Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lutego 2017r.

Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący : SSO Agata Wilczewska

Protokolant : st. sekr. sąd. Irena Bąk

przy udziale sierż. B. W. KP W.

po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 2017r.

sprawy K. N.

obwinionego z art.92a k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Słupcy

z dnia 15 listopada 2016r. sygn. akt II W 304/16

I.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok.

II.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 50zł i wymierza mu opłatę za to postępowanie w kwocie 30zł.

Agata Wilczewska

Sygn. akt IIKa 10/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 15 listopada 2016r. w sprawie IIW 304/16 Sąd Rejonowy w Słupcy uznał obwinionego K. N. za winnego tego, że w dniu 4 kwietnia 2016r.
o godzinie 11.38 w miejscowości S. 10, na drodze nr (...), prowadząc samochód marki V. (...) o nr rej. (...), nie zastosował się do obowiązującego na tym odcinku drogi ograniczenia prędkości do 50km/h i jechał z prędkością 83km/h, to jest wykroczenia z art.92a k.w. i za wykroczenie to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę grzywny w wysokości 300zł.

Powyższy wyrok zaskarżony został przez obrońcę obwinionego w całości.

Obrońca zarzucił wyrokowi naruszenie art.42§1k.p.w. w zw. z art.193§1i art.7k.p.k. przez uznanie, iż materiał dowodowy jest wystraczający do rozstrzygnięcia sprawy i nie przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu mechatroniki, technologii pomiaru prędkości pojazdów na okoliczność czy dokonywany pomiar był wykonywany prawidłowo oraz czy pomiar wskazywał rzeczywistą prędkość pojazdu obwinionego, czy też nie, a w rezultacie błąd w ustaleniach faktycznych polegający na błędnym ustaleniu, że przed pojazdem obwinionego ani ze strony przeciwnej nie jechał inny pojazd, pomiar dokonywany był prawidłowo, a wskazywana na urządzeniu pomiarowym Rapid 2-Ka prędkość 83km/h jest prędkością pojazdu obwinionego.

W oparciu o powyższe zarzuty obrońca wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu mechatroniki, technologii pomiaru prędkości pojazdów na okoliczność czy dokonywany pomiar był wykonywany prawidłowo oraz czy pomiar wskazywał rzeczywistą prędkość pojazdu obwinionego, czy też nie i o zmianę zaskarżonego wyroku, i uniewinnienie obwinionego od popełnienia zarzucanego czynu.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego okazała się bezzasadna.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że ocena dowodów przeprowadzonych w toku postępowania pozostaje pod ochroną prawa procesowego (art. 7 k.p.k. w zw.
z art. 8 k.p.w.) gdy zostaje poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczność sprawy (art. 410 k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 k.p.w.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia do prawdy (art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w.). Sąd winien rozważyć wszystkie okoliczności sprawy przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść obwinionego (art. 4 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w.) oraz wyczerpująco i logicznie –
z uwzględnieniem wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego uargumentować swoje przekonanie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 k.p.w.). W ramach realizacji zasady zawartej w art. 7 k.p.k. sąd ma prawo uznać za wiarygodne zeznania świadka (lub wyjaśnienia obwinionego), co do niektórych przedstawionych przez niego okoliczności, pod warunkiem jednak, że swoje stanowisko w tej kwestii w sposób przekonujący uzasadni.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że Sąd I instancji sprostał temu zadaniu. Przeprowadził prawidłowo i w sposób całościowy postępowanie dowodowe, przeprowadzone w sprawie dowody prawidłowo ocenił, a na ich podstawie poczynił prawdziwe ustalenia faktyczne, które pozwalały na przypisanie obwinionemu zarzucanego mu wykroczenia.

Sąd I instancji nie naruszył przy tym wskazywanego przez obrońcę w apelacji przepisu art.193k.p.k. W sprawie nie było bowiem potrzeby przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu mechatroniki, technologii pomiaru prędkości pojazdów na okoliczność czy dokonywany pomiar był wykonywany prawidłowo oraz czy pomiar wskazywał rzeczywistą prędkość pojazdu obwinionego, czy też nie, gdyż okoliczności w jaki sposób był dokonywany pomiar wynikały z zeznań przesłuchanych świadków, funkcjonariuszy Policji oraz Żandarmerii Wojskowej w osobach: A. M., J. S. i R. B..

Prawidłowa ocena zeznań tych świadków, dokonana przez Sąd I instancji,
w powiązaniu z treścią dokumentów dotyczących legalizacji urządzenia, którym dokonano pomiaru i instrukcji obsługi tego urządzania, pozwalała Sądowi I instancji w sposób samodzielny, bez uciekania się do opinii biegłego ocenić czy sposób dokonania pomiaru był prawidłowy i wskazywał rzeczywistą prędkość pojazdu. Dlatego też ponowienie tego wniosku dowodowego na etapie postępowania odwoławczego należało uznać, w ocenie Sądu odwoławczego, jako zmierzające jedynie do przewlekania niniejszego postępowania.

Sąd odwoławczy, wbrew zarzutom skarżącego podziela również ustalenia Sądu I instancji co do tego, iż w trakcie kontroli prędkości pojazdu obwinionego droga tą nie poruszały się inne pojazdy, a zmierzona prędkość dotyczyła pojazdu którym kierował obwiniony. Ustalenia te poczynione bowiem zostały na podstawie prawidłowo ocenionych przez Sąd I instancji zeznań wyżej wymienionych już świadków.

Mając na uwadze dyrektywy sądowego wymiaru kary (art. 33 k.w.), okoliczności przedmiotowe i podmiotowe czynu obwinionego, jak również właściwości i warunki osobiste obwinionego, Sąd odwoławczy uznał, że również wymierzona obwinionemu kara będzie adekwatną i sprawiedliwą reakcją na jego zachowanie. Co więcej, kara ta oscyluje w dolnej granicy zagrożenia ustawowego, którą wyznacza treść art. 24 § 1 k.w., a zatem żadną miarą nie można jej uznać za nadmiernie dolegliwą. Z drugiej zaś strony stanowi adekwatną
i słuszną reakcję karną na popełnione wykroczenie.

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy nie podzielając zarzutów stawianych w apelacji, nie znajdując przy tym uchybień określonych w art. 104 k.p.w. i art. 440 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w., podlegających uwzględnieniu
z urzędu i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia, na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art.109§2k.p.w., utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art.119k.p.w. w zw. z art.636§1k.p.k. i art.118§3 i 4k.p.w. w zw. z §3 Rozp. M.S.
z dnia 10.10.01r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania […]
w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2001r., Nr 118, poz.1269). Opłatę ustalono na podstawie art.21 pkt 2 w zw. z art.8 i art.3ust1 ustawy z dnia 23.06.73r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983r., Nr 49, poz. 223 ze zm.).

Agata Wilczewska