Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony S. S. wyrokiem Sądu Rejonowego w Zawierciu z dnia 27 czerwca 2013r. wydanym w sprawie sygn. akt VI K 220/13 w trybie art. 335 § 1 kpk został skazany za przestępstwo z art. 178a § 1 kk na karę 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby oraz grzywnę w wymiarze 100 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości stawki dziennej na kwotę 10 złotych. Wyrokiem tym orzeczono wobec niego również zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 5 lat. Wyrok uprawomocnił się w dniu 5 lipca 2013r.

( dowód : odpis wyroku (...) z k. 16 , dane o karalności z k. 14-15 , informacja ze Starostwa Powiatowego w Z. z k. 11 ).

W dniu 12 czerwca 2016r. oskarżony S. S. spożywał alkohol, a następnie około godziny 21.00 będąc w stanie nietrzeźwości kierował motorowerem marki R. (...) nieposiadającym tablic rejestracyjnych. Jadąc ulicą (...) w N. oskarżony został zatrzymany do kontroli drogowej przez partol Policji w osobach asp. W. C. i sierż. K. K.. Oskarżonego poddano badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Przeprowadzone dwukrotne badania oskarżonego alcosensorem o godz. 21.25 i o godz. 22.10 wykazało, że znajdował się on w stanie nietrzeźwości o stężeniu odpowiednio 1,37 mg/l oraz 1,26 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

(dowód : protokół badania oskarżonego alcosensorem z k. 2, 3 , zeznania świadka W. C. z k. 13, wyjaśnienia oskarżonego z k. 10, 35, 64v-65)

Oskarżony S. S. ma 43 lata, wykształcenie średnie, z wyuczonego zawodu jest mechanikiem samochodowym. Jest żonaty i ma dwoje dorosłych dzieci. Obecnie zatrudniony jest w ArcerolMittal z dochodem 2600-2700 złotych miesięcznie. Był uprzednio karany. Nie leczył się psychiatrycznie ani odwykowo. Leczył się neurologicznie w związku z padaczką alkoholową. W toku postępowania sądowego oskarżony został poddany badaniu sądowo-psychiatrycznemu. Biegli psychiatrzy nie stwierdzili u oskarżonego objawów choroby psychicznej, ani upośledzenia umysłowego. Stwierdzili natomiast, że w czasie zdarzenia oskarżony znajdował się w stanie upojenia zwykłego, które było jedynym czynnikiem ograniczającym zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania postępowaniem, przy czym oskarżony zdawał sobie sprawę z zakazu łączenia leków z jednoczesnym przyjmowaniem alkoholu. Reasumując w ocenie biegłych oskarżony w czasie popełnienia zarzucanego mu czynu nie znajdował się w takim stanie psychicznym, który w myśl art. 31 § 1 kk lub art. 31 § 2 kk zniósłby lub ograniczał jego zdolność do rozpoznania znaczenia czynu lub pokierowania swoim postępowanie. Biegli potwierdzili również zdolność oskarżonego do udziału w postępowaniu karnym oraz prowadzenie obrony w sposób samodzielny i rozsądny.

( dowód : dane osobo poznawcze z k. 9v, 34v, 64v. dane o karalności z k.14-15 ,52-53 odpis wyroku (...)z k. 16, opinia sądowo – psychiatryczna z k. 23-26).

Oskarżony S. S. w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do tego, iż w dniu 12.06.2016r. kierował motorowerem będąc w stanie nietrzeźwości. Wyraził również chęć dobrowolnego poddania się karze. (k. 10)

Przesłuchiwany ponownie wyjaśnił, że podtrzymuje uprzednio składane wyjaśnienia i oświadczył, że nie ma nic więcej do powiedzenia (k. 35)

W postępowaniu sądowym podtrzymał przyznanie do zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu i wyjaśnił jedynie, że „był głupi”. (k. 64v-65).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, w których przyznał, że w dniu wskazanym w zarzucie aktu oskarżenia, będąc w stanie nietrzeźwości kierował motorowerem po drodze publicznej, gdyż znajdują potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym,
a w szczególności w protokole użycia urządzenia alcosensora oraz zeznaniach świadka W. C.. Z zeznań W. C. funkcjonariusza Policji, który przeprowadzał kontrolę drogową, jasno wynika, że podczas pełnienia patrolu poruszając się radiowozem widział oskarżonego jadącego motorowerem nie posiadającym tablicy rejestracyjnej ulicą (...) w N.. Wskazał również, że oskarżonego zaraz po zatrzymaniu poddano badaniu na zawartość alkoholu w organizmie, natomiast drugie badanie miało miejsce już w siedzibie Komisariatu Policji w Ł.. Sąd nie miał podstaw do kwestionowania prawdziwości zeznań świadka, bowiem są one jasne, logiczne i rzeczowe.

Wątpliwości Sądu nie budził rozmiar stanu nietrzeźwości oskarżonego w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu, który potwierdzają wyniki jego protokolarnego badania na alkosensorze, których nie kwestionował sam oskarżony.

Za wiarygodne Sąd uznał nadto, ujawnione w sprawie dokumenty, które nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności i rzetelności.

Sąd podzielił wnioski opinii sądowo – psychiatrycznej wydanej przez A. B. i K. B.. Wydana przez biegłych opinia jest pełna, jasna a zawarte w niej wnioski stanowcze i należycie umotywowane.

Analiza ustalonego stanu faktycznego pozwoliła na przyjęcie w stopniu nie budzącym wątpliwości, że oskarżony S. S. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa określonego w art. 178a § 1 i 4 kk.

W świetle zebranych w sprawie dowód nie ulega wątpliwości, że oskarżony w dniu 12.06.2016r. około godz. 21.00 prowadził pojazd mechaniczny w ruchu lądowym znajdując się w stanie nietrzeźwości, będąc uprzednio prawomocnie skazany za przestępstwo z art. 178a § 1 kk wyrokiem Sądu Rejonowego w Zawierciu z dnia 27 czerwca 2013r. sygn. VIK 220/13 oraz w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych wynikającym z tego wyroku. Bezspornym pozostawał także fakt, iż kierowany przez niego motorower jest pojazdem mechanicznym. Pojazdem mechanicznym w ruchu lądowym jest bowiem każdy pojazd drogowy lub szynowy napędzany umieszczonym na nim silnikiem, jak również maszyna samobieżna i motorower. „Motorower, przeznaczony do poruszania się w ruchu drogowym wyłącznie przy pomocy silnika, jest pojazdem mechanicznym w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego i Kodeksu wykroczeń, niezależnie od posiadanych parametrów technicznych" ( uchwała SN z 12.05.1993 r., I KZP 9/93, OSNKW 1993, Nr 5–6, poz. 27). Oskarżony poruszał się też w ruchu lądowym, albowiem przestępstwo miało miejsce na drodze publicznej.

Oskarżony jest osobą dojrzałą i zdolną do prawidłowej oceny swojego postępowania. W chwili popełnienia czynu był w pełni świadomy jakie działanie na organizm człowieka wywiera alkohol, jak i zdawał sobie sprawę, że prowadzenie pojazdu mechanicznego po spożyciu alkoholu jest zabronione. Był również świadomy tego, że obowiązuje względem niego 5 –letni zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym orzeczony w sprawie sygn. akt VIK 220/13, na który sam wyraził zgodę. Ponieważ oskarżony był świadom zaistnienia wszystkich, wymienionych wyżej okoliczności, Sąd uznał, że przypisanego mu czynu dopuścił się umyślnie. Jednocześnie nie zachodzą żadne okoliczności, które wyłączałyby jego winę.

Za przypisany oskarżonemu czyn Sąd z mocy art. 178a § 4 kk w zw. z art. 37b k.k. w zw. z art. 34 § 1 i § 1a pkt.1 k.k. i art. 35 § 1 k.k. wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 8 miesięcy ograniczenia wolności zobowiązując go do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cel społeczny wskazany przez Sąd w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym. Wymierzając oskarżonemu karę jak wyżej, Sąd wziął pod uwagę wszystkie okoliczności wskazane w art. 53 kk. Jako okoliczność obciążającą przy wymiarze kary Sąd uznał znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu, wynikający z rozmiaru jego stanu nietrzeźwości, który niewątpliwie wpłynął na jego możliwości postrzegania i reagowania. Okolicznością obciążającą była również uprzednia karalność oskarżonego. Oskarżony swoim zachowaniem wykazał rażące lekceważenie porządku prawnego. Będąc już karany za przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji ponownie dopuścił się czynu zabronionego skierowanego przeciwko temu samemu dobru. Za okoliczność łagodzącą Sad uznał, co do zasady przyznanie się oskarżonego do winy, aczkolwiek nie można tej okoliczności przeceniać, skoro oskarżony został ujęty na gorącym uczynku popełnienia przestępstwa i ewentualne nie przyznanie się do sprawstwa nie zmieniłoby jego sytuacji procesowej.

Wymierzona oskarżonemu kara 3 miesięcy pozbawienia wolności nie jest w ocenie Sądu nadmiernie uciążliwa, natomiast kara ograniczenia wolności pozwoli na normalne funkcjonowanie oskarżonego w warunkach wolności kontrolowanej. W ocenie Sądu jedynie bezwzględna kara pozbawienia wolności oraz kara ograniczenia wolności spełnią swe cele wychowawcze, skoro stosowane wcześniej środki mające na celu wychowanie sprawcy nie przyniosły spodziewanych efektów i spowodują, że oskarżony w przyszłości będzie w większym stopniu przestrzegał porządku prawnego, a co najważniejsze, zapobiegną popełnieniu przez niego przestępstw w przyszłości. Wskazania przy tym wymaga, że w niniejszej sprawie niemożliwym było zastosowanie wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, bowiem począwszy od 15 kwietnia 2016 roku warunkowe zawieszenie kary pozbawienia wolności orzeczonej na podstawie art. 37b nie jest możliwe, co wynika wprost z treści tego przepisu.

W razie skazania sprawcy za przestępstwo określone w art. 178a § 4 kk Sąd orzeka świadczenie pieniężne wymienione w art. 39 pkt 7 kk na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, w wysokości od 10.000 zł do 60.000 zł. Treść w/w przepisu wskazuje, że orzeczenie wobec oskarżonego wskazanego świadczenia pieniężnego w razie skazania go za przestępstwo z art. 178a § 4 kk jest obligatoryjne. Mając na uwadze sytuację materialną oskarżonego Sąd orzekł wobec niego świadczenie w kwocie 10.000 zł, a więc w najniższym możliwym wymiarze.

Na mocy art. 42 § 3 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego obligatoryjny z mocy ustawy środek karny dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.

W pkt. 4 wyroku Sąd na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt.2 i 3, art. 2 ust.2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych obciążył oskarżonego kosztami procesu w łącznej kwocie 590 złotych (na które składa się opłata od wymierzonej kary w wysokości 240 złotych oraz wydatki poniesione przez Skarb Państwa w kwocie 350 złotych) uznając, iż wobec osiągania przez niego dochodów na deklarowanym poziomie ich uiszczenie nie będzie dla niego zbyt uciążliwe.