Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 marca 2013 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie X Wydział Karny — Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Eliza Proniewska (spr.)
Sędziowie: SO Piotr Bojarczuk

SR (del.) Edyta Syczewska - Kuźniak

Protokolant: sekretarz sądowy Monika Matuszczak

przy udziale Prokuratora: Artura Wańdoch

po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2013 r.

sprawy A. J.

oskarżonego o czyn z art. 284 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy - Mokotowa VIII Wydział Karny

z dnia 29 listopada 2012 r.; sygn. akt VIII K 390/12

I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchyla rozstrzygnięcie zawarte punkcie II wyroku, w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

II. zwalnia oskarżonego od kosztów postępowania odwoławczego obciążając wydatkami w nim poniesionymi Skarb Państwa.

Sygn. akt X Ka 141/13

UZASADNIENIE

A. J. został oskarżony o to, że w dniu 5 sierpnia 2011 r. w W., ul. (...) przywłaszczył mienie w postaci pieniędzy w kwocie 264 zł w ten sposób, że mimo wielokrotnych wezwań do zwrotu nie zwrócił omyłkowo wysłanych przez I. S. pieniędzy w ww. kwocie, czym działał na jej szkodę, tj. o czyn z art. 284 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 29 listopada 2012r roku Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa VIII Wydział Karny, w sprawie sygn. akt VIII K 390/12:

I.  oskarżonego A. J. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, wypełniającego dyspozycję art. 284 § 1 k.k. i za to na podstawie powołanego przepisu skazał go i wymierzył mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązał oskarżonego A. J. do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej I. S. kwoty 264 (dwustu sześćdziesięciu czterech) złotych;

III.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego A. J. od ponoszenia kosztów sądowych, z których wyłożone wydatki przejął Skarb Państwa.

Apelację od wyroku złożył oskarżony A. J..

Na zasadzie art. 425 § 1 i 2 k.p.k., oraz art. 444 i nast. k.p.k. oskarżony zaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej wymiaru kary zarzucając mu w oparciu o art. 438 pkt. 4. k.p.k. niesłuszne niezastosowanie środka probacyjnego przewidzianego w art. 69 k.k.

Wskazując na powyższą podstawę apelacyjną wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez zastosowanie wobec oskarżonego warunkowego zawieszenia orzeczonej kary pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie, jednakże skutkowała ona koniecznością zmiany zaskarżonego wyroku na korzyść oskarżonego, niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów – poprzez uchylenie rozstrzygnięcie zawartego w punkcie II wyroku dotyczącego obowiązku naprawienia szkody.

Na wstępie należy zauważyć, że Sąd I instancji przeprowadził przewód sądowy zgodnie z wymogami procedury karnej i nie dopuścił się żadnych podlegających uwzględnieniu z urzędu uchybień, które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów, stosownie do wymogów art. 439 k.p.k. czy art. 440 k.p.k.

Oskarżony w złożonej apelacji nie kwestionował poczynionej przez Sąd Rejonowy oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie oraz dokonanych przez ten Sąd ustaleń faktycznych. Również zdaniem Sądu Okręgowego w świetle przeprowadzonych dowodów zarówno sprawstwo, jak i wina oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu nie budzą najmniejszych wątpliwości i w pełni uzasadniają odpowiedzialność karną oskarżonego za popełniony przez niego czyn. W ocenie Sądu odwoławczego przyjęta przez Sąd Rejonowy kwalifikacja prawna przypisanego oskarżonemu czynu, jak i wymierzona za jego popełnienie kara, są prawidłowe i należycie uzasadnione.

Odnosząc się w tym miejscu wprost do zarzutu apelacji, należy stwierdzić, że wbrew przekonaniu skarżącego, Sąd I instancji wymierzając oskarżonemu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności rozważył występujące w sprawie zarówno okoliczności łagodzące jak i obciążające.

Sąd Rejonowy słusznie przy tym uznał, że wobec oskarżonego A. J. przeważają te ostatnie. Okolicznością wpływającą łagodząco na wymiar kary jest, także w ocenie Sądu Odwoławczego, przyznanie się oskarżonego A. J. do popełnionego przestępstwa i przeproszenie pokrzywdzonej. Okoliczności te zostały należycie rozważone przez Sąd Rejonowy i zasadnie nie uznano, by były na tyle ważkie, by zdecydowały o konieczności warunkowego zawieszenia kolejnej wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności. Zasadnie też przyjął, że wobec oskarżonego nie zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna umożliwiająca warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności.

Okoliczności popełnienia przez oskarżonego obecnie przypisanego mu czynu, sposób działania, motywacja, świadczą o znacznej i postępującej demoralizacji A. J. i rażącym lekceważeniu przez niego porządku prawnego. Jak słusznie podał Sąd I instancji, oskarżony był już wcześniej karany i stopień jego winy zwiększał fakt, że doskonale zdawał sobie sprawę, iż popełnia po raz kolejny przestępstwo umyślne o wysokim stopniu społecznej szkodliwości. Dotychczasowa postawa oskarżonego, a przede wszystkim uprzednia wielokrotna karalność za czyny z art. 286 § 1 k.k. wskazuje na głęboką demoralizację, która rzutuje na stopień winy.

Stosowane dotychczas wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania nie odniosły żądanego skutku w kierunku resocjalizacji oskarżonego. Wprawdzie fakt uprzedniej karalności oskarżonego nie musi skutkować niemożnością warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności, jednakże przesłanka ta jest uwzględniana razem z innymi okolicznościami dotyczącymi między innymi charakteru czynu oraz postawy i warunków osobistych oskarżonego, a te przemawiają za wymierzeniem oskarżonemu bezwzględniej kary pozbawienia wolności.

Zdaniem Sądu Okręgowego w realiach sprawy wymierzenie oskarżonemu kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonaniem – tak jak o to wnosił w apelacji oskarżony – umocniłoby w nim jedynie poczucie faktycznej bezkarności, kara nie spełniłaby celów jej stawianych, zarówno w zakresie prewencji indywidualnej i ogólnej.

W ocenie Sądu Okręgowego tylko kara pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania skłoni oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego i będzie stanowić impuls do powstrzymywania się w przyszłości działań niezgodnych z prawem.

Reasumując, należy stwierdzić, że Sąd Rejonowy prawidłowo powołał powody, dla których uznał, iż orzeczona kara jest sprawiedliwa i adekwatna do stopnia zawinienia. Gdy do tego dodać przekonujące wywody uzasadnienia dotyczące winy i stopnia społecznej szkodliwości czynu, należy stwierdzić, że wyrok w zakresie rozstrzygnięcia o karze nie nosi cech rażącej surowości, których istnienia dopatrzył się skarżący.

Niezależnie od powyższego, Sąd Odwoławczy – z urzędu – dokonał zmiany zaskarżonego wyroku na korzyść oskarżonego w ten sposób, że uchylił rozstrzygnięcie zawarte w punkcie II wyroku w przedmiocie obowiązku naprawienia szkody na podstawie art. 46 § 1 k.k. Wskazać należy, że w dniu rozprawy 29 listopada 2012r., oskarżony złożył do akt sprawy potwierdzenie przelewu na rachunek pokrzywdzonej kwoty 324 zł tytułem ,,zwrotu pieniędzy pomyłkowo wpłaconych na konto plus odsetki za opóźnienie w spłacie” (k.130), z którego wynika, że dyspozycja przelania w/w kwoty została złożona w dniu 28 listopada 2012r., zaś zrealizowana przez bank w dniu 29 listopada 2012r. Nie ulega wątpliwości, że twierdzenia pokrzywdzonej w dniu rozprawy 29 listopada 2012r., wskazującej, iż nie otrzymała na konto nadal tych pieniędzy – dotyczyły okresu wcześniejszego. W dniu wyrokowania oskarżony przelał pieniądze na konto pokrzywdzonej wraz z odsetkami. Zdaniem Sądu Okręgowego w sytuacji kiedy szkoda została w pełni przez oskarżonego naprawiona wraz z odsetkami, nie było podstaw, żeby ponownie nałożyć na niego obowiązku naprawienia szkody. Jednocześnie wskazać należy że, Sąd Rejonowy miał na uwadze tę okoliczność przy ocenie okoliczności wpływających na wymiar kary.

Ubocznie jedynie Sąd odwoławczy wskazuje, iż Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w Warszawie dopuścił się oczywistej omyłki pisarskiej w pkt II i III sentencji wyroku z dnia 29 listopada 2012r., w ten sposób, że omyłkowo wskazał imię oskarżonego J. zamiast A., jednak omyłka ta nie wpływała na rozstrzygnięcie. Zasadne jest jednak by Sąd Rejonowy sprostował oczywista omyłkę pisarska zawarta w pkt III wyroku.

O kosztach postępowania przed sądem odwoławczym orzeczono zgodnie z art. 634 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. i z uwagi na perspektywę odbycia przez oskarżonego kary pozbawienia wolności i jego aktualne możliwości zarobkowe, zwolniono go od ponoszenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego, obciążając wydatkami w nim poniesionymi Skarb Państwa.

Z tych przyczyn orzeczono, jak w sentencji.