Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 20 lutego 2017 roku

Sąd Rejonowy w Brzegu Wydział I Cywilny

w składzie następującym :

Przewodniczący : SSR Bogusława Turek

Protokolant: Karolina Wójcik

po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2017 roku w Brzegu

na rozprawie

sprawy z wniosku I. S.

z udziałem W. S.

o zobowiązanie sprawcy przemocy w rodzinie do opuszczenia mieszkania

p o s t a n a w i a:

I.  zobowiązać uczestnika postępowania W. S. do opuszczenia lokalu mieszkalnego położonego w B., przy ul. (...)/(...) ze wszystkimi rzeczami prawa jego reprezentującymi, z powodu stosowania przemocy w rodzinie,

II.  nakazać pobrać od uczestnika postępowania na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Brzegu kwotę 40,00 zł (czterdzieści złotych 00/100) tytułem opłaty sądowej, od uiszczenia której wnioskodawczyni była zwolniona,

III.  stwierdzić, że postanowienie w zakresie punktu I jest wykonalne z chwilą jego ogłoszenia.

Na oryginale właściwy podpis

Sygn.akt I Ns 799/16

UZASADNIENIE

Wnioskodawczyni I. S. wniosła o zobowiązanie uczestnika postępowania W. S. do opuszczenia mieszkania położonego w B. przy ul. (...)/(...) w uzasadnieniu podnosząc, że we wspólnym mieszkaniu zamieszkują wraz z dwojgiem małoletnich dzieci, a uczestnik postępowania zachowuje się agresywnie. Wszczyna awantury, podczas których wyzywa ją słowami wulgarnymi, co budzi lęk u wnioskodawczyni i dzieci. Sama wraz dziećmi z uwagi na nieobliczalność uczestnika opuściła mieszkanie. Wskazała, że swoje żądanie opiera na treści art.11a ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie.

Uczestnik postępowania wniósł o oddalenie wniosku i podważył wiarygodność twierdzeń wnioskodawczyni.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Sądowi z urzędu wiadomo, że przed tutejszym sądem toczy się postępowanie karne przeciwko uczestnikowi postępowania o popełnienie przestępstwa z art. 207 k.k. ((...)).

Strony pozostawały ze sobą w związku od 5 lat, a przez dwa lata w związku małżeńskim, z którego mają dwoje małoletnich dzieci w wieku 3 i 4 lata. Obecnie strony są już po rozwodzie.

Od dwóch lat wnioskodawczyni była wyzywana i bita przez uczestnika postępowania, który podejrzewał ją o zdradę. Wracając do domu, wszczynał awantury, podczas których wyzywał wnioskodawczynię słowami wulgarnymi, groził jej, aż doszło do tak dotkliwego jej pobicia, że uciekła ze wspólnie zajmowanego mieszkania. Zamieszkała razem z matką. Uczestnik poddał się leczeniu psychiatrycznemu, które przyniosło pozytywne rezultaty. W związku ze zgłoszeniem przez wnioskodawczynię jej pobicia, zostało wszczęte postępowanie karne, które jest w toku.

Dowód: z zeznań świadka – k . 71,

z przesłuchania wnioskodawczyni – k.63-64

z dokumentacji fotograficznej – k.6-8.

z kopii protokołu zeznań – k.9, 37-38

z kopii postanowienia o przedstawieniu zarzutów – k.11,

z kopii protokołu przesłuchania podejrzanego – k.12-15,

z kopii skierowania do szpitala psychiatrycznego – k.19,

z kopii karty informacyjnej leczenia szpitalnego – k.21-22,

z kopii opinii sądowo-psychiatrycznej – k.33-36,

z opinii biegłego – k.40-41.

Sąd zważył, co następuje:

Wniosek jest uzasadniony.

W myśl art.2 pkt.1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie ilekroć w ustawie jest mowa o członku rodziny należy przez to rozumieć osobę najbliższą w rozumieniu art.115§11 ustawy z dnia 06 czerwca 1997 roku Kodeks karny (Dz.U.Nr.88,poz.553, z późn. zm.), a także inną osobę wspólnie zamieszkującą lub gospodarującą. Zgodnie z art. 2 pkt.2 przemoc w rodzinie stanowi jednorazowe albo powtarzające się umyślne działanie lub zaniechanie naruszające prawa lub dobra osobiste osób wymienionych w pkt.1, w szczególności narażające te osoby na niebezpieczeństwo utraty życia, zdrowia, naruszające ich godność, nietykalność cielesną, wolność, w tym seksualną, powodujące szkody na ich zdrowiu fizycznym lub psychicznym, a także wywołujące cierpienia i krzywdy moralne u osób dotkniętych przemocą. Natomiast stosownie do treści art.11a jeżeli członek rodziny wspólnie zajmujący mieszkanie, swoim zachowaniem polegającym na stosowaniu przemocy w rodzinie czyni szczególnie uciążliwym wspólne zamieszkiwanie, osoba dotknięta przemocą może żądać, aby sąd zobowiązał go do opuszczenia mieszkania.

Z uwagi na podnoszoną podstawę faktyczną żądania, w sprawie zastosowanie znalazły przepisy Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie (Dz.U.2005.180.1493), tj. przepisy art. 11a ust. 1 i 2 tej ustawy.

W ocenie Sądu materiał dowodowy zgromadzony w przedmiotowej sprawie jednoznacznie wskazuje na zasadność złożonego wniosku.

Zdaniem Sądu zachowanie uczestnika odpowiadało zawartej w cytowanej ustawie definicji przemocy. Było powtarzalne, naruszało dobra osobiste w postaci godności, oraz wolności od niepokojenia. Jako swoistą postać przemocy Sąd zakwalifikował, będące konsekwencją jego zaburzeń urojeniowych, na które wskazali biegli w postępowaniu karnym, zachowania uczestnika polegające na awanturowaniu się, wyzywaniu wnioskodawczyni słowami wulgarnymi, nękaniu jej , a przede wszystkim na dotkliwym pobiciu wywołującym u wnioskodawczyni obawy o własne życie oraz życie dzieci. Niewątpliwe dla Sądu było, że uczestnik swoim zachowaniem polegającym na stosowaniu przemocy, czynił uciążliwym wspólne zamieszkiwanie z wnioskodawczynią oraz ich dziećmi. Mimo wyprowadzenia się wnioskodawczyni ze wspólnego mieszkania, w dalszym ciągu odczuwa ona obawę o własne i dzieci bezpieczeństwo, oceniając uczestnika jako człowieka nieobliczalnego. Oprócz stosowania przemocy Sąd dostrzegł również problem zdrowia psychicznego uczestnika, który niewątpliwie powinien przybywać pod stałą kontrolą lekarza i współpracować w leczeniu swego zdrowia psychicznego.

Jednocześnie Sąd ocenił, iż zeznania zawnioskowanego przez uczestnika świadka W. G., są niewiarygodne z uwagi na to, że swoją wiedzę posiadał z relacji samego uczestnika. Wysłuchany w charakterze świadka funkcjonariusz policji potwierdził fakt dotkliwego i poważnego w skutkach pobicia wnioskodawczyni przez uczestnika. Zebrany w sprawie materiał dowodowy był dla sądu wystarczający do stwierdzenia, że zachodzą okoliczności do orzeczenia o obowiązku opuszczenia mieszkania, nawet bez zeznań świadka H. S., z których ostatecznie zrezygnowano, pomijając również zeznania uczestnika, który nie stawił się na rozprawę. Mając zaś na uwadze poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa wnioskodawczyni i jej dzieci, uzasadnionym było rychłe orzeczenie w niniejszej sprawie.

Zdaniem Sądu zebrane w przedmiotowym procesie dowody jednoznacznie wskazują, iż uczestnik postępowania poprzez wielokrotne umyślne używanie przemocy słownej i fizycznej wobec wnioskodawczyni wypełnił swym zawinionym zachowaniem znamiona definicji przemocy w rodzinie sformułowanej w art.2 pkt.2 powołanej wyżej ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku.

Okoliczności sprawy potwierdzają, iż naganne zachowania uczestnika wpływają destrukcyjnie na wnioskodawczynię i małoletnie dzieci. W ocenie Sądu skala i natężenie agresywnych zachowań ze strony uczestnika wskazuje na realne zagrożenie naruszenia przez niego porządku prawnego. W tej sytuacji koniecznym było zobowiązanie uczestnika do opuszczenia domu albowiem dalsze wspólnego zamieszkiwanie zainteresowanych byłoby dla wnioskodawczyni szczególnie uciążliwe oraz stwarzałoby realne zagrożenie naruszenia jej dóbr osobistych.

Podkreślić należy, że orzeczenie w trybie art. 11a Ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie ma na celu jedynie doraźne zapobieżenie eskalacji przemocy. Nakaz opuszczenia lokalu orzekany na podstawie wskazanego przepisu w ogóle nie przesądza o braku tytułu prawnego do lokalu, jak też nie powoduje utraty takiego tytułu.

W konkluzji Sąd na podstawie art. 11 a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie (Dz.U.2005.180.1493) zobowiązał uczestnika postepowania do opuszczenia lokalu mieszkalnego, położonego w B. przy ul. (...)/(...) z powodu stosowania przemocy w rodzinie i orzekł o kosztach postępowania na podstawie art. 520§2 k.p.c.