Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2013r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Krzysztof Głowacki (spr.)

Sędziowie: SSO Dorota Kropiewnicka

SSO Grzegorz Szepelak

Protokolant Artur Łukiańczyk

przy udziale L. K. Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2013r.

sprawy

I.S. K. oskarżonego o czyn z art.226§1 kk. oraz art.222§1 kk.

II. Ł. W. oskarżonego o czyn z art.226§1 kk.

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i oskarżonego Ł. W.

od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia

z dnia 17 maja 2013 roku sygn. akt V K 183/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w stosunku do S. K. w ten sposób, że:

a)  za podstawę orzeczenia zawartego w pkt IX części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku przyjmuje przepis art.69§1 i 2 kk. w zw. z art.70§2 kk.;

b)  na podstawie art.73§2 kk. oddaje S. K. w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zwalnia oskarżonych S. K. i Ł. W. od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

Prokurator Rejonowy dla Wrocławia S. oskarżył:

1. Ł. W. o to, że:

I. w dniu 27 września 2012 roku we W. znieważył funkcjonariusza Policji J. K. słowami powszechnie uznanymi za obraźliwe, podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych, tj. o czyn z art.226§1 kk.

2. S. K. o to, że:

II. w dniu 27 września 2012 roku we W. użył przemocy w stosunku do funkcjonariusza Policji J. K. podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych, w ten sposób, że używając siły fizycznej przewrócił go na podłogę radiowozu ,

tj. o czyn z art.222§1 kk.

III. w dniu 27 września 2012 roku we W. znieważył funkcjonariusza Policji M. S. słowami uznanymi powszechnie za obraźliwe, podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych

tj. o czyn z art.226§1 kk.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia wyrokiem z dnia 17 maja 2013 roku sygn. akt V K 183/13:

I.  uznał oskarżonego Ł. W. za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku, a stanowiącego przestępstwo z art.226§1 kk. i za to na podstawie art.226§1 kk. wymierzył mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art.69§1 i 2 kk. i art.70§1 pkt.1 kk. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego Ł. W. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata;

III.  na podstawie art.71§1 kk. w zw. z art.33§1 i 3 kk. orzekł wobec oskarżonego Ł. W. grzywnę w ilości 10 (dziesięciu) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

IV.  na podstawie art.72§1 pkt.2 kk. zobowiązał oskarżonego Ł. W. do przeproszenia pokrzywdzonego J. K. w terminie 3 (trzech) miesięcy od dnia uprawomocnienia się wyroku;

V.  na podstawie art.63§1 kk., na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczył oskarżonemu Ł. W. okres zatrzymania w dniach od 27.09.2012 r. do 28.09.2012 r., przyjmując iż jeden dzień zatrzymania jest równoważny dwóm dziennym stawkom grzywny;

VI.  uznał oskarżonego S. K. za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku, a stanowiącego przestępstwo z art.222§1 kk. i za to na podstawie art.222§1 kk. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

VII.  uznał oskarżonego S. K. za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie III części wstępnej wyroku, a stanowiącego przestępstwo z art.226§1 kk. i za to na podstawie art.226§1 kk. wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

VIII.  na podstawie art.85 kk. i art.86§1 kk. połączył kary pozbawienia wolności wymierzone oskarżonemu S. K. i orzekł wobec niego karę łączną w wymiarze 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

IX.  na podstawie art.89§1 kk. i art.69§1 i 2 kk. i art.70§1 pkt.1 kk. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego S. K. łącznej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata;

X.  na podstawie art.89§2 kk. w zw. z art.33§1 i 3 kk. orzekł wobec oskarżonego S. K. grzywnę w ilości 20 (dwudziestu) stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

XI.  na podstawie art.72§1 pkt.2 kk. zobowiązał oskarżonego S. K. do przeproszenia pokrzywdzonych J. K. i M. S. w terminie 3 (trzech) miesięcy od dnia uprawomocnienia się wyroku;

XII.  na podstawie art.63§1 kk., na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczył oskarżonemu S. K. okres zatrzymania w dniach od 27.09.2012 r. do 28.09.2012 r., przyjmując iż jeden dzień zatrzymania jest równoważny dwóm dziennym stawkom grzywny;

XIII.  na podstawie art.624§1 k.p.k. zwolnił obu oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych oraz od opłat, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wnieśli prokurator i oskarżony Ł. W..

Prokurator zaskarżył wyrok na niekorzyść oskarżonego S. K. w części dotyczącej orzeczenia o karze, a powołując się na przepisy art.427§1 i §2 kpk, oraz art.438 pkt.1 kpk wyrokowi temu zarzucił:

1)  obrazę przepisu prawa materialnego, a to art.73§2 kk. polegającą braku orzeczenia dozoru kuratora lub osoby godnej zaufania, stowarzyszenia, instytucji albo organizacji społecznej, do której działalności należy troska o wychowanie, zapobieganie demoralizacji lub pomoc skazanym, wobec S. K., który w chwili popełnienia czynu stanowiącego przestępstwo umyślne był młodocianym w rozumieniu przepisu art.115§10 kk., podczas gdy ustawa czyni obligatoryjnym orzeczenie takiego dozoru wobec młodocianego sprawcy przestępstwa umyślnego;

2)  obrazę przepisu prawa materialnego, a to art.70§2 kk. poprzez jego nie zastosowanie i warunkowe zawieszenie na podstawie art.70§1 pkt.1 kk. oskarżonemu łącznej kary pozbawienia wolności, podczas gdy oskarżony jest sprawcą młodocianym i podstawę do warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności winien stanowić art.70§2 kk.

Podnosząc powyższe zarzuty, prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku Sądu I instancji w części dotyczącej S. K. poprzez:

1)  orzeczenie wobec wymienionego dozoru;

2)  przyjęcie art.70§2 kk. w podstawie warunkowego zawieszenia wykonania kary łącznej pozbawienia wolności,

oraz utrzymanie wyroku w pozostałej części.

Oskarżony Ł. W. zaskarżył wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze, podnosząc zarzut rażącej niewspółmierności kary wskazując, iż dla osiągnięcia celów kary wystarczające jest orzeczenie względem niego wyłącznie kary grzywny oraz nałożenie obowiązku przeproszenia pokrzywdzonego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Z wniesionych w rozpoznawanej sprawie apelacji, jedynie apelacja prokuratora zasługuje na uwzględnienie.

Sąd I instancji wyrokując w sprawie przeciwko S. K., oskarżonemu o popełnienie występków określonych w art.226§1 kk. i art.222§1 kk., dopuścił się obrazy przepisów art.73§2 kk. oraz art.70§2 kk.

Jak trafnie zauważył skarżący- co zostało także wskazane w pisemnych motywach wyroku (k. 10)- S. K. w chwili popełnienia przypisanych mu czynów nie miał ukończonych 21 lat i w czasie orzekania w pierwszej instancji 24 lat – zgodnie zatem z dyspozycją z art.115§10 kk. był osobą młodocianą. Przypisane mu czyny należą natomiast do przestępstw umyślnych.

Konsekwencją przyjęcia, że oskarżony jest młodocianym sprawcą przestępstw umyślnych, była konieczność oddania go w okresie próby pod dozór kuratora lub osoby godnej zaufania, stowarzyszenia, instytucji albo organizacji społecznej, do której działalności należy troska o wychowanie, zapobieganie demoralizacji lub pomoc skazanym, a podstawę prawną warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec młodocianego sprawcy przestępstwa kary pozbawienia wolności stanowi przepis art.70§2 kk.

Podzielając tym samym zasadność zarzutów podniesionych w apelacji prokuratora, Sąd Odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w zakresie podstawy prawnej orzeczenia o warunkowym zawieszeniu wykonania kary łącznej pozbawienia wolności i orzeczenia o dozorze kuratora wobec oskarżonego S. K..

Odnosząc się do apelacji oskarżonego Ł. W.:

Zgodnie z dyspozycją art.118§1 i 2 kpk pismo Ł. W. z dnia 20 maja 2013 r. zatutułowane „zażalenie” należało rozpoznać jako apelację. Uwzględniając natomiast całą jego treść, a nie jedynie zawarty w części dyspozytywnej wniosek o uchylenie punktu I zaskarżonego wyroku, Sąd Okręgowy uznał, iż zaskarżeniu podlega wyrok Sądu Rejonowego w części dotyczącej orzeczenia o karze, kwestionując zasadność wymierzenia mu kary pozbawienia wolności.

W tym miejscu wskazać należy, iż sąd karny uprawniony jest do wymierzania kary wedle swego uznania w granicach przewidzianych przez ustawę, uwzględniając dyrektywy wymiaru kary określone w art.53§1 i 2 kk. Zgodnie natomiast z utrwalonym orzecznictwem sądowym, nie każda nietrafność orzeczenia o karze, ale tylko jej rażąca niewspółmierność uzasadnia zmianę orzeczenia w tym zakresie (art.438 pkt.4 kpk). Niewspółmierność rażąca to znaczna, zasadnicza, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą. Wbrew zarzutom apelującego stwierdzić trzeba, że zarówno wymierzona wyrokiem Sądu I instancji kara 4 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat, jak i kara grzywny w wysokości 10 stawek dziennych po 10 zł każda nie mogą być uznana za rażąco niewspółmierne. Wymierzając oskarżonemu karę Sąd Rejonowy trafnie przeanalizował wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść (młody wiek) jak i na niekorzyść oskarżonego (wielokrotną karalność) bacząc, by wymierzone przezeń kary spełniły stawiane im przez ustawodawcę cele.

Kara grzywny została przez sąd meriti wymierzona Ł. W. w dolnym progu ustawowego zagrożenia. Podobnie orzeczona kara pozbawienia wolności oscyluje w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, której wykonanie Sąd Rejonowy warunkowo zawiesił.

Z tych też powodów nie sposób uznać, aby orzeczone w stosunku do oskarżonego W. kary były rażąco niewspółmierne.

W tym stanie rzeczy, apelację oskarżonego Ł. W. uznać należało za bezzasadną.

Orzeczenie zawarte w pkt. III wyroku, znajduje uzasadnienie w treści art.624§1 i art.636§1 kpk.