Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 grudnia 2016 roku.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

PrzewodniczącySSR Przemysław Chrzanowski

Protokolant Patrycja Wielgus

po rozpoznaniu w dniu 28 grudnia 2016 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania F. L.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...)w W.

o świadczenie rehabilitacyjne

1.  odmawia odrzucenia odwołania,

2.  zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)w W. z dnia (...)roku, znak: (...), w ten sposób, że przyznaje odwołującemu F. L. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od dnia 28 września 2016 roku do dnia 28 lutego 2017 roku.

Sygn. akt VI U 390/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia (...)roku, znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)w W. odmówił F. L. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od dnia 28 września 2016 roku, z powodu uznania za zdolnego do pracy.

F. L. złożył odwołanie od powyższej decyzji wskazując, że bezzasadnie uznano go za zdolnego do pracy. Wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)w W. w odpowiedzi wnosił o odrzucenie odwołania i oddalenie odwołania. Wskazał, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia (...)roku uznała F. L. za zdolnego do pracy.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

W sprawie bezsporne jest, że F. L. otrzymywał świadczenie rehabilitacyjne przez okres 5 miesięcy do dnia 27 września 2016 roku.

Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia (...)roku uznała, że F. L. nie jest niezdolny do pracy i na tej podstawie Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)w W. zaskarżoną decyzją odmówił mu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od dnia 28 września 2016 roku.

Z decyzją organu rentowego nie zgodził się F. L. wnosząc przedmiotowe odwołanie do Sądu Rejonowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych.

Zgodnie z treścią art. 278 § 1 k.p.c. w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych sąd po wysłuchaniu wniosków stron co do liczby biegłych i ich wyboru może wezwać jednego lub kilku biegłych w celu zasięgnięcia ich opinii.

Celem zweryfikowania zasadności decyzji organu rentowego i twierdzeń odwołującego należało dopuścić dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty z zakresu kardiologii celem ustalenia, czy odwołujący F. L. był niezdolny do pracy po dniu 27 września 2016 roku, a jeżeli tak to przez jaki okres i czy dalsze leczenie lub rehabilitacja odwołującego rokowały odzyskanie zdolności do pracy (karta 5 akt sprawy).

Biegły sądowy dr n. med. K. K. w swojej obszernej opinii stwierdził, że ze względu na schorzenia kardiologiczne i ich zaawansowanie, badany był niezdolny do pracy po dniu 27 września 2016 roku do dnia 28 lutego 2017 roku. Ponadto odwołujący rokuje odzyskanie zdolności do pracy (k. 10-17).

Odwołujący nie wniósł uwag do opinii.

Organ rentowy pisemnie oświadczył, że nie wnosi uwag do opinii (k. 25).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym o wskazaną powyżej dokumentację znajdującą się w aktach sprawy i organu rentowego oraz w oparciu o sporządzoną i niekwestionowaną opinię biegłego sądowego dra n. med. K. K..

Sąd swoje rozstrzygnięcie oparł na rzetelnej i przekonywującej opinii biegłego specjalisty dra n. med. K. K..

W ocenie Sądu opinia biegłego jest wiarygodna, jasna, rzeczowa i spójna. Została sporządzona przez specjalistę z zakresu choroby rozpoznanej u F. L., po dogłębnej analizie całej dokumentacji medycznej oraz dodatkowo po przeprowadzeniu przez biegłego badania lekarskiego odwołującego. Biegły przekonywująco i szczegółowo uzasadnił swoje stanowisko zawarte w obszernej opinii, jak również odniósł się do przedłożonej dokumentacji lekarskiej.

Biorąc powyższe pod uwagę, w ocenie Sądu wszystkie okoliczności dotyczące sprawy zostały wyjaśnione treścią pisemnej opinii biegłego sądowego dra n. med. K. K.. Dopuszczenie dowodu z kolejnej opinii biegłego nie było zatem celowe i konieczne.

Opinię biegłego dra n. med. K. K., jako logiczną i wyczerpującą, Sąd uznał za podstawę merytorycznego rozstrzygnięcia, przyjmując zawarte w niej ustalenia za własne.

Ponadto Sąd uznał, że niezasadny jest wniosek organu rentowego o odrzucenie odwołania. Sąd nie miał wątpliwości, że w przepisanym terminie F. L. odwołał się do Sądu Ubezpieczeń Społecznych, zgodnie z pouczeniem zawartym w decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)w W. z dnia (...)roku, znak: (...).

Najpierw odwołujący – zgodnie z pouczeniem zawartym w orzeczeniu lekarza orzecznika ZUS – złożył sprzeciw do Komisji Lekarskiej ZUS. Następnie F. L. – zgodnie z pouczeniem zawartym w decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)w W. z dnia (...)roku, znak: (...), do której załączono orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS – wniósł odwołanie do Sądu. W tym ostatnim pouczeniu, znajdującym się w w/w decyzji ZUS, wyraźnie wskazano, że może wnieść odwołanie za pośrednictwem ZUS do:

Sądu Rejonowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych.

Także też swoje (...) skierował F. L. – karta 1 akt sprawy – do:

Sądu Rejonowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych.

Również na rozprawie sądowej odwołujący potwierdził, że nie zgadza się z decyzją organu rentowego i wnosi o jej zmianę.

W konsekwencji Sąd stwierdza, że było żadnych wątpliwości co do zaskarżenia przedmiotowej decyzji.

Także organ rentowy nie miał żadnych wątpliwości i prawidłowo zakwalifikował odwołanie F. L. i „zidentyfikował” zaskarżoną decyzję.

W konsekwencji na podstawie przepisów art. 477 ⁹ k.p.c. i art. 477 ¹⁰ k.p.c. Sąd odmawia odrzucenia odwołania.

W świetle poczynionych powyżej ustaleń faktycznych, w tym na podstawie opinii biegłego, w ocenie Sądu odwołujący jest nadal niezdolny do pracy od dnia 28 września 2016 roku do dnia 28 lutego 2017 roku i rokuje odzyskanie zdolności do pracy.

Zgodnie z treścią art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej niż przez 12 miesięcy.

W świetle powyższego należy uznać, że odwołanie jako zasadne podlegało uwzględnieniu na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 2 k.p.c. w związku z art. 18 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Należało zatem zmienić zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)w W. z dnia (...)roku i przyznać odwołującemu F. L. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od dnia 28 września 2016 roku do dnia 28 lutego 2017 roku.