Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 stycznia 2017r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach V Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2017r. w Katowicach

na rozprawie

sprawy z powództwa J. K.

przeciwko Skarbowi Państwa - Dyrektorowi Zakładu Karnego w (...)

o ochronę dóbr osobistych i zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach

z dnia 13 stycznia 2016r., sygn. akt II C 376/15

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 720 (siedemset dwadzieścia) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt V ACa 299/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 13 stycznia 2016 r. Sąd Okręgowy oddalił powództwo J. K. przeciwko Skarbowi Państwa reprezentowanego przez Dyrektora Zakładu Karnego w (...), w którym domagał się zasądzenia na jego rzecz zadośćuczynienia w kwocie 10.000 zł oraz kwoty 5000 zł na cel społeczny ( fundacji (...)) oraz pisemnego przeproszenia go na stronie internetowej tej fundacji za niezapewnienie mu odbywania kary pozbawienia wolności w godziwych warunkach i naruszenie jego prawa do intymności poprzez osadzenie go w celi przeludnionej, niezapewnienie mu opieki medycznej, brak ciepłej wody, odpowiedniej wentylacji w celi, przebywanie w wilgotnej, zarobaczonej i zagrzybionej celi bez wydzielonego kącika sanitarnego, a także uniemożliwienie mu wykonywania pracy i osadzenie go z osobami zdemoralizowanymi.

Sąd Okręgowy na podstawie przeprowadzonych ustaleń uznał, że uznał, że nie został przez powoda wykazany zarzut dopuszczenia się przez pozwanego zarzucanych mu bezprawnych działań i brak jest podstaw do udzielenia powodowi ochrony prawnej przewidzianej w przepisach art. 24 i 448 k.c. W jego ocenie, warunki pobytu powoda we wskazanej jednostce nie naruszały obowiązujących przepisów w zakresie wyposażenia cel, zaplecza socjalnego, sanitarnego i medycznego i nie był poddawany nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu. Nadto nie przebywał w warunkach przeludnienia, gdyż wszystkie cele mieszkalne na terenie zakładu karnego spełniają wymóg powierzchni 3 m ²na jednego osadzonego. Miał również zapewnioną opiekę medyczną. W pawilonie, w którym powód przebywał i który ma charakter półotwartego, osadzeni mają do dyspozycji znajdujące się poza celami umywalnie i ubikacje. Wprawdzie powód złożył wniosek o skierowanie go do odpłatnego zatrudnienia, niemniej jednak jego prośba została załatwiona odmownie, gdyż powód nie posiada żadnych kwalifikacji zawodowych do wykonywania pracy na terenie jednostki, zaś nie mógł być skierowany do pracy poza jednostką z uwagi na negatywną prognozę kryminologiczno – społeczną. Oczekiwał bowiem na terapię przeciwalkoholową jako zdiagnozowany alkoholik.

W apelacji od powyższego wyroku powód podnosząc zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. poprzez nierozważenie wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia oraz art. 23 i 24 w zw. z art. 448 k.c. poprzez ich niezastosowanie i błędną wykładnię wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez uwzględnienie powództwa ewentualnie jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Sąd Okręgowy w żaden sposób nie naruszył art. 233 k.p.c., jako że w obszernych motywach, szczegółowo i wręcz drobiazgowo ustalił wszystkie okoliczności faktyczne konieczne dla rozstrzygnięcia sprawy, omówił wszystkie przeprowadzone dowody zgodnie z art. 233 k.p.c., ustosunkował się do wszystkich zarzutów powoda i dokonał pełnej i prawidłowej oceny jurydycznej ustalonego stanu faktycznego. Dla skuteczności zarzutu popełnienia przez Sąd pierwszej instancji błędu w ustaleniach faktycznych nie wystarcza z kolei stwierdzenie o ich wadliwości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie, czemu skarżący nie sprostał.

Ponieważ skarżący nie uzasadnił należycie analizowanego zarzutu, to brak ten w istocie uchyla możliwość dokonania jego kontroli instancyjnej, skoro przeprowadzona przez Sąd Okręgowy ocena zgromadzonego materiału dowodowego w żaden sposób nie uchybia treści art. 233 § 1 k.p.c., a wyprowadzone na jej podstawie ustalenia faktyczne Sąd Apelacyjny akceptuje i uznaje za własne.

Podzielając poczynione przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne Sąd Apelacyjny przychyla się także do dokonanej przez ten Sąd oceny, że warunki w jakich powód odbywał karę pozbawienia wolności nie spowodowały naruszenia jego godności, jako że nie wykroczyły one poza dopuszczalne standardy, a nie ulega wątpliwości, że osoba osadzona w zakładzie karnym musi zdawać sobie sprawę z ograniczeń i dolegliwości związanych nieuchronnie z przymusową izolacją.

Wbrew zarzutom skarżącego, Sąd Okręgowy wyjaśnił również wszystkie okoliczności mające znaczenie dla rozstrzygnięcia w sprawie niniejszej i nie naruszył wskazanych w apelacji przepisów prawa materialnego, które prawidłowo zastosował w sprawie.

Z powyższych względów, wobec niewykazania przez powoda naruszenia jego dóbr osobistych przez pozwanego, a więc przesłanki rodzącej odpowiedzialność cywilną z tego tytułu, apelację należało oddalić na zasadzie art. 385 k.p.c., jako pozbawioną uzasadnionych podstaw.

Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego, stosownie do jego wyniku, uzasadniają przepisy art. 98 w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. § 8 ust. 1 pkt 2 i 26 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

SSA Barbara Kurzeja Lucjan Modrzyk SSA Janusz Kiercz