Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 września 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 25 sierpnia 2016 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa E. M.

przeciwko M. M. (1) prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą (...) M. M. (1) w N.

o odszkodowanie, o wynagrodzenie, ekwiwalent za urlop

1.  zasądza od pozwanej M. M. (1) prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą (...) M. M. (1) w N. na rzecz powódki E. M. kwotę 881 zł (osiemset osiemdziesiąt jeden złotych 00/100) tytułem odszkodowania za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie

3.  zasądza od pozwanej M. M. (1) prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą (...) M. M. (1) w N. na rzecz powódki E. M. kwotę 99 złotych (dziewięćdziesiąt dziewięć złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego

4.  nakazuje pobrać od pozwanej M. M. (1) prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą (...) M. M. (1) w N. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w W. kwotę 45 złotych (czterdzieści pięć 00/100 groszy) tytułem opłaty od pozwu od której zwolniona była powódka

5.  wyrokowi w punkcie 1 nadaje rygor natychmiastowej wykonalności

VI P 49/16

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 17 lutego 2016 r. powódka E. M. wniosła o zasądzenie od pozwanej M. M. (1) prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą Sklep (...) w N. odszkodowania za bezpodstawne rozwiązanie umowy o pracę w wysokości dwutygodniowego wynagrodzenia tj. około 850 zł, wynagrodzenia i ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy w łącznej wysokości 2.000 zł oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (pozew k. 1).

W uzasadnieniu powódka wskazała, że pozwana rozwiązała z nią umowę o pracę bez wypowiedzenia, najpierw w dniu 3 lutego 2016 r. i następnie 10 lutego 2016 r. Po wręczeniu jej w/w pisma i świadectwa pracy zażądała od powódki podpisania, że otrzymała wynagrodzenie po czym odmówiła jego wypłacenia twierdząc, że strata ujawniona podczas inwentaryzacji jest wyższa niż należne powódce wynagrodzenie i ekwiwalent za urlop wypoczynkowy i powódka winna jej jeszcze dopłacić 200-300 zł (pozew k. 1).

W odpowiedzi na pozew pozwana M. M. (1) prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą Sklep (...) w N. wniosła o oddalenie powództwa (odpowiedź na pozew k. 9).

W uzasadnieniu pozwana wskazała, że rozwiązała z pozwaną umowę o pracę w trybie natychmiastowym z powodu ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych. Podała, że w dniu 3 lutego 2016 r. poprosiła powódkę o wyjaśnienie dlaczego nie pokrywa kosztów zjedzonych produktów na terenie magazynu, a przeznaczonych na sprzedaż demonstrując kilka sytuacji zarejestrowanych na monitoringu. Ponadto wbrew jej zaleceniom powódka sprzedawała nieświeże mięso i wędliny czym naraziła sklep na brak zaufania wśród klientów. Podniosła, że powódka otrzymywała wynagrodzenie w kwocie 1.750 zł brutto, którego odbiór potwierdzała podpisem na liście płac. Kontrola Państwowej Inspekcji Pracy nie stwierdziła uchybień (odpowiedź na pozew k. 9).

Na rozprawie w dniu16 czerwca 2016 r. powódka podtrzymała powództwo w całości. Pozwana wniosła o oddalenie powództwa (protokół rozprawy k. 94-95).

W piśmie z dnia 30 czerwca 2016 r. powódka sprecyzowała dochodzone roszczenia w ten sposób, że wniosła o zasądzenie kwoty 881 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę, kwoty 1.434,87 zł tytułem wynagrodzenia za pracę z ustawowymi odsetkami od dnia 3 lutego 2016 r. do dnia zapłaty, kwoty 1.680,94 zł tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy (pismo k. 97). Pozwany wniósł o oddalenie powództwa (pismo k. 99).

Na rozprawie w dniu 25 sierpnia 2016 r. powódka podtrzymała powództwo wskazując, że kwoty wskazane przez nią są kwotami brutto. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa (protokół k.108 i k.111).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka E. M. była zatrudniona u pozwanej M. M. (2) w prowadzonym przez nią sklepie (...) w N. na podstawie umowy o pracę na okres próbny od dnia 9 kwietnia 2015 r. – 31 lipca 2015 r., a następnie na podstawie umowy o pracę na czas określony od dnia 9 kwietnia 2015 r. do dnia 3 lutego 2016r. na stanowisku sprzedawca, za średnim wynagrodzeniem miesięcznym w kwocie 1.850 zł brutto. Pracę swoją wykonywała na stoisku mięso – wędliny (umowa o pracę k.47 i k. 49; zaświadczenie k 54)..

W dniu 3 lutego 2016 r. pozwana wezwała powódkę i oświadczyła jej, że ją zwalnia dyscyplinarnie z pracy, bo na podstawie nagrań z monitoringu uważa, że ją okradła. Tego samego dnia wręczyła jej pismo zatatuowane „wypowiedzenie umowy o pracę”, w którym rozwiązała umowę zawartą pomiędzy powódką, a pozwaną w trybie natychmiastowym za rażące naruszenie obowiązków i praw pracowniczych w dniu 3 lutego 2016 r. Pozwana nie zawarła przyczyny rozwiązania umowy o pracę oraz pouczenia o terminie miejscu i sposobie wniesienia odwołania (wypowiedzenie k.29; protokół z kontroli PIP k. 62; świadectwo pracy k. 52).

Tydzień później w dniu 10 lutego 2016 r. powódka pojechała z mężem po należne wynagrodzenie. Nastąpił fizyczny odbiór gotówki przez powódkę. Powódka nigdy nie dostawała wynagrodzenia na konto, wynagrodzenie odbierała osobiście co poświadczała własnoręcznym podpisem na liście płac. Każdorazowo pozwana jednocześnie podawała do podpisu listy płac, odliczała pieniądze i następnie wypłacała pieniądze (zeznania świadka B. D. k. 108-108v e – protokół (...) (...); zeznania pozwanej k.110-111 e - protokół (...) (...)Listy płac ustalane były za przepracowany miesiąc. Listę płac za dany miesiąc system drukował, ze wskazaniem płatności na 10 dzień następnego miesiąca. Księgowość przesłała pozwanej listy mailem. Powódka spięła listy i dokonała wypłaty wynagrodzenia z dwóch list jednocześnie. W tym dniu pozwana wypłaciła powódce wynagrodzenie za styczeń 2016 r., za około 3 dni lutego oraz ekwiwalent za urlop wypoczynkowy. Wypłacając wynagrodzenie pozwana poinformowała powódkę, że kwota 234,56 zł ujęta na liście płac to wynagrodzenie podstawowe za około 3 dni pracy, zaś kwota 2.026,19 zł oznaczona jako „pozostałe” to ekwiwalent za urlop wypoczynkowy Składki na ZUS zostały potrącone w marcu 2016 r. (listy płac k. 22 i 23; zeznania pozwanej k.110-111 e - protokół (...) (...)

W tym samym dniu, tj. 10 lutego 2016 r., pozwana wręczyła jej kolejne pismo o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia na piśmie wskazując, że z dniem 3 lutego 2016 r. rozwiązuje z nią umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia w trybie art. 52 par 1 pkt 1 k.p. z powodu kradzieży. Jednocześnie pouczyła o terminie i sposobie wniesienia odwołania wskazując, że przysługuje powódce prawo odwołania do Sądu Rejonowego – Sądu Pracy W. P. w W. Al. (...) (rozwiązanie umowy o pracę – koperta k. 3). Pozwana wręczyła powódce świadectwo pracy i wypłaciła należne wynagrodzenie ( protokół z kontroli PIP k. 62; listy płac k. 22-26). Powiedziała powódce dlaczego wręcza jej pismo rozwiązujące umowę o pracę po raz drugi i że jest to pismo z pouczeniem, jakie prawa przysługują w przypadku rozwiązania umowy o pracę. W rozmowie powiedziała powódce, że odbyła się inwentaryzacja i ujawniła straty (zeznania pozwanej k.110-111 e - protokół (...) (...)

Powódka wykorzystała urlop wypoczynkowy w wymiarze 3 dni i wypłacono ekwiwalent za 21 dni urlopu. Dodatkowo wypłacono ekwiwalent za 2 dni (sprostowane świadectwo pracy k.31-31v).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego aktach niniejszej sprawy, na podstawie zeznań świadka B. D. k. 108-108v e – protokół (...) (...), zeznania powódki k. 108v – 109 v e – protokół (...) (...)i zeznania pozwanej k.110-111 e - protokół (...) (...)

Sąd dał wiarę zeznaniom stron oraz świadka w zakresie okoliczności związanych z rozwiązaniem umowy o pracę z powódką. Ich zeznania w zakresie niezbędnym do rozstrzygnięcia były niesporne i korespondowały z całokształtem materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie.

Sąd nie dał wiary zeznaniom powódki w zakresie niewypłaceni jej przez pozwaną wynagrodzenia za pracę i nieuregulowania kwestii związanych z ekwiwalentem za urlop wypoczynkowy z uwagi na fakt, że pozostawały one w sprzeczności z zeznaniami pozwanej oraz z dokumentami złożonymi do akt sprawy, a przede wszystkim z własnoręcznie podpisanymi przez powódkę listami płac w zakresie dotyczącym potwierdzenia odbioru tych należności. Zeznania powódki pozostają również w sprzeczności z twierdzeniami z pozwu co do okoliczności, że pozwana potrącała z wynagrodzenia powódki 100 zł miesięcznie na poczet strat. Zeznając na rozprawie w dniu 25 sierpnia 2016 r. wskazała, że nic nie miała potrącane z wynagrodzenia. W ocenie Sądu powódka nie była konsekwentna co do swoich twierdzeń wyrażonych w pozwie. Ponadto powódka podała w pozwie, że kiedy pozwana w dniu 3 lutego 2016 r. oznajmiła, że rozwiązuje z nią umowę o pracę z uwagi na kradzież artykułów spożywczych przeznaczonych do sprzedaży, była bardzo tym faktem zaskoczona. Natomiast zeznając na rozprawie wskazała, że zdarzało się, że zjadła na przykład pączka. Niezrozumiałe zatem dla Sądu pozostaje jak mogła być zaskoczona przyczyną podaną przez pozwaną skoro miała świadomość, że spożywa produkty wystawione na sprzedaż. Wszystko to poddało w wątpliwość prawdziwość zeznań powódki.

Sąd zważył co następuje:

W niniejszym postępowaniu powódka dochodziła od pozwanej M. M. (1) prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą Sklep (...) w N. odszkodowania za bezpodstawne rozwiązanie umowy o pracę, wynagrodzenia i ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy.

Powództwo w zakresie odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę jako uzasadnione z przyczyn formalnych zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 30 § 3 kodeksu pracy oświadczenie każdej ze stron o wypowiedzeniu lub rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinno nastąpić na piśmie.

Stosownie do art. 30 § 4 kodeksu pracy w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nie określony lub o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy.

Art. 30 § 5 kodeksu pracy stanowi, że w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę lub jej rozwiązaniu bez wypowiedzenia powinno być zawarte pouczenie o przysługującym pracownikowi prawie odwołania do sądu pracy.

Rozwiązanie umowy o pracę w trybie art. 52 kodeksu pracy jest przypadkiem szczególnym i nie każde naruszenie przez pracownika obowiązków może stanowić podstawę rozwiązania stosunku pracy w tym trybie. Musi to być naruszenie podstawowych obowiązków, musi być spowodowane przez pracownika świadomie. Pracodawca rozwiązując z pracownikiem umowę o pracę bez wypowiedzenia ma obowiązek wskazać jakich ciężkich naruszeń swoich podstawowych obowiązków pracownik się dopuścił. Ciążący na pracodawcy obowiązek wskazania w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika oznacza, że powinna być ona określona w sposób, który jednoznacznie wskazuje, na czym w opinii pracodawcy polega wina pracownika (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 grudnia 1999 r. I PKN 444/99, OSNP 2001/9 poz. 313). Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego wskazana przyczyna powinna być konkretna i rzeczywista, a ponad to powinna uzasadniać rozwiązanie stosunku pracy w tym trybie (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2010 r.) Niewykonanie tego obowiązku jest naruszeniem przepisów o rozwiązaniu umów o pracę (vide wyrok z dnia 19 maja 1997 r., I PKN 173/97, OSNAPiUS 1998, nr 8, poz. 243).

Wskazanie w pisemnym oświadczeniu pracodawcy przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy o pracę przesądza o tym, że spór przed sądem pracy toczy się tylko w granicach przyczyny podanej w pisemnym oświadczeniu pracodawcy. Tym samym pracodawca pozbawiony jest możliwości powoływania się w toku postępowania na inne przyczyny, które również mogłyby uzasadniać wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy o pracę. Podobnie zdaniem Sądu Najwyższego „ocena zasadności wypowiedzenia umowy o pracę powinna być dokonywana przez sąd w granicach przyczyn podanych pracownikowi przez pracodawcę (art. 30 § 4 k.p.)

W przedmiotowej sprawie oświadczenie woli o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia zawierało uchybienia formalne, skutkujące uwzględnieniem powództwa. Pozwana rozwiązała umowę o pracę w dniu 3 lutego 2016 r. najpierw ustnie, zaś następnie przedstawiła pismo zatytułowane „wypowiedzenie umowy o pracę”, w którym wskazała, że rozwiązuje umowę o pracę w trybie natychmiastowym za rażące naruszenie obowiązków i praw pracowniczych w dniu 3 lutego 2016 r. Umowa o pracę została skutecznie rozwiązana. Zgodnie bowiem z art. 61 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p. oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła się zapoznać z jego treścią (vide wyrok SN z dnia 19.10.1976 I PR 125/76 LEX nr 14332). Pozwana rozwiązując ustnie umowę o pracę po pierwsze nie zachowała wymogu formy pisemnej. Następnie wręczając powódce w dniu 3 lutego 2016 r. pisemne oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę nie zawarła przyczyny rozwiązania umowy o pracę oraz pouczenia o terminie miejscu i sposobie wniesienia odwołania. Co prawda w toku postępowania pozwana wskazywała na czym polegały stawiane powódce zarzuty, a mianowicie że powódka konsumowała towar przeznaczony do sprzedaży, sprzedawała nieświeży towar. Jednocześnie pracodawca nie może uzupełnić braku wskazania konkretnej przyczyny rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika (art. 30 § 4 w związku z art. 52 § 1 pkt 1 KP) po wniesieniu powództwa o przywrócenie do pracy lub odszkodowanie (vide Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 1998 r. I PKN 423/98 OSNP 1999/24/789). Braku tego nie konwalidował także drugi dokument rozwiązujący z powódka umowę o pracę, wręczony jej w dniu 10 lutego 2016 r. z uwagi na fakt, że nie doszło do skutecznego cofnięcia woli złożonego w pierwszym piśmie skierowanym do powódki. Już samo to uchybienie formalne stanowiło podstawę zasądzenie odszkodowania na podstawie art. 56 § 1 kodeks pracy w zw. z art. 58 kodeksu pracy, Sąd orzekł o odszkodowaniu jak w sentencji wyroku, w kwocie żądanej przez stronę powodową.

W zakresie roszczenia o wynagrodzenie i ekwiwalent za urlop wypoczynkowy Sąd powództwo oddalił jako nieudowodnione.

Zgodnie z art. 80 zd. pierwsze kodeksu pracy wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną. Zgodnie z art. 86 § 1 k.p. pracodawca jest obowiązany wypłacać wynagrodzenie w miejscu, terminie i czasie określonych w regulaminie pracy lub w innych przepisach prawa pracy. Zgodnie z art. 94 pkt 5 k.p. pracodawca jest obowiązany w szczególności terminowo i prawidłowo wypłacać wynagrodzenie.

Zgodnie z art. 152 § 1 k.p. pracownikowi przysługuje prawo do corocznego, nieprzerwanego, płatnego urlopu wypoczynkowego. Zgodnie z art. 171 k.p. w przypadku niewykorzystania przysługującego urlopu w całości lub w części z powodu rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy pracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny.

Sąd rozpoznając sprawę w zakresie w/w roszczeń miał na uwadze, że przy tego typu roszczeniach ciężar dowodu spoczywa na stronie powodowej zgodnie z ogólnym rozkładem ciężaru dowodów. Sąd miał na uwadze regulacje z art. 6 k.c. w zw. z art. 300 k.p., z których wynika, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Na podstawie art. 3 k.p.c. strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody. W myśl natomiast art. 232 zdanie pierwsze k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 29 grudnia 2003 r. (I ACa 1457/03; OSA 2005/3/12) ten ostatni przepis nie nakłada zatem na Sąd obowiązku dążenia do wykrycia prawdy obiektywnej (materialnej) bez względu na procesową aktywność stron. Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Ważka jest przy tym konstatacja, że ewentualne ujemne skutki nieprzedstawienia dowodu obciążają stronę, która nie dopełniła ciążącego na niej obowiązku (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lipca 1999 r.; I CKN 415/99 LEX nr 83805). Jeżeli zatem materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje podstawy do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych w myśl twierdzeń jednej ze stron, Sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów. Należy to rozumieć w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18 stycznia 2012 r., I A Ca 1320/11). Powódka powinna więc wykazać okoliczności faktyczne, decydujące o spełnieniu przesłanek materialnoprawnych dochodzonego przez niego żądania. Na pozwanej spoczywa natomiast ciężar wykazania okoliczności, które w jej ocenie uzasadniają podniesione przeciwko żądaniu pozwu zarzuty.

Powódka w toku procesu twierdziła, że pozwana zażądała od powódki podpisania listy płac, po czym odmówiła wypłacenia wynagrodzenia twierdząc, że strata ujawniona podczas inwentaryzacji jest wyższa niż należne powódce wynagrodzenie. W zakresie ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy powódka wskazywała, że przysługiwało jej 20 dni za rok 2015 plus 3 dni za rok 2016, a wykorzystała jedynie 3 dni za 2015 r. W ocenie Sądu strona powodowa, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, w żaden sposób nie udowodniła, poza twierdzeniami w tym zakresie, że nie otrzymała tych należności. Strona pozwana przedstawiła zaś listy płac podpisane przez powódkę w zakresie odbioru tych należności. Powódka w ocenie Sądu nie zgłosiła skutecznie przeciwdowodu, że do tych wypłat nie doszło co więcej potwierdziła wypłaty własnoręcznym podpisem, którego autentyczności nie kwestionowała. W toku procesu oraz w mowie końcowej pełnomocnik powódki podnosił, że listę płac z 10 marca 2016 r. pozwana dała powódce do podpisu w dniu 10 lutego 2016 r., bowiem taka właśnie data widnieje na liście płac za miesiąc luty 2016 r. (k.22) oraz że ekwiwalent za urlop wypoczynkowy nie mógł być wypłacony dopiero w dniu 10 marca 2016 r., co więcej winien być natychmiast wypłacony, z listy płac nie wynika, że to jest ekwiwalent. Podniósł również, że jest to dokument potwierdzający nieprawdę. Zgodnie jednak z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w tym zeznaniami pozwanej, zapis na liście płac „za miesiąc luty 2016r. z dnia 10/03/2016” wynikał z tego, że pozwana rozliczała się jednocześnie z dwóch miesięcy pracy. Listy płac ustalane były za przepracowany miesiąc. Listę płac za dany miesiąc system drukował, ze wskazaniem płatności na 10 dzień następnego miesiąca Księgowość przesłała listy mailem, a ona nie rozumiejąc faktu, że są to listy płac za dwa różne miesiące skumulowała dwie listy w jedną i dokonała wypłaty wynagrodzenia z dwóch list jednocześnie. Nie miała przy tym świadomości tego, że powinna zatrzymać te pieniądze za luty i wypłacić je dopiero 10 marca 2016 r., a nie w dniu 10 lutego 2016 r. Podniosła, że składki na ZUS zostały potrącone w marcu zgodnie z przepisami. Pozwana wskazała, że w przeciwieństwie do pozostałych list płac – gdzie ujawnieni byli także pozostali pracownicy – lista za miesiąc luty 2016 r. dotyczyła tylko powódki dlatego, że pozostali pracownicy w tym miesiącu nie dostali ekwiwalentu za urlop. Jak wynika z zeznań pozwanej informowała powódkę, że kwota 234,56 zł ujęta na liście płac to wynagrodzenie podstawowe za około 3 dni pracy, zaś kwota 2.026,19 zł oznaczona jako pozostałe to ekwiwalent za urlop wypoczynkowy (k.22). Sąd uznał zatem zarzut pełnomocnika pozwanego jako nieuzasadniony.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., w myśl którego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu), z uwzględnieniem, że powódka wygrała w 22% zaś pozwany w 78 %. Koszty zastępstwa procesowego Sąd ustalił na podstawie § 2 pkt. 3 i § 9 ust. 1 pkt. 2 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800 j.t.) i zasądził od strony pozwanej jako strony przegrywającej kwotę 99 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (wartość przedmiotu sporu: 3.996,81 zł – koszty zastępstwa 600 zł x 75% = 450 zł ; 450 zł x 22% = 99 zł)

Sąd na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2016.623) Sąd zasądził od pozwanej (jako strony przegrywającej) na rzecz Skarbu Państwa – Kasy Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w W., kwotę 45 zł (opłata 881 x 5% = 44,05 zł) tytułem nieuiszczonej opłaty od pozwu od której zwolniona była powódka. Zgodnie bowiem z powołanym przepisem - kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu

O rygorze natychmiastowej wykonalności Sąd orzekał na podstawie art. 477 ² §1 k.p.c., który stanowi: „Sąd zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności, w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika”. Sąd maił na uwadze wysokość wynagrodzenia wskazanego przez powódkę.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.