Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 listopada 2013 roku

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący SSO Mariola Urbańska - Trzecka

Protokolant st. sekr. sądowy Agnieszka Scheffs

przy udziale oskarżyciela ------

po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2013 roku

sprawy K. C.

obwinionego z art. 92§1 k.w. w zw. z art. 72.1 Rozporządzenia MSWiA w sprawie znaków i sygnałów drogowych, art. 97 k.w. w zw. z art. 39 ust. 1 Prawo o Ruchu Drogowym

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 5 lipca 2013 roku sygn. akt XIV W 1307/13

zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że za przypisane obwinionemu wykroczenia wymierza karę nagany; w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zwalnia obwinionego od kosztów za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt IV Ka 918/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 5 lipca 2013 roku sygn.. akt XIV W 1307/13 K. C. został uznany za winnego tego, że;

1.  w dniu 14 grudnia 2012 roku o godz. 16.25 w B. na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...) kierując pojazdem marki F. (...) o nr. Rej. (...) nie zastosował się do znaku pionowego F-10”kierunki pasów ruchu” w ten sposób, że zjeżdżając na prawy pas ruchu przeznaczony do skrętu w prawo na stacje paliw, po przejechaniu sygnalizatora świetlnego nie zjechał na stację paliw lecz zmienił pas ruchu na środkowy jadąc w kierunku ulicy (...)

2.  w tym samym miejscu i czasie kierował ww. pojazdem nie mając zapiętych pasów bezpieczeństwa

tj. popełnienia wykroczeń z art. 92 § 1 kw i art. 97 kw i za to po myśli art. 9§ 2 kw w zw. z art. 92 § 1 kw wymierzono mu karę grzywny w wysokości 600 złotych.

Wyrok zawiera także rozstrzygnięcie o kosztach postępowania.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obwiniony zaskarżając go w całości na swoją korzyść.

Wyrokowi zarzucił obrazę prawa materialnego w postaci błędnego zastosowania art. 92 § 1 kw w zw. z § 72 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 roku w sprawie znaków i sygnałów drogowych ( Dz. U. Nr 170 poz. 1393 z późn. zm.), art. 1§ 2 kw poprzez przypisanie sprawstwa czynu zabronionego mimo braku winy oraz art. 35 § 1 kw poprzez wymierzenia nadmiernie dolegliwej kary w stosunku do wagi czynów z naruszeniem zasad wymiaru kary.

Sąd Odwoławczy zważył co następuje:

Apelacja obwinionego wywołując kontrolę zaskarżonego wyroku okazała się zasadna jedynie częściowo, w konsekwencji skutkując zmianą wyroku w zakresie orzeczenia o karze.

W ocenie sądu odwoławczego sąd I instancji w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sprawie, przeanalizował w sposób rzetelny i wszechstronny zebrane dowody, dokonał ich słusznej oceny mieszczącej się w granicach tzw. swobody sędziowskiej i na ich podstawie wyprowadził logiczny wniosek odnośnie winy obwinionego w zakresie stawianych mu zarzutów. Sąd wziął przy tym pod uwagę zarówno dowody przemawiające na korzyść jak i na niekorzyść obwinionego, postąpił zatem w zgodzie z zasadą obiektywizmu. Rozważania sądu znalazły następnie odzwierciedlenie w przekonujących wywodach zawartych w uzasadnieniu wyroku, spełniającym wszystkie wymogi określone w art. 424 k.p.k. w zw. z art. 82 k.p.w., w którym to sąd wskazał, jakie fakty uznał za udowodnione i dlaczego.

Zaprezentowany w apelacji obwinionego zarzut obrazy prawa materialnego jest oczywiście nietrafny i chybiony zwłaszcza, że apelujący tak naprawdę zarzuca dokonanie przez sąd dowolnej oceny dowodów i w konsekwencji błędnych ustaleń, co do faktu naruszenia § 72 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 roku w sprawie znaków i sygnałów drogowych ( Dz. U. Nr 170 poz. 1393 z późn. zm.). Tak zarzuty jak i argumentacja obwinionego są tymczasem jedynie nieudolną polemiką z prawidłowymi ustaleniami sądu meriti w tym względzie i nie są w stanie podważyć prawidłowej zarówno faktycznej jak i prawnej oceny zachowania obwinionego będącego przedmiotem rozpoznania .

Odpierając zarzut obwinionego, iż sąd źle zinterpretował obowiązujące przepisy Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 roku w sprawie znaków i sygnałów drogowych ( Dz. U. Nr 170 poz. 1393 z późn. zm) odwołać się należy w całości do argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku bowiem sąd odwoławczy w całości się do niej odwołuje, nie widząc potrzeby jej powtarzania.

Z tych względów argumentacja obwinionego podnoszącego zarzuty w zakresie orzeczenia o winie jako nietrafna na uwzględnienie nie zasługiwała i nie mogła stanowić skutecznej podstawy odwoławczej.

Natomiast sąd odwoławczy podzielił podnoszony przez obwinionego zarzut rażącej niewspółmierności kary. Na podstawie analizy całokształtu okoliczności sprawy sąd odwoławczy doszedł do wniosku, iż orzeczona względem obwinionego kara grzywny jawi się wciąż jako zbyt surowa i nadto dolegliwa dla sprawcy tak błahych wykroczeń. Niewątpliwie stopień społecznej szkodliwości czynów był niski, jako nieznaczny należy ocenić stopień winy w odniesieniu do przypisanych wykroczeń, które de facto nie stworzyły żadnego zagrożenia w ruchu drogowych. W opinii sądu odwoławczego adekwatną karą w stosunku do obwinionego K. C. będzie kara nagany, najłagodniejsza z rodzaju kar przewidzianych za przypisane mu wykroczenia. Kara ta w ocenie sądu odwoławczego będzie bowiem stanowiła odpowiednią dolegliwość dla obwinionego w stosunku do wagi popełnionych przez niego wykroczeń i wpłynie na niego wychowawczo i prewencyjnie.

W związku z powyższym Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że za przypisane obwinionym wykroczenia wymierzył kary nagany.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto w myśl art. 634 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.o.w.