Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 maja 2016 r. w G.

sprawy z powództwa Skarbu Państwa - Starosty (...)

przeciwko (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
w G. na rzecz powoda Skarbu Państwa - Starosty (...) kwotę 18.252,30 zł (osiemnaście tysięcy dwieście pięćdziesiąt dwa złote 30/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia
8 listopada 2012r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
w G. na rzecz powoda Skarbu Państwa - Starosty (...) kwotę 2400 zł (dwa tysiące czterysta złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego;

III.  nakazuje ściągnąć od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. na rzecz powoda Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 912 zł (dziewięćset dwanaście złotych) tytułem kosztów sądowych, od uiszczenia których powód był zwolniony.

Sygn. akt I C 292/16

UZASADNIENIE

Powód Skarb Państwa – Starosta (...) wniósł pozew przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. domagając się od niego zapłaty kwoty 18.252,30 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 8 listopada 2012r. do dnia zapłaty, a także zasądzenia zwrotu kosztów procesu.

Powód wskazał, iż pozwany jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości oznaczonej geodezyjnie jako dziadki 422, (...) i (...), położonych w B., dla której Sąd Rejonowy w Wejherowie prowadzi księgę wieczystą (...), a stanowiących własność powoda. Z tego tytułu zobowiązany jest uiszczać opłaty roczne do dnia 31 marca każdego roku. Powód dodał, iż w dniu 28.12.2007r. wypowiedział dotychczasową opłatę roczną, która uległa podwyższeniu z kwoty 6726 zł do kwoty 24.978,30 zł. Pozwany złożył jednak wniosek o uznanie, iż aktualizacja opłaty jest nieuzasadniona. Ostatecznie wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 17.10.2012r. apelacja pozwanego została oddalona a aktualizacja utrzymana w mocy ze skutkiem od 1.01.2008r. W związku z tym obecnie zobowiązany jest do pokrycia różnicy w tej opłacie za 2008r., gdyż w trakcie trwania postepowania pozwany uiszczał opłatę dotychczasową. Powód wyjaśnił także, iż wniosek pozwanego o umorzenie zaległości nie został uwzględniony a pomimo licznych wezwań opłata nie została uiszczona.

(pozew k. 3 -5).

Nakazem zapłaty z dnia 17 listopada 2015r. wydanym w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 2163773/15 Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

(nakaz zapłaty k. 5v)

W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty pozwany zaskarżył go w całości wnosząc o oddalenie powództwa. Następnie zgłosił zarzut przedawnienia.

(sprzeciw k. 7, pismo k. 74 - 76)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w G. jest użytkownikiem wieczystym nieruchomości położonej w B., oznaczonej geodezyjnie jako działki (...), dla której Sąd Rejonowy w Wejherowie prowadzi księgę wieczystą (...), a stanowiącej własność Skarbu Państwa. Z tego tytułu zobowiązany jest uiszczać opłatę roczną do dnia 31 marca każdego roku.

(okoliczności bezsporne).

Pismem z dnia 19 grudnia 2007r. powód wypowiedział pozwanemu dotychczasową opłatę roczną z tytułu użytkowania wieczystego i złożył ofertę na rok 2008r. w wysokości 24.978,30 zł. Pozwany zakwestionował przedmiotową wysokość, jednak wyrokiem Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 16 czerwca 2011r. powyższa opłata została uznana za zasadną, a apelacja wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 17 października 2012r. oddalona.

(okoliczność bezsporna: wypowiedzenie k. 19, wyrok SR k. 21, wyrok SO k. 22)

Następnie pozwany w dniu 19 kwietnia 2013r. wniósł o umorzenie zaległości w całości, a potem w dniu 18.09.2013r. w części, jednak Wojewoda (...) pismem z dnia 30.08.2013r. i 4.02.2014r. nie uwzględnił powyższych wniosków.

(okoliczność bezsporna: wniosek k. 37 – 38 i 47 - 49, decyzje k. 45 – 46 i 63 - 65)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie niekwestionowanych twierdzeń stron oraz złożonych dokumentów, które nie budzą wątpliwości co do swej autentyczności i wiarygodności, ani też nie zostały zakwestionowane przez żadną ze stron, zatem brak podstaw do odmowy dania im wiary.

Powód w niniejszym postępowaniu domagał się zapłaty kwoty 18.252,30 zł stanowiącej uzupełnienie opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntu za rok 2008r. związanej z uznaniem podwyższenia tej opłaty za uzasadnioną. W sprawie bezspornym było przy tym, iż pozwany jest użytkownikiem wieczystym spornego gruntu, jak i że począwszy od 2008r. zobowiązany jest uiszczać opłatę roczną w podwyższonej wysokości wynikającej z prawomocnych orzeczeń sądów. Zdaniem pozwanego skoro jednak od momentu wydania wyroku przez Sąd Okręgowy w Gdańsku do momentu wniesienia pozwu upłynął okres 3 letni, to roszczenie uległo przedawnieniu zgodnie z art. 118 k.c.

Sąd zważył, iż zgodnie z art. 71 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami użytkownik wieczysty jest obowiązany przez czas trwania swego prawa uiszczać opłatę roczną i to z góry za dany rok. Co więcej termin zapłaty został określony ustawowo do dnia 31 marca każdego roku. Zobowiązanie zatem staje się wymagalne z upływem 31 marca każdego kolejnego roku. W realiach niniejszej sprawy doszło jednak do wypowiedzenia wysokości tej opłaty, które to postępowanie zostało ostatecznie zakończone wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 17 października 2012r., a zatem rację ma pozwany, iż od tego momentu należy liczyć okres przedawnienia roszczenia. Ponadto brak jest w ocenie sądu podstaw do uznania, iż znajdzie zastosowanie w niniejszej sprawie 10 letni termin przedawnienia roszczenia z uwagi na wydanie orzeczenia sądu. Wyrok dotyczy bowiem jedynie ustalenia wysokości należnej opłaty począwszy od 2008r., a nie zasądzenia jej na rzecz powoda. Również całkowicie niezrozumiale jest kwalifikowanie części tej opłaty za świadczenie jednorazowe, albowiem fakt wszczęcia postepowania w sprawie ustalenia wysokości opłaty z tytułu użytkowania wieczystego nie powoduje zmiany charakteru tego roszczenia z okresowego na jednorazowe. Powyższe nie oznacza jednak, iż powództwo podlega oddaleniu. W ocenie sądu słusznie bowiem podniósł powód, iż doszło do przerwania biegu terminu przedawnienia na skutek uznania roszczenia przez pozwanego w myśl art. 123 § 1 pkt. 2 k.c. Jak wynika bowiem z treści wniosku pozwanego z dnia 19 kwietnia 2013r. o umorzenie zaległości przyznał on, iż jest zobowiązany do uiszczenia różnicy w opłacie rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntu m.in. za rok 2008r. w związku z różnicą pomiędzy opłatą dotychczasową a ustaloną wypowiedzeniem. Ponadto oświadczył również, iż nie kwestionuje prawomocnych orzeczeń sądów wnosząc jedynie o jej umorzenie z uwagi na swoje możliwości finansowe. Zdaniem sądu nie ulega zatem wątpliwości, iż oświadczenie to kierowane do powoda stanowi w istocie uznanie spornego długu. Zaznaczyć bowiem należy, co ugruntowane jest w orzecznictwie i doktrynie, że uznanie może nastąpić także w sposób dorozumiany, na przykład w wyniku złożenia przez dłużnika propozycji rozłożenia należności na raty i zwolnienia z obowiązku zapłaty odsetek za opóźnienie, chociażby proponowane porozumienie nie doszło między stronami do skutku (wyrok SN z 19 września 2002 r., II CKN 1312/2000, LexisNexis nr (...), OSNC 2003, nr 12, poz. 168, wyrok SN z 11 sierpnia 2011 r., I CSK 703/2010, LexisNexis nr (...), OSNC-ZD 2012, nr D, poz. 70).

Mając na uwadze powyższe w ocenie sądu powód może skutecznie dochodzić od pozwanego brakującej opłaty rocznej wraz z odsetkami z uwagi, iż pomiędzy rozpoczęciem na nowo biegu terminu przedawnienia tj. 22.04.2013r. a wniesieniem pozwu w niniejszej sprawie (6.11.2015r.) nie upłynęły 3 lata. Ponadto dodać w tym miejscu należy, iż żądanie pozwanego rozgraniczenia roli powoda jako organu administracyjnego od jego roli jako wierzyciela z tytułu spornej opłaty jest niezasadne. Brak jest bowiem jakichkolwiek podstaw prawnych do różnicowania skuteczności złożonych przez pozwanego oświadczeń od roli jaką powód może pełnić. Zwrócić należy uwagę, iż sporna opłata należna jest powodowi w oparciu o uregulowania ustawowe i z tego tytułu, że przysługuje mu właśnie przymiot władzy publicznej. W przeciwnym wypadku nie jest bowiem możliwe w ogóle ustanowienie użytkowania wieczystego. Z tych też względów zarzut pozwanego w tym zakresie był całkowicie chybiony.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz fakt, iż wysokość zadłużenia dochodzonego w niniejszym procesie nie budziła wątpliwości Sądu ani stron, Sąd na podstawie art. 238 k.c. w zw. z art. 71 ust. 1 i 4 oraz art. 79 ust. 5 i 8 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami, orzekł jak w punkcie I-szym wyroku zasadzając dochodzoną pozwem należność. O odsetkach od roszczenia głównego Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. zasądzając odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 18.252,30 zł od dnia 8.11.2012r. do dnia zapłaty.

O kosztach Sąd orzekł w punkcie II wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. i obciążył kosztami procesu w całości pozwanego jako stronę przegrywającą niniejsze postępowanie zasadzając od niego na rzecz powoda kwotę 2.400 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego zgodnie ze stawką wynikającą z treści § 6 pkt. 5 w zw. z § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. 02.163.1349 ze zm.). Natomiast w pkt. III wyroku nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 912 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od których powód był zwolniony.