Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 października 2016 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym

przewodniczący SSO Małgorzata Bartczak – Sobierajska

protokolant st. sekr. sąd. Bożena Gościńska

po rozpoznaniu w dniu 28 września 2016 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództw (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością" spółki komandytowej w G.

przeciwko (...) S.A. w G.

o zapłatę

I.  w sprawie VI GC 129/16:

1)  zasądza od pozwanego (...) S.A. w G. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością" spółki komandytowej w G. kwotę 67 689,97 zł (sześćdziesiąt siedem tysięcy sześćset osiemdziesiąt dziewięć złotych dziewięćdziesiąt siedem groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 23 lipca 2016 r. do dnia zapłaty,

2)  umarza postępowanie w pozostałej części,

3)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 11 314,00 zł (jedenaście tysięcy trzysta czternaście) tytułem zwrotu kosztów procesu,

II.  w sprawie VI GC 135/16:

1)  utrzymuje w mocy nakaz zapłaty z dnia 23 czerwca 2016 r. wydany przez Sąd Okręgowy w Toruniu w postępowaniu nakazowym w sprawie VI GNc 268/16 w części, tj. co do kwoty 57 696,58 zł (pięćdziesiąt siedem tysięcy sześćset dziewięćdziesiąt sześć złotych pięćdziesiąt osiem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 25 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty oraz w zakresie kosztów postępowania,

2)  uchyla nakaz zapłaty w pozostałej części i umarza w tym zakresie postępowanie,

3)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 800,00 zł (jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu pozostałej części kosztów procesu.

Sygn. akt VI GC 129/16

ZARZĄDZENIE

1. (...),

2. (...),

3.(...)

4.(...)

T., (...) r.

Sygn. akt VI GC 129/16

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka z o.o. sp. k. z siedzibą w G., w pozwie w postępowaniu upominawczym wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółka Akcyjna w G. kwoty 81.920,15 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 04.06.2016 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu. Ponadto, powód zawarł wniosek o wydanie wyroku zaocznego, w razie zaistnienia przesłanek z art. 339 k.p.c.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w ramach umowy z dnia 29 grudnia 2014 r. o świadczenie usług pracy tymczasowej, zmienionej następnie na podstawie aneksów z dnia 02.04.2015 r. i 11.01.2016 r., kierował do pozwanego osoby, w celu wykonywania określonych przez pozwanego czynności, zgodnie z ustawą z dnia 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych. Pozwany składał zamówienia na realizację przez powoda usług w określonym miejscu i czasie, stosownie do własnego zapotrzebowania. Powód należycie i terminowo wykonał swoją usługę. Po wykonaniu usługi za dany miesiąc, pozwany składał powodowi dokument „potwierdzenie liczby godzin wykonywanych czynności” pracowników skierowanych do pozwanego w ramach pracy tymczasowej, co stanowiło potwierdzenie wykonania przez powoda usługi, zarówno co do zasady, jak i wysokości. Pozwany złożył powodowi w dniu 06.05.2016 r. potwierdzenie liczby przepracowanych godzin za miesiąc kwiecień 2016 r. W oparciu o przedmiotowe potwierdzenie, w dniu 20.05.2016 r. powód wystawił pozwanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 81.920,15 zł z terminem płatności przypadającym na dzień 03.06.2016 r. Powód wezwał także pozwanego na piśmie do dobrowolnej zapłaty należnej kwoty. Pozwany nie odpowiedział na wezwanie.

W dniu 20 czerwca 2016 r. Sąd Okręgowy w Toruniu wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (sygn. akt VI GNc 267/16).

Pozwany złożył sprzeciw od nakazu zapłaty domagając się oddalenia powództwa w całości. Wniósł także o przekazanie sprawy do rozpoznania Sądowi Rejonowemu Gdańsk – Północ w Gdańsku oraz o skierowanie stron do mediacji.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany podniósł, iż roszczenie dochodzone pozwem jest przedwczesne, a wykonane prace nie były odpowiedniej jakości, co z kolei ma wpływ na wysokość wypłacanego wynagrodzenia. Dodał poza tym, że faktura vat, stanowiąca podstawę dochodzonego roszczenia, nie została podpisana, ani zaakceptowana przez pozwanego, co również wskazuje na przedwczesność powództwa. Wniosek o przekazanie sprawy do rozpoznania Sądowi Rejonowemu Gdańsk – Północ w Gdańsku pozwany uzasadnił natomiast względami ekonomiki procesowej oraz tym, iż siedziba pozwanego w dacie zawarcia umowy z powodem znajdowała się w obrębie właściwości Sądu Rejonowego w Gdańsku.

W odpowiedzi na sprzeciw powód cofnął powództwo co do kwoty 15.000,00 zł bez zrzeczenia się roszczenia oraz zmodyfikował żądanie pozwu wnosząc o zasądzenie na rzecz powoda od pozwanego kwoty 67.689,97 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 23.07.2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego. Ponadto, powód zgłosił wnioski dowodowe szczegółowo opisane w treści pisma. Powód podał, że pozwany w dniu 22.07.2016 r. zapłacił kwotę 15.000,00 zł. Nadmienił jednocześnie, iż ewentualne przekazanie sprawy innemu sądowi do rozpoznania, wbrew twierdzeniom pozwanego, wydłużyłoby toczące się postępowanie, a ponadto sąd rejonowy nie jest właściwy rzeczowo do rozpoznania niniejszego sporu. Powód zaprzeczył także jakoby powództwo było przedwczesne oraz wskazał, iż pozwany w toku współpracy nie kwestionował jakości usług świadczonych przez powoda, podpisując dokumenty potwierdzające liczbę godzin przepracowanych przez pracowników powoda.

Powód skierował również przeciwko pozwanemu do Sądu Okręgowego w Toruniu pozew w postępowaniu nakazowym, w którym dochodził zapłaty kwoty 106.008,46 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 25.05.2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania (sygn. akt VI GC 135/16, poprzednio VI GNc 268/16). Jako podstawę powództwa w tej sprawie powód wskazał tę samą umowę z dnia 29 grudnia 2014 r. o świadczenie usług pracy tymczasowej oraz aneksy z dnia 02.04.2015 r. i 11.01.2016 r. W uzasadnieniu pozwu powód wyjaśnił, iż przedmiotem umowy było świadczenie przez powoda na rzecz pozwanego usług polegających na kierowaniu osób do wykonywania określonych przez pozwanego czynności, zgodnie z ustawą z dnia 09.07.2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych. Pozwany złożył powodowi w dniu 21.04.2016 r. potwierdzenie liczby przepracowanych godzin za miesiąc marzec 2016 r., potwierdzając tym samym wykonanie usługi przez powoda co do zasady, jak i wysokości. Powód, w oparciu o ww. potwierdzenie, w dniu 21.04.2016 r. wystawił pozwanemu fakturę vat nr (...) na kwotę 139.539,42 zł z terminem płatności do dnia 05.05.2015 r. Pozwany w dniu 24.05.2016 r. wpłacił na rzecz powoda kwotę 61.833,90 tytułem faktury vat nr (...) (które to faktury zostały opłacone w całości i nie są objęte żądaniem pozwu) oraz częściowo na fakturę vat nr (...). Po zaliczeniu powyższej wpłaty na faktury nr (...), pozostałą część w kwocie 34.039,42 zł powód zaliczył w pierwszej kolejności na należności uboczne, a następnie na należność główną wynikającą z (...). Pozwany nie odpowiedział na wezwanie do zapłaty pozostałej kwoty należności. Powód nadmienił, iż pozwany dokonując w dniu 24.05.2016 r. częściowej spłaty zadłużenia uznał dług wobec powoda.

W dniu 23 czerwca 2016 r. Sąd Okręgowy w Toruniu wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym (sygn. akt VI GNc 268/16).

Pozwany wniósł zarzuty zaskarżając nakaz w całości oraz wnosząc o uchylenie nakazu zapłaty i oddalenie powództwa w całości. Ponadto pozwany złożył wniosek o przekazanie sprawy do rozpoznania przez Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku, skierowanie stron do mediacji oraz o połączenie przedmiotowej sprawy ze sprawą Sądu Okręgowego w Toruniu, sygn. akt VI GNc 267/16.

W uzasadnieniu zarzutów pozwany wskazał, iż roszczenie dochodzone pozwem jest przedwczesne, a wykonane prace nie były odpowiedniej jakości, co z kolei ma wpływ na wysokość wypłacanego wynagrodzenia. Dodał poza tym, że faktura vat stanowiąca podstawę dochodzonego roszczenia nie została podpisana, ani zaakceptowana przez pozwanego, co również wskazuje na przedwczesność powództwa. Ponadto, pozwany zarzucił, iż powód błędnie zarachował wpłaty dokonane przez pozwanego. Zdaniem pozwanego, wpłata w pierwszej kolejności powinna zostać zarachowana na poczet należności głównej, a nie należności ubocznych. Tym samym, w ocenie pozwanego wartość przedmiotu sporu powinna być mniejsza, niż wskazana przez powoda. Wniosek o przekazanie sprawy do rozpoznania Sądowi Rejonowemu Gdańsk – Północ w Gdańsku pozwany uzasadnił natomiast względami ekonomiki procesowej oraz tym, iż siedziba pozwanego w dacie zawarcia umowy z powodem znajdowała się w obrębie właściwości Sądu Rejonowego w Gdańsku.

W odpowiedzi na zarzuty od nakazu zapłaty powód cofnął powództwo co do kwoty 30.000,00 zł bez zrzeczenia się roszczenia oraz zmodyfikował żądanie pozwu wnosząc o zasądzenie na rzecz powoda od pozwanego kwoty 77.207,95 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 23.07.2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego. Ponadto, powód zgłosił wnioski dowodowe szczegółowo opisane w treści pisma. W uzasadnieniu swego stanowiska powód podał, że pozwany w toku procesu, tj. w dniu 22.07.2016 r. zapłacił powodowi kwotę 30.000,00 zł. Nadmienił jednocześnie, że zgodnie z dyspozycją art. 451 k.c., zaliczył powyższą wpłatę w pierwszej kolejności na zaległe należności uboczne, a następnie na należność główną. Do zapłaty pozostaje kwota 77.207,95 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 23.07.2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu. Powód wskazał zarazem, że ewentualne przekazanie sprawy innemu sądowi do rozpoznania, wbrew twierdzeniom pozwanego, wydłużyłoby toczące się postępowanie, a ponadto sąd rejonowy nie jest właściwy rzeczowo do rozpoznania niniejszego sporu. Powód zaprzeczył także jakoby powództwo było przedwczesne oraz zauważył, iż pozwany w toku współpracy nie kwestionował jakości usług świadczonych przez powoda, podpisując dokumenty potwierdzające liczbę godzin przepracowanych przez pracowników powoda.

W piśmie procesowym z dnia 19 września 2016 r. powód cofnął powództwo co do kwoty 20.000,00 zł w sprawie o sygn. akt VI GC 135/16. W związku z tym, powód zmodyfikował żądanie pozwu wnosząc o zasądzenie na rzecz powoda od pozwanego kwoty 57.696,58 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 25.08.2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu. Ponadto, powód złożył wniosek w trybie art. 219 k.p.c. o połączenie niniejszej sprawy ze sprawą o sygn. akt VI GC 129/16 Sądu Okręgowego w Toruniu. W uzasadnieniu swojego stanowiska powód podał, że pozwany w toku procesu, tj. w dniu 24 sierpnia 2016 r. wpłacił na rzecz powoda kwotę 20.000,00 zł. Powód, zgodnie z dyspozycją art. 451 k.c. zaliczył powyższą wpłatę w pierwszej kolejności na zaległe należności uboczne, a następnie na należność główną. Do zapłaty pozostaje zatem kwota 57.696,58 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 25.08.2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

Zarządzeniem z dnia 23 września 2016 r. wydanym w sprawie VI GC 135/15, na podstawie art. 219 k.p.c., na wniosek stron połączono sprawę o sygn. akt VI GC 135/15 ze sprawą o sygn. akt VI GC 129/16 w celu ich łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia pod sygn. akt VI GC 129/16, ponieważ pozostają ze sobą w związku oraz mogły być objęte jednym pozwem.

Na rozprawie w dniu 28 września 2016 r. Sąd oddalił wniosek pozwanego o przekazanie sprawy według właściwości miejscowej do Sądu Rejonowego w Gdańsku. Na tej samej rozprawie Sąd pominął dowód z przesłuchania strony pozwanej jako spóźniony. Pełnomocnik pozwanego złożył na powyższe postanowienia zastrzeżenia do protokołu w trybie art. 162 k.p.c. Poza tym, pełnomocnicy stron podtrzymali dotychczasowe stanowiska w sprawie, przy czym pełnomocnik pozwanego, z ostrożności procesowej złożył wniosek o rozłożenie świadczeń z obydwu powództw na raty po 20.000 zł miesięcznie oraz o odstąpienie od obciążania pozwanego kosztami procesu.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W dniu 29 grudnia 2014 r. strony zawarły umowę o świadczenie usług pracy tymczasowej, na mocy której powód, jako agencja pracy tymczasowej, świadczył na rzecz pozwanego usługi polegające na kierowaniu osób do wykonywania czynności określonych przez pozwanego (pracodawcę), zgodnie z ustawą z dnia 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych.

Okoliczność bezsporna, a ponadto dowód:

umowa z dnia 29.12.2014 r. o świadczenie usług pracy tymczasowej wraz z załącznikami – k.11-22 (k.12-23 akt VI GC 135/16)

aneks z dnia 02.04.2015 r. – k.23 (k.24 akt VI GC 135/16)

aneks nr (...) z dnia 11.01.2016 r. – k.28-29 (k.26-27 akt VI GC 135/16)

zeznania świadka E. P. – k. 81 (rozprawa z dnia 28.09.2016 r., nagranie 00:29:06-00:30:02)

Pozwany, według własnego zapotrzebowania składał zamówienia na realizację przez powoda usług w określonym miejscu i czasie. Po wykonaniu usługi za dany miesiąc, pozwany zgodnie z umową składał powodowi tzw. potwierdzenie liczby godzin wykonywanych czynności pracowników skierowanych do pracy tymczasowej.

Okoliczność bezsporna, a ponadto dowód:

umowa z dnia 29.12.2014 r. o świadczenie usług pracy tymczasowej wraz z załącznikami – k.11-22 (k.12-23 akt VI GC 135/16)

potwierdzenie liczby godzin przepracowanych przez pracowników za miesiąc marzec 2016 r. – k.28 akt VI GC 135/16

potwierdzenie liczby godzin przepracowanych przez pracowników za miesiąc kwiecień 2016 r. – k.30

W dniu 21 kwietnia 2016 r. pozwany złożył powodowi potwierdzenie liczby przepracowanych godzin za miesiąc marzec 2016 r., natomiast w dniu 06 maja 2016 r. – za miesiąc kwiecień 2016 r.

Dowód:

potwierdzenie liczby godzin przepracowanych przez pracowników za miesiąc marzec 2016 r. – k.28 akt VI GC 135/16

potwierdzenie liczby godzin przepracowanych przez pracowników za miesiąc kwiecień 2016 r. – k.30

W dniu 21 kwietnia 2016 r. powód wystawił pozwanemu fakturę vat nr (...) na kwotę 139.539,42 zł brutto za usługę zrealizowaną w miesiącu marcu 2016 r. Termin płatności faktury powód wyznaczył na dzień 5 maja 2016r.

Dowód:

faktura vat nr (...) z dnia 21.04.2016 r. – k.29 akt VI GC 135/16

W dniu 20 maja 2016 r. powód wystawił pozwanemu fakturę vat nr (...) na kwotę 81.920,15 zł brutto za usługę zrealizowaną w miesiącu kwietniu 2016 r. Termin płatności faktury powód wyznaczył na dzień 3 czerwca 2016 r.

Dowód:

faktura vat nr (...) z dnia 20.05.2016 r. – k.31

Pozwany nie odesłał faktur powodowi. Nie zgłosił także żadnych zastrzeżeń co do jakości i terminowości wykonanych prac.

Dowód:

zeznania świadka E. P. – k. 81 (rozprawa z dnia 28.09.2016 r., nagranie 00:30:02-00:31:25)

Wobec braku płatności ze strony pozwanego za przedmiotowe faktury, powód w dniach 31 maja 2016 r. i 6 czerwca 2016 r. skierował do pozwanego wezwania do zapłaty.

Dowód:

ostateczne przedsądowe wezwania do zapłaty z dnia 06.06.2016 r. wraz z potwierdzeniem nadania – k.32-33

wezwanie do zapłaty z dnia 31.05.2016 wraz z potwierdzeniem nadania – k.31-32 akt VI GC 135/16

Powód wielokrotnie próbował skontaktować się z pozwanym w celu polubownego ustalenia spłaty zadłużenia. Ponadto, powód proponował pozwanemu możliwość spłaty należności w ratach. W tym celu, powód kontaktował się m.in. z prezesem zarządu pozwanego – B. M. (1), do której kierował korespondencję e-mailową w tej kwestii. Powód podejmował także liczne próby kontaktu telefonicznego z pozwanym. Pozwany początkowo wykazywał wolę zawarcia ugody, jednakże następnie zaprzestał kontaktowania się z powodem, nie odpowiadał na korespondencję powoda, nie odbierał telefonów.

Dowód:

wydruk elektroniczny wiadomości e-mail z dnia 06.06.2016 r. – k.60-61 (k.61-62 akt VI GC 135/16)

wydruk elektroniczny wiadomości e-mail z dnia 08.06.2016 r. –k.62-63 (k.63-64 akt VI GC 135/16)

wydruk elektroniczny wiadomości e-mail z dnia 09.06.2016 r. –k.64-65 (k.63-64 akt VI GC 135/16)

wydruk elektroniczny wiadomości e-mail z dnia 06.07.2016 r. – k.66-67 (k.65-66 akt VI GC 135/16)

zeznania świadka E. P. – k. 81 (rozprawa z dnia 28.09.2016 r., nagranie 00:32:11-0041:40).

Pozwany podjął próby polubownego załatwienia sprawy dopiero na etapie postępowania sądowego. W toku procesu, tj. w dniu 22 lipca 2016 r. pozwany dokonał zapłaty na rzecz powoda kwoty 15.000,00 zł z tytułu faktury vat nr (...) oraz kwoty 30.000,00 zł za fakturę vat nr (...).

Dowód:

potwierdzenie przelewu z dnia 22.07.2016 r. – k.68

potwierdzenia przelewu z dnia 22.07.2016 r. – k.67-69 akt VI GC 135/16.

W dniu 24 sierpnia 2016 r. pozwany wpłacił kolejną kwotę – 20.000,00 zł.

Okoliczność bezsporna.

Powód zaliczył te wpłaty w pierwszej kolejności na zaległe należności uboczne, a następnie na należność główną.

Okoliczność bezsporna.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Przedstawiony stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dołączonych do pozwów dokumentów, zeznań świadka E. P. oraz dowodu z przesłuchania strony powodowej.

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty złożone przez powoda, albowiem nie zostały one skutecznie zakwestionowane przez pozwanego, a zatem stanowią miarodajne dowody w sprawie.

Wniosek pełnomocnika pozwanego o przekazanie sprawy do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Gdańsku nie zasługiwał na uwzględnienie. Powód wytoczył powództwo zgodnie z właściwością miejscową ogólną, tj. według miejsca siedziby pozwanego, która znajduje się w G., a zatem na obszarze właściwości miejscowej i rzeczowej Sądu Okręgowego w Toruniu. Jak wynika bowiem z treści pozwów złożonych w obydwu sprawach, wartość przedmiotu sporu powód określił na kwotę 81.921,00 zł (sprawa o sygn. akt VI GC 129/16) oraz 106.009,00 zł (sprawa o sygn. akt VI GC 135/16), a więc powyżej kwoty 75.000,00 zł. Stosownie zaś do dyspozycji art. 17 pkt 4 k.p.c., do właściwości sądów okręgowych należą sprawy o prawa majątkowe, w których wartość przedmiotu sporu przewyższa siedemdziesiąt pięć tysięcy złotych, oprócz spraw o alimenty, o naruszenie posiadania, o ustanowienie rozdzielności majątkowej między małżonkami, o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym oraz spraw rozpoznawanych w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Z kolei po myśli art. 25 § 2 k.p.c., po doręczeniu pozwu sprawdzenie wartości przedmiotu sporu może nastąpić jedynie na zarzut pozwanego, zgłoszony przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy. Pozwany nie zakwestionował podanej przez powoda wartości przedmiotu sporu. Zgodnie z art. 26 k.p.c., po ustaleniu w myśl artykułu poprzedzającego, wartość przedmiotu sporu nie podlega ponownemu badaniu w dalszym toku postępowania.

Sąd, w oparciu o dyspozycję art. 207 § 6 k.p.c. oraz art. 217 § 2 i 3 k.p.c., pominął jako spóźniony wniosek pełnomocnika pozwanego o przesłuchanie prezesa zarządu pozwanego – B. M. (2) w charakterze strony pozwanej. Wniosek ten pełnomocnik pozwanego zgłosił dopiero na rozprawie bezpośrednio poprzedzającej wydanie orzeczenia, tj. w dniu 28 września 2016 r. W ocenie Sądu, dowód ten został powołany jedynie dla zwłoki, a okoliczności sporne zostały już dostatecznie wyjaśnione na tym etapie postępowania.

Sąd uznał za wiarygodne w całości zeznania świadka E. P., ponieważ były one jasne, rzeczowe i logiczne, a ponadto w pełni korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Zeznania tego świadka potwierdziły przede wszystkim okoliczności dotyczące zrealizowania usług przez powoda, braku zastrzeżeń (reklamacji) ze strony pozwanego co do jakości wykonanych usług, braku zapłaty znacznej części wynagrodzenia przez pozwanego, podejmowania przez powoda prób polubownego rozliczenia dłużnej sumy, braku woli pozwanego w polubownym rozliczeniu się z powodem. Na rozprawie w dniu 28 września 2016 r. świadek E. P. zeznała: „Pozwany do mnie nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń co do jakości usług, a nawet przeciwnie, bo na spotkaniu, które mieliśmy w lutym, osoba reprezentująca pozwanego wyrażała się bardzo pozytywnie o naszej współpracy i świadczonych usługach” (k.81, nagranie 00:30:02-00:31:25).

Powód domagał się zapłaty wynagrodzenia za usługi świadczone pozwanemu w marcu i kwietniu 2016 r. na podstawie umowy z dnia 29 grudnia 2014 r., polegające na kierowaniu do pozwanego osób w celu wykonywania pracy tymczasowej. Usługi te zostały wymienione w wystawionych przez powoda fakturach vat nr (...) z dnia 21 kwietnia 2016 r. na kwotę 139.539,42 zł brutto oraz nr (...) z dnia 20 maja 2016 r. na kwotę 81.920,15 zł brutto. Podstawą do wystawienia faktur, były dokumenty tzw. potwierdzenie liczby godzin przepracowanych przez pracowników firmy (...) Sp. z o.o. sp. k. w miesiącu marcu 2016 r. (k.28 akt VI GC 135/16) oraz w miesiącu kwietniu 2016 r. (k.30 akt VI GC 129/16), podpisane przez pozwanego.

Zdaniem pozwanego roszczenia powoda były przedwczesne, zaś prace nie posiadały odpowiedniej jakości, co z kolei miało wpływ na wysokość wypłacanego wynagrodzenia. Ponadto, jak podniósł pozwany w sprzeciwie oraz w zarzutach od nakazu zapłaty, faktury stanowiące podstawę roszczeń nie zostały podpisane, ani zaakceptowane przez pozwanego, co również jego zdaniem stanowi o przedwczesności roszczeń. Pozwany zarzucił zarazem, iż powód błędnie zarachował wpłaty dokonane przez pozowanego, ponieważ w pierwszej kolejności powinny one zostać zaliczone na poczet należności głównej, a nie należności ubocznych.

Nie można zgodzić się ze stanowiskiem pozwanego.

W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, iż roszczenia powoda były zasadne w świetle § 6 umowy o świadczenie usług pracy tymczasowej z dnia 29 grudnia 2014 r., zmienionej na mocy § 1 ust. 1 aneksu z dnia 02 kwietnia 2015 r., a następnie na mocy § 1 ust. 1 aneksu z dnia 11 stycznia 2016 r. w zw. z art. 735 § 1 k.c. i w zw. z art. 750 k.c.

Przede wszystkim podkreślić należy, iż pozwany przyjął przedmiotowe faktury, nie odesłał ich powodowi, nie zaprzeczył też, iż faktury VAT wystawione przez powoda ujął w dokumentach księgowych, jak również uregulował część należności. Takie postępowanie uprawnia do uznania faktu istnienia zobowiązania za przyznany (art. 229 k.p.c.).

Pozwany nie zgłosił żadnych wniosków dowodowych.

Jak już wskazano, faktury VAT zostały wystawione i przesłane do pozwanego. Wbrew jego zarzutom, w tym kontekście istotny jest fakt, że pozwany nie zwrócił powodowi faktur. Nie ma przy tym znaczenia okoliczność, że pozwany ich nie podpisał. Przepisy prawa nie nakładają na pozwanego jako odbiorcę usług takiego obowiązku. Także sam fakt braku podpisu pozwanego na ww. fakturach vat nie zamyka powodowi możliwości dowodzenia ich akceptacji przez pozwanego za pomocą innych środków dowodowych. Reguły postępowania dowodowego określone w kodeksie postępowania cywilnego nie zawierają bowiem zamkniętego katalogu środków dowodowych, stąd strona może dowodzić okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy wszelkimi możliwymi środkami dowodowymi.

Ponadto podkreślić trzeba, iż wprawdzie same faktury VAT są jedynie dokumentami rozliczeniowymi, niemniej nie sposób nie zauważyć, że gdyby dłużnik negował fakt istnienia ujętych w nich należności, to z pewnością by ich nie akceptował, nie księgował i nie rozliczył podatku, oraz odesłałby je z powrotem do wystawcy (powoda). Pozwany odebrał również wezwania do zapłaty i nie odpowiedział na nie powodowi. W tej sytuacji zarzut pozwanego co do przedwczesności roszczeń był całkowicie chybiony.

Zdaniem Sądu, powód udowodnił swoje roszczenia również poprzez przedłożenie dokumentów w postaci potwierdzeń liczby godzin przepracowanych przez pracowników firmy progres Sp. z o.o. sp.k., których treść została zaakceptowana przez pozwanego w wyniku złożenia na nich własnoręcznego podpisu przez pracownika pozwanego – J. G., zatrudnioną u pozwanego na stanowisku starszego specjalisty ds. kadr i płac. Pozwany w ogóle nie zakwestionował przedmiotowych dokumentów.

Nie ulega wątpliwości, iż pozwany generalnie nie kwestionował istnienia zaległości, spłacał w ratach, o czym świadczą przedłożone do akt potwierdzenia przelewów oraz częściowo cofnięte powództwa. Nie doszło jednak do spłaty całej należności przed wytoczeniem spraw sądowych, dopiero po wniesieniu pozwów pozwany zaczął dokonywać wpłat na poczet tych faktur. Wprawdzie faktura w sprawie VI GC 135/16 została częściowo spłacona przed wniesieniem pozwu, ale dalej ponad sto tysięcy pozostało do zapłaty. Roszczenie było uzasadnione i udowodnione dokumentami, a ponadto zeznaniami świadka E. P.. Powód był gotów rozłożyć dług pozwanego na raty w wysokości po 20.000,00 zł miesięcznie, jednakże pozwany nie wykazał woli zawarcia ugody w tym przedmiocie.

Nie był także zasadny zarzut pozwanego, według którego powód błędnie zarachował dokonane wpłaty w pierwszej kolejności na poczet należności ubocznych, a nie na świadczenia główne. Zgodnie bowiem z dyspozycją przepisu art. 451 zd. drugie k.c., to, co przypada na poczet danego długu, wierzyciel może przede wszystkim zaliczyć na związane z tym długiem zaległe należności uboczne oraz na zalegające świadczenia główne. W świetle poglądów utrwalonych w judykaturze, wskazanie przez dłużnika spełniającego świadczenie, który dług chce zaspokoić, nie jest wobec wierzyciela wiążące w sytuacji, gdy istnieją związane z tym długiem zaległe należności uboczne oraz zaległe należności główne. Zasadę powyższą stosuje się także wtedy, gdy spełniający świadczenie ma wobec wierzyciela jeden tylko dług złożony z należności głównej (płatnej ratami) i odsetek (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31.03.2006 r., sygn. akt IV CSK 132/05, Lex nr 195420; podobnie Sąd Okręgowy w Gdańsku w wyroku z dnia 07.07.2011 r., sygn. akt III Ca 408/11, Lex nr 1713752 oraz Sąd Okręgowy w Kielcach w wyroku z dnia 28.06.2013 r., sygn. akt II Ca 1262/12, Lex nr 1717296).

Reasumując, powodowi należała się zapłata za wykonane usługi, zgodnie z § 6 umowy o świadczenie usług pracy tymczasowej z dnia 29 grudnia 2014 r., zm. na mocy § 1 ust. 1 aneksu z dnia 2 kwietnia 2015 r., a następnie na mocy § 1 ust. 1 aneksu z dnia 11 stycznia 2016 r. w zw. z art. 735 § 1 k.c. i w zw. z art. 750 k.c.

Mając na uwadze powyższe, wobec częściowego cofnięcia pozwów przez powoda, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwoty 67.689,97 zł oraz 57.696,58 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych, zgodnie z opisem zawartym w sentencji orzeczenia.

Wobec tego, iż w sprawie o sygn. akt VI GC 129/16 wydany był nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, który na skutek wniesienia sprzeciwu utracił moc, pozostała zatem do zapłaty kwota 67.689,97 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 23 lipca 16 r. do dnia zapłaty. Ze względu na okoliczność, że pozwany w dniu 22 lipca 2016 r. dokonał częściowej zapłaty dłużnej sumy, a powód dokonał zaliczenia wpłaty na poczet odsetek i części należności głównej, uzasadnione było żądanie powoda odnośnie zasądzenia odsetek od dnia 23 lipca 2016 r.

W sprawie VI GC 129/16, w części, w jakiej powód cofnął pozew, należało umorzyć postępowanie. Natomiast w sprawie VI GC 135/16 należało w części utrzymać nakaz zapłaty w mocy, tj. w zakresie kwoty pozostałej do zapłaty oraz kosztów procesu. Z kolei w zakresie obejmującym cofnięcie pozwu należało uchylić nakaz zapłaty oraz umorzyć postępowanie.

O kosztach procesu orzeczono w oparciu o art. 98 § 1 i 3 k.p.c., w myśl zasady odpowiedzialności strony za wynik sprawy. Na koszty powoda poniesione w sprawie VI GC 129/16, w łącznej kwocie 11.314,00 zł składały się: opłata sądowa od pozwu w kwocie 4.097,00 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 7.200,00 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł. Natomiast koszty procesu poniesione przez powoda w sprawie VI GC 135/16 w kwocie 1.800,00 zł obejmowały pozostałą część wynagrodzenia pełnomocnika procesowego, albowiem w nakazie zapłaty zostało zasądzone wynagrodzenie za zastępstwo procesowe w wysokości 75 % stawki minimalnej. Sąd zasądził dalszą kwotę tych kosztów w punkcie II.3. wyroku. Niewykorzystane zaliczki zostały zwrócone.

Sygn. akt VI GC 129/16

ZARZĄDZENIE

1.  (...),

2.  (...),

3.  (...)

T. 25.10.2016 r.