Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 stycznia 2017r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Jerzy Zalasiński

po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2017r. w Siedlcach na rozprawie

odwołania J. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 31 maja 2016 r. (Nr (...) )

w sprawie J. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do emerytury

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala J. J. prawo do emerytury od dnia (...)roku.

Sygn. akt IV U 514/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 31 maja 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu J. J. prawa do emerytury w wieku obniżonym. Swoje stanowisko organ rentowy uzasadnił tym, iż ubezpieczony nie udowodnił na dzień 1 stycznia 1999 r. okresu 15 lat wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. ZUS uznał, iż ubezpieczony nie przepracował żadnego okresu w wyżej wymienionych warunkach. Przedstawiona przez ubezpieczonego dokumentacja pracownicza zawierała sprzecznie informacje. Z zaświadczenia wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 5 lipca 2011 r. wynika bowiem, iż ubezpieczony pracował od 1 stycznia 1977 r. do 16 czerwca 2011 r. w Przedsiębiorstwie (...) w M. jako „elektromechanik napraw pojazdów samochodowych i sprzętu budowlanego”, co odpowiada regulacji zawartej w pkt 1 zarządzenia nr 64 Ministra Komunikacji z dnia 29 czerwca 1983 r. Natomiast w wyjaśnieniu do świadectwa wykonywania prac w warunkach szczególnych z dnia 23 maja 2016 r. stwierdzono, iż J. J. w tym samym zakładzie pracy w okresie od 1 stycznia 1977 r. do 29 grudnia 2005 r. oraz od 31 grudnia 2005 r. do 16 czerwca 2011 r. wykonywał pracę „elektromontera pojazdów samochodowych” i określenie to nie jest tożsame ze stanowiskiem wskazanym w stosownym zarządzeniu resortowym.

Od decyzji tej odwołanie złożył J. J., który domagał się przyznania mu prawa do emerytury. Wskazał, iż zakres czynności, które wykonywał pracując na stanowisku elektromontera i elektromechanika był taki sam.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie powołując się na argumentację wyrażoną w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczony J. J., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 25 kwietnia 2016 r. wniosek o przyznanie prawa do emerytury, w którym wskazał, że nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego (wniosek k. 1-4 a. e.). Na podstawie przedłożonych dokumentów ZUS ustalił, iż J. J. posiada, po uzupełniającym zaliczeniu pracy na roli, staż ubezpieczeniowy w wymiarze 25 lat. Organ rentowy stwierdził, iż ubezpieczony nie przepracował żadnego okresu w warunkach szczególnych. Powodem powyższego były rozbieżności zaistniałe w dokumentacji pracowniczej w określeniu stanowiska, na którym pracował J. J.. W związku z tym ZUS wydał w dniu 31 maja 2016 r. decyzję, w której odmówił przyznania ubezpieczonemu prawa do emerytury w wieku obniżonym (k. 25 a. e.).

Z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika, że w dniu 8 marca 1975 r. J. J. został zatrudniony w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Państwowej (...) w W. Oddział w M. (późn. Przedsiębiorstwo (...) S. A. w M.) na stanowisku elektromontera akumulatorów i baterii (umowa o pracę z dnia 8 marca 1975 r.- akta osobowe). W tym czasie do zadań ubezpieczonego należała naprawa akumulatorów, ich ładowanie, montaż oraz demontaż. Czynności składające się na tę pracę ubezpieczony świadczył przez 7 godzin dziennie.

Z dniem 1 stycznia 1977 r. ubezpieczony został zatrudniony w tym samym przedsiębiorstwie na stanowisku elektromontera napraw pojazdów samochodowych (wniosek oraz angaż potwierdzający powierzenie pracy na stanowisku elektromontera napraw pojazdów samochodowych- akta osobowe brak numeracji). Od tej daty J. J. pracował stale i w pełnym wymiarze jako elektromechanik przy naprawach pojazdów marki J. oraz Autosan. Praca ta odbywała się w kanałach remontowych i polegała na wymontowaniu i naprawie lub wymianie przewodów elektrycznych oraz takich części jak rozruszniki, prądnice czy alternatory. Pracę na tym stanowisku ubezpieczony kontynuował do 31 grudnia 1998 r. i dalej, aż do 16 czerwca 2011 r.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody obdarzone wiarygodnością: zeznania ubezpieczonego k. 12-12v i k. 20v-21, zeznania świadków: J. L. k. 20-20v, J. K. k. 20v, dokumenty zgromadzone w aktach ZUS oraz aktach osobowych: zaświadczenia wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 5 lipca 2011 r., świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia 20 kwietnia 2016 r. oraz wyjaśnienia do tego dokumentu, świadectwo pracy z 5 lipca 2011 r., angaże płacowe.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego jest uzasadnione.

Zgodnie z art. 184 ust.1 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2015 r. poz. 748 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli: 1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz 2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Z kolei w art. 27 ust. 1 pkt 2 przywołanej ustawy wskazano, iż okres składkowy i nieskładkowy powinien dla mężczyzn wynieść co najmniej 25 lat. W art. 184 ust. 2 tej ustawy przewidziano, iż emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. W § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. nr 8 poz. 43) określono, iż okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Paragraf 4 pkt 1 i 3 wymienionego wyżej rozporządzenia stanowi, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Sporną okolicznością w przedmiotowej sprawie było to, czy na dzień 1 stycznia 1999 r. J. J. legitymował się wymaganym okresem 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego daje podstawy do stwierdzenia, iż ubezpieczony przepracował ponad 15 lat w szczególnych warunkach. Do pracy w tej kategorii zaliczyć bowiem należy zatrudnienie ubezpieczonego w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Państwowej (...) w W. Oddział w M. (późn. Przedsiębiorstwo (...) S. A. w M.) w okresie od 1 stycznia 1977 r. do 31 grudnia 1998 r. W tym czasie ubezpieczony zajmował się wymontowywaniem i naprawą lub wymianą przewodów elektrycznych, rozruszników, prądnic oraz alternatorów. Zadania te ubezpieczony wykonywał w kanałach remontowych. Relacja ta wyłania się z logicznych, korespondujących ze sobą oraz przekonujących zeznań ubezpieczonego oraz świadków J. L. i J. K.. Osoby te były współpracownikami ubezpieczonego. Dlatego też zeznania wyżej wymienionych zasługują na wiarę. Relacja przedstawiona przez te osoby pozwala na przyjęcie, iż J. J. we wskazanym okresie wykonywał pracę odpowiadającą, wymienionej w wykazie A, dziale XIV poz. 16 załącznika do cyt. wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r., pracy wykonywanej w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych. Nie budzi wątpliwości, iż J. J. przywołane naprawy pojazdów wykonywał w kanałach remontowych i, że pracę tę świadczył stale i w pełnym wymiarze. Stąd też zatrudnienie to należy zakwalifikować jako pracę w warunkach szczególnych. Podkreślić należy, iż decydujące znaczenie dla kwalifikacji danego zatrudnienia jako pracy w warunkach szczególnych ma nie nazwa stanowiska, ale rodzaj wykonywanych czynności. Dlatego też wyrażona w zaskarżonej decyzji argumentacja organu rentowego nie jest zasadna i nie może przekreślać uznania, iż na dzień 1 stycznia 1999 r. ubezpieczony wykazał co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Tym samym, J. J. spełnił wszystkie warunki, wyrażone w przywołanych wyżej przepisach, by być uprawnionym do pobierania emerytury w wieku obniżonym, począwszy od (...)r., tj. od dnia, w którym ukończył 60 lat.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 kpc, orzekł jak w wyroku.