Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2013 roku

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu w Wydziale II Karnym,

w składzie :

Przewodniczący : SSR Antonina Surma

Protokolant : Magdalena Górska

po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2013 roku we Wrocławiu

sprawy karnej z oskarżenia publicznego:

T. S. (1)

ur. (...) w J.

syna J. i S. zd. G.

PESEL (...)

oskarżonego o to, że :

w 2012 roku we W.dokonał przerobienia celem użycia za autentyczny, dokumentu w postaci umowy kupna sprzedaży samochodu osobowego marki A. (...) nr rej. (...)z dnia 9 sierpnia 2011 roku zawartej pomiędzy H.i K. S. (1), a M. R. (1)poprzez wpisanie do jej oryginału jako współnabywcy K. G. (1), a następnie posłużył się nim jako autentycznym poprzez złożenie jego kopii do akt postępowania przygotowawczego (...) (...)o czyn z art. 278 § 1 kk prowadzonego przez komisariat Policji W. O.jako dowodu rzeczowego potwierdzającego stan faktyczny, w dniu 15 marca 2013 roku we W., przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego Wrocław Śródmieście Wydział V Karny z dnia 18 października 2004 roku o sygn (...) za czyny z art. 270 § 1 kk i inne na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 21.03.2000 roku do 23.03.2000 roku; od 19.11.2000 roku do 20.11.2000 roku; od 3.10.2006 do 6.10.2009 roku

tj. przestępstwo z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

I.  uznaje oskarżonego T. S. (1) za winnego zarzuconego jemu czynu, z tym, że przyjmuje, iż karę łączną 2 lat pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego Wrocław Śródmieście Wydział V Karny z dnia 18 października 2004 roku o sygn (...)odbywał w okresie od 21 marca 2000 roku do 23 marca 2000 roku; od 19 listopada 2000 roku do 20 listopada 2000 roku oraz od 3 października 2006 roku do 10 stycznia 2008 roku oraz od 18 maja 2008 roku do 5 lutego 2009 roku tj. przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 270 § 1 k.k., wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 44 § 1 k.k. orzeka o przepadku dowodu rzeczowego w postaci kopii umowy kupna sprzedaży samochodu marki A. (...) nr rej (...), opisanej w wykazie dowodów rzeczowych na k. 86 akt sprawy, zarządzając jednocześnie pozostawienie jej w aktach sprawy;

III.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. orzeka o zwrocie K. S. (1) dowodu rzeczowego w postaci oryginału umowy kupna sprzedaży samochodu marki A. (...) nr rej (...), opisanej w wykazie dowodów rzeczowych na k. 87 akt sprawy;

IV.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. Nr 27, poz. 152) zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, w tym od opłaty.

Sygn. akt II K 776/13

UZASADNIENIE

W toku postępowania w sprawie ustalono następujący stan faktyczny:

W dniu 9 sierpnia 2011r. w R. H. S. (1) i K. S. (1) sprzedali M. R. (1) samochód marki A. (...) nr rej. (...), na którą okoliczność sporządzili stosowną umowę na piśmie. Przy podpisywaniu umowy obecni byli: M. R. (1), P. S., T. S. (1) i H. S. (1).

(Dowód: umowa kupna – sprzedaży samochodu – k. 59, zeznania świadka H.

S. – k. 46, 107, zeznania świadka K. S. – k. 55, 107).

T. S. (1) użytkował samochód M. R. (1) i nim się zajmował.

Znajomemu T. K. G. przysługiwały znaczne zniżki ubezpieczeniowe.

W 2012r., po uzyskaniu zgody K. G., T. S. (1) po stronie kupującego, wpisał słowa „oraz K. G. (1), W. ul. (...)”, a następnie ubezpieczył pojazd.

(Dowód: wyjaśnienia oskarżonego – k. 79, 106 - 107, zeznania świadka M. R. – k.

4, 25, 107, zeznania świadka T. G. – k. 42, 107, umowa kupna –

sprzedaży samochodu – k. 18).

W marcu 2013r. samochód zakupiony przez M. R. (1) został skradziony.

W postępowaniu prowadzonym w sprawie jego kradzieży, dnia 15 marca 2013 roku, T. S. (1) złożył do akt postępowania przygotowawczego prowadzonego przez komisariat Policji W. O. kopię umowy kupna sprzedaży samochodu A. (...), zawartej pomiędzy M. R. a H. i K. S., jako dowód rzeczowy.

(Dowód: zeznania świadka M. R. – k. 4, 107, wyjaśnienia oskarżonego T.

S. – k. 106 – 107, kopia umowy kupna – sprzedaży samochodu – k.

18).

Oskarżony T. S. (1) to pięćdziesięcioośmioletni rozwiedziony mężczyzna, ojciec dorosłego syna.

T. S. (1) uzyskał wykształcenie średnie techniczne. Jest elektrykiem. Obecnie utrzymuje się z prac dorywczych, korzysta z zasiłku MOPS.

Zgodnie z jego własnym oświadczeniem, oskarżony nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo. Był, natomiast, wielokrotnie karany.

Wobec T. S.wydano m. in. wyrok łączny Sądu Rejonowego Wrocław Śródmieście Wydział V Karny z dnia 18 października 2004 roku o sygn. akt VK 908/04, w którym połączono m. in. wyrok o sygn. akt (...)za czyny z art. 270 § 1 kk i inne, wymierzający mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat próby, którą następnie zarządzono do wykonania. Wyrokiem łącznym o sygn. akt (...), natomiast, wymierzono mu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 21 marca 2000 roku do 23 marca 2000 roku; od 19 listopada 2000 roku do 20 listopada 2000 roku oraz od 3 października 2006 roku do 10 stycznia 2008 roku oraz od 18 maja 2008 roku do 5 lutego 2009 roku.

(Dowód: wyjaśnienia oskarżonego – k. 78, 106, odpis wyroku w sprawie (...)

k. 81 – 82, informacja– k. 104 – 105).

W toku postępowania oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i składał krótkie wyjaśnienia.

Dokonując powyższych ustaleń stanu faktycznego Sąd wykorzystał wyjaśnienia oskarżonego (k. 106 – 107, 79), w których przyznał, że, na formularzu umowy kupna – sprzedaży samochodu marki A. (...) nr rej. (...), zawartej pomiędzy M. R. a H. i K. S. – obok danych M. R. (1) wpisał słowa: „oraz K. G. (1), W. ul. (...)” i posłużył się tym dokumentem jako autentycznym przy zawieraniu umowy ubezpieczenia. – Nie dał, mu jednak, wiary, w zakresie, w jakim wskazał, że nie miał świadomości, iż zachowanie takie jest prawnie niedozwolone, co stoi w sprzeczności z zasadami logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego.

Dokonując ustaleń stanu faktycznego w sprawie, Sąd nie wykorzystał zeznań T. S. (1) (k. 14 – 15), złożonych w charakterze świadka (k. 14 – 15, 6 – 11, 16 – 17), uznając, iż nie był on wtedy pouczony o prawie do odmowy składania wyjaśnień, które to prawo przysługuje mu w postępowaniu prowadzonym przeciwko niemu, nie, zaś, w sprawie kradzieży.

W toku postępowania Sąd wykorzystał też obiektywne zeznania zbywających samochód A. (...) nr rej. (...): H. S. (1) (k. 45, 107), który wskazał, że nabywcą przedmiotowego pojazdu była kobieta, która do niego do domu, gdzie podpisano umowę, przyjechała w towarzystwie dwóch mężczyzn: jej chłopaka i jego ojca. – Takie relacje potwierdziła też sprzedająca pojazd wraz z synem K. S. (1) (k. 55, 107), która w dniu transakcji nie była, jednak, obecna, w związku z czym, jej przebieg znała z relacji syna.

Wykorzystano również relacje K. G. (1) (k. 42, 107), który przyznał, że w rozmowie z T. S. (1) wyraził zgodę na wpisanie przez niego jego danych do umowy kupna samochodu, zawartej wcześniej przez M. R. (1). Jak wskazał, miało to miejsce około roku po nabyciu samochodu, a – jak podkreślał, on sam na druk umowy nic nie wpisywał.

W toku rekonstrukcji stanu faktycznego w sprawie, wykorzystano również szczere i jednoznaczne relacje M. S. (1), złożone w toku postępowania. Wskazywała ona na kradzież pojazdu (k. 4, 107), informując, jednocześnie, że pojazd był użytkowany przez ojca jej chłopaka – T. S. (1). Zeznała też, że jest jedyną w właścicielką przedmiotowego pojazdu (k. 25, 107) i, że dokonała wszelkich formalności związanych z jego zakupem, a T. S. (1) zleciła jego ubezpieczenie. Jak zeznała, K. G. (1) nie było podczas spisywania i podpisywania umowy, czym potwierdziła zeznania H. S. (1).

Nie posłużono się, natomiast, zeznaniami świadka z dnia 13 marca 2013r. (k. 12 – 13, 107), które nie odnosiły się do faktu podrobienia i przedłożenia dokumentu.

W toku postępowania wykorzystano oryginał umowy kupna sprzedaży samochodu (k. 59), który znajdował się w posiadaniu K. S. (1). Wykorzystano również kopię tej umowy (k. 18), z adnotacji na której wynika, że T. S. (1), dnia 15 marca 2013r. złożył ją do akt postępowania w sprawie zaboru samochodu marki A. (...). Zauważyć na marginesie należy, że oba egzemplarze umowy: złożona do akt w sprawie kradzieży, jak i przedstawiona przez K. S., różnią się tym także, iż egzemplarz T. S. nie miał wskazanej daty ani miejsca zawarcia umowy, które to informacje widniały na egzemplarzu K. S.. Jak, jednak, wskazał H. S., umowa sporządzona była w kilku egzemplarzach, których treści za każdym razem wpisywane ręcznie, w związku z czym, mogły się nieznacznie różnić. Nie wykluczył też, że datę i miejsce zawarcia umowy na swoim egzemplarzu mógł uzupełnić po jej podpisaniu.

Nie wykorzystano, natomiast, pisma z Urzędu Miejskiego W., którego treść nie była związana z niniejszym postępowaniem.

W toku postępowania wykorzystano, natomiast, obiektywną, sporządzoną przez uprawnione podmioty kartę karną T. S. (1)(k. 68 – 71), z której wynika jego uprzednia wielokrotna karalność. – Jej treść została zresztą, potwierdzona odpisami wyroków w sprawach o sygn. akt (...), (...)oraz (...). Co do okresów odbywania kar, natomiast, wykorzystano całościową, zupełną i obiektywną informację o odbywaniu kary przez skazanego (k. 104 – 105).

W związku z powyższym, T. S. (1)uznano za winnego tego, że w 2012 roku we W.dokonał przerobienia celem użycia za autentyczny, dokumentu w postaci umowy kupna sprzedaży samochodu osobowego marki A. (...) nr rej. (...)z dnia 9 sierpnia 2011 roku zawartej pomiędzy H.i K. S. (1), a M. R. (1)poprzez wpisanie do jej oryginału jako współnabywcy K. G. (1), a następnie posłużył się nim jako autentycznym poprzez złożenie jego kopii do akt postępowania przygotowawczego (...) (...)o czyn z art. 278 § 1 kk prowadzonego przez komisariat Policji W. O.jako dowodu rzeczowego potwierdzającego stan faktyczny, w dniu 15 marca 2013 roku we W., przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego Wrocław Śródmieście Wydział V Karny z dnia 18 października 2004 roku o sygn (...), za czyny z art. 270 § 1 kk i inne na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 21 marca 2000 roku do 23 marca 2000 roku; od 19 listopada 2000 roku do 20 listopada 2000 roku oraz od 3 października 2006 roku do 10 stycznia 2008 roku oraz od 18 maja 2008 roku do 5 lutego 2009 roku.

Oskarżony w toku rozprawy głównej przyznał, że na posiadanym oryginale umowy kupna – sprzedaży samochodu, zawartej przez M. R. oraz H. i M. S. dnia 9 sierpnia 2011r., wpisał – jako współnabywcę swojego znajomego – K. G. (1). Przyznał także, że uczynił to celem wykorzystania tak przerobionego dokumentu podczas ubezpieczania pojazdu, który to zamiar – jak wskazał dnia 20 listopada 2013r. – zrealizował. – Jak wyjaśnił, co zostało potwierdzone relacją M. R., oskarżony opiekował się tym pojazdem i go użytkował. Jak wskazywał, natomiast K. G., z relacji oskarżonego wynikało, ze dopisanie go do umowy miejsce około jednego roku po podpisaniu umowy, tj. w 2012r.

M. R. (1), natomiast, zeznała, że przedmiotowy samochód został skradziony, a kopia umowy na k. 18 akt sprawy, wraz z adnotacją pod podpisami wskazuje, natomiast, że dnia 15 marca 2013r., dokument ten – jako potwierdzający osoby właścicieli, został złożony do akt sprawy kradzieży samochodu, co oskarżony potwierdził, przyznając się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

Co więcej, w toku postępowania w sprawie zauważono, że T. S. (1)był w przeszłości wielokrotnie karany – m. in. skazano go w dniu 18 października 2004 roku wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieście w V Wydziale Karnym, w sprawie o sygn. (...)na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 21 marca 2000 roku do 23 marca 2000 roku, od 19 listopada 2000 roku do 20 listopada 2000 roku oraz od 3 października 2006 roku do 10 stycznia 2008 roku i od 18 maja 2008 roku do 5 lutego 2009 roku. – Takie, bowiem, okresy odbywania kary ustalono. Przedmiotowa kara łączna, tymczasem, objęła też skazanie T. S. (1)wyrokiem w sprawie (...)– m. in. za czyny z art. 276 k.k., art. 270 § 1 k.k., a zatem, także za przestępstwa podobne do przypisanego oskarżonemu w niniejszym postępowaniu.

W związku z tym, zatem, oskarżonego uznano za winnego czynu z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Z przypisane oskarżonemu przestępstwo, Sąd wymierzył mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności. Stwierdził, bowiem, iż tak wymierzona sankcja, kształtująca się w dolnych granicach zagrożenia karą pozbawienia wolności, będzie współmierna do winy i adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości jego zachowania. Ta ostatnia, natomiast, wyraża się przede wszystkim w rodzaju i charakterze naruszonego dobra - którym w niniejszym wypadku jest wiarygodność dokumentu - jak również w sposobie i okolicznościach popełnionego czynu. Rozważono, zatem, cel, w jakim oskarżony posłużył się podrobionym dokumentem, jak też, istotność dopisanej treści dla postępowania w sprawie kradzieży samochodu. Zwrócono również uwagę na jego trudną sytuację majątkową, która skłoniła go do popełnienia przedmiotowego czynu.

Dokonując takiego wymiaru kary, Sąd stwierdził także, iż spełni ona swoje zadania ogólnoprewencyjne i odzwierciedli brak społecznego przyzwolenia dla fałszowanie dokumentów, oraz przyczyni się do realizacji indywidualnoprewencyjych celów kary, a zatem, że oskarżony, w wyniku jej oddziaływania nie powróci do przestępstwa i będzie przestrzegał porządku prawnego. – Tym bardziej, że jako osoba wielokrotnie karana, odpowiadająca w warunkach powrotu do przestępstwa, karę będzie odbywał w zakładzie karnym.

W związku z tym, że w sprawie zabezpieczono dowody rzeczowe w postaci umowy z dnia 9 sierpnia 2011r. w oryginale oraz kopii, przedstawionej przez T. S. w postępowaniu w sprawie kradzieży, orzeczono o zwrocie oryginału osobie uprawnionej, postanawiając o pozostawieniu kopii w aktach sprawy.

Z uwagi, natomiast, na fakt, iż oskarżony był w sprawie zatrzymany, Sąd okres ten zaliczył na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności.

Mając na względzie, że T. S. utrzymuje się z prac dorywczych, zwolniono go od kosztów sadowych w sprawie, w tym od opłaty, uznając, ze nieregularne dochody nie pozwolą mu na ich pokrycie bez uszczerbku dla własnego utrzymania.