Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 listopada 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach

Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 10 listopada 2016r. w Katowicach

sprawy z odwołania S. S. (S. S. )

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gliwicach

z dnia 2 sierpnia 2016r. sygn. akt VIII U 825/16

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. na rzecz ubezpieczonego S. S. kwotę 360 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego
w postępowaniu apelacyjnym.

/-/SSO del. A.Petri /-/SSA J.Pietrzak /-/SSA T.Szweda

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt III AUa 1802/16

UZASADNIENIE

Ubezpieczony S. S. wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. z dnia 2 marca 2016r., odmawiającej prawa do emerytury
z tytułu zatrudnienia w szczególnych warunkach. Domagał się jej zmiany i przyznania
mu prawa do wnioskowanego świadczenia, poprzez zaliczenie do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od 23 marca 1979r. do 20 kwietnia 1994r. w Kopalni (...) w Z. w charakterze mechanika na powierzchni
przy naprawie samochodów ciężarowych, autobusów oraz sprzętu ciężkiego.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania. Zarzucił, iż brak podstaw
do uwzględnienia spornego okresu zatrudnienia, jako pracy w warunkach szczególnych,
z uwagi na brak świadectwa pracy potwierdzającego zatrudnienie go w tych warunkach.
Stąd, do pracy w warunkach szczególnych organ rentowy nie uwzględnił ubezpieczonemu żadnego okresu zatrudnienia. Ponadto ubezpieczony jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego i nie złożył wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku
w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Wyrokiem z dnia 2 sierpnia 2016r. Sąd Okręgowy w Gliwicach zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury od 3 czerwca 2016r.

Sąd I instancji ustalił, że ubezpieczony urodził się (...) Z zawodu
jest tokarzem. Na dzień 1 stycznia 1999r. udowodnił 27 lat, 2 miesiące i 8 dni okresów składkowych i nieskładkowych. Dnia 26 lutego 2016r. złożył wniosek o przyznanie mu prawa do emerytury z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych.

W okresie od 23 marca 1979r. do 20 kwietnia 1994r. ubezpieczony był zatrudniony
w Kopalni (...) w Z.. Do 31 sierpnia 1992r. zajmował stanowisko ślusarza remontowego na powierzchni, a od 1 września 1992r. do 20 kwietnia 1994r. - mechanika na powierzchni, co potwierdzono w jego świadectwie pracy. Przez cały okres tego zatrudnienia pracował w warsztacie mechanicznym na hali, gdzie znajdowały się
3 kanały i gdzie na zmiany pracowało około 10-12 mechaników. Wykonywał pracę mechanika samochodowego w kanałach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy: po 8 godzin
od poniedziałku do piątku, a w soboty po 6 godzin. Naprawiał autobusy, ciągniki, przyczepy
i sprzęt ciężki, np. dźwigi i koparki. Jedynie incydentalnie kierowany był do prac poza kanałem. Otrzymywał posiłki regeneracyjne.

W warsztacie nie wykonywano prac ślusarzy narzędziowych. Taka nazwa zajmowanego przez niego do 31 sierpnia 1992r. stanowiska wynikała z przyjętej na Kopalni praktyki: początkowo nie było w ogóle stanowiska mechanika samochodowego, tylko ślusarz remontowy. Z dniem 1 września 1992r. ubezpieczonemu oficjalnie powierzono w angażu stanowisko mechanika. Zakres jego obowiązków nie uległ przy tym żadnej zmianie.
Do końca zatrudnienia pracował w takim samych charakterze - jako mechanik samochodowy w kanałach, co potwierdzili świadkowie A. B., T. C. i R. D.. Świadek B. zatrudniony w KWK (...), jako mechanik samochodowy i kierowca autobusu, pracował wraz z odwołującym w latach 1979-1989. Otrzymał zaświadczenie wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Świadek C. pracował tam w latach 1979-1994, jako sztygar zmianowy w oddziale transportu, a następnie kierownik oddziału i był przełożonym odwołującego. Świadek R. D. był tam zatrudniony w latach 1970-2012, jako operator sprzętu ciężkiego.
Sąd I instancji uznał zeznania świadków za wiarygodne. Pracowali oni bowiem
wraz z ubezpieczonym w spornym okresie i mają wiedzę na temat miejsca i charakteru wykonywanej przez niego pracy. Ich twierdzenia znajdują również odzwierciedlenie w jego aktach osobowych.

Z ustaleń Sądu I instancji wynika, iż ubezpieczony przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego. Wniosek o przekazaniu środków zgromadzonych przez odwołującego
na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym za pośrednictwem ZUS na dochody budżetu państwa złożył w dniu 2 czerwca 2016r.

Sąd Okręgowy uznał odwołanie ubezpieczonego za uzasadnione. Powołał się przy tym na przepis art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2016r., poz. 887), zwanej dalej ustawą emerytalną w związku z art. 32 tej ustawy i przy zastosowaniu § 2 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze
(Dz. U z 1983r., nr 8, poz. 43 z późn. zm.) i związane z tymi regulacjami orzecznictwo sądowe.

W ocenie Sądu I instancji, przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że ubezpieczony legitymuje się wymaganym 15-letnim okresem pracy wykonywanej w warunkach szczególnych, bowiem do takiej pracy należało zaliczyć
mu sporny okresy zatrudnienia od 23 marca 1979r. do 20 kwietnia 1994r. w Kopalni (...) w Z.. Niezależnie od przypisanego mu początkowo
w angażu stanowiska, stale i w pełnym wymiarze wykonywał pracę mechanika samochodowego w kanałach. Naprawiał autobusy, ciągniki, przyczepy i sprzęt ciężki. Czynił to w warsztacie na hali, gdzie znajdowały się 3 kanały i gdzie na zmiany pracowało około
10 mechaników. Jedynie incydentalnie był kierowany do pracy poza kanał, kiedy np. trzeba było naprawić dźwig.

Wykonywane przez ubezpieczonego prace w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych są wymienione pod poz. 16, działu XIV, wykazu A, stanowiącego załącznik do powołanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r.
w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze. Bez znaczenia pozostaje przy tym fakt, że ubezpieczony
nie przedłożył świadectwa pracy w szczególnych warunkach. Wykonywanie przez niego powyższej pracy zostało bowiem wykazane za pomocą innych środków dowodowych.
W postępowaniu odwoławczym przed Sądem nie obowiązują bowiem ograniczenia dowodowe, jakie występują w postępowaniu o świadczenia emerytalno-rentowe
przed organem rentowym, a Sąd może ustalić okoliczności mające wpływ na prawo
do świadczeń za pomocą wszelkich środków dowodowych, przewidzianych w Kodeksie postępowania cywilnego (tak uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984r., III UZP 6/84
i z 21 września 1984r., III UZP 48/84 oraz wyrok tego Sądu z 7 grudnia 2006r., I UK 179/06, Lex nr 342283).

Mając powyższe na uwadze, Sąd I instancji uznał, że ubezpieczony legitymuje się
na dzień 1 stycznia 1999r. wymaganym 15-letnim okresem pracy w warunkach
szczególnych i 25-letnim okresem składkowym i nieskładkowym. Dnia 4 września
2015r. osiągnął już wiek 60 lat. Będąc członkiem OFE, w dniu 2 czerwca 2016r. złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym za pośrednictwem ZUS, na dochody budżetu państwa. Wówczas
dopiero spełnił wszystkie przesłanki wymagane do nabycia prawa do wnioskowanego świadczenia.

W konsekwencji, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury, poczynając od dnia 3 czerwca 2016r.

Apelację od tego wyroku wniósł organ rentowy.

Apelujący zaskarżył wyrok w całości, domagając się jego zmiany i oddalenia odwołania, ewentualnie uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazania sprawy
do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz zasądzenia od odwołującego na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje według norm przepisanych. Apelujący zarzucił zaskarżonemu wyrokowi naruszenie:

1.  przepisów prawa procesowego, a to:

- art. 233 § 1 k.p.c., poprzez przekroczenie przez Sąd I instancji granic swobodnej oceny dowodów i błędne przyjęcie, że ubezpieczony posiada 15-letni okres pracy
w warunkach szczególnych i spełnia przesłanki do uzyskania świadczenia emerytalnego,

- art. 212 § 1 k.p.c., poprzez niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności, koniecznych dla zgodnego z prawdą ustalenia podstawy faktycznej dochodzonego przez ubezpieczonego prawa,

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego - art. 184 w związku z art. 32 ustawy
z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w powiązaniu z § 2-4 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze, poprzez błędne przyznanie ubezpieczonemu prawa
do emerytury od 3 czerwca 2016r.

Zdaniem apelującego, stanowisko Sądu I instancji w rozpoznawanej sprawie
jest nieprawidłowe. Kopalnia (...) w Z. nadal istnieje
i nie potwierdziła ona pracy ubezpieczonego w warunkach szczególnych. Tymczasem,
Sąd ten nie zażądał od tej Kopalni potwierdzenia w jakich oddziałach i na jakich stanowiskach ubezpieczony był zatrudniony. Stąd też trudno bezsprzecznie uznać, że na dzień 1 stycznia 1999r. ubezpieczony legitymuje się 15-letnim stażem pracy w warunkach szczególnych.

Ubezpieczony wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od organu rentowego na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd odwoławczy uznaje za własne ustalenia poczynione przez Sąd I instancji i w pełni podziela dokonaną na ich podstawie ocenę prawną zasadności odwołania ubezpieczonego.

Żaden z zarzutów apelującego, stawianych zaskarżonemu wyrokowi, nie okazał się trafny. Wbrew tym zarzutom, Sąd Okręgowy przeprowadził staranne postępowanie dowodowe, w oparciu o które poczynił trafne ustalenia faktyczne oraz wywiódł wnioski
w pełni uprawnione wynikiem tego postępowania, nie wykraczając poza ramy swobodnej oceny wiarygodności i mocy dowodów, wynikające z przepisu art. 233 k.p.c. Dokonana subsumcja ustaleń faktycznych do mających zastosowanie przepisów prawa materialnego
nie budzi zastrzeżeń Sądu Apelacyjnego. W tej sytuacji, zbędne jest ich ponowne szczegółowe przywoływanie w uzasadnieniu wyroku Sądu odwoławczego (tak wyrok Sądu Najwyższego z 5 listopada 1998r., I PKN 339/98, OSNAPiUS z 1999r., z. 24, poz. 776).

Analizę trafności rozstrzygnięcia Sądu I instancji należy rozpocząć od przypomnienia, iż prawo do emerytury w niższym wieku emerytalnym wynika z prawidłowo powołanego przez ten Sąd brzmienia art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2016r., poz. 887), zwanej dalej ustawą emerytalną, w myśl którego ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1.okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze
wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat - dla mężczyzn oraz

2.okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1 przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia
do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Zgodnie z brzmieniem art. 32 ust. 1 tej ustawy, ubezpieczonym urodzonym
przed 1 stycznia 1949r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionym
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym, niż określony w art. 27 ust. 1. W myśl art. 32 ust. 2 ustawy, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych
przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości
lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Z mocy art. 32 ust. 4 ustawy, wiek emerytalny, o którym mowa
w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, tj. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.). Stosownie do § 3 tego rozporządzenia, do uzyskania prawa do emerytury wymagany jest dla mężczyzn okres zatrudnienia w wymiarze 25 lat. Przepis § 4 ust. 2 rozporządzenia przewiduje, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli osiągnie wiek emerytalny, wynoszący dla mężczyzn 60 lat
i ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Z mocy § 2 ust. 1 rozporządzenia, praca w warunkach szczególnych winna być wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

Jak słusznie zauważył organ orzekający, na dzień 1 stycznia 1999r. ubezpieczony wykazał 25-letni okres składkowy i nieskładkowy, w dniu (...). osiągnął 60 rok życia, a 2 czerwca 2016r. złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Sporne pomiędzy stronami pozostawało jedynie wykazanie przez niego 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych na dzień 1 stycznia 1999r. Organ rentowy nie uznał w ogóle takiej pracy, a Sąd I instancji prawidłowo ustalił, iż w tych warunkach ubezpieczony pracował od 23 marca 1979r. do 20 kwietnia 1994r. w Kopalni (...) w Z., osiągając tym samym ponad 15 lat pracy w warunkach szczególnych i wykonując faktycznie pracę w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych, wymienioną w załączniku nr 1 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w dziale XIV, pod poz. 16.

W ocenie apelującego, nietrafność powyższej konkluzji Sądu Okręgowego wynika
z naruszenia przez ten Sąd art. 233 § 1 k.p.c., poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowód i błędne przyjęcie, że odwołujący legitymuje się 15-letnim okresem pracy
w warunkach szczególnych i spełnia przesłanki do uzyskania świadczenia emerytalnego. Zgodnie z brzmieniem tego przepisu, sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.
W świetle ugruntowanych poglądów orzecznictwa, ocena dowodów należy do istoty sędziowskiego wymiaru sprawiedliwości, realizowanego przez sąd pierwszej instancji. Ingerencja sądu drugiej instancji możliwa jest tylko wówczas, gdy skarżący wykaże,
iż sąd pierwszej instancji rażąco uchybił zasadom logicznego rozumowania
lub doświadczenia życiowego oraz brak jest wszechstronnej oceny wszystkich istotnych dowodów (tak wyroki Sądu Najwyższego z 29 lipca 1998r., II UKN 151/98; OSNAPiUS
nr 1999, nr 15, poz. 492 i z 5 stycznia 1999r., II UKN 76/99, OSNAPiUS z 2000r., nr 19,
poz. 732). Strona stawiająca ten zarzut musi zbudować podejmowaną polemikę
na argumentach jurydycznych i nie jest wystarczającym, aby przeciwstawiła tej ocenie wyłącznie własną ocenę, jej zdaniem poprawną (tak uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 10 sierpnia 2016r., III ACa 176/16, Lex nr 2114034).

Odnosząc te uwagi do treści apelacji, zauważyć należy, iż apelujący w ogóle
nie wskazał na czym konkretnie naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. miałoby polegać. Sam dopuścił się przy tym błędu w logicznym rozumowaniu typu idem per idem (to samo przez to samo), uzasadniając błędny wniosek Sądu I instancji o osiągnięciu przez ubezpieczonego 15 lat pracy w warunkach szczególnych tym, że spełnienie tego wymogu zostało potwierdzone przez ten Sąd, co trudno uznać za przekonujące. Ponadto w lakonicznym uzasadnieniu apelacji apelujący wskazał, że Kopalnia (...) w Z. nadal istnieje
i nie potwierdziła pracy ubezpieczonego w warunkach szczególnych, a Sąd I instancji
nie zażądał od niej wyjaśnienia, w jakich oddziałach i na jakich stanowiskach ubezpieczony był zatrudniony. Tymczasem, na tak postawione pytanie w toku postępowania apelacyjnego następca prawny pracodawcy ubezpieczonego - (...) S.A. w K. wskazała, iż odpowiedzi należy poszukiwać w jego aktach osobowych dołączonych do akt niniejszej sprawy (k. 43). Z nich z kolei wynikają okoliczności ustalone przez Sąd I instancji, a mianowicie, iż od 23 marca 1979r. do 20 kwietnia 1994r. ubezpieczony formalnie zajmował stanowisko ślusarza remontowego na powierzchni, a od 1 września 1992r. do 20 kwietnia 1994r. - mechanika na powierzchni. Wykonywał swe obowiązki w oddziale MT,
który następnie zmienił nazwę na oddział PT. Był to przy tym ten sam oddział
transportu samochodowego i sprzętu ciężkiego, w którym na zmiany pracowało
od 10 do 12 mechaników.

Prawidłowość konstatacji Sądu I instancji co do wykonywania przez ubezpieczonego w spornym okresie stale i w pełnym wymiarze powyższej pracy w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych, wymienionej w załączniku nr 1 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r., nie budzi wątpliwości Sądu odwoławczego.
Była ona w pełni uzasadniona treścią zeznań jego przełożonego z całego spornego
okresu - świadka T. C. oraz współpracowników - świadków A. B. i R. D.. Ponadto znajdowała potwierdzenie w dokumentacji osobowej ubezpieczonego, która nie pozostaje w sprzeczności z zeznaniami świadków
co do zakresu wykonywanych przez niego czynności. W szczególności należy zwrócić uwagę na znajdujące się w aktach osobowych ubezpieczonego wnioski jego przełożonego
o przeszeregowanie go z 20 lipca 1979r., 1 lipca 1984r. i 13 lutego 1987r., pochodzące
od sztygara oddziału PT - transportu i sprzętu ciężkiego, w jakim ubezpieczony stale realizował swe obowiązki. Wynikało z nich, że ubezpieczony jest bardzo dobrym mechanikiem samochodowym, co uzasadniało przyznanie mu podwyżki. Przeczy
to jednoznacznie nazwie początkowo formalnie zajmowanego przez niego stanowiska ślusarza remontowego. Jak wskazał przy tym Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroków z dnia 21 kwietnia 2004r. (II UK 337/03, OSNP z 2004r., z. 22, poz. 392), z 5 czerwca 2012r.
(II UK 277/11, Lex 1214997), decydujące w tym przypadku jest wykonywanie
przez pracownika określonej pracy, nawet bez względu na nazwę zajmowanego stanowiska. Całość zebranego w sprawie materiału dowodowego wskazuje jednoznacznie, iż przez cały sporny okres ubezpieczony wykonywał stale i w pełnym wymiarze w tym samym oddziale transportu i sprzętu ciężkiego prace w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych.

Wbrew błędnym założeniom apelującego, niepotwierdzenie w świadectwie pracy ubezpieczonego ze spornego okresu wykonywania przez niego pracy w warunkach szczególnych, nie oznacza, że nie były one w tych warunkach realizowane. Jak wynika bowiem z wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 1990r. (I PR 422/90, PS z 1993r., z. 4, s. 93) świadectwo pracy nie stanowi dokumentu urzędowego, a jedynie dokument prywatny. Stąd, w myśl art. 245 k.p.c., jest ono tylko dowodem tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Oznacza to, że sama treść świadectwa pracy
nie stanowi dowodu tego, co zostało w nim odnotowane. Taki walor mają wyłącznie dokumenty urzędowe, do których w myśl stosowanego a contrario art. 244 § 1 k.p.c.
nie zalicza się świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych, skoro nie zostało sporządzone przez organy władzy publicznej, ani inne organy państwowe, a jedynie przez prywatnego pracodawcę. Niepotwierdzenie w tym świadectwie pracy ubezpieczonego wykonywania przez niego w spornym okresie pracy w warunkach szczególnych, nie ma więc żadnego znaczenia.

Co się tyczy prac ubezpieczonego, realizowanych poza kanałem przy naprawie pojazdów mechanicznych w spornym okresie, to jak wynika z zeznań wszystkich świadków
i przesłuchania ubezpieczonego, były one świadczone sporadycznie, miały charakter wyjątkowy i marginalny. Nie budzi przy tym wątpliwości fakt, iż przy ustalaniu okresów pracy wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w szczególnych warunkach,
nie jest dopuszczalne uwzględnianie innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasy pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika.
Od tej reguły istnieje jednak wyjątek dotyczący przypadku, gdy sporadyczne czynności wykonywane w warunkach nienarażających na działalnie czynników szkodliwych
dla zdrowia, mają charakter uboczny, krótkotrwały i incydentalny (tak wyroki Sądu Najwyższego z 22 stycznia 2008r., I UK 210/07, OSNP 2009r nr 5-6 poz. 75 i z 12 kwietnia 2012r., II UK 233/11, OSNP nr 7-8 po 86). Taka sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie. Incydentalne wykonywanie przez ubezpieczonego poza kanałami remontowymi prac
przy naprawie pojazdów mechanicznych, nie wyklucza trafności wniosku organu orzekającego, iż generalnie stale w spornym okresie wykonywał pracę w kanałach remontowych, narażając się na czynniki szkodliwie dla zdrowia.

Na koniec należy odnieść się do stawianego przez apelującego zaskarżonemu wyrokowi zarzutu naruszenia przepisu art. 212 § 1 k.p.c., zgodnie z którym Sąd na rozprawie przez zadawanie pytań stronom dąży do tego, aby strony przytoczyły lub uzupełniły twierdzenia lub dowody na ich poparcie oraz udzieliły wyjaśnień koniecznych dla zgodnego
z prawdą ustalenia podstawy faktycznej dochodzonych przez nie praw lub roszczeń.
W ten sam sposób sąd dąży do wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy, które są sporne. Bez sprecyzowania przez profesjonalnego pełnomocnika na czym zarzut ten miałby polegać, Sąd odwoławczy nie ma możliwości odniesienia się do niego. Wobec braku jego wyjaśnienia, nie sposób zatem podzielić poglądu apelującego o jego słuszności. Niewątpliwie, w oparciu
o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy ustalił zagadnienie sporne i rozpoznał istotę sprawy.

Biorąc powyższe pod uwagę, uznać należy, iż Sąd I instancji trafnie ocenił,
iż ubezpieczony pracował w warunkach szczególnych w całym spornym okresie, osiągając tym samym na dzień 1 stycznia 1999r. ponad 15 lat takiej pracy. Słusznie zatem zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał mu prawo do emerytury z tego tytułu.

Mając powyższe na względzie, na mocy art. 385 k.p.c., apelację organu rentowego jako bezzasadną, należało oddalić.

O kosztach postępowania orzeczono na mocy art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku
z art. 99 k.p.c. przy zastosowaniu art. 391 § 1 k.p.c. i § 10 ust. 1 pkt 2 w związku z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 sierpnia 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015r., poz. 1804).

/-/SSO del. A.Petri /-/SSA J.Pietrzak /-/SSA T.Szweda

Sędzia Przewodniczący Sędzia

JR