Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 18 listopada 2013 r.

Decyzją z dnia 21 sierpnia 2013 r., znak: EWK/20/035046522, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił wnioskodawcy J. K. prawa do emerytury.

W podstawie prawnej powołano art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

W uzasadnieniu wskazano, że Zakład odmówił przyznania emerytury, gdyż nie został udowodniony wymagany 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Zakład odmówił przyznania emerytury, gdyż w aktach emerytalnych brak jest świadectw wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Zakład przyjął
za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999 r. okresy nieskładkowe
w wymiarze 1 rok i 17 miesięcy, składkowe – 25 lat, 10 miesięcy i 21 dni; łącznie 26 lat, 11 miesięcy i 8 dni.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył wnioskodawca J. K..

Na uzasadnienie swojego stanowiska podał, że przez cały okres zatrudnienia był kierowcą samochodów ciężarowych powyżej 3,5 tony. Była to praca w szczególnych warunkach. Zakłady pracy już nie istnieją
i nie może on uzyskać właściwych zaświadczeń.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. wniósł o jego oddalenie i podtrzymał stanowisko zawarte
w zaskarżonej decyzji.

W uzasadnieniu organ rentowy podał, że wnioskodawca spełnił warunek wieku - w dniu 26 lipca 2013 r. osiągnął 60 lat, nie przystąpił do OFE, osiągnął staż co najmniej 25 lat okresów składkowych
i nieskładkowych na dzień 1 stycznia 1999 r., natomiast spornym w sprawie jest staż pracy w warunkach szczególnych. Wnioskodawca nie przedłożył żadnego świadectwa pracy w warunkach szczególnych. Wnioskodawca dołączył do wniosku ogólne świadectwa pracy na okresy od 1 lipca 1968 r.
do 27 kwietnia 1973 r., od 18 sierpnia 1978 r. do 4 września 1986 r. w PGR w M. – zatrudniony na stanowisku kierowcy samochodowego
i robotnika rolnego, od 16 kwietnia 1975 r. do 15 sierpnia 1978 r. w RSP – zatrudniony na stanowisku kierowcy samochodowego, jako członek spółdzielni oraz od 22 września 1986 r. do 4 stycznia 1995 r. w OSM – zatrudniony na stanowisku kierowcy. Z odwołaniem wnioskodawca przedłożył legitymację, w której pojawiła się nowa informacja, że od 16 kwietnia 1975 r. był on traktorzystą, jednak okres ten nie może być rozpatrywany jako zatrudnienie w szczególnych warunkach, ponieważ wnioskodawca nie był wówczas pracownikiem, ale pracował jako członek RSP. Z przedłożonych dokumentów nie wynika, że wnioskodawca wykonywał prace w szczególnych warunkach. Nie każdy kierowca pracował
w szczególnych warunkach, a tylko taki, który pracował jako kierowca samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej
3,5 tony.

Sąd Okręgowy w Przemyślu – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca J. K., urodzony (...), w dniu 2 lipca 2013 r. złożył wniosek o emeryturę, zaznaczając w nim, iż nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

W aktach organu rentowego zalega dokumentacja poświadczająca przebieg zatrudnienia wnioskodawcy, z której wynika, że był on zatrudniony w: Państwowym Gospodarstwie Rolnym M., w pełnym wymiarze czasu pracy, od 1 lipca 1968 r. do 27 kwietnia 1973 r. i od 18 sierpnia 1978 r. do 4 września 1986 r., na stanowisku kierowca samochodowy i robotnik rolny; w Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w C., od 16 kwietnia 1975 r. do 15 sierpnia 1978 r., na stanowisku kierowcy samochodowego, z tym że praca była wykonywana na zasadach członka Spółdzielni; w Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w R., od 22 września 1986 r. do 4 stycznia 1995 r., na stanowisku kierowcy. Ponadto wnioskodawca w okresie od 27 kwietnia 1973 r. do 8 kwietnia 1975 r. pełnił służbę wojskową.

Na podstawie całości zgromadzonej w aktach rentowych dokumentacji, ZUS wydał zaskarżoną decyzję z dnia 21 sierpnia 2013 r.

ZUS przyjął za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999 r. okresy nieskładkowe w wymiarze 1 roku i 17 miesięcy, składkowe – 25 lat, 10 miesięcy i 21 dni; łącznie 26 lat, 11 miesięcy i 8 dni.

Dowód – akta emerytalne wnioskodawcy:

- wniosek emerytalny z dnia 2.07.2013 r.,

- świadectwo pracy z dnia 18.11.1994 r. wydane przez Gospodarstwo Rolne Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa w M. w tymczasowym zarządzie,

- świadectwo pracy z dnia 21.11.1994 r. wydane przez Rolniczą Spółdzielnię Produkcyjną w C. Gmina W.,

- świadectwo pracy z dnia 29.10.1994 r. wydane przez Okręgową Spółdzielnię Mleczarską w R.,

- zaświadczenie z dnia 7.07.1995 r. wydane przez Wojskową Komendę Uzupełnień
w J. Nr (...),

- zaskarżona decyzja ZUS z dnia 21.08.2013 r.,

Ponadto Sąd ustalił, że wnioskodawca w okresie od 1 lipca 1968 r.
do 27 kwietnia 1973 r. pracował w Państwowym Gospodarstwie Rolnym
w P., które podlegało pod Gospodarstwo w M.. Wnioskodawca rozpoczął pracę w tym PGR zaraz po ukończeniu 8 klasy szkoły podstawowej, kiedy nie miał jeszcze ukończonych 15 lat. Początkowo jeździł on na małym ciągniku „30” (tzw. „capek”), pomimo tego, że nie posiadał jeszcze prawa jazdy. Woził słomę, siano. Jeździł ciągnikiem, ale musiał też załadować sobie towar do przewiezienia. W zimie przewoził ściółkę, ziemniaki.

Dopiero później został wysłany na kurs prawa jazdy. Zdobył uprawnienia na pojazdy kategorii A i B1 – 10 września 1969 r., kategorii B – 16 kwietnia 1973 r., kategorii C – 16 grudnia 1977 r., kategorii BE i CE – 25 marca 1980 r., kategorii T (traktor) – 9 lutego 1972 r.

Po otrzymaniu prawa jazdy kategorii T wnioskodawca otrzymał traktor, którym jeździł do przeładunku na wagony, na usługi, do lasu celem przewiezienia metrów z lasu do B. na składowisko. W lecie
pracował przy pracach polowych. W okresie od 27 kwietnia 1973 r. do 8 kwietnia 1975 r. wnioskodawca odbywał zasadniczą służbę wojskową.

Następnie w okresie od 16 kwietnia 1975 r. do 15 sierpnia 1978 r. wnioskodawca był zatrudniony w Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w C. (początkowo Spółdzielnia Produkcji Ogrodniczej w C.) jako kierowca ciągnika. Wykonywał wówczas prace polowe, pracował przy żniwach. Latem jeździł dodatkowo na kombajnie. Spółdzielnia miała podpisane umowy
z innymi zakładami pracy, w ramach których w zimie kierowcy ciągników jeździli na usługi transportowe do huty, PBRol-u. Wnioskodawca był członkiem Spółdzielni.

W okresie od 18 sierpnia 1978 r. do 4 września 1986 r. wnioskodawca był zatrudniony w Państwowym Gospodarstwie Rolnym w M.. Został zatrudniony jako kierowca samochodu ciężarowego STAR 28 o ładowności 5 ton. Do samochodu doczepiana była 6-tonowa przyczepa. Przewoził płody rolne, ziemniaki, nawozy, zboże, materiały budowlane, węgiel, wapno, cement, pasza dla zwierząt, kiszonki, zielonki. Często kierowcy wyjeżdżali
też do innych miast Polski po towary, części sam., farby. Po jakimś czasie zakład pracy zakupił nowe samochody STAR RS, były to również samochody z przyczepą o ładowności powyżej 3,5 tony. Wnioskodawcy przydzielono taki samochód, którym przewoził serwatkę w beczkach, wywar z gorzelni. Zimą pracował głównie w transporcie.

W dniu 13 listopada 1984 r. wnioskodawca kierował samochód służbowy STAR 244 RS w stanie nietrzeźwym. Został za to ukarany karą nagany i z tego też powodu z dniem 15 listopada 1984 r. został przeniesiony ze stanowiska kierowcy samochodowego na stanowisko pracownika fizycznego do prac różnych.

W okresie od 22 września 1986 r. do 4 stycznia 1995 r. wnioskodawca był zatrudniony w Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w R.. Pracował w J. jako kierowca samochodu STAR 28, był to jednak samochód specjalistyczny – kontener skrzyniowy, a później beczka. Każdy z tych samochodów był o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Wnioskodawca przewoził mleko, a czasami także serwatkę, pracował stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy, często nawet po 12 godzin.

Dowód:

- akta osobowe wnioskodawcy z okresu zatrudnienia w PGR P. i PGR M.,

- akta osobowe wnioskodawcy z okresu zatrudnienia w Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w R.,

- kserokopia prawa jazdy wnioskodawcy – k. 36,

- zeznania świadka J. B.,

- zeznania świadka M. S.,

- zeznania świadka T. B.,

- zeznania świadka A. J.,

- zeznania świadka J. D.,

- zeznania świadka W. M.,

- przesłuchanie wnioskodawcy.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów
z dokumentów zgromadzonych w aktach emerytalnych wnioskodawcy, aktach osobowych wnioskodawcy, których domniemanie prawdziwości wynika z art. 244 i nast. k.p.c., a ponadto ich wiarygodność nie została obalona przez żadną ze stron.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków J. B. i M. S., co do zatrudnienia wnioskodawcy w Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej
w C., zeznaniom świadków T. B. i A. J., co do zatrudnienia wnioskodawcy w PGR M., zeznaniom świadków J. D. i W. M., co do zatrudnienia wnioskodawcy w Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w R.. Sąd uznał zeznania przesłuchanych w sprawie świadków za logiczne, spójne, wzajemnie się uzupełniające. Wynika z nich w szczególności, w jakim charakterze
i przy jakich pracach był zatrudniony wnioskodawca w poszczególnych zakładach pracy.

Ponadto Sąd dał wiarę zeznaniom wnioskodawcy w zakresie,
w jakim wskazywał on, w jakich zakładach pracy był zatrudniony,
jakie powierzano mu czynności, jakie prace wykonywał. Zeznania wnioskodawcy korespondują z zeznaniami przesłuchanych w sprawie świadków, z dowodami z dokumentów, tworząc spójną, logiczną całość.

W ocenie Sądu świadkowie, ale również wnioskodawca, podawali jedynie okoliczności, o których pamiętali pomimo znacznego upływu czasu, wskazując, iż pewnych faktów nie pamiętają, albo nie posiadają o nich wiadomości, co nadaje tym zeznaniom walor wiarygodności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy J. K. należy uznać za uzasadnione.

Na podstawie art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U.
z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat -
dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa
(ust. 2 art. 184).

Zgodnie z art. 32 ust. 1 powołanej wyżej ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa
w ust. 2 i 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 2 i 3.

Przy ustalaniu okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze nie uwzględnia się: okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (art. 32 ust. 1a pkt 1).

Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. 1,
za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości
dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia (art. 32 ust. 2).

Wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych (ust. 4 art. 32).

Przepisy dotychczasowe to rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Zgodnie z § 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.
w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43
ze zm.) - pracownik, który wykonywał pracę w szczególnych warunkach określonych w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeśli osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn, ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Ponadto według § 2 ust. 1 cyt. rozporządzenia, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych
w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Okresy pracy w szczególnych warunkach stwierdza zakład pracy
na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac
w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy.

W myśl § 3 powołanego rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej "wymaganym okresem zatrudnienia", uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat
dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi
do okresów zatrudnienia.

Poza sporem pozostaje, że wnioskodawca J. K. w dniu 26 lipca 2013 r. ukończył 60 lat, nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego, ponadto zaś organ rentowy uznał, że na dzień 1 stycznia 1999 r. legitymuje się on stażem ubezpieczeniowym w wymiarze: okresy nieskładkowe – 1 rok i 17 miesięcy, składkowe – 25 lat, 10 miesięcy i 21 dni; łącznie 26 lat, 11 miesięcy i 8 dni.

Istotą sporu w niniejszej sprawie była natomiast kwestia ustalenia,
czy wnioskodawca był zatrudniony, co najmniej 15 lat w warunkach szczególnych.

Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że wnioskodawca był zatrudniony w warunkach szczególnych:

- w PGR w P. w okresie od 9 lutego 1972 r. ( od czasu uzyskania prawa jazdy kategorii T) do 27 kwietnia 1973 r. (do końca okresu zatrudnienia w tym zakładzie pracy), stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku traktorzysty, tj. w wymiarze 1 roku, 2 miesięcy i 17 dni,

- w PGR w M. od 18 sierpnia 1978 r. do 14 listopada 1984 r.
(od 15 listopada 1984 r. wnioskodawca został bowiem przeniesiony
na stanowisko pracownika fizycznego, na którym to stanowisku pracował
już do końca zatrudnienia), stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, tj. w wymiarze 6 lat, 2 miesięcy i 26 dni,

- w Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w R. w okresie od 22 września 1986 r. do 4 stycznia 1995 r., stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, tj. w wymiarze 8 lat, 3 miesięcy i 13 dni.

Wskazane wyżej stanowiska wymienione zostały w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.) w wykazie A, Dziale VIII – „W transporcie i łączności”, poz. 2 – „Prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych
i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów”, poz. 3 – „Prace kierowców ciągników, kombajnów lub pojazdów gąsienicowych”, a także w załączniku nr 1 do zarządzenia nr 16 Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 31 marca 1988 r.
w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w wykazie A, Dziale VIII, poz. 2, pkt 1 – „kierowca samochodu ciężarowego
o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony” i poz. 3, pkt 1 – „kierowca ciągnika kołowego” oraz w załączniku nr 1 do uchwały nr 16/83 Zarządu Centralnego Związku Spółdzielni Mleczarskich z dnia 27 czerwca 1983 r. w sprawie stanowisk pracy, na których są wykonywane prace
w szczególnych warunkach w spółdzielczości mleczarskiej – w wykazie A, Dziale VIII, poz. 2 pkt 1 – „kierowca samochodu ciężarowego
o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony”.

Sąd nie zaliczył do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia w PGR w P. w okresie od 1 lipca 1968 r. do 8 lutego 1972 r. Przychodząc do pracy wnioskodawca nie miał jeszcze ukończonych nawet 15 lat, nie pracował wówczas jako traktorzysta stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. W ocenie Sądu wiarygodnym dowodem potwierdzającym,
że wnioskodawca rozpoczął pracę na stanowisku traktorzysty jest uzyskanie przez niego uprawnienia do prowadzenia ciągników, tj. prawa jazdy
kategorii T.

Sąd nie uwzględnił również jako pracy w warunkach szczególnych zatrudnienia wnioskodawcy w Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w C.
w okresie od 16 kwietnia 1975 r. do 15 sierpnia 1978 r. Wnioskodawca
w tym czasie wprawdzie pracował jako kierowca ciągnika, jednak jednocześnie był członkiem tej Spółdzielni. W orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, że praca w charakterze członka spółdzielni nie daje prawa
do przejścia na emeryturę w wieku niższym niż podstawowy wiek emerytalny z uwagi na zatrudnienie w szczególnych warunkach, o których mowa
w art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 kwietnia 2012 r., I UK 384/11, stwierdził, że okres zatrudnienia w rolniczej spółdzielni produkcyjnej nie jest zaliczany do pracy w szczególnych warunkach wymaganych do uzyskania wcześniejszej emerytury. Jej członek nie jest bowiem pracownikiem, a tylko on ma prawo do takiego świadczenia.

W postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być udowadniane wszelkimi dowodami przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego, w tym również zeznaniami świadków i stron.

W postępowaniu wszczętym odwołaniem od decyzji organu rentowego Sąd kieruje się regułami dowodzenia określonymi w art. 227-309 k.p.c., zwłaszcza że w przepisach regulujących postępowanie w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych (art. 477 ⁸ i nast. k.p.c.) nie ma jakichkolwiek odrębności lub ograniczeń. Przeciwnie, art. 473 § 1 k.p.c. stanowi, że
w sprawach z tego zakresu nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i z przesłuchania stron, co oznacza, że fakty, od których uzależnione jest prawo do emerytury i renty oraz wysokość tych świadczeń, mogą być wykazywane wszelkimi środkami dowodowymi,
w tym także zeznaniami świadków i stron.

Z poczynionych wyżej ustaleń wynika, że wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 r. wykazał ponad 15 lat pracy w warunkach szczególnych,
a tym samym spełnił wszystkie przesłanki niezbędne do przyznania mu prawa do emerytury w świetle wyżej powołanych przepisów.

Zgodnie z art. 129 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z FUS, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca,
w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

W niniejszej sprawie wnioskodawca wszystkie przesłanki do nabycia świadczenia spełnił od dnia 26 lipca 2013 r., a więc z dniem ukończenia 60 roku życia.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c.
w związku z powołanymi wyżej przepisami prawa orzeczono, jak w sentencji wyroku.