Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 listopada 2016 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I1 Wydział Cywilny Sekcja d/s rozpoznawanych w postępowaniu uproszczonym

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2016 r. w Gdyni na rozprawie

sprawy z powództwa Z. K.

przeciwko A. W.

o zapłatę

I.  Utrzymuje w mocy nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym wydany przez Sąd Rejonowy w Gdyni z dnia 26 października 2015 r. w sprawie I 1 Nc 7704/15.

II.  Kosztami postępowania związanymi ze sprzeciwem obciąża pozwana uznając je za uiszczone w całości.

UZASADNIENIE

Powód Z. K. domagał się zasądzenia od pozwanej A. W. kwoty 5.391,59 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi za okres od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż roszczenie wynika z weksla in blanco wystawionego przez pozwana na zabezpieczenie roszczeń jakie mogły powstać w wyniku zawartych umów najmu lokalu i niezapłaconymi należnościami za czynsz i opłaty eksploatacyjne.

Został wydany nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym przez Sąd Rejonowy w Gdyni pod sygn. I 1 Nc 7704/15 w dniu 26 października 2015 r.

Od tego nakazu pozwana wniosła zarzuty w których potwierdziła istnienie umów łączących ją z powodem, jednakże zaprzeczyła by z tytułu tych umów powstały po jej stronie jakieś zadłużenia. Protokoły zdawczo odbiorcze były sporządzane jednostronnie przez powoda i pozwana w tych czynnościach nie uczestniczyła i w jej ocenie brak jest podstaw do obciążania ja jakimikolwiek uszkodzeniami lokali. Strony za porozumieniem rozwiązały drugą z umów najmu i brak jest podstaw do naliczania czynszu oraz opłat za okres w którym w lokalu nie mieszkała.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

W 4 lutego 2013 roku Z. K. zawarł z A. W. umowę najmu lokalu mieszkalnego położonego w R. przy ulicy (...) o numerze 42. Umowę zawarto na okres od 4 lutego 2013 r. do 3 lutego 2014 r. Przy zawieraniu umowy najmu sporządzony został protokół zdawczo – odbiorczy.

Kolejną umowę strony zawarły w dniu 1 marca 2014 r. na okres do 28 lutego 2015 r. na lokal położony w tym samym budynku o nr (...). Umowa nie przewidywała uprawnienie wynajmującego do jej wypowiedzenie przed terminem na jaki umowę zawarto.

Okoliczności bezsporne nadto dowody : umowy k.40 i 42, protokół k. 64

Zgodnie z § 4 umowy, koszt wynajmu tego lokalu składał się z opłaty czynszowej w kwocie 700 złotych, opłaty zryczałtowanej z tytułu ogrzewania mieszkania, wywozu śmieci, sprzątana klatki schodowej i konserwacji domofonu w kwocie 500 złotych oraz opłat z tytułu zużycia energii elektrycznej, ciepłej i zimnej wody oraz ścieków – według wskazań licznika. Opłata czynszowa oraz opłata zryczałtowana płatne były co miesiąc z góry do 10. dnia każdego miesiąca, a opłaty licznikowe z tytułu zużycia energii elektrycznej, ciepłej i zimnej wody oraz ścieków – co miesiąc do 10. dnia każdego następnego miesiąca.

J. G., zawierając umowę najmu lokalu mieszkalnego numer (...), wpłacił kaucję w wysokości 5000 złotych.

Zgodnie z § 5 umowy, po rozwiązaniu umowy kaucja miała zostać zwrócona w całości po opłaceniu przez najemcę wszelkich należności związanych z czynszem i pozostałymi opłatami, jak również opłatą za odświeżenie mieszkania, w terminie jednego miesiąca od ustania umowy najmu. Warunkiem zwrotu kaucji był zwrot lokalu w wyznaczonym terminie w stanie nie pogorszonym określonym w protokole zdawczo – odbiorczym z dnia przejęcia lokalu do używania oraz po uregulowaniu wszystkich należności.

Nadto, najemca zobowiązany został obligatoryjnie do zapłaty kwoty 600 złotych przy wynajmie mieszkania z tytułu konieczności przeprowadzenia prac związanych z odświeżeniem mieszkania, takich jak malowanie, dezynfekcja pomieszczeń sanitarnych, podłóg oraz ścian.

Brak wydania lokalu na dzień zakończenia umowy, zgodnie z zapisem § 5 umowy, powodował naliczanie odszkodowania w kwocie 70 złotych za każdy dzień zajmowania lokalu pomimo wygaśnięcia umowy najmu.

W dniu 3 marca 2014 r. po zakończeniu najmu powód dokonał bez udziału pozwanej odbioru lokalu nr (...) stwierdzając brak podstawki ze szklaną w łazience, uszkodzenie deski sedesowej w łazience i brak żarówek 4 sztuk.

Koszt tych braków i uszkodzeń wyceniono 168,56 zł.

W dniu 33 marca 2014 r. pozwana A. W. opuściła lokal zaś w dniu 6 maja 2014 r. wyraziła zgodę na znalezienie nowego najemcy na lokal.

Od 1 lipca 2014 r. lokal nr (...) został zajęty przez nowego najemcę.

Dowody : dokumenty zeznania stron i świadków.

Sąd zważył, co następuje:

Ustalenia powyższego stanu faktycznego Sąd dokonał na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony w toku całego postępowania oraz na podstawie zeznań świadka K. K., a także twierdzeń obu stron.

Dowody w postaci dołączonych dokumentów uznane zostały za wiarygodne w całości, albowiem nie budziły one zastrzeżeń Sądu co do autentyczności i prawdziwości twierdzeń w nich zawartych, ponadto nie były kwestionowane przez żadną ze stron.

Zeznania świadka i stron korespondowały ze sobą i ze zgromadzonymi w sprawie dokumentami w sposób jednoznaczny pozwalając na ustalenie stanu faktycznego.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż przedmiotowa umowa najmu znajduje swoje normatywne podstawy w treści przepisu art. 659 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. W świetle tego przepisu stosunek najmu powstaje na podstawie umowy i polega na tym, że najemca uzyskuje prawo do używania rzeczy stanowiącej cudzą własność w zamian za zapłatę czynszu.

Celem procesu cywilnego jest urzeczywistnienie normy prawnej obowiązującej w stosunkach cywilnoprawnych, jednakże, ażeby to urzeczywistnienie w konkretnym przypadku mogło nastąpić, w procesie cywilnym muszą brać udział – jako strony – te podmioty, wobec których zgodnie z prawem materialnym ma być zrealizowana odpowiednia norma prawna. Nie budzi wątpliwości, że tylko ze stosunku prawnego określonego przez prawo materialne płynie uprawnienie konkretnego podmiotu do występowania z konkretnym roszczeniem przeciwko innemu konkretnemu podmiotowi. To szczególne uprawnienie, oceniane z punktu widzenia prawa materialnego, nazywane jest legitymacją procesową. Jeśli zostanie wykazane, że strony są związane prawnomaterialnie z przedmiotem procesu, którym jest roszczenie procesowe, to zostanie wykazana legitymacja procesowa powoda (czynna) i pozwanego (bierna). W przeciwnym razie – brak będzie legitymacji procesowej, czy to powoda, czy też pozwanego albo też obu stron. Wprawdzie treść legitymacji powoda i legitymacji pozwanego jest inna, gdyż powód jest uprawniony, a pozwany jest zobowiązany, ale obie legitymacje zbiegają się do tego samego przedmiotu, który właśnie jest przedmiotem rozpoznania i rozstrzygnięcia sądu. Brak legitymacji czynnej, jak i biernej prowadzi zaś do wydania wyroku oddalającego powództwo.

Zgodnie z treścią art. 247 k.p.c. dowód z zeznań świadków lub z przesłuchania stron przeciwko osnowie lub ponad osnowę dokumentu obejmującego czynność prawną może być dopuszczony między uczestnikami tej czynności tylko w wypadkach, gdy nie prowadzi to do obejścia przepisów o formie zastrzeżonej pod rygorem nieważności i gdy ze względu na szczególne okoliczności sprawy sąd uzna to za konieczne. Przez osnowę dokumentu należy rozumieć treść dokumentu, a zatem jeżeli nie są spełnione warunki wskazane powyżej, nie jest dopuszczalny wskazany tam dowód (z zeznań świadków lub z przesłuchania stron) na to, że strona złożyła oświadczenie woli innej treści aniżeli utrwalona w dokumencie albo, że w ogóle tego oświadczenia woli nie złożyła. Zakaz dowodu ponad osnowę dokumentu oznacza zaś, że niedopuszczalny jest dowód na to, iż dokument jest niekompletny, a cała czynność prawna obejmowała jeszcze dalsze oświadczenia woli nieujęte w dokumencie.

Odnosząc się do zarzutu pozwanej dotyczącego uiszczenia na rzecz powoda należności dochodzonej niniejszym postępowaniem, to wskazać należy, iż stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, a nadto zgodnie z obowiązującą w postępowaniu cywilnym zasadą kontradyktoryjności, to strony mają dążyć do wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy, zaś w razie nieuzasadnionej bierności narażają się one na sankcję w postaci przegrania procesu. Niewątpliwie, w świetle powyższych zasad, to na pozwanej A. W. spoczywał ciężar wykazania, że dokonała ona już zapłaty należności związanych z najmem lokalu mieszkalnego numer (...). Tymczasem, pozwana, poza powoływaniem się na okoliczność zapłaty, nie przedstawiła żadnych wiarygodnych dowodów potwierdzających uiszczenie należności dochodzonych w niniejszym postępowaniu.

NA zabezpieczenie roszczeń pozwana A. W. wystawiła weksel In blanco wypełniony przez powoda zgodnie z deklaracją wekslowa. Zarzuty co do prawidłowości wypełnienia weksla przeniosły spór do stosunku podstawowego a więc zawartych między stronami umów najmu.

Mając na względzie powyższe, Sąd uznał, iż żądanie powoda Z. K. było uzasadnione w całości

A zatem uznając żądanie powoda za uzasadnione w całości Sąd na podstawie art. 496 k.p.c. utrzymał wydany w sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na mocy art. 98 k.p.c. obciążając kosztami postępowania pozwaną.