Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 stycznia 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący : SSA Alicja Myszkowska (spr.)

Sędziowie: SA Lilla Mateuszczyk

del. SSO Ryszard Badio

Protokolant: st. sekr. sąd. Grażyna Michalska

po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2017 r. w Łodzi na rozprawie

sprawy z powództwa J. G. (1)

przeciwko Skarbowi Państwa - Prokuraturze Apelacyjnej w Poznaniu

o zadośćuczynienie

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Płocku

z dnia 9 marca 2016 r. sygn. akt I C 1083/15

1.  oddala apelację;

2.  nie obciąża powoda obowiązkiem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego na rzecz Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej.

Sygn. akt I ACa 918/16

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 9 marca 2016 roku Sąd Okręgowy w Płocku w sprawie z powództwa J. G. (1) przeciwko Skarbowi Państwa – Prokuraturze Apelacyjnej w Poznaniu o zadośćuczynienie:

–

w pkt I oddalił powództwo;

–

w pkt II zasądził od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kwotę 3.600,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego;

Sąd Apelacyjny w całości podzielił ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego i dokonaną na ich podstawie ocenę prawną. Istotne elementy stanu faktycznego przedstawiają się następująco.

W roku 2008 w miejscowości T. funkcjonariusze Policji (...) Biura (...) Komendy Głównej Policji podjęli działania prowadzące do wykrycia skradzionych pojazdów na terenie Niemiec. W dniu 13 sierpnia 2008 roku wszczęto śledztwo o przestępstwo z art. 291 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. Jedną z osób biorących udział w popełnieniu w/w przestępstwa był J. G. (1). W dniu 15 października 2008 roku Prokuratura Krajowa wydała postanowienie o przedstawieniu zarzutu pozwanemu. Nie udało się jednak ustalić miejsca pobytu podejrzanego J. G. (1). Postanowieniem z dnia 19 listopada 2008 roku Sąd Rejonowy Poznań – Nowe Miasto i W. zastosował wobec niego tymczasowe aresztowanie na okres 14 dni od zatrzymania. Podejrzany był poszukiwany listem gończym od dnia 2 grudnia 2008 roku.

W dniu 2 listopada 2012 roku J. G. (1) został zatrzymany przez funkcjonariuszy CBŚ KGP, a wcześniej prowadzone przeciwko niemu śledztwo, które było zawieszone zostało podjęte i zarejestrowane pod sygn. Ap V Ds. 33/12 w Prokuraturze Apelacyjnej w Poznaniu.

W październiku 2008 roku po przeprowadzeniu przeszukania miejsca zamieszkania J. G. (1) zatrzymano samochód osobowy F. (...) zarejestrowany na terenie Holandii, ale ubezpieczony na nazwisko powoda. Prokuratura Krajowa dokonała zabezpieczenia na poczet grożącej podejrzanemu kary grzywny poprzez zajęcie w/w samochodu osobowego. Postanowienie to zostało wykonane przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Elblągu S. K. w dniu 06 stycznia 2009 roku w sprawie Km 1827/08 w obecności J. G. (2) – żony powoda, a pod jego nieobecność. Pojazd ten został oddany pod dozór J. G. (2). Po zatrzymaniu podejrzanego Prokuratura Apelacyjna w Poznaniu wystąpiła o zastosowanie wobec podejrzanego tymczasowego aresztowania. Sąd Rejonowy Poznań- Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu uwzględnił ten wniosek i zastosował środek zapobiegawczy na okres 3 miesięcy na mocy postanowienia z dnia 12 listopada 2012 roku. W tym czasie powód odbywał już kary pozbawienia, które były względem niego wcześniej orzeczone. W dalszym toku czynności Prokuratura Apelacyjna w Poznaniu ustaliła, że zabezpieczony i wcześniej zajęty pojazd F. (...) został sprzedany, a podstawą tej sprzedaży była umowa opatrzona datą 27 listopada 2009 roku podpisana przez J. G. (1), jako sprzedającego. W związku z tym Prokuratura Apelacyjna w Poznaniu dokonała wyłączenia wyżej opisanych materiałów dowodowych ze sprawy Ap V Ds. 33/12. Postanowieniem z dnia 21 grudnia 2012 roku Prokuratura Apelacyjna w Poznaniu wszczęła śledztwo w sprawie Ap V Ds. 40/12 w sprawie dokonanego w dniu 27 listopada 2009 roku w Z., w celu osiągnięcia korzyści, oraz w celu udaremniania wykonania orzeczenia organu państwowego, usunięcia spod zajęcia samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) – JR, na podstawie umowy sprzedaży tego pojazdu, obejmującej niepolegające na prawdzie oświadczenie, że stanowiący przedmiot tej umowy samochód F. (...) o nr rej. (...) – JR, jest wolny od wad prawnych, podczas, gdy w rzeczywistości samochód ten został tymczasowo zajęty w dniu 21 października 2008 roku w trybie art. 295 k.p.k. i zajęcie to nie upadało wobec wydania w dniu 27 października 2008 r. przez Wydział VII Zamiejscowy w P. Biura do spraw Przestępczości Zorganizowanej Prokuratury Krajowej postanowienia o zabezpieczeniu majątkowym, oraz wprowadzenia w błąd A. K., co do rzeczywistego zakresu uprawnień sprzedawcy, do wskazanego pojazdu i doprowadzenia A. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 16.900,00 zł, a także uszczuplenia w ten sposób zaspokojenia swego wierzyciela tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. i art. 300 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Postanowieniem z dnia 12 lutego 2013 roku Prokuratura Apelacyjna w Poznaniu w sprawie Ap V Ds. 40/12 postawiła zarzut popełnienia wyżej opisanego przestępstwa J. G. (1), który wówczas pozostawał już jako tymczasowo aresztowany do dyspozycji Sądu Rejonowego w Trzciance do sprawy II K 8/13. Podejrzany w trakcie przesłuchania po przedstawieniu zarzutu nie przyznał się do jego popełnienia. Natomiast po przedstawieniu w dniu 25 marca 2013 r. tego samego zarzutu J. G. (2) przyznała się do zarzuconego jej czynu i odmówiła składania wyjaśnień. Prokurator Prokuratury Apelacyjnej w Poznaniu po zakończeniu postępowania przygotowawczego w dniu 23 maja 2013 roku skierował do Sądu Rejonowego w Elblągu akt oskarżenia przeciwko J. G. (2) i J. G. (1). Powodowi zarzucił, że w dniu 27 listopada 2009 roku w Z. oraz w Ż., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, oraz w ciągu 5 lat po odbyciu, co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, a także w celu udaremnienia wykonania orzeczenia organu państwowego, usunął spod zajęcia samochód marki F. (...) o nr rej. (...)-JR, na podstawie umowy sprzedaży tego pojazdu, w której treści J. G. (2) dokonała wpisu daty i miejsca transakcji, składając w treści tego dokumentu obejmującej niepolegające na prawdzie oświadczenie, że stanowiący przedmiot tej umowy samochód F. (...) o nr rej. (...) – JR, jest wolny od wad prawnych, podczas, gdy w rzeczywistości samochód ten został tymczasowo zajęty w dniu 21 października 2008 r. w trybie art. 295 k.p.k. i zajęcie to nie upadło wobec wydania w dniu 27 października 2008 r. przez Wydział VII Zamiejscowy w P. Biura do sprawy Przestępczości Zorganizowanej Prokuratury Krajowej postanowienia o zabezpieczeniu majątkowym, wprowadzając w błąd nabywcę tego pojazdu A. K., co do rzeczywistego zakresu uprawnień sprzedawcy, do wskazanego pojazdu i doprowadził go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 16.900,00 zł, uszczuplając także w ten sposób zaspokojenie swego wierzyciela tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. i art. 300 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. Sprawa ta została przekazana do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Żyrardowie.

Wyrokiem z dnia 17 grudnia 2013 roku Sąd Rejonowy w Żyrardowie sygn. akt II K 551/13 uniewinnił J. G. (1) od wyżej wymienionego czynu, jednocześnie uznał J. G. (2) za winną zarzuconego jej czynu, przy czym dokonał modyfikacji co do opisu czynu i za to ją skazał.

Podstawą uniewinnienia J. G. (1) był brak możliwości ustalenia tego kiedy podpisał on umowę sprzedaży przedmiotowego samochodu. Czy nastąpiło to przed zabezpieczeniem pojazdu przez organy ścigania czy też później. W tej sytuacji Sąd zastosował regułę wyrażoną wówczas w art. 5 § 2 k.p.k. i rozstrzygnął wszelkie nienadające się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego i uniewinnił go od tego czynu. Wyrok ten zaskarżył Prokurator Prokuratury Apelacyjnej w Poznaniu wnosząc apelację na niekorzyść oskarżonego J. G. (1) w zakresie uniewinnienia go od zarzuconego czynu oraz na niekorzyść J. G. (2) w zakresie kary i rozstrzygnięcia o kosztach. Po rozpoznaniu przedmiotowej apelacji Sąd Okręgowy w Płocku wyrokiem z dnia 28 maja 2014 roku wydanym w sprawie V Ka 139/14 uchylił przedmiotowy wyrok w części dotyczącej J. G. (2) do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Żyrardowie. W pozostałym zakresie wyrok ten utrzymał w mocy podzielając argumentację Sądu Rejonowego. Wyrokiem z dnia 30 kwietnia 2015 roku sygn. akt II K 397/14 Sąd Rejonowy w Żyrardowie rozpoznając sprawę ponownie skazał J. G. (2) za czyn z art. 300 § 2 k.k. J. G. (1) przebywa obecnie nieprzerwanie od roku 2012 w Zakładzie Karnym, gdzie odbywa długoletnie kary pozbawienia wolności. Powód był trzynastokrotnie karany sądownie, głównie za przestępstwa przeciwko mieniu. Ostatni wyrok wydany został przez Sąd Rejonowy w Trzciance w sprawie II K 8/13 po wniesieniu aktu oskarżenia w sprawie Ap V Ds. 33/12. Przedmiotowym wyrokiem orzeczono wobec powoda karę łączną pozbawienia wolności 2 lat i 8 miesięcy. Sąd Okręgowy przyjął, że podstawą prawną roszczeń powoda miał być art. 417 § 1 k.c., czyli odpowiedzialność oparta na zasadzie ryzyka. Jednak powód musiał udowodnić wystąpienie określonego działania lub zaniechania pozwanego, szkodę ewentualnie krzywdę oraz wystąpienie związku przyczynowo skutkowego między jednym, a drugim. Z uwagi na fakt, że roszczenie powoda dotyczyło odpowiedzialności pozwanego za naruszenie szeroko pojętych dóbr osobistych powód nie miał obowiązku dowodzić bezprawności działania pozwanego, albowiem korzysta z domniemania bezprawności. To pozwany musiał udowodnić działanie w granicach porządku prawnego. Podstawą faktyczną roszczenia powoda miało być nieuzasadnione postanowienie mu przez Prokuraturę Apelacyjną w Poznaniu zarzutu popełnienia przestępstwa od którego zarzutu został prawomocnie uniewinniony przez Sąd Rejonowy w Żyrardowie. Według powoda został on w ten sposób skrzywdzony, a przede wszystkim rzekomo w ramach tego postępowania tymczasowo aresztowany. Sąd Okręgowy wskazał, że nie jest działaniem niezgodnym z prawem w rozumieniu art. 417 § 1 k.c. wszczęcie śledztwa w przypadku zaistnienia uzasadnionego podejrzenia popełnienia przestępstwa, a następnie skierowanie sformułowanego aktu oskarżenia do Sądu. Sąd I instancji zaznaczył, że zarzut, który postawiono powodowi dotyczył także jego małżonki. Wydanie wyroku uniewinniającego w stosunku do powoda było spowodowane faktem, że prokurator nie podołał obowiązkowi udowodnienia powodowi, że działał on wspólnie i w porozumieniu z współoskarżoną małżonką. O takim uniewinnieniu zadecydowała zasada wyrażona w art. 5 § 2 k.p.k. - zasada rozstrzygania wszelkich nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego.

Sąd Okręgowy zaznaczył, ze wobec oskarżonego w tej sprawie nie było stosowane tymczasowe aresztowanie. Nastąpiło to zaś we wcześniejszym postępowaniu (był on aresztowany postanowieniem z dnia 12.11.2012 r.) Tymczasem w sprawie, z której powód wywodzi swoje roszczenie zarzut został mu postawiony dopiero w dniu 12 lutego 2013 roku, kiedy pozostawał on już do wyłącznej dyspozycji Sądu Rejonowego w Trzciance i jednocześnie odbywał karę pozbawienia wolności. Sąd I instancji stwierdził, że powód ma określoną przeszłość i popełnił liczne czyny zabronione. Dlatego też Skarb Państwa nie może być pociągnięty do odpowiedzialności względem powoda. Skarb Państwa ponosił odpowiedzialność za zapewnienie bezpieczeństwa wszystkim obywatelom. Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy uznał powództwo za bezzasadne.

Orzeczenie o kosztach procesu Sąd Okręgowy oparł na zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu określonej w art. 98 k.p.c. Wskazując, że nie zachodziły podstawy do rozstrzygnięcia o kosztach procesu na podstawie art. 102 k.p.c.

Powyższy wyrok powód J. G. (1) zaskarżył apelacją całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił: sprzeczność ustaleń faktycznych ze zgromadzonym materiałem dowodowym oraz wady uzasadnienia wskazujące na niewłaściwy proces podejmowania decyzji procesowej przez Sąd. W uzasadnieniu apelacji skarżący podniósł, że Sąd Okręgowy nie odniósł się do wskazywanych w jego pismach twierdzeń na okoliczności, że tymczasowe aresztowanie miało być względem niego stosowane w niniejszej sprawie. W stosunku do rozstrzygnięcia o kosztach procesu wskazał, że nie zgadza się z rozstrzygnięciem zawartym w wyroku.

W konkluzji wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie jest zasadna.

W przekonaniu Sądu Apelacyjnego chybiony jest zarzut sformułowany przez skarżącego w apelacji.

Skarżący nie wykazał, aby miedzy zgromadzonym w toku postępowania materiałem dowodowym, a ustaleniami faktycznymi Sądu Okręgowego i oceną prawną tego Sądu zachodziła jakkolwiek sprzeczność. Zarzuty powoda sprowadzają się do polemiki z prawidłowymi ustaleniami faktycznymi i oceną prawną Sądu Okręgowego, które Sąd Apelacyjny w całości podzielił. Powód w swoim środku zaskarżenia nie słusznie zarzuca Sądowi I instancji jakoby ten nie odniósł się do składanych przez niego pism z 10.09.2015 oraz z 05.10.2015 r. Sąd Okręgowy dokonał wnikliwej analizy zebranego materiału dowodowego i precyzyjnie ustalił, że w dniu 12.11.2012 roku powód był tymczasowo aresztowany. Nie umknęło jednak uwadze Sądu I instancji, że tymczasowe aresztowanie, o którym powód wspomina było stosowane w zupełnie innym postępowaniu karnym. W postępowaniu tym zapadł względem powoda wyrok skazujący. Zarzut od, którego powód został uniewinniony został jemu postawiony w postępowaniu Prokuratury Apelacyjnej w Poznaniu o sygnaturze akt Ap V Ds. 40/12. Z oskarżenia w tym właśnie postępowaniu, które zostało na etapie jurysdykcyjnym oznaczone przez Sąd Rejonowy w Żyrardowie sygn. akt II K 551/13 powód wywodzi swoje roszczenie. Natomiast w jego przypadku tymczasowe aresztowanie miało miejsce w sprawie prowadzonej przez Prokuraturę Apelacyjną w Poznaniu pod sygnaturą akt Ap V Ds. 33/12.

J. G. (1) nie wykazał też w żaden sposób okoliczności faktycznych, które przemawiałyby za uznaniem pozwanego odpowiedzialnym za rzekomo wyrządzoną powodowi szkodę ewentualnie krzywdę. Z uwagi na fakt, że roszczenie powoda dotyczyło odpowiedzialności pozwanego za naruszenie szeroko pojętych dóbr osobistych, należało rozważyć kwestię wystąpienia przesłanek odpowiedzialności wynikających z art. 24 k.c. w niniejszej sprawie.

Przesłankami udzielenia ochrony w zakresie naruszenia dóbr osobistych jest po pierwsze istnienie dobra osobistego, po drugie zagrożenie lub naruszenie tego dobra, a po trzecie bezprawność zagrożenia lub naruszenia. Ciężar udowodnienia dwóch pierwszych przesłanek spoczywa na powodzie, natomiast bezprawność działania pozwanego jest objęta domniemaniem ustawowym, co przerzuca ciężar dowodowy na tę stronę postępowania. (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14 czerwca 2016 roku sygn. akt I ACa 1774/15, nr Legalis 1473226). Powód w istocie nie wskazał z jakiego naruszenia lub zagrożenia dobra osobistego wywodzi swoje roszczenie, upatrując tego naruszenia raczej w samym fakcie postawienia mu zarzutu popełnienia czynu zabronionego. Powód nie określił także jakie jego dobro osobiste miało zostać naruszone albo zagrożone, podnosząc ogólnie, że doznał szkody psychicznej. Nawet jednak gdyby uznać, że samo postawienie zarzutu karnego i wszczęcie postępowania naruszają co do zasady dobra osobiste powoda, to nie zostały spełnione pozostałe przesłanki art. 24 k.c. jak i art. 417 § 1 k.c.

Należy stwierdzić, że powód w żaden sposób nie wykazał rzekomo poniesionej przez niego szkody lub krzywdy. Przede wszystkim jednak w sprawie nie zostały wykazane przesłanki niezgodnego z prawem działania lub zaniechania pozwanego przy wykonywaniu władzy publicznej (sfera imperium), a zatem bezprawności jego działania , co warunkuje odpowiedzialność pozwanego na zarówno na gruncie art. 24 k.c jak i art. 417 kc.

Nie może być uznane za wykazanie zaistnienia przesłanki „niezgodnego z prawem działania lub zaniechania przy wykonywaniu władzy publicznej” twierdzenia powoda według, których został mu postawiony zarzut, a następnie wniesiono przeciwko niemu akt oskarżenia do Sądu. Następnie od tego zarzutu został uniewinniony przez Sąd. Sama prawdziwość tych twierdzeń nie przesądza jeszcze o wystąpieniu niezgodnego z prawem działania przy wykonywaniu władzy publicznej. Zgodnie z zasadą legalizmu wyrażoną w art. 10 § 1 k.p.k. organ powołany do ścigania przestępstw jest obowiązany do wszczęcia i przeprowadzenia postępowania przygotowawczego, a oskarżyciel publiczny także do wniesienia i popierania oskarżenia - o czyn ścigany z urzędu. Według art. 303 k.p.k. jeżeli zachodzi uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa, wydaje się z urzędu lub na skutek zawiadomienia o przestępstwie postanowienie o wszczęciu śledztwa, w którym określa się czyn będący przedmiotem postępowania oraz jego kwalifikację prawną. Natomiast zgodnie z art. 313 § 1 k.p.k. jeżeli dane istniejące w chwili wszczęcia śledztwa lub zebrane w jego toku uzasadniają dostatecznie podejrzenie, że czyn popełniła określona osoba, sporządza się postanowienie o przedstawieniu zarzutów, ogłasza je niezwłocznie podejrzanemu i przesłuchuje się go, chyba że ogłoszenie postanowienia lub przesłuchanie podejrzanego nie jest możliwe z powodu jego ukrywania się lub nieobecności w kraju. Mając na uwadze normy płynące z wskazanych powyżej przepisów kodeksu postępowania karnego działania Skarbu Państwa reprezentowanego przez Prokuraturę Apelacyjną w Poznaniu nie były w żadnej mierze niezgodne z prawem. Należy w tym miejscu podkreślić, że postawienie zarzutów, a następnie skierowanie aktu oskarżenia do Sądu wiązało się z wystąpieniem określonych dowodów w postaci umowy sprzedaży przedmiotowego pojazdu oraz treści płynących z wyjaśnień samego oskarżonego. To wszystko składało się na wystąpienie uzasadnionego podejrzenia popełnienia przestępstwa, a także wystąpienie dostatecznego podejrzenia, że czyn mogła popełnić określona osoba. Skarb Państwa reprezentowany przez Prokuraturę Apelacyjną w Poznaniu postępował zgodnie z prawem przy wykonywaniu władzy publicznej. Niewątpliwie bowiem Prokurator, jako organ ścigania, powołany jest do ścigania przestępstw i w tym zakresie wykonuje powierzone mu przez ustawodawcę zadania.

Działania pozwanego nie mogą też być uznane za niezgodne z prawem z uwagi na ostateczne uniewinnienie oskarżonego J. G. (1) od popełnienia zarzuconego mu czynu. Oskarżyciel publiczny działał na podstawie i w granicach prawa i wykazał w toku postępowania brak bezprawności swojego działania. Bezprawność stanowi naruszenie chronionych prawem stanów rzeczy oraz oznacza przekroczenie zakreślonej w art. 24 § 1 k.c. granicy zagrożenia dobra osobistego. Na temat bezprawności zachowania Sąd Najwyższy wypowiedział się w wyroku z dnia 19 października 1989 r. (II CR 419/89, LEX nr 8996), wyjaśniając, że za bezprawne uważa się każde działanie naruszające dobro osobiste, jeżeli nie zachodzi żadna ze szczególnych okoliczności usprawiedliwiających je, oraz że „do okoliczności wyłączających bezprawność naruszenia dóbr osobistych na ogół zalicza się: 1) działanie w ramach porządku prawnego, tj. działanie dozwolone przez obowiązujące przepisy prawa, 2) wykonywanie prawa podmiotowego, 3) zgodę pokrzywdzonego (ale z zastrzeżeniem uchylenia jej skuteczności w niektórych przypadkach) oraz 4) działanie w ochronie uzasadnionego interesu”. Nie budzi żadnych wątpliwości w świetle przepisów prawa, ze działanie pozwanego nie miało charakteru bezprawnego.

. Nie były również zasadne twierdzenia powoda sprowadzające się do wskazań, że w toku postępowania, gdzie został ostatecznie uniewinniony miał być wobec niego zastosowany środek w postaci tymczasowego aresztowania. Jak już było wspomniane powyżej, środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania był stosowany wobec powoda w innym postępowaniu. Mając na uwadze powyższe, nie podzielając zarzutów apelacji, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

O kosztach postępowania Sąd orzekł stosownie do zasady słuszności wyrażonej w art. 102 k.p.c. Sąd miał na względzie, że powód obecnie nie ma możliwości podjęcia pracy oraz okoliczność, że odbywa już od pewnego czasu karę pozbawienia wolności. To wszystko przesądziło o nieobciążeniu powoda obowiązkiem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego na rzecz Prokuratorii Generalnej Rzeczpospolitej Polskiej.