Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lutego 2017 r.

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący SSR Alina Gałęzowska

Protokolant Małgorzata Szczęsna

po rozpoznaniu w dniu 15 lutego 2017 r. w Środzie Śląskiej

sprawy z powództwa (...) S.A z siedzibą w W.

przeciwko D. K.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej D. K. na rzecz strony powodowej (...) S.A z siedzibą w W. kwotę 2.809,47 zł (dwa tysiące osiemset dziewięć złotych czterdzieści siedem groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 01 czerwca 2016r. do dnia 15 lutego 2017 r. rozkładając świadczenie na sześć rat, płatnych w sposób następujący:

- pierwsza rata w kwocie 491,60 zł do dnia 15 marca 2017 r.

- druga rata w kwocie 491,60 zł do dnia 15 kwietnia 2017 r.

- trzecia rata w kwocie 491,60 zł do dnia 15 maja 2017 r.

- czwarta rata w kwocie 491,60 zł do dnia 15 czerwca 2017 r.

- piąta rata w kwocie 491,60 zł do dnia 15 lipca 2017 r.

- szósta rata w kwocie 491,56 zł do dnia 15 sierpnia 2017 r.

II.  zasądza od pozwanej D. K. na rzecz strony powodowej (...) S.A z siedzibą w W. kwotę 1317 zł (tysiąc trzysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu procesu.

Z)

1. odnotować

2. K..21 dni

15-02-2017 r.

Sygn. akt I C upr 881/16

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) S.A. z siedzibą w W. wniosła w dniu 1 czerwca 2016 r. do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko pozwanej D. K. o zasądzenie na jej rzecz nakazem zapłaty kwoty 2.809,47 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu strona powodowa podała, że wierzytelność dochodzona przez stronę powodową wynika z umowy pożyczki pieniężnej stanowiącej kredyt konsumencki zawartej w formie pisemnej oznaczonej numerem (...) i wypłaconej w dniu 18 września 2015 r. Na mocy tej umowy strona powodowa zobowiązała się udzielić pozwanej pożyczki pieniężnej w kwocie 2.500,00 zł, a pozwana zobowiązała się zwrócić pożyczkę zgodnie z harmonogramem spłat określonym umową wraz z odsetkami umownymi w wysokości stałej stopy procentowej 10 % w stosunku rocznym. Dodatkowo pozwana zobowiązała się zapłacić wraz z każdą ratą pożyczki opłatę administracyjną w wysokości 25 zł miesięcznie oraz jednorazową opłatę przygotowawczą w wysokości 975 zł, która rozdzielana była proporcjonalnie do liczby rat pożyczki i uiszczana częściowo z każdą ratą w terminach spłat pożyczki. Zadłużenie pozwanej z tytułu umowy pożyczki na dzień wniesienia niniejszego pozwu wynosi 2.809,47 zł. Na powyższą kwotę składają się następujące należności: a) kwota 1785,72 zł stanowiąca sumę niespłaconych rat kapitałowych, b) kwota 54,31 zł skapitalizowanych odsetek umownych zwykłych w wysokości 10 % w stosunku rocznym obliczona od kwoty niespłaconego kapitału 1.785,72 zł od dnia następnego po dniu zapłaty ostatniej raty pożyczki to jest od dnia 9 lutego 2016 r. do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu to jest do dnia 30 maja 2016 r. c) kwota 123 zł z tytułu kosztów przygotowania i wysyłki monitu, wezwania do zapłaty i ostatecznego wezwania do zapłaty, d) kwota 75 zł z tytułu kosztów przekazania sprawy do postępowania windykacyjnego, e) kwota 696,44 zł opłaty przygotowawczej, f) 75 zł opłaty administracyjnej. Umowa pożyczki została rozwiązana przez powoda pismem z dnia 27 kwietnia 2016 r. za dwutygodniowym wypowiedzeniem z uwagi na opóźnienie w spłacie zadłużenia z umowy przekraczającym 60 dni z dniem 11 maja 2016 r. ze skutkiem prawnym natychmiastowej wymagalności wszystkich należności z umowy z dniem 12 maja 2016 r. Strona powodowa wezwała pozwaną do dobrowolnej wpłaty zadłużenia, lecz pozwana zadłużenia nie spłaciła.

Postanowieniem z dnia 1 lipca 2016 r. w sprawie VI Nc-e (...) Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Środzie Śląskiej ( art. 505 ³³ § 1 k.p.c.).

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od strony powodowej na rzecz pozwanej kosztów procesu. Pozwana nie potwierdziła podstaw wskazanego zobowiązania oraz wysokości kwoty dochodzonej pozwem. Wskazała jednocześnie, że nie miała zamiaru uchylania się od zobowiązania. Oświadczyła, że zasadne byłoby roszczenie powoda w kwocie zaciągniętego kapitału z odliczeniem dokonanych wpłat. Pozwana nie zgodziła się z wysokością opłat dodatkowych w postaci opłaty przygotowawczej oraz administracyjnej, która ma charakter prowizji. Zastrzeżenia wzbudzają u pozwanej również kwoty związane z windykacją zobowiązania, które powinny odpowiadać kosztom rzeczywiście poniesionym przez pożyczkodawcę, który nie powinien bezzasadnie obciążać nimi konsumentów w nadmiernej wysokości. Pozwana podniosła, że nie została poinformowana o możliwości restrukturyzacji zobowiązania ani wprowadzenia planu naprawczego umożliwiającego spłatę zobowiązania w dostosowaniu do realnych możliwości co jest wskazane ze względu na zasady współżycia społecznego. W razie uwzględnienia powództwa pozwana wniosła o rozłożenie na raty zasądzonego świadczenia ze względu na okoliczność, że suma ciążących na niej zobowiązań znacznie przekracza możliwości zarobkowe pozwanej.

Pismem z dnia 3 stycznia 2017 r. strona powodowa wyraziła zgodę na rozłożenie na raty zasądzonego świadczenia w przypadku wykazania przez pozwaną, że jej stan majątkowy, rodzinny i zdrowotny nie pozwala na spełnienie świadczenia w całości.

Na rozprawie dnia 15 lutego 2017 r. pozwana wskazał, że miesięcznie byłaby w stanie spłacać kwotę 50 zł na poczet dochodzonego pozwem zobowiązania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana D. K. zawarła w dniu 16 września 2015 r. z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę pożyczki pieniężnej w formie pisemnej oznaczonej numerem (...). Na mocy tej umowy strona powodowa zobowiązała się udzielić pozwanej pożyczki pieniężnej w kwocie 2.500,00 zł, a pozwana zobowiązała się zwrócić pożyczkę wraz z odsetkami umownymi w wysokości stałej stopy procentowej 10 % w stosunku rocznym, powiększoną o opłatę administracyjną i opłatę przygotowawczą oraz ewentualne koszty dodatkowe na rachunek pożyczkodawcy zgodnie z harmonogramem spłat określonym umową w czternastu ratach. Opłata przygotowawcza w wysokości 975,00 zł rozdzielana była proporcjonalnie do liczby rat pożyczki i uiszczana częściowo z każdą ratą w terminach spłat pożyczki i obejmowała poniesione przez pożyczkodawcę koszty czynności związanych z przygotowaniem umowy pożyczki, na które składają się m.in. koszty obsługi dostarczenia i podpisania umowy pożyczki u klienta bez konieczności wizyty w biurze pożyczkodawcy, badania zdolności klienta do spłaty pożyczki. Opłata administracyjna w wysokości 25,000 zł miesięcznie płatna była wraz z każdą ratą pożyczki obejmowała czynności związane z zarządzaniem kontem umowy pożyczki, monitorowaniem terminowości obsługi pożyczki, obsługą wniosków klienta, a także usługi contact center dla klienta oraz wysyłki komunikatów sms. Całkowita kwota do zapłaty została określona na sumę 3.979,36 zł przy założeniu, że pożyczkobiorca w terminach określonych w umowie wykonuje swoje zobowiązania. Roczna stopa oprocentowania zadłużenia przeterminowanego wynosiła czterokrotność wysokości stopy kredytu lombardowego NBP ( pkt 6 umowy). W przypadku opóźnienia w spłacie rat pożyczki strona powodowa uprawniona była do pojęcia działań upominawczo- windykacyjnych zgodnie ze wskazaną niżej kolejnością, których koszt każdorazowo ponosić miała pozwana w następującej wysokości: a) koszt przygotowania i wysyłki pierwszego monitu 25 zł, b) koszt przygotowania i wysyłki wezwania do zapłaty 49 zł, c) koszt przygotowania i wysyłki ostatecznego wezwania do zapłaty 49 zł, d) koszt przekazania sprawy do postępowania windykacyjnego 75 zł (pkt 13 umowy). Pożyczkodawca mógł rozwiązać umowę z przyczyn leżących po stronie pożyczkobiorcy z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia w przypadku opóźnienia spłaty zadłużenia wynikającego z umowy przekraczającego 60 dni (pkt. 15 umowy).

Dowody:

umowa pożyczki z dnia 16 września 2015 r. nr (...) k. 24-30

pismo (...) S.A. z siedzibą w W. z dnia 9 października 2015 r. k. 31

W dniu 18 września 2015 r. na rachunek bankowy pozwanej wpłynęła kwota 2.500,00 zł od (...) SA z siedzibą w W. tytułem umowy pożyczki nr (...). Pozwana w okresie od 11 października 2015 r. do dnia 11 stycznia 2015 r. wpłaciła na rachunek (...) SA z siedzibą w W. tytułem umowy pożyczki nr (...) kwotę 1.275,32 zł.

Dowody:

potwierdzenia przelewów k. 70-75

Dnia 25 luty 2016 r. (...) S.A. z siedzibą w W., ze względu na brak uregulowania zadłużenia przez pozwaną, przekraczającego 10 dni sporządziła monit wzywający pozwaną do zapłaty kwoty 328,47 zł. w terminie do dnia 3 marca 2016 r. W dniu 15 marca 2016 r. ze względu na upływ 20 dni od dnia ostatecznego terminu spłaty raty sporządziła wezwanie do zapłaty kwoty 688,44 zł w terminie do dnia 22 marca 2016 r. Następnie w dniu 1 kwietnia 2016 r. sporządziła ostateczne wezwanie do zapłaty kwoty 426,47 zł w terminie do dnia 8 kwietnia 2016 r. ze względu na upływ 30 dni od terminu spłaty raty pożyczki.

Dowody:

monit z dnia 25 luty 2016 r. k.32

wezwanie do zapłaty z dnia 15 marca 2016 r. k. 33

ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 1 kwietnia 2016 r. k. 34

Pismem z dnia 27 kwietnia 2016 r. umowa pożyczki została rozwiązana przez powoda za dwutygodniowym wypowiedzeniem z uwagi na opóźnienie w spłacie zadłużenia przekraczającym 60 dni. W konsekwencji strona powodowa wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 2.894,89 zł tytułem całości wymagalnego zadłużenia wynikającego z umowy pożyczki, które na dzień sporządzenia pisma wynosiło: kapitał 1.785,72 zł, odsetki 49,66 zł, opłata przygotowawcza 696,44 zł, opłata administracyjna 100,00 zł, opłaty za monit i wezwania 261,58 zł, odsetki z tytułu zadłużenia przeterminowanego 1,49 zł.

Dowody:

wypowiedzenie umowy pożyczki wraz z potwierdzeniem nadania k. 35-36

Pozwana od sierpnia 2014 r. utrzymuje się z emerytury, której wysokość wynosi 2486,63 zł netto miesięcznie. Pozwana zamieszkuje w domu jednorodzinnym, który po śmierci męża pozwanej jest własnością córki. Miesięcznie przekazuje córce kwoty od 120-140 zł na opłaty. Na leki przeznacza miesięcznie kwotę 200 zł. Pozwana zaciągnęła szereg kredytów i pożyczek m. in w (...) sp. z o.o. z siedzibą w B., (...) Bank SA z siedzibą we W., (...) SA z siedzibą w W. na spłatę zaległych zobowiązań. W miesiącu grudniu 2016 r. pozwana wydatkowała na bieżące utrzymanie oraz spłatę kredytów i pożyczek kwotę 1.816,81 zł.

Dowody:

potwierdzenia przelewów w miesiącu grudniu 2016 r. k.50-56, 59-60

umowa kredytu A. zawarta z (...) SA z siedzibą w W. dnia 28 października 2011 r. k. 81-85

aneks do umowy kredytu A. zawartej z (...) SA z siedzibą w W. dnia 28 października 2011 r. k. 78-80

umowa pożyczki gotówkowej zawarta z (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. dnia 20 listopada 2013 r. 86-91

umowa o kredyt konsolidacyjny zawarta z (...) Bank SA z siedzibą we W. dnia 30 marca 2016 r. k. 92-94

umowa o kredyt gotówkowy zawarta z (...) Bank SA z siedzibą we W. dnia 7 października 2015 r. k. 95-97

przesłuchanie pozwanej k. 67

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 720 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem. W myśl art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (t.j. Dz. U. z 2014 roku, poz. 1497 ze zm.) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, przy czym za umowę o kredyt konsumencki uważa się między innymi umowę pożyczki.

Przy umowie pożyczki, głównymi świadczeniami stron są: po stronie pożyczkodawcy udostępnienie określonych środków finansowych do korzystania na określony okres czasu, a ze strony pożyczkobiorcy, zwrot tych środków. Umowa pożyczki została przy tym ukształtowania w kodeksie cywilnym w taki sposób, że co do zasady może być zarówno umową odpłatną, jak i nieodpłatną. W przypadku zawarcia, przez strony, odpłatnej umowy pożyczki, wynagrodzenie pożyczkodawcy winno być wyraźnie określone w umowie.

Zwyczajowo formę wynagrodzenia za korzystanie z cudzego kapitału stanowią odsetki, ewentualnie zapłata prowizji. Ustawodawca, aby przeciwdziałać ocenianemu negatywnie w świetle zasad współżycia społecznego zjawisku lichwy oraz aby chronić interesy słabszych uczestników obrotu gospodarczego, jakimi zazwyczaj są konsumenci, wprowadził przy tym do kodeksu cywilnego instytucję odsetek maksymalnych (art. 359 § 2 ¹ k.c.), których wysokość winna stanowić podstawowe odniesienie do oceny ekwiwalentności wysokości wynagrodzenia pożyczkodawcy ustalonego w umowie. Odsetki, obok prowizji za udzielenie pożyczki, stanowią wynagrodzenie pożyczkodawcy za korzystanie przez kredytobiorcę z jego środków finansowych.

Ustawa z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (DzU z 2011 r. Nr 126, poz. 715, z późn. zm.), która weszła w życie dnia 18 grudnia 2011 roku, a która zastąpiła ustawę z dnia 20 lipca 2001 roku o kredycie konsumenckim, określa obowiązki kredytodawców i pośredników kredytowych oraz uprawnienia konsumentów związane z zawieraniem umowy o kredyt konsumencki. Ustawa wdraża dyrektywę 2008/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającą dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz. Urz. UE L 133 z 22.05.2008, str. 66). Obowiązującą od 18 grudnia 2011 roku ustawą zniesione zostały jednak ograniczenia co do maksymalnego pułapu opłat i prowizji, jakie banki mogą pobierać przy udzielaniu kredytów. Poprzednio pułap ten wynosił nie więcej niż 5% kwoty udzielonego kredytu.

W dniu 11 marca 2016 r. weszły w życie niektóre przepisy ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o zmianie ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym oraz niektórych innych ustaw (zmieniające m.in. ustawę o kredycie konsumenckim), które wprowadziły nowe rozwiązania wzmacniające ochronę osób fizycznych w obszarze kredytów konsumenckich udzielanych przez banki, (...)-i i instytucje pożyczkowe. Ustawa wprowadziła nowe limity kosztów kredytów, którym mogą być obciążani konsumenci. Obok obowiązującego od 20 lutego 2006 r. limitu maksymalnego oprocentowania wynikającego z czynności prawnej (art. 359 § 21), który od 1 stycznia 2016 r. jest obliczany jako dwukrotność sumy stopy referencyjnej NBP (obecnie 1,5%) oraz 3,5% czyli aktualnie wynosi 10% znowelizowana ustawa wprowadza m.in. maksymalny pułap kosztów pozaodsetkowych – ogranicza on wszystkie koszty (z wyłączeniem odsetek), które konsument ponosi w związku z umową o kredyt konsumencki, czyli obejmuje m.in. prowizje, wszelkie opłaty oraz koszty usług dodatkowych wynikające np. z obsługi domowej pożyczki czy jej ubezpieczenia. Koszty pozaodsetkowe kredytu nie będą mogły przekroczyć sumy dwóch składników: 25 proc. kredytu (część stała) oraz 30 proc. wartości kredytu w skali roku (część zmienna zależna od czasu trwania umowy). Znowelizowane przepisy stanowią również, że udzielając kolejnego kredytu w okresie do 120 dni od daty udzielenia pierwszego, wszystkie pobierane w tym czasie opłaty muszą się zmieścić w limicie kosztów pozaodsetkowych naliczanych od kwoty pierwszego kredytu. Ustawa wprowadza także maksymalną wysokość opłat z tytułu zaległości w spłacie w tym odsetek za opóźnienie. Dotychczas niektórzy pożyczkodawcy osiągali dodatkowe dochody z tytułu wezwań do zapłaty, windykacji, czy oprocentowania zadłużenia przeterminowanego. Kiedy klient opóźnił się ze spłatą zadłużenia choćby o jeden dzień wysyłano ponaglenie – w formie smsa, listu, czy telefonicznie i naliczano niewspółmierną do faktycznie poniesionych kosztów opłatę za taki monit. Od 11 marca 2016 r. koszty te są ograniczone do wysokości maksymalnych odsetek za opóźnienie, określonej w art. 481 § 2 ¹ Kodeksu cywilnego. Limit ten oblicza się jako dwukrotność stopy referencyjnej NBP i 5,5%.

Przepisy określające m.in. maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu stosuje się do umów zawartych po dniu ich wejścia w życie (art. 9 ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o zmianie ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r. poz. 1357). Dla dotychczas zawieranych pożyczek pomiędzy 18 grudnia 2011 r. a 11 marca 2016 r. wartość pozaodstkowych kosztów pożyczek nie była ograniczona, mogły więc wielokrotnie przewyższać naliczane odsetki.

Z przedłożonych w sprawie dokumentów wynikało, że pozwana D. K. zawarła w dniu 16 września 2015 r. z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę pożyczki pieniężnej w formie pisemnej oznaczonej numerem (...). Na mocy tej umowy strona powodowa zobowiązała się udzielić pozwanej pożyczki pieniężnej w kwocie 2.500,00 zł, a pozwana zobowiązała się zwrócić pożyczkę wraz z odsetkami umownymi w wysokości stałej stopy procentowej 10 % w stosunku rocznym, powiększoną o opłatę administracyjną i opłatę przygotowawczą oraz ewentualne koszty dodatkowe na rachunek pożyczkodawcy zgodnie z harmonogramem spłat określonym umową w czternastu ratach.

Opłata przygotowawcza w wysokości 975,00 zł rozdzielana była proporcjonalnie do liczby rat pożyczki i uiszczana częściowo z każdą ratą w terminach spłat pożyczki i obejmowała poniesione przez pożyczkodawcę koszty czynności związanych z przygotowaniem umowy pożyczki, na które składają się m.in. koszty obsługi dostarczenia i podpisania umowy pożyczki u klienta bez konieczności wizyty w biurze pożyczkodawcy, badania zdolności klienta do spłaty pożyczki. Opłata administracyjna w wysokości 25,000 zł miesięcznie płatna była wraz z każdą ratą pożyczki obejmowała czynności związane z zarządzaniem kontem umowy pożyczki, monitorowaniem terminowości obsługi pożyczki, obsługą wniosków klienta, a także usługi contact center dla klienta oraz wysyłki komunikatów sms. Całkowita kwota do zapłaty została określona na sumę 3.979,36 zł przy założeniu, że pożyczkobiorca w terminach określonych w umowie wykonuje swoje zobowiązania. Roczna stopa oprocentowania zadłużenia przeterminowanego wynosiła czterokrotność wysokości stopy kredytu lombardowego NBP ( pkt 6 umowy). W przypadku opóźnienia w spłacie rat pożyczki strona powodowa uprawniona była do pojęcia działań upominawczo- windykacyjnych zgodnie ze wskazaną niżej kolejnością, których koszt każdorazowo ponosić miała pozwana w następującej wysokości: a) koszt przygotowania i wysyłki pierwszego monitu 25 zł, b) koszt przygotowania i wysyłki wezwania do zapłaty 49 zł, c) koszt przygotowania i wysyłki ostatecznego wezwania do zapłaty 49 zł, d) koszt przekazania sprawy do postępowania windykacyjnego 75 zł (pkt 13 umowy).

W dniu 18 września 2015 r. na rachunek bankowy pozwanej wpłynęła kwota 2.500,00 zł od (...) SA z siedzibą w W. tytułem umowy pożyczki nr (...). Pozwana w okresie od 11 października 2015 r. do dnia 11 stycznia 2015 r. wpłaciła na rachunek (...) SA z siedzibą w W. tytułem umowy pożyczki nr (...) kwotę 1.275,32 zł.

Dnia 25 luty 2016 r. (...) S.A. z siedzibą w W. ze względu na brak uregulowania zadłużenia przez pozwaną przekraczającego 10 dni sporządziła monit wzywający pozwaną do zapłaty kwoty 328,47 zł. w terminie do dnia 3 marca 2016 r. W dniu 15 marca 2016 r. ze względu na upływ 20 dni od dnia ostatecznego terminu spłaty raty sporządziła wezwanie do zapłaty kwoty 688,44 zł w terminie do dnia 22 marca 2016 r. Następnie w dniu 1 kwietnia 2016 r. sporządziła ostateczne wezwanie do zapłaty kwoty 426,47 zł w terminie do dnia 8 kwietnia 2016 r. ze względu na upływ 30 dni od terminu spłaty raty pożyczki.

Pożyczkodawca mógł rozwiązać umowę z przyczyn leżących po stronie pożyczkobiorcy z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia w przypadku opóźnienia spłaty zadłużenia wynikającego z umowy przekraczającego 60 dni (pkt. 15 umowy). Pismem z dnia 27 kwietnia 2016 r. umowa pożyczki została rozwiązana przez powoda za dwutygodniowym wypowiedzeniem z uwagi na opóźnienie w spłacie zadłużenia przekraczającego 60 dni. W konsekwencji strona powodowa wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 2.894,89 zł tytułem całości wymagalnego zadłużenia wynikającego z umowy pożyczki, które na dzień sporządzenia pisma wynosiło: kapitał 1.785,72 zł, odsetki 49,66 zł, opłata przygotowawcza 696,44 zł, opłata administracyjna 100,00 zł, opłaty za monit i wezwania 261,58 zł, odsetki z tytułu zadłużenia przeterminowanego 1,49 zł.

Dlatego też należało uznać, że pozwana zobowiązana była do zapłaty na rzecz strony powodowej kwoty 2.809,47 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty. Na powyższą kwotę składają się następujące należności: a) kwota 1785,72 zł stanowiąca sumę niespłaconych rat kapitałowych, b) kwota 54,31 zł skapitalizowanych odsetek umownych zwykłych w wysokości 10 % w stosunku rocznym obliczona od kwoty niespłaconego kapitału 1.785,72 zł od dnia następnego po dniu zapłaty ostatniej raty pożyczki to jest od dnia 9 lutego 2016 r. do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu to jest do dnia 30 maja 2016 r. c) kwota 123 zł z tytułu kosztów przygotowania i wysyłki monitu, wezwania do zapłaty i ostatecznego wezwania do zapłaty, d) kwota 75 zł z tytułu kosztów przekazania sprawy do postępowania windykacyjnego, e) kwota 696,44 zł opłaty przygotowawczej, f) 75 zł opłaty administracyjnej.

Mając na uwadze okoliczność, że pozwana nie wykazała, aby spłaciła w całości należność wynikającą z zawartej umowy pożyczki należało na podstawie art.720 k.c., w zw. z art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (t.j. Dz. U. z 2014 roku, poz. 1497 ze zm.) orzec jak w pkt. I sentencji wyroku.

Zgodnie z art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Przepis art. 320 k.pc. określa szczególną regułę wyrokowania, dotyczącą przedmiotu orzekania, dającą sądowi możliwość uwzględnienia także interesów pozwanego, w zakresie czasu wykonania wyroku, a interesów powoda przez uniknięcie bezskutecznej egzekucji. Mimo umiejscowienia go wśród przepisów postępowania, ma on charakter materialnoprawny, ponieważ modyfikuje treść łączącego strony stosunku cywilnoprawnego, w odniesieniu do sposobu i terminu spełnienia świadczenia przez pozwanego i w tym zakresie jest konstytutywny (wyr. SN z 3.4.2014 r., V CSK 302/13, L.).

Zastosowanie moratorium sędziowskiego może mieć miejsce jedynie w wypadkach "szczególnie uzasadnionych", tzn. wyjątkowych. Należy przyjąć, że owe "szczególne okoliczności" zachodzą wówczas, kiedy natychmiastowe wykonanie wyroku byłoby rażąco sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Na przykład, jeżeli ze względu na stan majątkowy, zdrowotny, rodzinny i in. niezwłoczne spełnienie świadczenia lub jednorazowe spełnienie zasądzonego świadczenia przez pozwanego byłoby niemożliwe, bardzo utrudnione lub narażałoby pozwanego albo jego bliskich na niepowetowaną szkodę. Rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty ma również ten skutek, że wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat ( uchwała SN (7), (zasada prawna) z 22.9.1970 r., III PZP 11/70, Legalis z glosą L. Steckiego, OSP 1971, Nr 11, poz. 202; A. Szpunar, W. Wanatowska, Przegląd, 1972, s. 436; W. Siedlecki, Przegląd, 1972, s. 96; uchwała SN z 15.12.2006 r., III CZP 126/06, Legalis).

Mając na uwadze wszystkie okoliczności sprawy, zarówno dotyczące pozwanej, jak i powoda Sąd rozłożył zasądzone świadczenie na sześć miesięcznych rat w kwotach po 491,60 zł. Przedmiotowe rozstrzygnięcie uwzględnia sytuację majątkową pozwanej, jak również uzasadniony interes powoda. Pozwana zaciągnęła szereg kredytów i pożyczek m. in w (...) sp. z o.o. z siedzibą w B., (...) Bank SA z siedzibą we W., (...) SA z siedzibą w W. na spłatę zaległych zobowiązań i z tego tytułu zobowiązana jest do spłaty miesięcznych rat, które w znacznym stopniu obciążają budżet domowy pozwanej. Pozwana posiada jednak stały dochód w wysokości 2486,63 zł netto miesięcznie, a z żądaniem pozwu mogła się liczyć już od dnia, w którym upłynął termin wypowiedzenia umowy pożyczki przez powoda tj. od dnia 12 maja 2016 r. Sąd nie mógł uwzględnić propozycji pozwanej złożonej na rozprawie dnia 15 lutego 2017 r. o rozłożenie należności na 56 rat w wysokości po 50 zł miesięcznie albowiem rozstrzygnięcie to uwzględniałoby wyłącznie interes pozwanej, a tym samym było by sprzeczne z art. 320 k.p.c.

Orzeczenie w przedmiocie kosztów procesu oparto na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika wynika z § 2 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z dnia 5 listopada 2015 r. nr 1804.

ZARZĄDZENIE

1/ (...)

2/(...)

3/ (...)