Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 grudnia 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Łukasz Biliński

Protokolant: Karolina Szczęsna

Bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 grudnia 2016 roku w W.

sprawy :

J. B.

syna J. i M. z domu S.

urodzonego dnia (...) w W.

obwinionego o to, że:

w dniu 22 kwietnia 2016 roku o godzinie 14:00 przebywał jako osoba nieuprawniona w torach czynnych za tunelem kolejowym zachodniej głowicy dworca W. C.,

tj. o wykroczenie z art. 65 ust. 3 Ustawy z dnia 28.03.2003 r. o Transporcie Kolejowym w związku z § 2 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 listopada 2004 r. w sprawie przepisów porządkowych obowiązujących na obszarze kolejowym, w pociągach i innych pojazdach kolejowych,

I.  obwinionego J. B. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, stanowiącego wykroczenie z art. 65 ust. 3 Ustawy z dnia 28.03.2003 r. o Transporcie Kolejowym w związku z § 2 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 listopada 2004 r. w sprawie przepisów porządkowych obowiązujących na obszarze kolejowym, w pociągach i innych pojazdach kolejowych i za to na tej podstawie skazuje go, a na podstawie art. 65 ust. 3 Ustawy z dnia 28.03.2003 r. o Transporcie Kolejowym w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw, art. 48 kw wymierza obwinionemu karę grzywny w wysokości 500 (pięćset) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w związku z art. 119 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt XI W 3134/16

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 kwietnia 2016 roku w W. około godziny 14:00, J. B. wspólnie z K. K. przebywał na torowisku kolejowym, przy wyjeździe z Dworca C. w kierunku dzielnicy O., w miejscu zbiegu trzech dwutorowych linii kolejowych. W tym miejscu, obok torowiska znajduje się mur z namalowanym graffiti, które J. B. fotografował. Takie zachowanie ww. zauważyli pełniący wtedy w tym rejonie służbę patrolową funkcjonariusze Straży Ochrony Kolei: M. K. oraz M. F.. Funkcjonariusze SOK przeszli na peron WKD i podeszli do obwinionego i jego kolegi. W trakcie przeprowadzenia czynności na peronie, J. B. zaistniałą sytuację traktował lekceważąco, nie będąc świadomy konsekwencji swojego zachowania w miejscu, w którym odbywa się regularny i bardzo intensywny ruchu pociągów.

Powyższy stan faktyczny, Sąd ustalił w oparciu o:

- częściowo wyjaśnienia obwinionego J. B. (k.5),

- zeznania świadka M. K. (k.45v protokołu rozprawy na CD i k.15),

- zeznania świadka M. F. (k.3),

- notatki urzędowe (k.1-1v i k.12-13).

W toku czynności wyjaśniających obwiniony przyznał się do przedstawionego mu zarzutu oraz wyjaśnił, że w dniu 22 kwietnia 2016 r., nie chodził po torach tylko obok po ścieżce. Nie widnieje tam zakaz chodzenia. Prosił Sąd o pouczenie, gdyż uważał, że kara 300 zł mandatu wskazana przez Straż Ochrony Kolei to lekka przesada (k.5).

Sąd zważył, co następuje:

Za wiarygodne, Sąd uznał wyjaśnienia obwinionego w tej części, w której przyznaje się do tego, iż był obecny w ustalonym powyżej miejscu i czasie. Przyznanie przez obwinionego tych okoliczności w świetle pozostałych, uznanych za wiarygodne dowodów, w ocenie Sądu, nie budzi wątpliwości. Natomiast wyjaśnienia obwinionego w części, w której wskazuje, iż poruszał się tylko po ścieżce, powołując się przy tym na brak widocznego zakazu oraz uzasadniając swoje zachowanie koniecznością odzyskania kluczy do domu, zdaniem Sądu są niewiarygodne. Jego wyjaśnienia, co do wymienionych okoliczności, na które powołuje się obwiniony, nie znajduję odzwierciedlenia w innych dowodach, uznanych przez Sąd za wiarygodne.

Sąd za wiarygodne w całości uznał zeznania świadka M. K. (k.45v protokołu rozprawy na CD i k. 15), którego relacja w pełni potwierdziła okoliczności przebiegu zdarzenia wskazanego we wniosku o ukaranie. Świadek ten w swoich zeznaniach przede wszystkim wskazał, że w wyżej ustalonym miejscu i czasie, obwiniony wraz z K. K. przebywał na torowisku. Poza tym M. K. dokładnie określił w jakich okolicznościach ujawniono przebywanie obwinionego na torowisku. Świadek zaznaczył, w jaki sposób obwiniony zachowywał się po popełnieniu wykroczenia tj. podczas interwencji przeprowadzanej przez świadka w stosunku do obwinionego. Sąd dał także wiarę zeznaniom drugiego ze świadków (k.3), tj. M. F., drugiego funkcjonariusza SOK, który w tamtym czasie pełnił służbę patrolową wspólnie z M. K.. Zeznania tego świadka złożone w toku czynności wyjaśniających, również potwierdzają okoliczności wskazane przez oskarżyciela publicznego w opisie czynu zarzucanego obwinionemu. Nadto jego relacja dotycząca rozpoznawanego zdarzenia w pełni współbrzmi z tym, co na jego temat zeznawał świadek M. K.. Sąd zaznacza jeszcze, iż obaj świadkowie wiedzę o rozpoznawanym zdarzeniu powzięli podczas pełnionej w tamtym miejscu i czasie rutynowej służby patrolowej. Jako osoby zupełnie obce dla obwinionego i w żaden sposób z nim nie związane, w ocenie Sądu nie miały racjonalnych podstaw do tego, aby obciążać go bezpodstawnie niekorzystnymi zeznaniami.

Sąd dał również wiarę notatkom urzędowym (k.1-1v i k.12-13), ponieważ stwierdzone w nich okoliczności faktyczne zostały potwierdzone w toku postępowania dowodowego, przeprowadzonego przed Sądem.

Sąd na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie uznał,
iż J. B. w dniu 22 kwietnia 2015 r., o godzinie 14:00 przebywał jako osoba nieuprawniona w torach czynnych za tunelem kolejowym, zachodniej głowicy dworca W. C., a zatem popełnił wykroczenie z art. 65 ust. 3 ustawy o transporcie kolejowym z dnia 28 marca 2003 r. (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1727 ze zm.) zwanej dalej ustawą w zw. z § 2 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 listopada 2004 r. w sprawie przepisów porządkowych obowiązujących na obszarze kolejowym,
w pociągach i innych pojazdach kolejowych (t. j. Dz. U. z 2015 r., poz. 50) zwanego dalej rozporządzeniem.

Z treści powołanego przepisu ustawy wynika, że kto wykracza przeciwko nakazom lub zakazom zawartym w przepisach porządkowych obowiązujących na obszarze kolejowym oraz w pociągach i innych pojazdach kolejowych wydanych na podstawie art. 59 ust. 8, podlega karze grzywny. Wobec tego chodzi tutaj o naruszenie norm prawnych zawartych w przepisach porządkowych, które zostały wydane na podstawie upoważnienie zawartego w ustawie i obowiązują na obszarze kolejowym oraz w pociągach i innych pojazdach kolejowych, W myśl upoważnienia zawartego w art. 59 ust, 8 ustawy, minister właściwy do spraw transportu, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych, określił, w drodze rozporządzenia, przepisy porządkowe obowiązujące na obszarze kolejowym, w pociągach i innych pojazdach kolejowych, uwzględniając warunki i wymagania funkcjonowania transportu kolejowego. § 2 pkt 1 rozporządzenia, stanowi, że na obszarze kolejowym zabrania się ponadto wstępu i przebywania osób nieuprawnionych na torowiskach. Przy czym cytowane rozporządzenie nie określa kar za wykroczenia przeciwko poszczególnym, określonym przez nie przepisom porządkowym. Kara taka jest zawarta w powołanej ustawie, czyli akcie normatywnym wyższego rzędu od rozporządzenia. Uzasadnia to twierdzenie, iż wskazana norma prawnego rozporządzenia jest przepisem porządkowym. Za obszar kolejowy w rozumieniu art. 4 pkt 8 ustawy, uznaje się powierzchnię gruntu określonego działkami ewidencyjnymi, na której znajduje się droga kolejowa, budynki, budowle i urządzenia przeznaczone do zarządzania, eksploatacji i utrzymania linii kolejowej oraz przewozu osób i rzeczy. Pojęcie „torowiska” nie ma swojej ustawowej definicji, jednakże można ustalić desygnat tego pojęcia odwołując się do definicji słownikowej, jako „ miejsca gdzie przebiegają tory” (Słownik języka polskiego PWN), zgodną z powszechnym rozumieniem tego określenia. Na zasadzie analogii odwołać można się też do definicji legalnej torowiska tramwajowego, zawartej w art. 4 pkt 4 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, według której torowisko tramwajowe to część ulicy między skrajnymi szynami wraz z zewnętrznymi pasami bezpieczeństwa o szerokości 0,5 m każdy.

Wobec powyższego należy stwierdzić, iż obwiniony swoim zachowaniem wykroczył przeciwko normie sankcjonowanej określonej w § 2 pkt 1 rozporządzenia, w ten sposób, że pomimo zakazu, jako osoba nieuprawniona wszedł i przebywał na torowisku (torach kolejowych) znajdującym się na obszarze kolejowym. Zaś norma sankcjonująca opisane zachowanie znajduje się w wymienionym powyżej przepisie art. 65 ust. 3 ustawy, przewidując za to karę grzywny.

W ocenie Sądu, obwiniony przypisane mu wykroczenie popełnił umyślnie
w zamiarze bezpośrednim. Obwiniony, pomimo zakazu obowiązującego osoby do tego nieuprawnione, wszedł na torowisko znajdujące się na obszarze kolejowym oraz przebywał na nim. Obwiniony założył sobie, iż w celu sfotografowania usytuowanego tam na murze graffiti wejdzie na torowisko. Zdawał sobie zatem sprawę, że to, co zamierzył i chciał osiągnąć, będzie stanowiło realizację niedozwolonego stanu rzeczy, tj. zabronionego przez prawo.

Sąd nie miał wątpliwości, co do społecznej szkodliwości czynu obwinionego. Świadczy o tym rodzaj i charakter dobra naruszonego przez obwinionego,
tj. wykroczeniu przeciwko przepisowi porządkowemu obowiązującemu na obszarze kolejowym, którego przestrzeganie ma zapewnić warunki, które są niezbędne do utrzymania niezakłóconego i normalnego funkcjonowania transportu kolejowego.
Na uznanie czynu obwinionego za społecznie szkodliwy wpływ również miał rozmiar grożącej szkody zarówno materialnej, jak i niematerialnej Nie trudno bowiem sobie wyobrazić, do czego mogłoby dojść, gdyby akurat przez przedmiotowe torowisko przejeżdżał pociąg. Zauważenie przez maszynistę przebywającego na torowisku obwinionego i w związku z tym podjęta próba wyhamowania składu pociągu, mogłaby spowodować zagrożenie dla zdrowia i życia osób znajdujących się w pociągu. Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu Sąd wziął także pod uwagę sposób i okoliczności jego popełnienia i w kontekście tego stwierdził, iż przypisane obwinionemu wejście i przebywanie na torowisku nastąpiło w dzień powszedni, w porze popołudniowej, a przede wszystkim w miejscu o bardzo dużym ruchu kolejowym. Obwiniony dopuścił się tego przy lekceważeniu porządku prawnego. Podobnie motywacja sprawcy w postaci chęci wykonania zdjęć graffiti, nie zasługuje na aprobatę.

Sąd w oparciu o art. 65 ust. 3 ustawy, art. 24 § 1 i 3 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 500 złotych. Przy wymierzaniu kary, Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 33 § 1 i 2 kw. Wymienione przepisy części ogólnej Kodeksu wykroczeń, został zastosowany do wykroczenia z art. 65 ust. 3 ustawy na podstawie art. 48 kw. W ocenie Sądu, wymierzona kara jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu i wpłynie wychowawczo na obwinionego w zakresie stosowania się przez niego do przepisów, stanowiących o odpowiedzialności za wykroczenia, a uregulowanych w innych ustawach niż kodeks wykroczeń. Zdaniem Sądu, orzeczona w takiej wysokości kara zapobiegnie temu, aby w przyszłości obwiniony dopuścił się znowu podobnego wykroczenia. Sąd jest także w przekonaniu, że kara grzywny w takiej wysokości spełni swoje cele w zakresie prewencji generalnej, tj. odwiedzie potencjalnych sprawców od zamiaru popełnienia podobnych wykroczeń przeciwko przepisom porządkowym obowiązującym na obszarach kolejowych. Sąd podkreśla jeszcze, iż jego uwadze przy wymierzaniu kary, z jednej strony nie umknęła uprzednia niekaralność obwinionego za podobne przestępstwa lub wykroczenia (k.42), a z drugiej strony Sąd wziął pod uwagę zachowanie obwinionego po popełnieniu wykroczenia i fakt, że nie dostrzega w swoim zachowaniu wysokiej naganności.
Sąd podkreśla jeszcze, iż z uwagi na poczynione na wstępie ustalenia faktyczne, charakter czynu przypisanego obwinionemu oraz okoliczności w jakich go popełnił,
nie ma racjonalnych podstaw ku temu, aby nadzwyczajnie złagodzić karę poprzez wymierzenie kary nagany albo w ogóle odstąpić od wymierzenia jakiekolwiek kary. Obwiniony nie stawił się na rozprawę. pomimo prawidłowo doręczonego wezwania i nie przekazał informacji m.in. o swoim stanie majątkowym. Sąd opierając się więc na danych ustalonych w postępowaniu wyjaśniającym przyjął, iż możliwości zarobkowe obwinionego, dwudziestoletniego zdrowego studenta, pozwalają na zgromadzenie środków pieniężnych, w wysokości potrzebnej na uiszczenie orzeczonej kary grzywny oraz pokrycie kosztów sądowych.

Sąd na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw, zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 150 złotych.
Na zasądzoną kwotę złożyły się: 10 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz 50 zł tytułem opłaty od orzeczonej kary grzywny (opłata ma wynosić 10 % od orzeczonej kary grzywny, ale nie mniej niż 30 zł), uznając że poniesienie ich przez obwinionego w całości nie będzie dla niego zbyt uciążliwie i nie przeciwstawiają się temu względy słuszności.