Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 lutego 2017 roku

Sąd Rejonowy w Zgierzu I Wydział Cywilny w składzie następującym:
Przewodnicząca: Sędzia SR Małgorzata Nowak

Protokolant: st. sekr. sąd. Sylwia Domańska

po rozpoznaniu w dniu 2 lutego 2017 r. w Zgierzu na rozprawie sprawy

z powództwa Prokury Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą we W.

przeciwko P. S.

o zapłatę

1.  zasądza od P. S. na rzecz Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. kwotę 576,92 złotych (pięćset siedemdziesiąt sześć 92/100) z ustawowymi odsetkami od dnia 21 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od P. S. na rzecz Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. kwotę 407 złotych (czterysta siedem) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 2460/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 21 czerwca 2016 roku wniesionym do Sądu Rejonowego
L.-Zachód w L. Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. wniósł o zasądzenie od P. S. kwoty 576,92 złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 21 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w dniu 17 czerwca 2014 roku (...) S.A. zawarł z pozwanym umowę pożyczki nr (...), na podstawie której pozwany otrzymał określoną w umowie kwotę pieniężną zobowiązując się do jej zwrotu na warunkach określonych w umowie. Pozwany nie regulował zobowiązania wobec czego niespłacona należność główna stała się wymagalna wraz z kwotą odsetek. W dniu
16 grudnia 2015 roku (...) S.A. zawarł z powodem umowę cesji na podstawie, której wierzytelność wynikająca z umowy pożyczki zawartej z pozwanym została przeniesiona na rzecz powoda. Nadto powód wskazał, że dowodem istnienia oraz obowiązku spełnienia świadczenia ciążącego na stronie pozwanej jest wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej nr (...) wystawiony w dniu
21 czerwca 2016 roku podpisany przez osobę upoważnioną do składania oświadczeń
w zakresie praw i obowiązków majątkowych funduszu i opatrzony pieczęcią towarzystwa zarządzającego funduszem sekurytyzacyjnym. Zadłużenie strony pozwanej w wysokości 576,92 złote obejmuje kwotę 500 złotych tytułem należności głównej oraz kwotę 76,92 złote tytułem skapitalizowanych odsetek naliczanych.

[pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym – k. 2-8)

Postanowieniem z dnia 19 września 2016 roku Sąd Rejonowy Lublin Zachód
w L. stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym i przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Zgierzu.

[postanowienie – k. 9]

W pozwie złożonym do Sądu Rejonowego w Zgierzu powód podtrzymał żądanie pozwu.

[pozew – k. 14-16]

Pozwany uznał powództwo. Przyznał fakt udzielenia pożyczki oraz to, że dług z tego tytułu wynosi 500 złotych , wniósł o rozłożenie należności na raty .

[protokół rozprawy – k. 39]

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 17 czerwca 2014 roku (...) S.A. zawarli umowę pożyczki numer (...).

[bezsporne]

Pozwany nie dokonywał spłat rat pożyczki zgodnie z warunkami umowy pożyczki.

[bezsporne]

W dniu 16 grudnia 2015 roku (...) S.A. z siedzibą w C. zawarł
z powodem umowę cesji w formie pisemnej z podpisami notarialnie poświadczonymi,
na mocy której powód nabył z dniem zawarcia umowy pod warunkiem zapłaty ceny przysługujące (...) S.A. pozbawione wad prawnych, niesporne i wymagalne wierzytelności w ilości (...) wynikające z umów pożyczek zawartych z wierzycielem pierwotnym, szczegółowo określone w załączniku (...) do umowy w wersji papierowej
i elektronicznej. Z elektronicznego wyciągu załącznika do umowy cesji wynika, że jej przedmiotem była także wierzytelność przysługująca cedentowi wobec pozwanego wynikająca z umowy pożyczki numer (...) w wysokości 779,20 złotych, w tym 500 złotych tytułem kapitału i 97,80 złotych tytułem odsetek.

[umowa cesji z dnia 16.12.2015 r.– k. 22- 25, wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji – k. 26]

W dniu 9 grudnia 2014 roku pozwany został wymeldowany spod adresu: ul. (...), A. i zameldował się pod adresem ul. (...), A..

[wydruk z Systemu PESEL-SAD – k. 30-32]

W dniu 22 kwietnia 2016 roku powód wystosował na adres pozwanego:
ul. (...), A. wezwanie do zapłaty zadłużenia wynikającego
z umowy pożyczki numer (...).

[wezwanie do zapłaty – k. 28]

Następnie powód wystawił W. z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej nr (...) z dnia 21 czerwca 2016 roku,
z którego wynika, że powód na podstawie umowy z dnia 17 czerwca 2014 roku nabył od (...) S.A. wierzytelności od pozwanego wynikającą z umowy pożyczki numer (...). Wysokość zobowiązania wobec dłużnika według stanu na dzień wystawienia wyciągu wynosi łącznie 576,92 złote w tym należność główna w kwocie 500 złotych i odsetki w kwocie 76,92 złote.

[wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej – k. 27]

Powód utrzymuje się zasiłku stałego. Prowadzi gospodarstwo domowe wspólnie z konkubiną, która pracuje.

( zeznania pozwanego k 39 )

Powyższy stan faktyczny, wobec uznania przez pozwanego powództwa, był bezsporny. Pozwany nie kwestionował faktu zawarcia umowy pożyczki z wierzycielem pierwotnym (...) S.A. oraz nie kwestionował tego , że nie spłacał należności wynikającej z przedmiotowej umowy, a do spłacenia pozostała mu kwota około 500 złotych . Odnosząc się w tym miejscu do kwestii nieotrzymania przez pozwanego wezwania do zapłaty należy wskazać, że to na pozwanym ciążył obowiązek informowania wierzyciela o zmianie swojego miejsca zamieszkania. Pozwany zdawał sobie sprawę, że nie spłacił zobowiązania w całości co będzie skutkowało podejmowaniem czynności windykacyjnych wobec niego w celu wyegzekwowania długu. Skoro pozwany nie dochował aktu staranności i nie poinformował wierzyciela pierwotnego, iż zmienił miejsce zamieszkania w trakcie trwania stosunku umownego to nie może z faktu nieotrzymania wezwania do zapłaty wywodzić żadnych korzystnych dla siebie skutków prawnych.

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie bezspornym było, iż strony zawarły umowę pożyczki. Zgodnie
z treścią art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki w zależności od woli stron, może być umową odpłatną, bądź nieodpłatną.

Pozwany uznał roszczenie powoda. Stosownie do art. 213 § 2 k.p.c., sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.

Uznanie powództwa oznacza, iż pozwany uznał za zasadne samo roszczenie powoda jak i przyznał przytoczone przez niego okoliczności, w konsekwencji wyrażając zgodę na wydanie wyroku uwzględniającego powództwo. Sąd, co do zasady, jest związany uznaniem powództwa, zatem wydaje wyrok w zakresie uznania, bez przeprowadzania postępowania dowodowego. Uznanie to jest jednakże poddawane kontroli Sądu.

W sprawie bezspornym było, iż pozwany zawarł z (...) S.A. umowę pożyczki nr (...), na podstawie której otrzymał określoną w umowie kwotę pieniężną. Pozwany nie wywiązał się z obowiązków wynikających z przedmiotowej umowy i nie zwrócił kwoty pożyczki wraz z oprocentowaniem. Z całokształtu okoliczności w sprawie wynika zatem, iż powodowi przysługuje względem pozwanego wierzytelność w wysokości dochodzonej pozwem. Uznanie powództwa przez pozwanego nie było wobec tego sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego ani nie zmierzało do obejścia prawa.

Powód dochodził wierzytelności jako następca prawny pierwotnego wierzyciela.
W przedmiotowej sprawie na podstawie przedłożonej przez powoda umowy cesji wierzytelności z dnia 15 grudnia 2015 roku wraz z wydrukiem elektronicznego załącznika do umowy cesji nie budziło wątpliwości, iż wierzytelność przysługująca pierwotnie (...) S.A. została przeniesiona na rzecz powoda.

W świetle powyższego Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda dochodzoną należność.

Odnosząc się z kolei do wniosku pozwanego w przedmiocie rozłożenia świadczenia na raty, to w zdaniem Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy brak jest podstaw do uczynienia zadość przedmiotowemu żądaniu. Zgodnie z art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia - wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia

W niniejszej sprawie nie zaistniały szczególne okoliczności uzasadniające skorzystanie z wyjątkowej instytucji przewidzianej w art. 320 k.p.c. Zważyć bowiem należy, iż pozwany jako osoba mająca pełną zdolność do czynności prawnych świadomie zaciągnął zobowiązanie pieniężne, zobowiązując się do spłaty, w określonych termin, ustalonych pomiędzy stronami kwot. Pozwany zaprzestał realizacji swojego zobowiązania, a przed skierowaniem sprawy na drogę sądową nie próbował uzgodnić z wierzycielem ewentualnego sposobu spłaty istniejącego zadłużenia, przykładowo poprzez rozłożenia zadłużenia na raty. Uwzględniając zatem dotychczasowy sposób realizacji przez pozwanego własnych zobowiązań, mając przy tym na względzie również słuszne interesy powoda, który wstąpił w prawa wierzyciela, uznać należy, iż nie zaistniały w sprawie wyjątkowe przesłanki rozłożenia świadczenia na raty. W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie nie ma szczególnych przesłanek wpływających na zakres możliwości majątkowych i zarobkowych pozwanego, które świadczyłyby, iż natychmiastowe wykonanie wyroku będzie rażąco sprzeczne
z zasadami współżycia społecznego.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 k.c. i art. 482 § 1 k.c. zasądzając je zgodnie z żądaniem pozwu od dnia wniesienia pozwu tj. od dnia 21 czerwca 2016 roku do dnia zapłaty.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. zasądzając na rzecz powoda kwotę 407 złotych, na którą składała się kwota 360 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego przez pełnomocnika będącego radcą prawnym zgodnie z § 2 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800), 30 złotych tytułem poniesionej przez powoda opłaty sądowej od pozwu oraz 17 złotych opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.