Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 stycznia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim II Wydział Karny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Michał Świć

Protokolant: Agnieszka Palejko

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 stycznia 2017 r. sprawy:

J. B. syna R. i J. z domu G. urodzonego (...) w P.

oskarżonego o to, że:

w dniu 11 grudnia 2015 r. w miejscowości S., gm. L., woj. (...) nie stosował się do orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim II W 290/14 z dnia 31 marca 2014r. zakazu prowadzenia rowerów na okres 2 lat w ten sposób, że prowadził rower kierując nim po drodze publicznej,

to jest o czyn z art. 244 kk

o r z e k a

I.  oskarżonego J. B. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, za który na podstawie art. 244 kk skazuje go, a na podstawie art. 244 kk w zw. z art. 37a kk wymierza mu karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny określając wysokość każdej stawki na 10 (dziesięć) złotych;

II.  na podstawie art. 618§1 pkt. 11 kpk zasądza ze Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonego adw. A. K. 1200 (jeden tysiąc dwieście) złotych oraz 23% podatku VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu;

III.  na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych w całości, którymi obciąża Skarb Państwa.

sygn. akt II K 351/16

UZASADNIENIE

dot. wymiaru kary wobec oskarżonego J. B.

Na podstawie przeprowadzonego postępowania dowodowego sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wobec oskarżonego J. B. w dniu 31 marca 2014 r. zapadł wyrok w sprawie II W 290/14 (k. 10). Wyrokiem tym został orzeczony zakaz prowadzenia rowerów na okres 2 lat. Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 19 kwietnia 2014 r.

11 grudnia 2015 r. J. B. został zatrzymany podczas jazdy na rowerze po drodze publicznej w miejscowości S.. Swoim zachowaniem złamał obowiązujący wobec niego, sądowy zakaz jazdy na rowerze.

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie odpisu wyroku (k. 10), zeznań świadka P. K. (k. 103 i 7) oraz wyjaśnień oskarżonego (k. 23). Okoliczności stanu faktycznego były bezsporne, nikt ich nie kwestionował a sam oskarżony przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu

J. B. jadąc na rowerze mimo obowiązującego go zakazu wypełnił znamiona czynu z art. 244 kk.

Za popełnienie tego czynu sąd wymierzył oskarżonemu karę 50 stawek dziennych grzywny określając wysokość każdej stawki na 10 złotych. Sąd uznał, że w stosunku do J. B. można wymierzyć karę najłagodniejszego rodzaju czyli grzywnę. Co prawda był on uprzednio karany za czyn z art. 244 kk (k. 18) ale wymierzona kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania nie spełniła swojego zadania i nie powstrzymała J. B. łamania zakazu jazdy na rowerze. Sąd uznał też, że czyn nie jest na tyle szkodliwy społecznie by trzeba było oskarżonego osadzić w zakładzie karnym wymierzając karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia. W celu ustalenia sytuacji rodzinnej, majątkowej i zdrowotnej oskarżonego sąd zlecił kuratorowi przeprowadzenie wywiadu środowiskowego (k. 98). Z wywiadu tego wynika, że J. B. jest osobą bezrobotną, ubogą oraz niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym. Kurator poinformował również sąd, że wcześniej orzeczone wobec oskarżonego kary ograniczenia wolności były zawieszane bądź umarzane z uwagi na jego stan zdrowia. Okoliczność ta w ocenie sądu wyklucza orzeczenie wobec J. B. kary ograniczenia wolności gdyż byłaby to kara niewykonalna a przez to fikcyjna. W takiej sytuacji jedynym rozsądnym sposobem ukarania oskarżonego było wymierzenie mu kary grzywny. Określając wysokość kary sąd wziął pod uwagę stan majątkowy J. B.. Jest on osobą bezrobotną, nie mającą realnych perspektyw na znalezienie pracy i nie posiadającą majątku. W takiej sytuacji sąd uznał, że orzeczona kara, choć obiektywnie bardzo łagodna, będzie stanowić wystarczającą dolegliwość by powstrzymać oskarżonego od popełnienia przestępstw w przyszłości. Oskarżony otrzymuje zasiłek stały w wysokości 600 PLN oraz okresowe zasiłki z (...) w B.. Ponieważ kara grzywny będzie mogła zostać spłacona w ratach jej wysokość nie jest w ocenie sądu nadmierna.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności sąd orzekł jak na wstępie.