Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 listopada 2013r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Krzysztof Głowacki

Sędziowie SSO Agata Regulska (spr.)

SSO Joanna Żelazny

Protokolant Jowita Sierańska

przy udziale T. K. Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 7 listopada 2013r.

sprawy E. K.

oskarżonego z art. 224 § 2 k.k. i art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia –Fabrycznej

z dnia 27 maja 2013r. sygn. akt II K 1693/12

I.  na podstawie art. 439 § 1 pkt 8 kpk uchyla zaskarżony wyrok i na podstawie art. 17 § 1 pkt 7 kpk postępowanie umarza;

II.  zasądza od Skarbu Państwa (Kasa Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej) na rzecz adwokata L. A. kwotę 516,60 złotych (pięciuset szesnastu i ⁶⁰/100, w tym VAT), tytułem nieopłaconej obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.  kosztami sądowymi w sprawie obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IV Ka 915/13

UZASADNIENIE

E. K. został oskarżony o to, że:

w dniu 26 marca 2012 r. we W. przy ul. (...) na skrzyżowaniu z ul. (...) użył przemocy wobec funkcjonariuszy policji M. C. (1) i R. S. w trakcie pełnienia przez nich obowiązków służbowych, w ten sposób, że zastosował wobec nich przemoc w postaci kopania nogami w celu zaniechania prawnej czynności służbowej w postaci zatrzymania, przy czym czynu tego dokonał mając w znacznym stopniu ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia swojego czynu i pokierowania swoim postępowaniem

tj. o czyn określony w art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k.

Wyrokiem z dnia 27 maja 2013r.. (w sprawie o sygnaturze II K 1693/12) Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej:

I.  oskarżonego E. K. uznał za winnego tego że, w dniu 26 marca 2012 r. we W. przy ul. (...) na skrzyżowaniu z ul. (...) użył przemocy wobec funkcjonariuszy policji M. C. (1) i R. S. w trakcie pełnienia przez nich obowiązków służbowych, w ten sposób, że kopał ich nogami w celu zaniechania prawnej czynności służbowej w postaci zatrzymania oraz znieważył ich słowami obraźliwymi podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, przy czym czynu tego dokonał mając w znacznym stopniu ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia swojego czynu i pokierowania swoim postępowaniem, tj. przestępstwa z art. 224 § 2 k.k. i art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 31 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 224 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego E. K. kary 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby lat 2 (dwóch);

III.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu E. K. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności – w razie jej zarządzenia – okres jego zatrzymania w dniach od 26 marca 2012 roku do 27 marca 2012 roku, przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 29 ust 1 Prawa o Adwokaturze przyznał od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy adw. L. A. kwotę 972 (dziewięćset siedemdziesiąt dwa) zł tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną oskarżonemu z urzędu oraz dalsze 223,56 (dwieście dwadzieścia trzy i 56/100 ) zł tytułem zwrotu podatku VAT;

V.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych i nie wymierzył mu opłaty.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł oskarżyciel publiczny na korzyść oskarżonego zarzucając wyrokowi Sądu I instancji obrazę przepisów postępowania tj. ar.t 17§1 pkt 7 kpk, polegającą na skazaniu E. K. za czyn zakwalifikowany z art. 224§2 kk i art. 226§1 kk w zw. z art. 11§2 i art. 31§2 kk, pomimo tego, że postępowanie karne co do tego samego czynu i tej samej osoby zostało prawomocnie zakończone.

Tak formułując zarzut wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja zasługiwała na uwzględnienie, a skutkiem powyższego musiało być uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania karnego w oparciu o przepis art. 17§1 pkt 7 kpk.

Zgodnie z przepisem art. 17§1 pkt 7 kpk nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby zostało prawomocnie zakończone.

Okoliczności wskazywane w treści apelacji oskarżyciela publicznego potwierdziły się w toku postępowania odwoławczego. W świetle ujawnionych na rozprawie akt postępowania toczącego się uprzednio przed Sądem Rejonowym dla Wrocławia – Fabrycznej pod sygn. akt IIK 808/12 nie można mieć wątpliwości, iż E. K. w chwili wyrokowania w niniejszej sprawie przez Sąd I instancji był już osobą prawomocnie skazaną za czyn tożsamy z tym, stanowiącym przedmiot tegoż postępowania. W dniu 28 marca 2013r. uznano go bowiem winnym tego, że w dniu 26 marca 2012r. we W. znieważy słowami powszechnie uznanymi za obelżywe funkcjonariuszy Policji M. C. (2) i R. S. podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych i wymierzono mu karę 1 miesiąca pozbawienia wolności. Orzeczenie to uprawomocniło się w dniu 5 kwietnia 2013r.

Jak wskazał to wyraźnie Sąd Najwyższy w treści wyroku z dnia 18 lutego 2009r., VKK 4/09, przez ten sam czyn rozumieć należy to samo zdarzenie faktyczne, które było już uprzednio przedmiotem osądu, bez względu na jego kwalifikację prawną czy różnice w opisie czynu, jeżeli tylko konkretne okoliczności ustalone w obu postępowaniach odnośnie identyczności przedmiotu przestępstwa, przedmiotu czynności wykonawczej, a także posiłkowo miejsca, czasu i okoliczności jego popełniania wskazują na tożsamość czynu, przy czym już np. różnice w opisie sposobu działania sprawcy nie mają tu decydującego charakteru.

Analiza obu zarzutów nie pozostawia wątpliwości, że mamy do czynienia z tożsamością czynu jako zdarzenia historycznego.

Prawomocne zakończenie postępowania karnego wywiera ten skutek, że czyn rozpoznany staje się rzeczą osądzoną (res iudicata) i nie może być przedmiotem innego postępowania o to samo.

Wobec powyższego Sąd Odwoławczy uchylił zaskarżone orzeczenie i postępowanie w sprawie umorzył stosownie do przepisu art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.