.107§1 kks. w zw. z art.9§3 kks.;

II.  na podstawie art.230§2 k.p.k. zwrócił (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. automat do gry H. (...) nr 11/D/ (...), zajęty za pokwitowaniem nr (...) k.21 akt sprawy;

III.  na podstawie art.113§1 kks. w zw. z art.632 pkt.2 k.p.k. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego kwotę 1168 zł (jeden tysiąc sto sześćdziesiąt osiem złotych) z tytułu kosztów ustanowienia obrońcy.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł oskarżyciel publiczny Urząd Celny we W., zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia i mający wpływ na jego treść (art.438 pkt.3 kpk), polegający na tym, że Sąd I instancji błędnie ustalił, iż oskarżony nie miał wiedzy ani świadomości, że na wstawionym automacie H. (...) nr 11/D/ (...), istniała możliwość urządzania gry wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych, a co za tym idzie oskarżony M. C. (1) nie tylko nie miał zamiaru popełnienia czynu zabronionego, ale nawet nie przypuszczał możliwości jego popełnienia, podczas gdy analiza zebranego materiału dowodowego prowadzi do wniosku przeciwnego, że M. C. (1) działając jako prezes (...) Sp. z o.o., posiadając dostęp do kluczowych dokumentów tej firmy, w lokalu LOMBARD 24H we W. przy ul. (...), urządzał gry na automacie H. (...) nr 11/D/ (...), wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych.

W konkluzji apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Wrocławia-Śródmieścia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja Urzędu Celnego we W. należało uznać za oczywiście bezzasadną.

Główny ciężar zarzutów zwróconych przeciwko zaskarżonemu wyrokowi odnosił się do błędu w ustaleniach faktycznych, który miał mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku oraz naruszenia reguł wynikających z art.7 kpk. Wobec powyższego stwierdzić należy, iż analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz postępowania przeprowadzonego przed Sądem Rejonowym, nie doprowadziła Sądu Okręgowego, w żadnej mierze, do uznania podniesionych w apelacji zarzutów.

Sąd I instancji w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie w sprawie, a zaskarżone rozstrzygnięcie oparł na podstawie całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego, respektując przy tym wymogi art.7 kpk. Przeprowadził postępowanie dowodowe co do wszelkich okoliczności mających znaczenie dla rozstrzygnięcia w sprawie, a ich oceny dokonał nie przekraczając granic oceny swobodnej. Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd meriti ocenił zgromadzony materiał dowodowy w sposób logiczny, spójny oraz zgodnie z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd orzekający w toku rozprawy mogłyby być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana dopiero wtedy, jeśli w procedurze dochodzenia do nich Sąd uchybiłby dyrektywom art.7 kpk, pominął istotne w sprawie dowody lub oparł się na dowodach nieujawnionych w toku rozprawy, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, wewnętrznie niespójne, bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolno-odwoławczej.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych tylko wówczas jest słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd orzekający nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, a stawiając ten zarzut należy wykazać jakich konkretnych uchybień, w świetle wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, dopuścił się Sąd orzekający w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego. Tego rodzaju uchybień w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy się nie dopuścił. W uzasadnieniu wyroku ustosunkował się wnikliwie do kwestii oceny każdego z przeprowadzonych dowodów. W treści apelacji nie wskazano żadnej okoliczności, która pozostałaby poza rozważaniem sądu meriti, ani żadnego argumentu przekonującego, że ustalenia faktyczne pozostają w sprzeczności z kryteriami prawidłowego rozumowania czy doświadczenia życiowego. Apelujący polemizuje z dokonaną w tej sprawie przez Sąd Rejonowy oceną dowodów i poczynionymi na jej podstawie ustaleniami faktycznymi. Stanowisko przedstawione przez skarżącego w złożonym przez niego środku odwoławczym stanowi jedynie polemikę z Sądem I instancji, który w pisemnych motywach wyroku szczegółowo argumentował swoje twierdzenia oraz przedstawił sposób rozumowania i dojście do przedstawionych, a zaskarżonych przez apelującego wniosków. Strona skarżąca nie przedstawiła przy tym żadnych innych okoliczności, które nie zostałyby rozważone w uzasadnieniu wyroku Sądu Rejonowego.

Nie podnosząc żadnych nowych okoliczności i wybiórczo interpretując pewne fakty, apelujący przedstawił jedynie swoją subiektywną wersję zdarzenia, która nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym.

W tym miejscu wypada zauważyć, że odpowiedzialności karnej za dokonanie czynu zabronionego podlegać może jedynie osoba, której zachowanie wypełnia wszystkie znamiona zarzuconego jej czynu. Zarzucane oskarżonemu przestępstwo określone w art.107§1kks. jest przestępstwem umyślnym, które może być popełnione bądź to z zamiarem bezpośrednim bądź ewentualnym.

Analiza akt sprawy pod kątem dowodów zgromadzonych w ramach postępowania przygotowawczego oraz przeprowadzonych następnie przez Sąd I instancji nie daje podstaw do przypisania oskarżonemu wymaganego zamiaru. Materiał zgromadzony w sprawie nie umożliwia bowiem ponad wszelką wątpliwość ustalenie, że oskarżony wiedział lub co najmniej przypuszczał i godził się na to, że w zabezpieczonym automacie urządzane były gry o charakterze losowym, a tym samym działał z zamiarem bezpośrednim bądź ewentualnym.

W tym zakresie akta sprawy nie zawierają dowodów sprawstwa M. C. (1).

Umożliwiają jedynie w sposób bezsporny stwierdzenie, iż w lokalu LOMBARD 24H przy ul. (...) we W. organizowano grę na automacie w rozumieniu art.2 ust.5 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz.U. nr 201, poz. 1540), przy czym firma organizująca grę na automacie, tj. (...) Sp. z o.o. nie posiadała koncesji wymaganej na mocy art.6 ust.1 tejże ustawy. Tym samym zrealizowane zostały znamiona strony przedmiotowej występku z art.107§1 kks.

Wbrew wywodom zawartym w apelacji, poczynione w sprawie czynności w oparciu o zebrany materiał dowodowy, nie pozwoliły na przypisanie w sposób jednoznaczny i nie budzący żadnych wątpliwości winy i sprawstwa M. C. (1). Winy nie można bowiem domniemywać. Musi ona zostać w sposób niewątpliwy wykazana, podobnie jak zamiar sprawcy, który jest faktem natury psychicznej i podlega takiemu samemu dowodzeniu jak elementy strony przedmiotowej określonego typu czynu zabronionego.

Sąd I instancji uznał, iż zebrany w sprawie materiał dowody nie dał podstaw do przypisania M. C. (1) winy w zakresie przypisywanego mu czynu, jakkolwiek jako prezes zarządu (...) Sp. z o.o. spełniał z obiektywnego punktu widzenia przesłanki z art.9§3 kks.

Sąd Odwoławczy ocenę tę w całości podziela. W sprawie niniejszej nie występuje bowiem żaden dowód, który wskazywałby, jaką wiedzę w zakresie zainstalowania na urządzeniu gry o charakterze losowym posiadał oskarżony. W związku z powyższym niemożliwym jest, w sposób pewny stwierdzenie, czy M. C. (1) posiadał zamiar, choćby ewentualny, popełnienia czynu z art.107§1 kks. Nie można przy tym dokonać precyzyjnych ustaleń w zakresie tego, kiedy i kto oraz na czyje zlecenie dokonał wymontowania kaset gromadzących pieniądze na wygrane, zainstalowanych wcześniej w urządzeniu (tzw. hopper). Na tę okoliczność nie została zabezpieczona żadna dokumentacja, jednak jej brak nie uprawnia, wbrew odmiennym twierdzeniom skarżącego, do przyjęcia świadomego i celowego działania M. C. (1).

Wobec istnienia nie dających się usunąć wątpliwości dla stwierdzenia, że oskarżony posiadał wiedzę co do charakteru oprogramowania znajdującego się na badanym w niniejszym postępowaniu automacie, niemożliwym było poczynienie niekorzystnych dla niego ustaleń w zakresie strony podmiotowej zarzucanego mu czynu. W tym miejscu nadmienić należy, iż wskazane wyżej wątpliwości pozostają pod ochroną art.5§2 kpk.

Nie można również wnioskować, że M. C. (1) powinien był zweryfikować legalność swojego działania. Organ ścigania nie wskazał na żadne okoliczności, które dawałyby mu podstawy do tego, by powziąć co do legalności swojego działania jakiekolwiek wątpliwości.

Zauważyć należy również, że sam fakt prowadzenia kampanii medialnej dotyczącej gier hazardowych oraz nagłaśniania informacji związanych z zatrzymaniem nielegalnych urządzeń nie daje podstaw do przyjęcia, iż M. C. (1) posiadał świadomość w zakresie charakteru gier zainstalowanych w automacie należącym do spółki w chwili czynu.

Brak jest jakichkolwiek dowodów, które wskazywałyby na stan świadomości, w tym zakresie M. C. (1).

Sąd Odwoławczy uznał zatem, za Sądem Rejonowym, iż w oparciu o całokształt zebranego materiału dowodowego, oskarżonemu nie można przypisać działania umyślnego a w związku z czym wypełnienia swoim zachowaniem znamion przestępstwa z art.107§1 kks.

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd Odwoławczy w pełni podzielił pogląd Sądu Rejonowego, że w rozpoznawanej sprawie brak jest jednoznacznych dowodów pozwalających na uznanie oskarżonego M. C. (1) winnym zarzucanego mu czynu, w związku z czym zaskarżony wyrok Sądu I instancji został utrzymany w mocy.

Rozstrzygnięcie o kosztach zawarte w punkcie II sentencji wyroku znajduje oparcie w §14 ust.2 pkt.4 i §16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z dnia 3 października 2002 r.).

O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze orzeczono zgodnie z treścią art.636§1 kpk.