Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 października 2016 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W., XVI Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Chała - Małkowska

Protokolant: Klaudia Piekarczuk

po rozpoznaniu w dniu 12 października 2016 r. w W.,

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko Č. S. z siedzibą w C.

o zapłatę kwoty 5.567,13 zł

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda (...) Spółki akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz pozwanego Č. S. z siedzibą w C. kwotę 1.217 (jeden tysiąc dwieście siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt XVI GC 4274/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 27 listopada 2015 r. powód (...) S.A. w W. wniósł o zasądzenie od pozwanej C. S. w P. kwoty 5 567,13 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 28 marca 2014 r. do dnia zapłaty. Powód wniósł również o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu powódka wskazała, że dochodzona kwota stanowi niezapłaconą część odszkodowania należnego jej na podstawie umowy cesji wierzytelności od pozwanej jako ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody, obejmującą podatek VAT od wykonanej usługi naprawy pojazdu uszkodzonego. (pozew k. 4-7).

W odpowiedzi na pozew wniesionej dnia 30 marca 2015 r. (data nadania) pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych. W uzasadnieniu strona pozwana wskazała, że wypłata odszkodowania w kwocie netto miała miejsce z uwagi na rozbieżność oświadczeń co do podatku VAT składanych przez poszkodowaną J. D.. Pozwana wskazała nadto, że poszkodowana J. D. zarówno w dniu zdarzenia, jak i w chwili obecnej jest osobą prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w R.. Podniosła jednocześnie, że z dokumentów przedłożonych przez powoda na etapie likwidacji szkody w szczególności ze złożonych przez poszkodowaną oświadczeń wynika, że poszkodowana prowadzi działalność gospodarczą, jednak uszkodzony pojazd nie jest środkiem trwałym w prowadzonej działalności, ani nie jest wykorzystywany do jej prowadzenia. Pozwana wskazała również, że powód nie powinien był wypłacać poszkodowanej odszkodowania wraz z podatkiem VAT, albowiem poszkodowana miała prawną możliwość odliczenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Nadto pozwana wskazała, że powód nie udowodnił istnienia obowiązku spełnienia świadczenia, tym samym nie ma podstaw do przyjęcia, że pozwana spóźnia się z jego spełnieniem. (sprzeciw od nakaz zapłaty k. 50-53).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 października 2013 r. w S. wskutek kolizji drogowej uległ uszkodzeniu pojazd marki A. o nr rej. (...), którym poruszał się R. D.. Pojazd był własnością J. D.. Sprawcą kolizji był M. R. kierujący pojazdem ubezpieczonym w zakresie odpowiedzialności cywilnej OC posiadaczy pojazdu pojazdów mechanicznych u pozwanej. (bezsporne)

Poszkodowana posiadała ubezpieczenie OC uszkodzonego pojazdu w (...) S.A. (dalej: (...) S.A.) (okoliczności bezsporne).

Z tytułu naprawy pojazdu zgodnie ze zleceniem poszkodowanej, w dniu 23 grudnia 2013 r. (...) sp. z o. o. w W. wystawił na rzecz J. D. fakturę VAT nr (...) ( (...)) na kwotę 24 204,92 zł netto, tj. 29 772,05 zł brutto. (dowód: faktura, k. 15).

Szkoda została zgłoszona (...) S.A. w dniu 13 listopada 2013 r. (...) S.A. przyznał i wypłacił odszkodowanie w wysokości 29 772,05 zł. (bezsporne, dowód: druk zgłoszenia szkody str. 18- 22, pismo z dnia 27.12.2013 r. k. 23)

Pismem z dnia 12 lutego 2014 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 29 772,05 zł tytułem regresu w związku z wypłaconym odszkodowaniem z dobrowolnego ubezpieczenia poszkodowanego wskutek zdarzenia z dnia 29 października 2013 r. (dowód: pismo z dnia 12 lutego 2014 r. k. 25)

Decyzją z dnia 6 marca 2014 r. (...) S.A. przyznała odszkodowanie z tytułu szkody w pojeździe marki A. o nr rej. (...) w wysokości netto tj. 24 204,92 zł. (dowód: pismo z dnia 6 marca 2014 r. k.28)

Pismem z dnia 28 marca 2014 r. powód wystosował do pozwanej wezwanie przedprocesowe, w którym zażądał wypłaty pozostałej kwoty odszkodowania w wysokości 5 584,98 zł. Pozwana nie dokonała wypłaty tej kwoty. (dowód: pismo z dnia 28 marca 2013 r. k. 32)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej powołanych dokumentów, złożonych do akt sprawy oraz twierdzeń stron co do okoliczności niespornych. Aczkolwiek dokumenty te w większości stanowiły dokumenty prywatne w rozumieniu art. 245 k.p.c., to stosownie do treści art. 233 § 1 k.p.c. Sąd, dokonując ich oceny w ramach swobodnej oceny dowodów uznał je za wiarygodne i przydatne dla ustalenia stanu faktycznego, a w konsekwencji, poczynił na ich podstawie ustalenia faktyczne, zwracając jednak uwagę, że dokumenty prywatne stanowiły jedynie dowód tego, że określone w nich osoby złożyły oświadczenia treści w nich zawartej.

Sąd dopuścił również dowód z zeznań świadka J. D.. Zeznania świadka były niespójne, wniosły niewiele do sprawy, świadek nie potrafiła określić, czy uszkodzony pojazd był wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej, czy też wyłącznie do celów prywatnych. Nadto nie potrafiła określić, z jakiego powodu został odliczony podatek w wysokości 6 000,00 zł tłumacząc się nieznajomością ustaw i zasad rozliczania się z Urzędem Skarbowym. Świadek J. D. potwierdziła jedynie autentyczność złożonych na oświadczeniach podpisów, jednak wskazała, iż nie jest w stanie określić, czy złożone przez nią oświadczenia są prawdziwe.

Sąd zważył , co następuje:

Roszczenie dochodzone w niniejszym postępowaniu podlegało oddaleniu w całości.

Na wstępie podkreślić należy, iż bezspornym jest, że doszło do zdarzenia, na skutek którego doszło do uszkodzenia pojazdu marki A. o nr rej. (...), a także, że sprawcą zdarzenia i odpowiedzialnym za przedmiotową szkodę był M. R.. Pozwany nie kwestionował także swojej odpowiedzialności za przedmiotową szkodę, wynikającej z zawartej ze sprawcą umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

Jako podstawę odpowiedzialności M. R., a dalej jego ubezpieczyciela w zakresie odpowiedzialności cywilnej, należy wskazać przepis art. 415 k.c. Albowiem zgodnie z art. 436 §2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Zgodnie zaś z art. 822 § 1 k.c.: „przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony”. Ponadto stosownie do art. 361 § 2 k.c., z braku zastrzeżeń umownych lub szczególnych przepisów ustawy, szkoda winna być naprawiona w całości. Natomiast stosownie do art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, U. (Dz.U. 2013 r., poz. 392 t.j.), odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Zatem w sytuacji zaistnienia szkody, ubezpieczyciel odpowiadający z tytułu ubezpieczenia OC za sprawcę szkody obowiązany jest do jej naprawienia w całości.

Dalej należy wskazać, iż powoda łączyła z poszkodowanym umowa dobrowolnego ubezpieczenia majątkowego autocasco, na podstawie której przyznał on odszkodowanie w kwocie 29 772,05 zł z tytułu uszkodzenia pojazdu marki A. o nr rej. (...) w zdarzeniu z dnia 29 października 2013 r.

Okoliczności wyżej wskazane nie były przez strony kwestionowane, wobec czego Sąd zaniechał szczegółowego ich badania, gdyż nie budzą one wątpliwości co do swej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy (art. 229 k.p.c.).

Podstawę roszczenia powoda wobec pozwanego stanowi art. 828 § 1 k.c. który stanowi: „jeżeli nie umówiono się inaczej, z dniem zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na ubezpieczyciela do wysokości zapłaconego odszkodowania. Jeżeli zakład pokrył tylko część szkody, ubezpieczającemu przysługuje co do pozostałej części pierwszeństwo zaspokojenia przed roszczeniem ubezpieczyciela.” W doktrynie wskazuje się, iż z art. 828 k.c. wynika w sposób nie budzący wątpliwości, że uprawnienia regresowe przechodzą na ubezpieczyciela z mocy prawa (ex lege). Jest to tak zwana subrogacja ustawowa (cessio legis), która oznacza przejście na ubezpieczyciela wierzytelności do wysokości dokonanej zapłaty w rozumieniu art. 518 k.c., w stosunku do którego art. 828 k.c. jest przepisem szczególnym (por. H. Ciepła, T. Żyznowski – glosa do wyroku sądu wojewódzkiego z dnia 25 lutego 1993 r., sygn. akt I Cr 68/93, OSP za 1994 r. z. 2, s. 30). Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Należy wskazać, iż szkoda, w rozumieniu art. 361 k.c. może występować w dwojakiej postaci, po pierwsze może ona obejmować straty, które poszkodowany poniósł albo też utratę korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Pod pojęciem szkody ujmuje się każde pogorszenie sytuacji majątkowej poszkodowanego, wskutek zmniejszania się posiadanych aktywów lub też zwiększania jego pasywów. Zmniejszanie aktywów następuje poprzez utratę, ubytek lub zniszczenie poszczególnych elementów majątkowych, które dotąd przysługiwały poszkodowanemu, zatem omawiana postać szkody polega, na tym, że pomniejszeniu ulega strona czynna majątku. Nie może więc budzić żadnych wątpliwości, iż uszkodzenie pojazdu stanowi szkodę polegającą obowiązkowi kompensacji. W dalszej kolejności trzeba stwierdzić, że dla ustalenia zakresu odpowiedzialności odszkodowawczej za skutki danego zdarzenia, konieczne jest ustalenie, że dane uszkodzenie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z kolizją, jako zdarzeniem powodującym szkodę. Aby przypisać sprawcy szkody odpowiedzialność, a co za tym idzie – odpowiedzialność jego ubezpieczyciela na podstawie art. 822 § 1 k.c., takiego rodzaju związek musi zachodzić pomiędzy zdarzeniem (w tym wypadku kolizją), a szkodą. Jak bowiem stanowi art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Ponadto w tym kontekście trzeba podkreślić, iż w doktrynie wskazuje się, że utrata możliwości korzystania z rzeczy jest jedną z postaci szkody majątkowej (S. Sołtysiński, Odpowiedzialność PZU w ramach obowiązkowych ubezpieczeń OC za szkody powstałe w następstwie niemożliwości korzystania z pojazdów poszkodowanego, [w:] Obowiązkowe ubezpieczenia komunikacyjne w PRL, praca zbiorowa pod red. A. Wąsiewicza, P. 1979, s. 128; A. Wąsiewicz, Ubezpieczenia komunikacyjne, B. 1995, s. 95).

Zgodnie z art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego „w wypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy uszkodzonej, do których to wydatków należy zaliczyć także koszt nowych części i innych materiałów, jeżeli ich użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy” (por. wyrok z dnia 20 października 1972 r., sygn. akt II CR 425/72, (...)). Podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w tezie wyroku z dnia 5 listopada 1980 r., sygn. akt III CRN 223/80, (...) – „Przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów, to poniesione na nie wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego. W konsekwencji powyższe wydatki obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę”.

Pozwany uznając swoją odpowiedzialność co do zasady wypłacił powodowi kwotę 24 204,92 zł tytułem regresu. Był to koszt pomniejszony o podatek VAT stanowiący kwotę 5 567,13 zł od kosztów wynikających z faktury za naprawę. Odszkodowanie zostało uznane i wypłacone w całości w kwocie netto z uwagi na rozbieżności w oświadczeniach VAT poszkodowanej dołączonych do dokumentacji.

Spór między stronami dotyczył bowiem obowiązku wypłaty odszkodowania powiększonego o należny podatek VAT, a zatem wysokości szkody, która jest jedną z przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej. Ciężar wykazania szkody i jej wysokości spoczywał zaś na powodzie, zgodnie z ogólną regułą wynikającą z art. 6 k.c. Powód jednak nie sprostał powyższemu obowiązkowi, przede wszystkim nie przedstawiając żadnych wiarygodnych dowodów na fakt niewykorzystywania pojazdu uszkodzonego w celu prowadzonej przez J. D. działalności gospodarczej i co za tym idzie braku możliwości odliczenia należnego podatku VAT przez poszkodowaną, a w konsekwencji konieczność wypłaty przez powoda odszkodowania w kwocie obejmującej ten podatek tj. w kwocie brutto.

W niniejszej sprawie zastosowanie ma ustawa o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r., której przepis Art. 15 ust. 1 stanowi, iż podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Zaś w myśl art. 86 ust. 1 w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Kwotę podatku naliczonego stanowi m. in. suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika, kwota podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 9. Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz. Przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywcą towarów jest m.in. podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika.

W myśl art. 86a ust. 1 w przypadku nabycia m. in. samochodów osobowych kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Poszkodowana oświadczyła, że prowadzi działalność gospodarczą zaś pojazd o nr rej. (...) nie jest środkiem trwałym, nie jest wykorzystywany do działalności gospodarczej, dla której nie jest prowadzona ewidencja przebiegu pojazdu. Oświadczyła nadto, że jest płatnikiem podatku VAT.

W dacie 08 listopada 2013 r. kierujący pojazdem R. D.- mąż poszkodowanej oświadczył, iż jest uprawniony do odliczenia podatku VAT naliczonego przy zakupie części zamiennych i usług.

W dniu 26 czerwca 2014 r. poszkodowana złożyła drugie oświadczenie, w treści którego wskazała, iż pojazd w dacie zdarzenia był użytkowany za jej zgodą i wiedzą, prowadzi działalność gospodarczą i jest płatnikiem podatku VAT, zaś w prowadzonej działalności ma możliwość odliczenia od podatku należnego VAT naliczanego w związku z rozliczeniem kosztów naprawy pojazdu. Jednocześnie poszkodowana oświadczyła, że pojazd służy jej do celów prywatnych, zaś w związku z jego zakupem dokonała odliczenia podatku VAT naliczonego przy jego zakupie.

W dacie złożenia powyższego oświadczenia obowiązywał, zmieniony ustawą z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz.U.2010.247.1652), przepis art. 86a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, który wszedł w życie z dniem 1 stycznia 2014 r. i brzmiał następująco: w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika należnego z tytułu m.in. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów. Do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych. Przepis ust. 1 powołanego artykułu nie ma zastosowania m.in. w przypadku gdy pojazdy samochodowe są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika. Zaś pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

W świetle powyższego, jeżeli przyjąć, że poszkodowana użytkowała pojazd do celów prywatnych, jak wynika z dwóch złożonych przez nią oświadczeń, wątpliwości budzi podstawa odliczenia podatku VAT z tytułu zakupu pojazdu, którą to możliwość dawał wówczas przepis art. 86 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Możliwość taka istniała bowiem tylko wówczas, gdy pojazd był użytkowany dla celów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Biorąc pod uwagę deklarację przesłuchiwanej w charakterze świadka poszkodowanej J. D. należałoby uznać, iż poszkodowana, wykorzystując samochód wyłącznie do celów prywatnych, na podstawie przepisów przewidzianych dla osób prowadzących działalność odliczyła podatek naliczony od podatku należnego wskazując tym samym, iż wykorzystuje pojazd wyłącznie do celów związanych z wykonywaniem działalności gospodarczej.

Natomiast, jeśli przyjąć, że poszkodowana użytkowała pojazd do tzw. „celów mieszanych”, a zatem zarówno do prowadzenia działalności gospodarczej jak i do celów prywatnych, odliczenie podatku naliczonego od należnego mogło mieć miejsce w 50 % jego wysokości. W tym miejscu należy się powołać na Uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2007 r. III CZP 150/06, zgodnie z którą odszkodowanie przysługujące na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego za szkodę powstałą w związku z ruchem tego pojazdu, ustalone według cen części zamiennych i usług, obejmuje kwotę podatku od towarów i usług (VAT) w zakresie, w jakim poszkodowany nie może obniżyć podatku od niego należnego o kwotę podatku naliczonego. (...), Biul.SN (...), Wspólnota (...), M.Prawn. (...).

Również w Wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W. z dnia 28 stycznia 2011 r. I SA/Wr 1161/10 wskazano, iż prawo podatnika do pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony jest podstawowym uprawnieniem podatnika, zapewniającym realizację zasady neutralności VAT. Odliczenie podatku przysługuje wtedy, gdy zakup jest związany z wykonywaniem działalności opodatkowanej. Co do zasady więc podatnik nie ma możliwości uwzględnienia kwot podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług, które związane są z czynnościami zwolnionymi od podatku lub niepodlegającymi opodatkowaniu. Ponadto podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia całości podatku, jeżeli towary i usługi, przy nabyciu których naliczono podatek, są (mają być) wykorzystywane w całości do prowadzenia działalności opodatkowanej. W tym przypadku nie występują oni w charakterze konsumentów zakupionych dóbr; podatek VAT zaś obciąża właśnie konsumpcję. LEX nr 952540

Okoliczność, że poszkodowana nie miała możliwości odliczenia podatku VAT nie została jednak w niniejszej sprawie wykazana, co skutkowało oddaleniem powództwa w całości.

Sąd podziela pogląd, zgodnie z którym jeżeli wypłacone odszkodowanie przewyższa wartość szkody, to należy przyjąć że ubezpieczyciel wstępuje w prawa ubezpieczającego bądź ubezpieczonego tylko do wysokości szkody, a nie do wysokości całego wypłaconego odszkodowania. Wynika to z faktu, że tylko w takim zakresie zobowiązany jest sprawca szkody. Jak słusznie wyjaśnił Sąd Apelacyjny w S.: „górną granicą odpowiedzialności sprawcy szkody w stosunku do ubezpieczyciela jest to, co byłby on zobowiązany świadczyć bezpośrednio poszkodowanemu na podstawie przepisów prawa cywilnego” (wyr. z 13.9.2012 r., I ACa 480/12, niepubl.). Przeciwne oznaczałoby, że ubezpieczyciel nabył od ubezpieczającego bądź ubezpieczonego więcej praw, niż ten posiadał, a sprawca zobowiązany byłby do świadczenia przewyższającego jego zobowiązanie. Powód jednak nie udowodnił w niniejszej sprawie, że szkoda powstała we wskazywanej przez niego wysokości.

Wobec ujawnienia uzasadnionych wątpliwości co do podstaw odliczenia należnego podatku VAT przez poszkodowaną J. D., Sąd uznał za uzasadnione zawiadomienie o tym fakcie właściwego U. S..

O kosztach procesu orzeczono z mocy art. 98 k.p.c. Przepis ten formułuje zasadę odpowiedzialności za wynik procesu oraz zasadę kosztów niezbędnych i celowych. Zgodnie z treścią tego przepisu strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi koszty procesu. W przedmiotowej sprawie stroną przegrywającą jest strona powodowa, a Sąd nie znalazł podstaw do odstąpienia od tej zasady. Na koszty poniesione przez pozwanego w niniejszej sprawie składają się: wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym w wysokości 1200 zł ustalone na podstawie § 6 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. 2013 r., poz. 490 t.j.) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

Z uwagi na powyższe orzeczono jak w sentencji na podstawie powołanych wyżej przepisów.