Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lutego 2017 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR A. W.

Protokolant: Z. S.

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 9 lutego 2017 roku sprawy

P. J. syna Z. i B. z domu F. urodzonego w dniu (...) w O.

oskarżonego o to, że:

w 6 grudnia 2014 roku w G. w lokalu (...) doprowadzając P. Ł. do stanu bezbronności poprzez zamknięcie się z nią w łazience, po uprzednim zaborze od pokrzywdzonej klucza do szuflady, zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 449,94 zł, czym działał na szkodę W. S., przy czym czynu tego dopuścił się mając w znacznym stopniu ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem, przed upływem pięciu lat od odbycia w okresie od 24 i 25 listopada 2003 roku, od 9 marca 2004 roku do 13 lipca 2004 roku, 11 kwietnia 2010 roku, od 18 października 2010 roku do 27 kwietnia 2011 roku i od 27 października 2012 roku do 10 lutego 2014 roku kary dwóch lat i dwóch miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 21 marca 2014 roku w sprawie II K 886/13 łączącym wyroki II K 914/04 Sądu Rejonowego dla Krakowa-Śródmieścia w Krakowie z dnia 13 lipca 2004 roku i V K 1027/04 Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieście z dnia 23 listopada 2004 roku skazujące za przestępstwa z art. 278§1 k.k. i art. 278§5 k.k.

to jest o czyn z art. 280§1 k.k. w zw. z art. 31§2 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.

I.  oskarżonego P. J. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego oskarżeniem czynu kwalifikowanego jako występek z art. 280§1 k.k. w zw. z art. 31§2 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. i za to, przy zastosowaniu art. 37b k.k. na mocy art. 280§1 k.k. w zw. z art. 34 § 1, § 1a pkt 1, § 2 w zw. z art. 35 § 1 k.k., skazuje oskarżonego na karę 6 (słownie: sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 2 (słownie: dwóch) lat ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (słownie: dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  na podstawie art. 46§1 k.k. orzeka wobec oskarżonego P. J. obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz W. S. kwoty 449,94 (czterysta czterdzieści dziewięć i 94/100) złotych;

III.  na podstawie art. 62 k.k. orzeka system terapeutyczny wykonania kary pozbawienia wolności wymierzonej w punkcie I wyroku;

IV.  na mocy art. 34§3 k.k. w zw. z art. 72§1 pkt 6a k.k. orzeka wobec oskarżonego obowiązek poddania się psychoterapii;

V.  na podstawie art. 29 ust. l ustawy z dnia 26 maja 1982 roku Prawo o adwokaturze oraz § 2, §4 ust. 1 i3, § 17 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu w zw. z §22 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądza od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku na rzecz adwokata W. K. kwotę 885,60 (słownie: osiemset osiemdziesiąt pięć i 60/100) złotych brutto tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną z urzędu oskarżonemu

VI.  na mocy art. 624 §1 k.p.k. zwalnia oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym na mocy art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Z 1983r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) od opłaty);

Sygn. akt II K 575/16

UZASADNIENIE

Z uwagi na wydanie wyroku na posiedzeniu /na podstawie art. 343a§2 k.p..k w zw. z art. 343§2 k.p.k. w zw. art. 339§1 pkt 4 k.p.k/, Sąd na podstawie art. 424 § 3 k.p.k. ograniczył zakres uzasadnienia do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku oraz zapadłych pozostałych rozstrzygnięć.

Po skierowaniu przez oskarżyciela publicznego aktu oskarżenia w niniejszej sprawie, a przed doręczeniem jego odpisu oskarżonemu i jego obrońcy, obrońca oskarżonego złożył wniosek o wydanie wyroku skazującego i wymierzenie oskarżonemu kary mieszanej tj. 6 miesięcy pozbawienia wolności, 2 lat ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie, orzeczenie środka kompensacyjnego obowiązku naprawienia szkody w kwocie 449,94 zł oraz orzeczenie o podaniu się terapii przez oskarżonego – vide k. 23.

Wnioskowi nie sprzeciwili się prokurator oraz pokrzywdzeni, W. S. wniósł o orzeczenie obowiązku naprawienia szkody – vide k.49. Strony zostały prawidłowo zawiadomione o terminie posiedzenia i pouczone – vide k. 55, 58, 62,77,80.

Na posiedzeniu w dniu 9 lutego 2017 roku stawił się obrońca oskarżonego wnosząc o skazanie zgodnie z wnioskiem – vide k. 82

Sąd zważył, co następuje.

Nie budziło wątpliwości, że P. J. dopuścił się czynu kwalifikowanego z art. 280§1 k.k. w zw. z art. 31§2 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. polegającego na tym, że 6 grudnia 2014 roku w G. w lokalu (...) doprowadzając P. Ł. do stanu bezbronności poprzez zamknięcie się z nią w łazience, po uprzednim zaborze od pokrzywdzonej klucza do szuflady, zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 449,94 zł, czym działał na szkodę W. S., przy czym czynu tego dopuścił się mając w znacznym stopniu ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem, przed upływem pięciu lat od odbycia w okresie od 24 i 25 listopada 2003 roku, od 9 marca 2004 roku do 13 lipca 2004 roku, 11 kwietnia 2010 roku, od 18 października 2010 roku do 27 kwietnia 2011 roku i od 27 października 2012 roku do 10 lutego 2014 roku kary dwóch lat i dwóch miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 21 marca 2014 roku w sprawie II K 886/13 łączącym wyroki II K 914/04 Sądu Rejonowego dla Krakowa-Śródmieścia w Krakowie z dnia 13 lipca 2004 roku i V K 1027/04 Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieście z dnia 23 listopada 2004 roku skazujące za przestępstwa z art. 278§1 k.k. i art. 278§5 k.k.

Rozbój jest przestępstwem złożonym, charakteryzuje się kierunkowością działania sprawcy. Jest to przestępstwo umyślne, które można popełnić jedynie z zamiarem bezpośrednim, tak co do celu działania, jak i używanych środków. Zachowanie się sprawcy przestępstwa typizowanego w art. 280 § 1 k.k. polega na zaborze rzeczy w celu przywłaszczenia dokonanym przy użyciu enumeratywnie wymienionych w tym przepisie szczególnych sposobów zachowania skierowanych na osobę, służących do zawładnięcia rzeczą, i polegających na użyciu przemocy wobec osoby lub użyciu groźby natychmiastowego użycia przemocy albo doprowadzeniu człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności. Znamię czynności wykonawczej ma bowiem charakter złożony i w sposób wyraźny wskazuje na kolejne etapy aktywności sprawcy: zastosowanie jednej z wymienionych w art. 280 § 1 k.k. form oddziaływania wobec osoby oraz zabór rzeczy w celu przywłaszczenia. Nie jest wymagana tożsamość osoby pokrzywdzonego tj. inna może być osoba wobec której sprawca dokonuje jednego oddziaływań wobec osoby, a inną osobą może być osoba, na której szkodę dokonuje on kradzieży. Rzeczą ruchomą jest również polski pieniądz. Sformułowanie „doprowadzając człowieka do stanu bezbronności” sprawia, że znamiona tej postaci rozboju wypełnione są jedynie wówczas gdy stan bezbronności ofiary jest efektem działań sprawcy. Istota tkwi tu w podjęciu przez napastnika takich oddziaływań na osobę pokrzywdzonego, które skutecznie pozbawiają go możliwości podjęcia działań skierowanych przeciwko zaborowi mienia. Stan ten rozumieć należy jako sytuację, w której znalazła się ofiara przestępstwa, że z powodu np. zamknięcia w pomieszczeniu pozbawiona jest możliwości i woli przeciwdziałania zaborowi mienia albo też możność ta lub wola są w istotnym stopniu ograniczone.

Ustalony w sprawie stan faktyczny pozwolił na przyjęcie, że w celu zawładnięcia mieniem pokrzywdzonego W. S. – tj. pieniędzmi pochodzącymi z utargu, oskarżony, jako sprawca rozboju, zamykając się z P. Ł. w łazience kawiarni (...), a następnie pozostawiając tam ww., doprowadził do stanu bezbronności i wydania jemu klucza do miejsca przechowywania utargu, a następnie dokonał kradzieży gotówki w kwocie 449,94 zł. Jego celem od początku była kradzież pieniędzy znajdujących się w kawiarni. Zabór jako znamię czasownikowe między innymi przestępstwa rozboju, oparty o pojęcie władztwa składa się z dwu elementów – „negatywnego”, polegającego na wyjęciu mienia z władztwa dotychczasowego posiadacza oraz następującego po tym elementu ujmowanego od strony pozytywnej, polegającego na jego objęciu we władztwo sprawcy czynu. Władztwo jako stan faktyczny wyraża się w przestrzennej i realnej możliwości oddziaływania na rzecz, dysponowania nią, posiadania, o ile z istniejącego stanu rzeczy wynika, że ta możliwość oddziaływania, posiadanie i dysponowanie istnieją obiektywnie, a podmiot dzierżący dane mienie ma możliwość i wolę rozporządzania nim, wolę władania. Dla zaistnienia przestępstw charakteryzujących się zaborem mienia zmiana stanu majątkowego po stronie pokrzywdzonego (uszczuplenie jego mienia) musi mieć charakter trwały, natomiast po stronie sprawcy nie jest konieczne, aby włączył on rzecz na trwałe do swego majątku (por. S. Łagodziński, glosa do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 23 kwietnia 1998 r., I KZP 1/98, Prokuratura i Prawo 1999/1/101). Zdarza się niejednokrotnie, że sprawcy przestępstwa rozboju obejmują zamiarem ogólnym dokonanie zaboru rzeczy, a ich rodzaj i wartości bywa przypadkowa, niezależna od zamiaru sprawców, sięgających po prostu po to, co ofiara miała przy sobie. Tak więc obok doprowadzenia P. Ł. do stanu bezbronności sprawca wyczerpał swoim zachowaniem pozostałe znamiona przestępstwa rozboju. Działał w celu dokonania kradzieży rzeczy należących właściciela lokalu W. S. (zamiar bezpośredni o szczególnym zabarwieniu) oraz tego zaboru dokonał. Zarzucanego czynu oskarżony dopuścił się w warunkach recydywy zwykłej z art. 64§1 k.k. Czynu tych dopuścił się bowiem po upływie 5 lat od odbycia co najmniej kary 6 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo podobne /vide k. 345-348, 115, 123-124, 128-129, 130, 131/. Warunek odbycia co najmniej akry 6 miesięcy pozbawienia wolności jest spełniony także wówczas. Gdy sprawca odbywał karę przerwami, okres 5-cio letni należy liczyć od zakończenia odbywania kary pozbawienia wolności.

W złożonej opinii biegli /tak sądowo-psychiatrycznej jak i psychologicznej/ stwierdzili, że nie jest chory psychicznie, jednocześnie ocenili sprawność jego funkcji intelektualnych w górnych graniach upośledzenia umysłowego w stopniu umiarkowanym. Wykazuje zaburzenia charakterologiczne – impulsywność, wybuchowość, drażliwość, trudność w kontroli emocji, popędliwość, obniżony krytycyzm, związane m.in. z nieprawidłowym rozwojem emocjonalnym w okresie dzieciństwa, dorastaniu, widoczne są niedociągnięcia wychowawcze. Jednakże zna i rozumie podstawowe normy etyczno-moralne, społeczne, nie uczy się na własnych błędach. Przypisany czyn miał charakter czynu prostego, którego bezprawność była znana oskarżonemu i rozpoznawalna , wszak był uprzednio skazany za przestępstwa podobne p-ko mieniu, to jednak z uwagi na odchylenia w stanie psychicznym oskarżony miał w znacznym stopniu ograniczoną zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i przede wszystkim do pokierowania swoim postępowaniem. Powinien on podjąć leczenie psychiatryczne w warunkach ambulatoryjnych, a także wskazana jest współpraca z psychologiem. W wypadku wyroku skazującego wskazane jest by został skierowany do takiej jednostki penitencjarnej, która dysponuje oddziałem dla osób z anomaliami psychicznymi w której miałby możliwość kontynuowania oddziaływań terapeutycznych. Brak było przesłanek do uznania, iż poczytalność oskarżonego była zniesiona. Sąd podzielił dokonaną przez oskarżyciela kwalifikacje zarzucanego oskarżonemu czynu – z art. 31 § 2 k.k. – jako czynu dokonanego w sytuacji znacznego ograniczenia zdolność rozpoznania znaczenia tego czynu i kierowania swoim postępowaniem.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynów, Sąd miał na uwadze okoliczności wymienione w art. 115 § 2 k.k. Czyn popełniony przez oskarżonego został skierowany przeciwko zdrowiu, życiu i mieniu. Sąd miarkując stopień społecznej szkodliwości czynu miał na względzie, że oskarżony nie zastosował wobec pokrzywdzonej przemocy ani innych drastycznych środków oddziaływania, dokonał kradzieży nieznacznej kwoty pieniędzy – jednakże była to kwota, która była na ta chwilę dostępna w lokalu. W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, że oskarżony działał umyślnie w zamiarze bezpośrednim. Oskarżony nabywał narkotyki z zamiarem ich posiadania i przeznaczenia na własny użytek, co świadczy o tym, iż jego zamiar miał charakter kierunkowy.

Biorąc pod uwagę powyższe, stopień społecznej szkodliwości czynów należało ocenić jako znaczny ale nie wielki.

Ustalając wymiar kary, w ramach przewidzianego przez ustawodawcę zagrożenia, Sąd kierował się dyrektywami z art. 53 § 1 i 2 k.k. Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował okoliczności rzutujące na społeczną szkodliwość czynu (omówione powyżej); działanie w zamiarze bezpośrednim, dotychczasową wielkokrotna /12 razy/ karalność za przestępstwa p-ko mieniu tj. za przestępstwa podobne. Jako okoliczność łagodzącą należało uwzględnić przyznanie się oskarżonego, co prawda jedynie do kradzieży, deklarowaną chęć poprawy, działanie w warunkach art. 31§2 k.k. W tym stanie rzeczy Sąd uznał, iż karą sprawiedliwą, spełniającą kryteria i wymogi prewencji indywidulanej i generalnej będzie kara mieszana przewidziana w art. 37 b k.k. Przestępstwo z art. 280§1 k.k. zagrożone jest kara pozbawienia wolności od 2 do 12 lat, a ponieważ oskarżony działał w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64§1 k.k. Sąd mógłby wymierzyć karę 15 lat pozbawienia wolności. Sąd uznał, że kara 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz kara 2 lat ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu, nie przekracza stopnia winy, a także czyni zadość celom w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Wymierzona kara mieszana niewątpliwie będzie akcentowała jej wychowawczą rolę, co ma na celu uświadomienie oskarżonemu jak i reszcie społeczeństwa naganności postępowania i wzbudzenie refleksji o konieczności przestrzegania obowiązującego porządku prawnego. Podkreślić należy, iż istotnym novum w projekcie nowelizacji kodeksu karnego która weszła w życie 1 lipca 2015 roku była instytucja kary mieszanej, jako kombinowanej formy represji prawnokarnej, która powinna być szczególnie atrakcyjna w przypadku poważniejszych występków. W uzasadnieniu projektu nowelizacji wskazano, iż „praktyka orzecznicza, która zdewaluowała ocenę abstrakcyjnego stopnia niebezpieczeństwa również w przypadku typów czynów zabronionych o takim właśnie stopniu bezprawia (np. rozboju), tworzy z kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania wiodący instrument wymiaru kary, co jednocześnie wymusza poruszanie się w ramach dolnego zagrożenia sankcją karną lub poniżej. Radykalne ograniczenie możliwości orzekania tej formy probacji powoduje, że w miejsce tej formy kary orzekanej za tego rodzaju czyny zabronione jedynym substytutem stałaby się bezwzględna kara pozbawienia wolności. Dlatego projektodawca przewidział dodanie nowego przepisu w postaci art. 37b KK, w którym – niezależnie od minimalnego zagrożenia ustawowego za konkretny typ – będzie możliwe orzeczenie krótkoterminowej kary pozbawienia wolności (z warunkowym zawieszeniem jej wykonania lub jako kary bezwzględnej), połączonej z karą ograniczenia wolności do lat 2. Jest to sposób inkorporacji kar wolnościowych do typów czynów zabronionych zagrożonych karą pozbawienia wolności od roku do 10 lub od dwóch do 12 lat. W zależności od wysokości górnego ustawowego zagrożenia sąd będzie mógł orzec karę pozbawienia wolności w wymiarze nieprzekraczającym 3 miesięcy lub 6 miesięcy (przy występkach zagrożonych karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi przynajmniej 10 lat). Tym samym omawiany przepis zawiera ustawową dyrektywę wymiaru kary, modyfikującą system sankcji pod typami czynów zabronionych. Należy dodać, że ten sposób ustawowego wprowadzenia tego rodzaju sankcji powoduje, że nie stosuje się do niej nadzwyczajnego obostrzenia lub złagodzenia, a także nie znajduje zastosowania art. 38 § 1 KK. Projekt wprowadza bowiem ustawową dyrektywę wymiaru kary istotną jedynie ze względu na dolny próg sankcji (verba legis "niezależnie od dolnej granicy ustawowego zagrożenia"). W wielu sytuacjach wymierzenie krótkoterminowej kary izolacyjnej jest wystarczające dla osiągnięcia odpowiedniego oddziaływania w zakresie prewencji specjalnej, związanego z tą sankcją. Uzupełnieniem oddziaływania penalnego w takim wypadku mogłaby być kara ograniczenia wolności, która skierowana byłaby ku ugruntowaniu społecznie pożądanych zachowań skazanego, a jednocześnie pozbawiona byłaby tak silnego stygmatyzującego skutku. Ze względu na konieczność zachowania niezbędnej gradacji oddziaływania sankcji penalnych zastrzeżono, że w pierwszej kolejności wykonuje się wówczas karę pozbawienia wolności, chyba że ustawa stanowi inaczej. Uzupełnieniem tego unormowania na gruncie wykonawczym jest projektowany art. 17a KKW, przewidujący skierowanie do wykonania kary ograniczenia wolności w pierwszej kolejności tylko wówczas, gdy zachodzą przeszkody prawne do niezwłocznego wykonania kary pozbawienia wolności. W konsekwencji przyjęcia tego założenia, w wypadku ustania tych przeszkód, sąd – niezależnie od tego, czy kara ograniczenia wolności została już w całości wykonana – niezwłocznie kieruje do wykonania karę pozbawienia wolności". W rozpoznawanej sprawie zaszły przesłanki do orzeczenia takiej kary, zdaniem Sądu dłuższa niż 6 miesięcy izolacja więzienna wywarłaby na oskarżonym zbyt stygmatyzujący skutek i orzekanie tej kary w wyższym rozmiarze nie było konieczne. Głównym celem orzeczonej kary mieszanej było więc uelastycznienie wymiaru kary. Art. 37 b k.k. tworzy jedną z dodatkowych alternatyw dla tego wymiaru, tak aby sąd przy wyborze kary nie ograniczał się jedynie do kary pozbawienia wolności. Ta nowa kodeksowa instytucja ułatwia też sądowi rozwiązanie większości dawnych dylematów powstających przy wyborze adekwatnego środka reakcji karnej.

Wymierzając karę Sąd miał również na względzie przepis art. 31§2 k.k., zgodnie z którym jeżeli w czasie popełnienia przestępstwa zdolność rozpoznania znaczenia czynu lub kierowania postępowaniem była w znacznym stopniu ograniczona, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary. Popełnienie przestępstwa w stanie w znacznym stopniu ograniczonej poczytalności jest podstawą fakultatywnego nadzwyczajnego złagodzenia kary. Poczytalność w znacznym stopniu ograniczona nie wyłącza co prawda winy, lecz niewątpliwie zmniejsza jej stopień, co nie powinno pozostawać bez wpływu na rozmiary odpowiedzialności karnej sprawcy.

W stosunku do oskarżonego doszło do zbiegu podstaw do nadzwyczajnego złagodzenia /art. 31§2 k.k./ i obostrzenia /art. 31§2 k.k./ kary, w tej sytuacji orzeczenie kary mieszanej jawi się jako najbardziej sprawiedliwe orzeczenie. Reasumując, w ocenie Sądu orzeczona kara jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego, a kara w wyższym wymiarze byłaby - przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności podmiotowych i przedmiotowych czynu – karą zbyt surową. Wymierzona oskarżonemu kara realizuje też w stosunku do niego cele zapobiegawcze i wychowawcze.

W punkcie III i IV wyroku mając na uwadze wskazanie biegłych psychiatrów, jak i wnioski płynące z ww. opinii sadowo-psychiatrycznej i psychologicznej, działanie oskarżonego w warunkach ograniczonej poczytalności, konieczność podjęcia przez oskarżonego terapii, Sąd orzekł terapeutyczny system odbywania orzeczonej kary pozbawienia wolności oraz przy wykonywaniu kary ograniczenia wolności, na wniosek obrońcy /vide k. 82/, obowiązek poddania się psychoterapii .

Sąd w pkt II wyroku zgodnie z wnioskiem obrońcy wymierzył środek kompensacyjny obowiązek naprawienia szkody. Oskarżony dokonał zaboru kwoty 449,94 zł, szkoda do daty wyrokowania nie została naprawiona.

W sprawie oskarżony korzystał z pomocy prawnej świadczonej przez wyznaczonego przez Sąd obrońcę z urzędu. Za obronę oskarżonego należało temu z obrońcy przyznać stosowne wynagrodzenie.

Zważywszy na trudną sytuację majątkową oskarżonego Sąd zwolnił go od kosztów sądowych, w tym od opłaty.