Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 stycznia 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Ludmiła Tułaczko

protokolant: sekr. sądowy Robert Wójcik

po rozpoznaniu dnia 24 stycznia 2017 r. w Warszawie

sprawy A. Z., s. S. i R., ur. (...) w W.;

S. Z., s. B. i K., ur. (...) w Z.

obwinionych o wykroczenie z art. 156 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionych

od wyroku Sądu Rejonowego w Wołominie

z dnia 31 marca 2016 r. sygn. akt V W 996/14

uchyla zaskarżony wyrok i na podstawie art. 45 § 1 kw w zw. z art. 5 § 1 pkt 4 kpsw umarza postępowanie o wykroczenie z art. 156 § 1 kw wobec obwinionych A. Z. i S. Z.; na podstawie art. 118 § 2 kpsw koszty postępowania w sprawie ponosi Skarb Państwa; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz A. Z. kwotę 16,80 zł tytułem zwrotu uzasadnionych wydatków poniesionych przez obwinionego w toku postępowania o wykroczenie.

Sygn. akt VI Ka 1250/16

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Wołominie wyrokiem z dnia 31 marca 2016r. w sprawie V W 996/14 obwinionych A. Z. i S. Z. uznał za winnych tego, że : w terminie od 15 czerwca do 13 lipca 2014r. w m. Z. wspólnie dokonali zniszczenia zasiewów o wartości 400 złotych na gruncie rolnym nr działki (...) poprzez wykoszenie pasa zasiewów i ułożeniu na ich miejsce bloków betonowych na szkodę M. K. tj. o wykrocznie z art. 156 § 1 k.w. i na podstawie art. 156 § 1 k.w. wymierzył każdemu z nich karę grzywny w kwocie po 300 złotych. Na podstawie art. 156 § 3 k.w. orzekł wobec obwinionych A. Z. i S. Z. nawiązki po 200 złotych na rzecz M. K. oraz po 130 złotych na rzecz Skarbu Państwa tytułem kosztów sądowych.

Od tego wyroku apelację wnieśli obwinieni A. Z. i S. Z..

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucili:

1.  Obrazę przepisów prawa materialnego:

- obrazę art. 156 §1 k.w. poprzez jego błędną wykładnie w drodze uznania, iż zachowanie obwinionych odpowiadało znamionom czynu określonego w tym przepisie;

-art. 1 §2 k.w. poprzez niezastosowanie tego przepisu do rozpoznawanej sprawy i w konsekwencji, uznanie winnymi popełnienia wykroczenia, pomimo braku jakiejkolwiek winy w trakcie jego rzekomego popełnienia;

-art.4 §1 k.w. poprzez brak ustalenia, w jakim miejscu obwiniony był zobowiązany do określonego działania;

-poprzez wydanie wyroku zaocznego w sytuacji, kiedy nie było podstaw do wydania takiego orzeczenia;

2. / skarżący podali błędną numerację- 3/ obrazę przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

-prowadzenie procesu sądowego o wykroczenie pod nieobecność obwinionych, którzy nie byli należycie zawiadomieni ani też wezwani na posiedzenie sądu rozpoznającego sprawę;

-uznanie nieobecności obwinionych za nieusprawiedliwioną pomimo istotnych wad w doręczaniu korespondencji przez (...) i braku możliwości uznania korespondencji za skutecznie doręczoną;

- prowadzenie postępowania pod nieobecność obwinionych, którym nie zostały w sposób osobisty doręczone zawiadomienia bądź wezwania na rozprawę;

-naruszenie prawa do obrony obwinionych poprzez prowadzenie procesu pod ich nieobecność i uniemożliwienie zabrania głosu, jak również podjęcia skutecznej obrony w celu ochrony swoich praw;

-art. 34 k.p.w. poprzez wydanie wyroku opartego na wybranych dowodach, co było w oczywistej sprzeczności z całokształtem okoliczności podlegających ujawnieniu w toku procesu;

-poprzez niewyjaśnienie przez Sąd I instancji wszystkich istotnych okoliczności niniejszej sprawy w szczególności brak jakichkolwiek ustaleń w zakresie tego, jaki status prawny miał grunt i gdzie przebiegały jego granice, na których to podobno rosło wykoszone zboże;

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia mający wpływ na treść orzeczenia a polegający na nieprawidłowym uznaniu, iż obwinieni dokonali zniszczenia zboża na nieruchomości pokrzywdzonej, podczas gdy w sprawie brak jest innych niż zeznania pokrzywdzonej dowodów w jakikolwiek sposób wskazujących na ich sprawstwo w niniejszej sprawie a sama pokrzywdzona jest w konflikcie z obwinionymi;

- błąd w ustaleniach faktycznych polegający na braku ustaleń długości granic pomiędzy spornymi działkami a także wynikający stąd sposób wyliczenia szkody i odszkodowania wyrażający się w orzeczeniu nawiązki w określonej kwocie;

W konkluzji skarżący wnieśli o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie od popełnienia czynu z art. 156 §1 k.w. ewentualnie o umorzenie lub o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy, zważył, co następuje:

Spośród wniosków zawartych w apelacji obwinionych na uwzględnienie zasługiwał jedynie wniosek o umorzenie postępowania, leczy nie z powodów wskazanych w apelacji. Zaskarżony wyrok Sąd odwoławczy uchylił i umorzył postępowanie, bowiem w niniejszej sprawie doszło do przedawnienia karalności wykroczeń. Zgodnie z art. 45 § 1 k.w. przedawnienie następuje z upływem dwóch latach od daty popełnienia wykroczenia. W niniejszej sprawie okres ten upłynął w dniu 13 lipca 2016r. Z tego powodu Sąd odwoławczy na postawie art. 45 § 1 kw. w zw. z art. 5 § 1 pkt 4 kpsw umorzył postępowanie o wykroczenie z art. 156 § 1 k.w. Kontrola instancyjna wykazała, że żaden z zarzutów apelacji nie był słuszny. Sąd I instancji w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie. Dysponował wiarygodnymi zeznaniami naocznego świadka zdarzenia - M. K., która widziała obwinionych, jak koszą zboże na działce nr (...) wZ.. Załączyła do akt niniejszej sprawy odpis aktu notarialnego nr (...) z dnia 6 kwietnia 1987r. potwierdzający prawo własności tej działki. Ponadto zeznania M. K. korespondują z zeznaniami świadka J. R., policjanta, który podjął interwencję na miejscu zdarzenia. Policjant widział skoszony pas pola oraz ułożone płyty oraz karpy drzew. Jego zeznania potwierdza zapis w notatniku służbowym / vide k-107 akt sprawy/. Zeznania M. K. oraz J. R. są zgodne z informacją przekazaną Sądowi Rejonowemu w Wołominie /k- 79/ przez Straż Miejską. Z informacji tej wynika, że strażnicy miejscy byli obecni na miejscu zdarzenia w dniu 18 lipca 2014r. i na gruncie wskazanym przez M. K. widzieli ślady wypalenia. Były to ciemne kręgi na ziemi oraz kilka porzuconych karp ściętego drzewa. Na podstawie zgromadzonych dowodów, ocenionych zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, Sąd I instancji uznał sprawstwo obwinionych w ramach czynu z art. 156 § 1 k.w. polegającego na zniszczeniu zasiewów na szkodę M. K.. Wartość szkody została wyceniona na podstawie jej zeznań i nie budziła zastrzeżeń Sądu. Obwinieni A. Z. i S. Z. zarzucają w apelacji, że nie zostali powiadomieni najpierw o wydaniu wyroku nakazowego a potem po wniesieniu przez nich sprzeciwu o terminach rozpraw mających miejsce przed Sądem I instancji. Są to zarzuty niezasadne. Zgodnie z art. 60 § 1 pkt 7 oraz art. 60 § 2 k.p.s.w. wyrok nakazowy zostaje wydany na posiedzeniu bez udziału stron. Został on doręczony obwinionym. /vide karty 34 i 19 akt sygn.V W 997/14/. Obwinieni wnieśli sprzeciw od tego wyroku. Należy podkreślić, że Sąd I instancji doręczał zawiadomienia o rozprawach nie tylko pod adres skrzynki pocztowej, co było nieprawidłowe, ale także wysyłał zawiadomienia pod adres domowy. Obwinieni A. Z. i S. Z. nie odbierali tej korespondencji./ vide wywiady policyjne z kart 9,10, 15,62, 81,85, 122,126/. W ten sposób utrudniali postępowanie o wykroczenie. Wobec powyższego niezasadny jest także zarzut naruszenia prawa do obrony. Sąd odwoławczy umarzając postępowanie na skutek przedawnienia karalności wykroczeń był zobowiązany zgodnie z art. 118 §2 k.p.s.w. kosztami postępowania obciążyć Skarb Państwa oraz na podstawie art. 119 k.p.s.w. w zw. z art. 616 § 1 pkt 2 k.p.k. zwrócić uzasadnione wydatki obwinionemu A. Z., który stawił się na rozprawę odwoławczą.

Mając powyższe na uwadze Sąd odwoławczy orzekł jak w wyroku.