Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 stycznia 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: Zbigniew Szczuka

Protokolant: st. sekr. sądowy Dominika Kołpa

po rozpoznaniu w dniu 13stycznia 2017 r. w Warszawie

sprawy E. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o emeryturę

na skutek odwołania E. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 28 lipca 2016 r. znak: (...)

oddala odwołanie

UZASADNIENIE

E. K. w dniu 14 września 2016 r. wniosła odwołanie za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie od decyzji ww. organu rentowego z dnia 28 lipca 2016 r., znak: (...). Odwołująca zaskarżonej decyzji zarzuciła błąd w zakresie ustaleń faktycznych polegający na bezzasadnym przyjęciu, że nie wykazała nowych okoliczności
w sprawie, co w konsekwencji doprowadziło do wydania decyzji z naruszeniem prawa. Ubezpieczona wniosła o zmianę decyzji i zobowiązanie organu rentowego do ustalenia przysługującej jej emerytury na podstawie przepisów obowiązujących w 2012 r., kiedy
to ukończyła 60 lat, a nie w dacie złożenia wniosku oraz o zasądzenie od organu rentowego na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych ( k. 2-4 a. s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie z dnia 27 września 2016 r. wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. W ocenie organu rentowego dodany w dniu 1 stycznia 2013 r. przepis art. 25 ust. 1b
do ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych stanowi o pomniejszeniu podstawy obliczenia emerytury ustalonej zgodnie z art. 24 ust. 1 o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur w wysokości przed obliczeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i składki na ubezpieczenie społecznych. Oddział podniósł, że wobec złożenia przez ubezpieczoną wniosku o emeryturę
w powszechnym wieku emerytalnym w dniu 7 stycznia 2013 r., należy stosować przepisy prawa obowiązujące w tej dacie ( k. 6 a. s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

E. K., urodzona w dniu (...), złożyła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. w dniu 8 maja 2007 r. wniosek o emeryturę ( k. 1 a. e., tom III).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. po przeanalizowaniu przedmiotowego wniosku, wydał decyzję z dnia 28 maja 2007 r., znak: (...). Organ rentowy przyznał odwołującej prawo do emerytury od dnia 15 maja 2007 r.,
tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego ( k. 57 a. e., tom III).

E. K. w dniu 7 stycznia 2013 r. złożyła do organu rentowego wniosek
o emeryturę ( k. 1 a. e., tom IV).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wydał decyzję z dnia
16 września 2013 r., znak: (...), zgodnie z którą przyznał odwołującej emeryturę od dnia 1 stycznia 2013 r., tj. od miesiąca, w którym złożono wniosek. Podstawę obliczenia emerytury stanowiła kwota składek na ubezpieczenie emerytalne
z uwzględnieniem waloryzacji składek zaewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Emerytura stanowiła równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę. Wysokość emerytury została obliczona przez organ rentowy zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i wyniosła 1295,30 złotych ( k. 13 a. e., tom IV).

Odwołująca w dniu 21 lipca 2016 r. złożyła wniosek do organu rentowego o ponowne przeliczenie emerytury z zastosowaniem przepisów prawnych obowiązujących w dniu
15 maja 2012 r., ponieważ nabyła wtedy prawo do emerytury ( k. 49 a. e., tom IV)

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. w oparciu o własne ustalenia wydał zaskarżoną decyzję z dnia 28 lipca 2016 r., znak: (...), zgodnie z którą odmówił odwołującej prawa do ponownego ustalenia wysokości emerytury. Organ rentowy wskazał, że ubezpieczona złożyła wniosek o przyznanie emerytury w dniu
7 stycznia 2013 r. w myśl art. 24 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w okresie obowiązywania ustawy z dnia 11 maja
2012 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz niektórych innych ustaw, gdzie dla osób uprawnionych do wcześniejszej emerytury pomniejsza się o kwotę pobranych emerytur w wysokości przed odliczeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i składki na ubezpieczenie zdrowotne ( k. 51 a. e., tom IV).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach rentowych. Zdaniem Sądu, powołane wyżej dokumenty, w zakresie w jakim
Sąd oparł na nich swoje ustalenia są wiarygodne i tworzą spójny stan faktyczny.
Nie były one przez strony kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności
z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem okoliczności wynikające z treści tych dokumentów należało uznać za bezsporne i mające wysoki walor dowodowy.

W związku z tym, Sąd uznał materiał dowodowy za wystarczający do rozstrzygnięcia w sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie E. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 28 lipca 2016 r., znak: (...) jest niezasadne i podlega oddaleniu.

Przedmiot sporu w niniejszej sprawie wyznaczało jedynie dokonanie subsumpcji,
a więc przyporządkowania ustalonego stanu faktycznego pod normę prawną. Sąd zważył,
że niekwestionowana przez strony procesu była okoliczność, zgodnie z którą odwołująca
od 2007 r. była uprawniona i pobierała stosowne kwoty w ramach przyznanego jej prawa
do wcześniejszej emerytury, a w dniu 15 maja 2012 r. ukończyła 60-ty rok życia, nabywając przy tym prawo do emerytury zwykłej z powszechnego wieku emerytalnego.

Na dzień ukończenia przez ubezpieczoną 60 lat, w obrocie prawnym obowiązywał
art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.), zgodnie z którym podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, stanowi kwota składek
na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych
na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury oraz zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175, z zastrzeżeniem art. 185. Następnie w dniu 1 stycznia 2013 r. weszła w życie ustawa z dnia 11 maja 2012 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw ( Dz. U. z 2012 r., poz. 637).
Na mocy tej ustawy zgodnie z art. 1 pkt 6 ustawy dokonano zmian w art. 25, które przedstawiały się w sposób następujący:

Zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy, podstawę obliczenia emerytury, o której mowa
w art. 24, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, oraz zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185.

Na podstawie art. 25 ust. 1a ustawy, przy ustalaniu podstawy obliczenia emerytury,
o której mowa w art. 24, dla osoby, która miała ustalone prawo do emerytury częściowej
na podstawie art. 26b, nie uwzględnia się kwot zwiększeń składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego określonego w art. 173-175, uzyskanych w wyniku waloryzacji kwartalnej, o której mowa w art. 25a, przeprowadzonej w celu obliczenia emerytury częściowej.

W świetle art. 25 ust. 1b ustawy, jeżeli ubezpieczony pobrał emeryturę na podstawie przepisów art. 26b, 46, 50, 50a, 50e, 184 lub art. 88 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz.U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, z późn. zm. ²⁾), podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, ustaloną zgodnie z ust. 1, pomniejsza się o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur w wysokości przed odliczeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i składki na ubezpieczenie zdrowotne.

Zgodnie bowiem z art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2016 r., poz. 887 j. t.), prawo
do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość.

Sąd zważył, że odwołująca złożyła wniosek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
II Oddział w W. o przyznanie jej emerytury zwykłej z powszechnego wieku emerytalnego w dniu 7 stycznia 2013 r. W tej dacie obowiązywała już nowa ustawa, która wprowadzała stosowne zmiany w prawie, które należało respektować. Zgodnie z tym organ rentowy był zobowiązany do pomniejszenia podstawy obliczenia jej emerytury o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur w wysokości przed odliczeniem zaliczki
na podatek dochodowy od osób fizycznych i składki na ubezpieczenie zdrowotne.
W niniejszej sprawie niekwestionowany był fakt, że ubezpieczona przed przejściem
na emeryturę z powodu spełnienia przesłanki powszechnego wieku, pobierała wcześniejszą emeryturę przed 2013 r., tj. przed wejściem nowych przepisów do ustawy emerytalnej.
Sąd doszedł do przekonania, że wnioskodawca, aby uzyskać jakiekolwiek świadczenie
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jest zobowiązany do złożenia do organu rentowego stosownego wniosku. W ocenie Sądu, zgodnie z obowiązującymi przepisami, ubezpieczona nabywa prawo do świadczenia od pierwszego dnia miesiąca, w którym złożyła przedmiotowy wniosek. Natomiast o zastosowaniu obowiązujących przepisów decydujące znaczenie ma data złożenia wniosku. Sąd zważył, że skoro ubezpieczona złożyła wniosek w dniu 7 stycznia 2013 r., należy również stosować w tej dacie obowiązujące przepisy prawa. Sąd przytaczając pogląd wyrażony przez Sąd Apelacyjny oraz stosując zasadę per analogium stwierdził,
że ,,decyzja organu rentowego o przyznaniu prawa do świadczenia nie ma charakteru konstytutywnego, lecz deklaratoryjny, ponieważ prawo do świadczenia powstaje z chwilą spełnienia wszystkich ustawowo określonych przesłanek je warunkujących. Jednak decydujące znaczenie ma ustalenie - jakie przesłanki winny być spełnione dla powstania prawa do świadczenia, a zatem jaki stan prawny należy stosować jako kryterium tej oceny.’’ ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 6 czerwca 2013 r., sygn. akt III AUa 1806/12) Odwołująca spełniła wszystkie przesłanki do uzyskania prawa do emerytury, kiedy złożyła przedmiotowy wniosek do organu rentowego. Ustawa z dnia 11 maja 2012 r.
o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
oraz niektórych innych ustaw również nie zawiera przepisów intertemporalnych, a więc nakreślona przez nią treść ma zastosowanie do wszystkich wniosków zgłoszonych począwszy od dnia wejścia jej w życie, a więc od dnia 1 stycznia 2013 r. Zdaniem Sądu skoro ubezpieczona złożyła przedmiotowy wniosek w dniu 7 stycznia 2013 r., należy stosować przepisy wprowadzone przez ww. ustawę, zgodnie z którą należało pomniejszyć podstawę obliczenia emerytury.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł, jak
w sentencji.

Zarządzenie: (...)

(...)