Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 września 2013r.

Sąd Okręgowy w Lublinie w XI Wydziale Karnym-Odwoławczym

w składzie: Przewodniczący: SSO Arkadiusz Śmiech-spr.

Sędziowie: SO Sławomir Kaczor

SO Katarzyna Żmigrodzka

Protokolant: prot. Małgorzata Purc

przy udziale Prokuratora Urszuli Komor

po rozpoznaniu w dniu 25 września 2013 r.

sprawy M. K.

oskarżonego z art. 56 § 4 kks

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Chełmie

z dnia 3 czerwca 2013 r. sygn. akt II K 365/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. R. Kancelaria Adwokacka w C. 516 (pięćset szesnaście) złotych 60 groszy tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa za postępowanie odwoławcze 30 (trzydzieści) złotych opłaty oraz 536 (pięćset trzydzieści sześć) złotych 60 groszy tytułem zwrotu poniesionych wydatków.

XI Ka 855/13

UZASADNIENIE

M. K. został oskarżony o to, że nie złożył w terminie do 30 kwietnia 2012 r. w Urzędzie Skarbowym w C.zeznania PIT-37 o wysokości osiągniętego dochodu w 2011 r., składając zeznanie na wezwanie Urzędu dnia 01.10.2012 r.

tj. o czyn z art. 56 § 4 k.k.s.

Wyrokiem z dnia 3 czerwca 2013 r. Sąd Rejonowy w Chełmie oskarżonego M. K. uznał za winnego dokonania zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 56 § 4 k.k.s. i za to na podstawie art. 56 § 3 k.k.s. w zw. z art. 56 § 4 k.k.s. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 160 (stu sześćdziesięciu) złotych; na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych, a poniesionymi wydatkami obciążył Skarb Państwa; zasądził od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Chełmie na rzecz adw. A. R. kwotę 442,80 (czterysta czterdzieści dwa 80/100) złotych tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Apelację od powyższego wyroku wniosła obrońca oskarżonego. Zarzuciła zaskarżonemu orzeczeniu:

- obrazę przepisów postępowania, które miały wpływ na treść orzeczenia, tj.: art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. przez ocenę materiału dowodowego bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego poprzez bezpodstawne przyjęcie, że oskarżony działał z winy umyślnej w zamiarze ewentualnym w celu popełnienia wykroczenia skarbowego z art. 56 § 4 kks oraz, że oskarżony był zobowiązany do złożenia deklaracji podatkowej lub oświadczenia;

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na ustaleniu, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu działając z winy umyślnej w zamiarze ewentualnym, ponieważ przewidywał możliwość popełnienia wykroczenia, podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika, iż na oskarżonym ciążył obowiązek złożenia deklaracji podatkowej do właściwego Urzędu Skarbowego w C. i oskarżony w świetle obowiązującego prawa podatkowego jest rezydentem podatkowym na terenie Rzeczypospolitej Polskiej obowiązanym do złożenia deklaracji lub oświadczenia.

Podnosząc powyższe zarzuty wniosła o zmianę wyroku Sądu Rejonowego w Chełmie i uniewinnienie M. K. od popełnienia zarzucanego mu wykroczenia skarbowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja w toku instancyjnej kontroli prawidłowości zaskarżonego wyroku uznana została za niezasadną w stopniu oczywistym. Za taką oceną środka odwoławczego przemawiało to, że postawione w niej zarzuty, jak również sformułowany wniosek okazały się być całkowicie chybione.

Kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku nie wykazała, by Sąd Rejonowy procedując w sprawie, dopuścił się obrazy przepisów postępowania, w tym także tych, o których mowa w apelacji obrońcy, bądź popełnił inne uchybienia takiego rodzaju, które dyskwalifikowałyby trafność zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Sąd I instancji w sposób zgodny z przepisami prawa przeprowadził postępowanie, gromadząc kompletny materiał dowodowy, który został prawidłowo ujawniony, a następnie poddany ocenie zgodnej z wymogami art. 4 i 7 kpk. Jest ona wszechstronna, obiektywna oraz poprawna pod względem logicznym i faktycznym. Na podstawie tak dokonanej oceny Sąd meriti bezbłędnie ustalił stan faktyczny w niniejszej sprawie. Poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne i wyprowadzone z nich wnioski znajdują swoja konkretyzacją w części dyspozytywnej wyroku, są konsekwencją kompleksowej oceny całego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

Tok rozumowania Sądu został zaprezentowany w pisemnych motywach wyroku, które odpowiadają wszystkim wymogom art. 424 kpk, w szczególności, mając na względzie treść argumentacji zaprezentowanej we wniesionym środku odwoławczym, i wskazują na logiczny proces myślowy, który doprowadził go do przekonania o winie oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu.

Wniesiony środek odwoławczy opiera się na założeniu, iż Sąd Rejonowy niezasadnie przyjął, że oskarżony działał z winy umyślnej w zamiarze ewentualnym w celu popełnienia wykroczenia oraz, że oskarżony był zobowiązany do złożenia deklaracji podatkowej lub oświadczenia. Jednak poza dość obszernym przytoczeniem stanowiska doktryny i orzecznictwa Sądu Najwyższego w zakresie koncepcji winy umyślnej, obrońca nie wskazuje tego rodzaju argumentów, które odnosząc się do realiów przedmiotowej sprawy, mogłyby podważyć trafność rozumowania Sądu Rejonowego.

Niekwestionowanym jest, iż zarzucone oskarżonemu wykroczenie można popełnić jedynie z winy umyślnej. Skarżąca podnosi, iż oskarżony nie miał świadomości istnienia obowiązku złożenia deklaracji podatkowej do właściwego Urzędu Skarbowego, która to okoliczność wykluczałaby umyślność jego działania. Niemniej jednak ustalenia Sądu I instancji w tym zakresie są prawidłowe, a dowodem na to, iż oskarżony wiedział, że nie złożył zeznania jest to, że ostatecznie złożył przedmiotowe zeznanie. Trudno wyobrazić sobie, aby dorosły, ponad pięćdziesięcioletni mężczyzna, osiągający przecież określone dochody (co wynika z ostatecznie złożonego zeznania – k. 19-20) nie zdawał sobie sprawy z ciążącego na nim corocznie obowiązku złożenia tak powszechnej deklaracji.

Mając na uwadze to, co podniesiono powyżej wyrok Sadu Rejonowego jest poprawny pod względem ustaleń faktycznych. Wina umyślna oskarżonego M. K. w zakresie przypisanego mu czynu nie budzi żadnych wątpliwości, zaś jego kwalifikacja prawna jest prawidłowa.

Wątpliwości Sądu odwoławczego nie budzi również wymierzenie oskarżonemu za przypisanego mu wykroczenie kary grzywny, której wysokość została określona na 160 złotych. Kara ta nie razi swoją niewspółmiernością i prawidłowo uwzględnia okoliczności, które w myśl art. 13 § 1 kks winny mieć wpływ na jej wymiar. Prawidłowe jest także rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w zakresie kosztów postępowania wygenerowanych przed Sądem pierwszej instancji.

Z przytoczonych wyżej względów, nie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji oraz wobec braku okoliczności, o których mowa w art. 439 § 1 kpk i 440 kpk, zaskarżony wyrok jako trafny, należało na podstawie art. 437 § 1 kpk utrzymać w mocy.

Wobec tego, że w toku postępowania odwoławczego oskarżony był reprezentowany przez obrońcę wyznaczonego z urzędu należało zasądzić od Skarbu Państwa na jego rzecz wynagrodzenie za udzieloną pomoc prawną na podstawie § 14 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163 poz.1348 z 2002 r. ze zm.).

Orzeczenie o kosztach postępowania odwoławczego uzasadnia art. 636 § 1 kpk oraz art. 8 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. Nr 27, poz. 152 ze zm.).

Z powyższych względów Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.