Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem zaocznym z dnia 19 września 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi zasądził od S. B. na rzecz K. Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą we W. kwotę 514,96 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 11 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 330 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, oddalił powództwo w pozostałej części i nadał wyrokowi w części uwzględniającej powództwo rygor natychmiastowej wykonalności.

Apelację od powyższego wyroku złożył powód, podnosząc następujące zarzuty:

- naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. poprzez pominięcie faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sporu, a to okoliczności wynikających z treści zawartej na piśmie umowy pożyczki w zakresie ustalenia warunków związanych z całkowitą kwotą pożyczki oraz całkowitym kosztem pożyczki, a także pozostałymi jej warunkami;

- naruszenia art. 339 § 2 k.p.c. poprzez odmowę przyznania za prawdziwe twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie oraz pismach procesowych powoda, a także poprzez nieuzasadnione uznanie, że twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych budzą uzasadnione wątpliwości, podczas gdy z treści tego przepisu wynika domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych, które może być obalone jeżeli okoliczności te budzą uzasadnione wątpliwości;

- naruszenia art. 232 k.p.c. poprzez nierozpoznanie istoty sprawy;

- naruszenia art. 385 ¹ k.c. - poprzez uznanie, iż wysokość opłaty operacyjnej zawartej w umowie pożyczki jest sprzeczna z dobrymi obyczajami i jako taka nie wiąże pozwanego;

- naruszenia art. 3 ust. 2 pkt. 1 ustawy z dnia 12.05.2011 r., o kredycie konsumenckim poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, że umowa pożyczki została zawarta w oparciu o przepis art. 720 k.c. a nie w oparciu o przepisy wskazanej ustawy o kredycie konsumenckim.

W konkluzji powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie roszczenia na rzecz powoda zgodnie z żądaniem pozwu; ewentualnie zaś o jego uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, w celu przeprowadzenia w całości postępowania dowodowego, a ponadto wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna i jako taka podlega oddaleniu.

Mając na uwadze, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu według przepisów o postępowaniu uproszczonym i Sąd drugiej instancji nie przeprowadzał postępowania dowodowego, to stosownie do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku zostaje ograniczone jedynie do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.

Ustalenia faktyczne, jak również ocena prawna przedstawiona w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia przez Sąd Rejonowy, znajdują pełną akceptację Sądu Okręgowego.

Ustosunkowując się do poszczególnych zarzutów apelacji w pierwszej kolejności należy wskazać, iż całkowicie chybiony jest zarzut naruszenia art. 232 k.p.c. Zachodzi potrzeba wyjaśnienia, że wskazany przepis jest adresowany do stron postępowania, gdyż określa ich obowiązki w zakresie wykazywania faktów, z których wywodzą skutki prawne. Przepisu tego Sąd Rejonowy nie mógł zatem naruszyć w sposób i w formie zarzucanej przez skarżącego.

Chybiony jest także zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. W tym miejscu należy wskazać, iż przywołany przepis stanowi jakimi dyrektywami powinien kierować się Sąd dokonując ustaleń faktycznych będących wynikiem oceny dowodów. Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. skarżący powinien zatem wykazać posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że doszło do rażącego naruszenia ustanowionych w tym przepisie zasad oceny wiarygodności i mocy dowodów, a nie wówczas gdy będzie dążył jedynie do przeforsowania własnej oceny stanu faktycznego. Powołane w apelacji wywody w żadnej mierze nie konkretyzują jakim zasadom oceny dowodów Sąd I instancji uchybił. Co więcej, pozwany nie wskazał nawet w jakim zakresie poczynione w sprawie ustalenia faktyczne nie odpowiadają zgromadzonemu materiałowi dowodowemu.

Nie można również podzielić zarzutu naruszenia art. 339 § 2 k.p.c. W ocenie Sądu Okręgowego argumentacja przytoczona dla jego uzasadnienia wskazuje, iż skarżący w sposób niedostatecznie wnikliwy zapoznał się z motywami zaskarżonego wyroku. Powód naruszenia wskazanego przepisu upatruje w nieuwzględnieniu przez Sąd Rejonowy jego twierdzeń o okolicznościach faktycznych przedstawionych w pozwie pomimo, że wyrok zapadł w warunkach zaoczności. Tymczasem, wbrew odmiennej ocenie powoda, częściowe oddalenie powództwa nie jest konsekwencją zakwestionowania przez Sąd Rejonowy twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie, a jedynie wynikiem uznania za abuzywne postanowień umowy, na jakich oparto żądanie pozwu tym w zakresie. Kwestia ta nie należy zaś do sfery ustaleń faktycznych.

Przechodząc do rozważań nad zarzutami naruszenia prawa materialnego, w ramach których skarżący polemizuje z dokonaną przez Sąd I instancji oceną wysokości zastrzeżonej w umowie pożyczki opłaty operacyjnej przez pryzmat przepisu art. 385 ¹ k.c. wyrazić należy przekonanie, iż stanowisko skarżącego jest pozbawione racji.

Zdaniem Sądu Okręgowego w konkretnym stanie faktycznym zastrzeżona w umowie stron opłata operacyjna w wysokości 1.618,01 złotych przy kwocie pożyczki 2.000 złotych, jest rażąco wygórowana i w połączeniu z odsetkami na poziomie 12 % stanowiłaby dla pozwanego zbyt znaczące obciążenie. Sąd Rejonowy trafnie skonkludował, że w sytuacji, w której powód nie zdołał wykazać co wchodzi w skład tejże opłaty oraz, że znajduje ona pokrycie w rzeczywiście poniesionych przez niego i uzasadnionych kosztach, zmierza ona w istocie do obejścia przepisów o odsetkach maksymalnych. Opłata operacyjna w postaci przyjętej przez strony w niniejszej sprawie w praktyce nie różniła się od zastrzeżenia odsetek, gdyż zobowiązaniu do zapłaty tejże opłaty nie odpowiadało przy tym żadne inne zobowiązanie powodów jak tylko oddanie kapitału do dyspozycji pozwanego. Prawidłowości powyższej oceny w niczym nie zmienia fakt, iż omawiana opłata została ukształtowana w taki sposób, że nadano jej cechę samodzielności i zdefiniowano ją w postaci konkretnej kwoty należnej za cały okres, a nie poprzez określenie stopy procentowej, pozwalającej tę kwotę należną dopiero ustalić, albowiem nie zmienia to istoty tego zobowiązania.

Z przedstawionych powyżej powodów Sąd Okręgowy uznał, iż apelacja nie zawiera uzasadnionych zarzutów mogących podważyć stanowisko Sądu Rejonowego, a tym samym jako bezzasadna podlega oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.