Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 października 2013 r.

Sąd Okręgowy w Kielcach

V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 18 października 2013 r. w Kielcach

na rozprawie

sprawy z powództwa L. C.

przeciwko Gminie O. i Zespołowi Szkół im. (...) II w O.

o przywrócenie do pracy

na skutek apelacji powódki L. C.

od wyroku Sądu Rejonowego w Sandomierzu

z dnia 13 czerwca 2013r. sygn. akt IV P 136/12

oddala apelację.

V Pa 90/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 13 czerwca 2013 roku, sygn. akt IV P 136/12, Sąd Rejonowy w Sandomierzu Wydział IV Pracy oddalił powództwo L. C. przeciwko Gminie O. i Zespołowi Szkół im. (...) II w O. o przywrócenie do pracy oraz odstąpił od obciążania powódki kosztami sadowymi i kosztami zastępstwa procesowego za pierwszą instancję.

W uzasadnieniu przedmiotowego orzeczenia Sąd Rejonowy wskazał w ramach ustaleń faktycznych, iż L. C.była zatrudniona w Publicznej Szkole Podstawowej w B.od dnia 1 września 1991 roku do dnia 31 sierpnia 2012 roku na podstawie mianowania w pełnym wymiarze zajęć, w tym od 12 lat zajmowała stanowisko dyrektora szkoły. W dniu 31 stycznia 2012 roku Rada Miejska w O.podjęła uchwałę nr (...)w sprawie likwidacji Publicznej Szkoły Podstawowej w B.z dniem 31 sierpnia 2012 roku. Burmistrz Miasta i Gminy O.– wykonując tę uchwałę – w dniu 25 kwietnia 2012 roku złożył oświadczenie woli o rozwiązaniu stosunku pracy powódki z zachowaniem trzymiesięcznego wypowiedzenia obejmującego okres od 1 czerwca 2012 roku do 31 sierpnia 2012 roku, wskazując jako przyczynę wypowiedzenia całkowitą likwidację Publicznej Szkoły Podstawowej w B.. Pismo to zostało doręczone powódce w dniu 25 kwietnia 2012 roku. Następnie zarządzeniem nr (...)z dnia 25 kwietnia 2012 roku Burmistrz Miasta i Gminy O.odwołał powódkę z dniem 31 sierpnia 2012 roku ze stanowiska dyrektora Publicznej Szkoły Podstawowej w B.i cofnął jej wszelkie udzielone pełnomocnictwa. Powódka natomiast wykonując przedmiotową uchwałę i działając jako dyrektor szkoły wypowiedziała stosunki pracy wszystkim nauczycielom zatrudnionym w Szkole Podstawowej w B.wskazując jako przyczynę wypowiedzenia całkowitą likwidację tej placówki. Burmistrz Miasta i Gminy O.nie cofnął oświadczenia woli o rozwiązaniu kodeksu pracy powódki z zachowaniem okresu wypowiedzenia. Stosunek pracy powódki rozwiązał się z dniem 31 sierpnia 2012 roku. Powódce wypłacono należną odprawę pieniężną a także wydano świadectwo pracy. Natomiast powódka w dniu 23 sierpnia 2012 roku złożyła oświadczenie woli o cofnięciu dokonanych wypowiedzeń stosunków pracy nauczycielom zatrudnionym w szkole w B.z powodu postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K.o wstrzymaniu wykonania uchwały Rady Miejskiej w O.w sprawie likwidacji szkoły. Uchwała Rady Miejskiej w O.w sprawie likwidacji szkoły została bowiem zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K., który postanowieniem z dnia 9 sierpnia 2012 roku w sprawie sygn. akt II SA/Ke 441/12 wstrzymał wykonanie zaskarżonej uchwały, które zostało następnie zaskarżone zażaleniem przez pozwaną Gminę O.. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 31 sierpnia 2012 roku w sprawie sygn. akt I OZ 670/12 uchylił zaskarżone postanowienie oraz odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej uchwały. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach wyrokiem z dnia 13 września 2012 roku w sprawie sygn. akt II SA/Ke 441/12 oddalił skargę na uchwałę Rady Miejskiej w O.w sprawie likwidacji szkoły. Natomiast Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 6 marca 2013 roku w sprawie sygn. akt OSK 3048/12 oddalił skargę kasacyjną wniesioną od tego orzeczenia.

W okresie od 24 sierpnia 2012 roku do 28 lutego 2013 roku powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał powództwo powódki za niezasadne i nie zasługujące na uwzględnienie.

Sąd I instancji podniósł, że stosunek pracy powódki nawiązany na podstawie mianowania rozwiązał się z upływem okresu wypowiedzenia tj. z dniem 31 sierpnia 2012 roku. Fakt ten był w bezsporny między stronami i został przyznany przez powódkę. Burmistrz Miasta i Gminy O., bowiem nie cofnął oświadczenia woli o rozwiązaniu stosunku pracy powódki zaś sama powódka me zakwestionowała zasadności i zgodności z prawem tej czynności prawnej, albowiem w ustawowym terminie 7 dni przewidzianym w art. 264 §1 kp nie złożyła odwołania od dokonanego wypowiedzenia. Termin ten upłynął bezskutecznie z dniem 2 maja 2012 roku, natomiast powódka złożyła odwołanie od dokonanego wypowiedzenia, opiewające na żądanie przywrócenia do pracy wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu, dopiero w dniu 30 sierpnia 2012 roku. Sąd Rejonowy podkreślił, że okoliczności przedstawione przez powódkę we wniosku o przywrócenie terminu żadną miarą nie uzasadniają pozytywnego rozstrzygnięcia w tym przedmiocie. Za okoliczność usprawiedliwiającą powódkę i świadczące o braku jej winy w przekroczeniu terminu do wniesienia odwołania nie można potraktować oczekiwania na rezultaty zaskarżenia uchwały Rady Miejskiej w O. i rozstrzygnięcie sądu administracyjnego. Zaskarżenie przedmiotowej uchwały do sądu administracyjnego dokonane przez rodziców uczniów nie stało na przeszkodzie w złożeniu przez powódkę odwołania od dokonanego rozwiązania stosunku pracy. Ponadto Sąd Rejonowy podniósł, że kwestionowanie zasadności rozwiązania stosunku pracy powódki nie jest trafne, albowiem z zebranego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że przyczyna wypowiedzenia jej stosunku pracy a mianowicie całkowita likwidacja Publicznej Szkoły Podstawowej w B. okazała się prawdziwa. We wskazanej zaś dacie tj. z dniem 31 sierpnia 2012 roku nastąpiła również likwidacja dotychczasowego pracodawcy powódki a mianowicie Publicznej Szkoły Podstawowej w B., i ten dzień –jako data likwidacji placówki – została wskazana w uchwale Rady Miejskiej w O. i jest to jedyny termin, w jakim może nastąpić likwidacja szkoły zgodnie z art. 59 ust. l ustawy o systemie oświaty.

Zakończenie stosunku pracy powódki z dniem 31 sierpnia 2012 roku przesądza zadnim Sądu Rejonowego o niemożności zastosowania przepisu art. 231 k.p. i przewidzianej nim instytucji przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę. Sąd Rejonowy zauważył, że warunkiem objęcia pracownika skutkami z art. 231 kp jest istnienie jego stosunku w dacie transferu. Jeżeli bowiem rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło przed datą przejścia zakładu pracy, to mechanizm zmiany pracodawcy, wynikający z art. 231 § 1 kp nie może znaleźć zastosowania. Ponadto podniósł, iż w niniejszej sprawie stosunek pracy powódki rozwiązał się z dniem 31 sierpnia 2012 roku i taka data rozwiązania stosunku pracy nauczycieli w trybie wypowiedzenia została wskazana w art. 20 ust. 3 Karty Nauczyciela zgodnie, z którym rozwiązanie stosunku pracy z przyczyn określonych w ust. 1 następuje z końcem roku szkolnego po uprzednim trzymiesięcznym wypowiedzeniu.

Sąd I instancji podniósł, iż przejęcie zadań w zakresie kształcenia uczniów zlikwidowanej placówki przez Zespół Szkół im. (...) II w O. nastąpiło w dacie rozpoczęcia nowego roku szkolnego tj. z dniem 1 września 2012 roku. W tej zaś dacie stosunek pracy powódki już nie istniał, wobec czego skutek z art. 231 §1 kp nie mógł jej objąć. Natomiast do dnia 31 sierpnia 2012 roku włącznie powódka pozostawała w stosunku pracy z Publiczną Szkołą Podstawową w B. i w tej też dacie nastąpiła likwidacja tego podmiotu. Skoro zaś stosunek pracy powódki ustał przed datą ewentualnego przejścia części zakładu pracy na innego pracodawcę to nie mogła ona zostać objęta skutkami z art. 231 § 1 kp. Zdaniem Sądu Rejonowego nie sposób zresztą potraktować przejścia pięciu uczniów zlikwidowanej szkoły w B. do Zespołu Szkół w O. jako „przejścia zakładu pracy na innego pracodawcę” w rozumieniu art. 231 kp. Podstaw do takich twierdzeń nie dostarcza przepis § 2 uchwały Rady Miejskiej w O. stanowiący, ze uczniom Publicznej Szkoły Podstawowej w B. umożliwi się kontynuowanie nauki w Publicznej Szkole Podstawowej w O.. Takie sformułowanie zawarte w uchwale Rady Miejskiej stanowi powtórzenie zapisów zawartych w art. 59 ust. 1 ustawy o systemie oświaty i realizację ustawowego obowiązku nałożonego na organ prowadzący szkołę i nie świadczy o przejściu zakładu na innego pracodawcę w rozumieniu art. 231 kp.

Zdaniem Sądu Rejonowy nie można nadto pominąć, że w świetle najnowszego orzecznictwa Sądu Najwyższego, reprezentowanego przez wyrok z dnia 23 maja 2012 roku w sprawie sygn. akt I PK 200/11 oraz uchwałę z dnia 28 marca 2013r. w sprawie sygn. akt III PZP 1/13 przejście zakładu pracy na innego pracodawcę nie może polegać wyłącznie na przekazaniu zadań i kompetencji zaś samo przejęcie zadań nie jest tożsame z przejściem załogi. Nieodzownym składnikiem transferu jest, bowiem także – w przypadku podmiotu funkcjonującego zasadniczo w oparciu o składniki materialne – przejście tych składników, a w przypadku podmiotów konstytuowanych na podstawie czynnika ludzkiego – przejęcie większości pracowników, tworzących zorganizowaną strukturę powołaną do realizacji zadań w ramach przyznanych im kompetencji. Natomiast zniesienie jednostki organizacyjnej wykonującej zadania z zakresu administracji publicznej i przekazanie tych zadań innej jednostce, posiadającej własne zasoby kadrowe wystarczające do ich wykonania, nie stanowi przejścia zakładu pracy na innego pracodawcę w rozumieniu art. 23 § 1 kp. W świetle powyższego – w ocenie Sądu Rejonowego– nie budzi wątpliwości, że powództwo skierowane przeciwko Zespołowi Szkół im. (...) II w O. obejmujące żądanie przywrócenia do pracy podlega oddaleniu z uwagi na brak legitymacji procesowej formalnej po stronie pozwanej. Zespół Szkół im. (...) II w O. nie stał się, bowiem pracodawcą powódki w trybie przepisu art. 231 §1 kp, wobec czego nie ciążył na nim obowiązek zatrudnienia powódki za wynagrodzeniem i jej dopuszczenia do pracy. Oddaleniu podlega również powództwo wytoczone przeciwko Gminie O., który to podmiot nigdy nie był i nie stał się pracodawcą powódki w trybie art. 231 § l kp po likwidacji Publicznej Szkoły Podstawowej w B.. O nabyciu statusu pracodawcy powódki przez pozwaną Gminę nie świadczy w szczególności wydanie jej świadectwa pracy tudzież wypłata odprawy pieniężnej z tytułu rozwiązania stosunku pracy powódki. Wydanie dokumentu potwierdzającego zatrudnienie powódki w zlikwidowanej szkole przez Burmistrza Miasta i Gminy O. jest konsekwencją zapisów art. 36a ustawy o systemie oświaty oraz art. 30 ust. l pkt. 5 ustawy o samorządzie gminnym, z których to zapisów wynika, że podmiotem uprawnionym do dokonywania czynności w sprawach z zakresu prawa pracy wobec kierowników gminnych jednostek organizacyjnych jest wójt. Nadto dokumentacja zlikwidowanej szkoły publicznej – w tym również akta osobowe pracowników – zostały przekazane organowi prowadzącemu szkołę zgodnie z art. 59 ust. 3 ustawy o systemie oświaty, natomiast wypłata odpraw pieniężnych należnych pracownikom zlikwidowanej szkoły wynikała z realizacji obowiązku nałożonego przez przepis art. 12 ust. 4 pkt. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 roku o finansach publicznych (tj. Dz.U. 2009.157.1240 ze zm.), jako że Publiczna Szkoła Podstawowa w B. była gminną jednostką budżetową.

Sąd Rejonowy na podstawie art. 113 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych /Dz.U.2005.167.1398/ i art. 102 k.p.c. odstąpił od obciążenia powódki kosztami sądowymi i kosztami zastępstwa procesowego za pierwszą instancję uznając, iż trudna sytuacja materialna, w jakiej się znajduje wynikająca z utraty pracy stanowi szczególnie uzasadniony wypadek przemawiający za rozstrzygnięciem w myśl powołanych przepisów.

Apelację od powyższego wyroku wniosła powódka. W uzasadnieniu opierając się na orzecznictwie sądowym podnosiła, iż doszło do przejścia zakładu pracy na innego pracodawcę zgodnie treścią art. 23 1 kp, gdyż zadania zlikwidowanej Publicznej Szkoły Podstawowej w B.przejęła Publiczna szkoła Podstawowa w O.będąca w strukturze Zespołu Szkół im. (...)II w O.co wynika z uchwały Nr (...) Rady Miejskiej w O.z dnia 31 stycznia 2012 roku w sprawie likwidacji Publicznej Szkoły Podstawowej w B.. Odnosząc się do kwestii przekroczenia terminu do wniesienia odwołania od dokonanego wypowiedzenia powołała się na fakt zaskarżenia do sądu administracyjnego przez rodziców uchwały o likwidacji szkoły do sadu administracyjnego oraz wstrzymania wykonania tej uchwały.

Pozwana Gmina O. złożyła odpowiedź na apelację, wnosząc o jej oddalenie w całości.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powódki jest niezasadna.

Zarzuty i argumenty apelacji nie uzasadniają uznania, że orzeczenie Sądu Rejonowego, którym oddalono powództwo powódki jest wadliwe i narusza przepisy prawa.

Sąd Rejonowy orzekając w sprawie przeprowadził właściwe postępowanie dowodowe w zakresie roszczenia zgłoszonego przez powódkę wyjaśniając wszystkie istotne okoliczności sprawy będących podstawą ustaleń faktycznych wydanego w sprawie wyroku. Wyciągnął też prawidłowe wnioski z ustaleń, które poczynił.

Odnosząc się do kwestii przywracania uchybionego terminu do wniesienia odwołania od złożonego w dniu 25 kwietnia 2012 roku powódce wypowiedzenia umowy o pracę, podnieść należy, iż kwestię charakteru prawnego terminów z art. 264 kp zajmował się Sąd Najwyższy we wpisanej do księgi zasad prawnych Uchwale składu 7 sędziów z dnia 14.03.1986r. III PZP 8/86 stwierdzając, że terminy te są terminami prawa materialnego, do których nie stosuje się przepisów kodeksu postępowania cywilnego dotyczących uchybienia i przywrócenia terminu. Jeżeli więc pozew został wniesiony po upływie wspomnianych terminów, to w razie ich nie przywrócenia Sąd obowiązany jest oddalić powództwo. W motywach tej uchwały Sąd Najwyższy powołał się przede wszystkim na funkcję tych terminów jako określających czasowo ramy możliwości skutecznego dochodzenia przed Sądem roszczeń przysługujących pracownikowi na podstawie prawa materialnego, po których upływie roszczenie (żądanie) wygasa (prekluzja), bądź staje się niezaskarżalne (przedawnione). Przewidziane przez prawodawcę upoważnienie Sądu do przywracania uchybionych terminów z art. 264 kp jest w prawdzie charakterystyczne dla terminów prawa procesowego i wobec terminów prawa materialnego stanowi w systemie prawa wyjątek, lecz nie usprawiedliwia to traktowania spornych terminów wbrew ich prawnemu znaczeniu i celowi ustanowienia, nawet jeśli nie są to terminy prekluzyjne, tylko do nich podobne. Wskazać należy, iż według art. 265 § 1 kp Sąd Pracy przywróci pracownikowi na jego wniosek termin do zgłoszenia roszczenia przekroczony z przyczyn przez niego niezawinionych. Wniosek taki musi być - zgodnie z art. 265 kp - wniesiony w nieprzekraczalnym terminie 7 dni od ustania przyczyny uchybienia terminowi i zawierać uprawdopodobnienie okoliczności uzasadniających uchybieniu, przy czym uprawdopodobnienie niezawinionego uchybienia terminowi do dochodzenia przywrócenia do pracy powinno nastąpić nie później niż we wniosku o przywrócenie terminu lub w pozwie, jeżeli taki wniosek został w nim zawarty ( wyrok SN z 15.02.2002r. I PKN 896/00 niepubl.).

Uwzględniając powyższe stanowisko orzecznictwa - zdaniem Sądu Okręgowego - słusznie Sąd Rejonowy uznał, iż podany przez powódkę fakt oczekiwania na rezultaty zaskarżenia przez rodziców uczniów uchwały Rady Miejskiej w O.i rozstrzygnięcie sądu administracyjnego w realiach niższej sprawy nie można uznać jako okoliczność usprawiedliwiającą w przekroczeniu terminu do wniesienia odwołania. W tym miejscu podkreślić należy, iż decyzja administracyjna organu nadzoru w przedmiocie ważności uchwały Rady Miejskiej z dnia uchwały Nr (...) Rady Miejskiej w O.z dnia 31 stycznia 2012 roku ma w sprawie cywilnej znaczenie prejudycjalne, jeśli sąd z uwagi na niedopuszczalność drogi sądowej – nie może samodzielnie w sposób wiążący rozstrzygnąć kwestii należących do drogi administracyjnej, co uzasadnia oczekiwanie na wydanie decyzji we właściwym postępowaniu. Taka sytuacja jednak nie miała w niniejszej sprawie miejsca. Sąd Rejonowy do którego zwróciła by się powódka z odwołaniem od wypowiedzenia stosunku pracy mógł sam ustalić element stanu faktycznego, jakim była likwidacja szkoły, będąca jednocześnie przyczyną rozwiązania stosunku pracy z powódką.

Wskazana powyżej przyczyna związana z prowadzonymi postępowaniami sądowoadministracyjnymi nie może być w ocenie Sądu Okręgowego uznana za spełniającą przesłankę brak winy pracownika w uchybieniu terminu, co wynikać winno z faktycznej niemożliwości złożenia odwołania albo usprawiedliwionej niewiedzy o przysługujących jej uprawnieniach, które to przesłanki jednak w okolicznościach niniejszej sprawy nie miały miejsca. Powódka była prawidłowo pouczona o sposobie i terminie wniesienia odwołania od wypowiedzenia zmieniającego, mimo to wniosła je po upływie 7-dniowego terminu o charakterze terminu prawa materialnego, dopiero w dniu 30 sierpnia 2012 roku, tj. po upływie prawie 4 miesięcy. Również jej sytuacja osobista oraz stan zdrowia nie wykluczał możliwości złożenia odwołania od wypowiedzenia stosunku pracy w ustawowym terminie. Tak więc niewątpliwie powódka złożyła pozew z naruszeniem terminu art. 264 kp, zaś uchybienie temu terminowi oznacza utratę możliwości skutecznego odwołania się od wypowiedzenia stosunku pracy, co już tylko z tej przyczyny prowadzić powinno do oddalenia powództwa L. C..

Sąd Okręgowy podziela pogląd jak i argumenty zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku co do tego, że wskazana w wypowiedzeniu z dnia 25 kwietnia 2012 roku przyczyna wypowiedzenia powódce stosunku pracy a mianowicie całkowita likwidacja Publicznej Szkoły Podstawowej w B., zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1 ustawy Karta Nauczyciela okazała się prawdziwa. Wypowiedzenie powódce umowy o pracę było następstwem uchwały Nr (...) Rady Miejskiej w O.z dnia 31 stycznia 2012 roku w sprawie likwidacji Publicznej Szkoły Podstawowej w B.. Przedmiotowa uchwała mimo jej zaskarżenia przez rodziców uczniów likwidowanej szkoły ostatecznie nie została unieważniona. Ostatecznie uwzględniając upływ trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia stosunek pracy powódki rozwiązał się z dniem 31 sierpnia 2012 roku, jak również z tym dniem dotychczasowy pracodawca powódki Publiczna Szkoła Podstawowa w B.w znaczeniu przedmiotowym utraciła swój byt jako jednostka organizacyjna gminy oraz jako samodzielny pracodawca. Tak więc wskazana, jako przyczyna decyzji pracodawcy o rozwiązaniu stosunku pracy w postaci likwidacji placówki, rzeczywiście nastąpiła.

Prawidłowo, zatem Sąd Rejonowy jako przyczynę wypowiedzenia stosunku pracy powódce przyjął całkowitą likwidację szkoły, zgodnie z treścią art. 20 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karty Nauczyciela.

Wobec powyższego za niezasadny należało uznać podnoszoną przez apelującą okoliczność, iż doszło do przejścia zakładu pracy na innego pracodawcę zgodnie treścią art. 231 kp, gdyż zadania zlikwidowanej Publicznej Szkoły Podstawowej w B.przejęła Publiczna Szkoła Podstawowa w O.będąca w strukturze Zespołu Szkół im. (...)II w O., co według powódki wynika z treści oraz uzasadnienia uchwały Nr (...)Rady Miejskiej w O.z dnia 31 stycznia 2012 roku w sprawie likwidacji Publicznej szkoły Podstawowej w B..

Zdaniem Sądu Okręgowego należało uznać za niezasadne zastrzeżenia powódki, jakoby fakt zapewnienia uczniom możliwości kontynuowania nauki w innej szkole (Publicznej Szkole Podstawowej w O.) stanowi o tym, że szkoła nie została zlikwidowana. Takie właśnie są zasady likwidacji szkół, w przypadku likwidacji danej jednostki obowiązkiem organu prowadzącego jest zapewnienia możliwości nauki w innej placówce.

Słusznie Sąd Rejonowy odnosząc się do pojęcia przejście zakładu pracy na innego pracodawcę powołał się na uchwałę 7 siędziów Sądu Najwyższego z dnia 28 marca 2013 roku w sprawie sygn. akt III PZP 1/13 w której skład orzekający potwierdził słuszność tez wynikających z wyroku SN z dnia 23 maja 2012 roku w sprawie sygn. akt I PK 200/11, stwierdzając, że zniesienie jednostki organizacyjnej wykonującej zadania z zakresu administracji publicznej i przekazanie tych zadań innej jednostce, posiadającej własne zasoby kadrowe wystarczające do ich wykonania, nie stanowi przejścia zakładu pracy na innego pracodawcę w rozumieniu art. 231 § 1 k.p.

Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do przyjęcia, iż w niniejszej sprawie doszło do przejęcie zadań w zakresie kształcenia znacznej liczby uczniów przez inną szkołę podstawową co mieściłoby się w kodeksowej formule przejęcia zakładu pracy jakim jest Publiczna Szkoła Podstawowa w B. przez innego pracodawcę w trybie art. 231 § 1 k.p.

W świetle powyższego prawidłowo zatem Sąd Rejonowy oddalił powództwo skierowane przeciwko Zespołowi Szkół im. (...) II w O. oraz Gminie O. obejmujące żądanie przywrócenia do pracy z uwagi na brak legitymacji procesowej formalnej po stronie pozwanej, słusznie uznając, iż po likwidacji Publicznej Szkoły Podstawowej w B. podmioty te nigdy nie były i nie stały się pracodawcą powódki w trybie art. 231 § l kp.

Podsumowując stwierdzić należy, że strona pozwana nie naruszyła przepisów dotyczących rozwiązania stosunku pracy, a przyczyny, jakie legły u podstaw wręczenia przez nią wypowiedzenia powódce były prawdziwe i uzasadnione.

Z tych przyczyn Sąd Okręgowy uznał apelację za bezzasadną, co skutkowało jej oddaleniem na podstawie art. 385 k.p.c.

SSO Alicja Czarny SSO Iwona Michalak SSO Ryszard Sadlik (spr.)