Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 października 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi II Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca:SSA Maria Wiatr (spr.)

Sędziowie:SA Jarosław Papis

del. SO Jarosław Leszczyński

Protokolant:st. sekr. sąd. Łukasz Szymczyk

przy udziale prokuratora - Agnieszki Baj

po rozpoznaniu w dniu 13 października 2016 r.

sprawy

M. G.

oskarżonego z art. 238 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi

z dnia 7 kwietnia 2016 r., sygn. akt IV K 75/15

1)  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2)  kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.

SSA Maria Wiatr

SSA Jarosław Papis del. SSO Jarosław Leszczyński

Sygn. akt II AKa 188/16

UZASADNIENIE

M. G. został oskarżony o to, że:

I.  w bliżej nieustalonym dniu w okresie między 18 lutego 2010 roku a 22 lutego 2010 roku w bliżej nieustalonym miejscu na terenie P., S. albo W., działając wspólnie w porozumieniu z innymi nieustalonymi osobami, wobec których prowadzone jest odrębne postępowanie, przywłaszczył powierzone mu, jako pracownikowi przewoźnika – (...) sp.j., mienie ruchome stanowiące własność Spółki (...) w postaci ładunku 47 palet pasty do zębów (...) o wadze 18 882,28 kg o wartości 179 605 EUR, czyli mienie znacznej wartości, czym działał na szkodę Spółki (...) z siedzibę w T., S. i (...) sp.j. z siedzibą w K.,

tj. o przestępstwo z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.

II.  w dniu 23 lutego 2010 roku na terenie R., powiadomił miejscowe organy ścigania o dokonaniu na jego osobie rozboju, wiedząc, że przestępstwa tego nie popełniono,

tj. o przestępstwo z art. 238 k.k.

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi, IV Wydziału Karnego z dnia 7 kwietnia 2016 r., sygn. akt IV K 75/15:

1.  oskarżonego M. G. uniewinniono od zarzutu popełnienia czynu opisanego w punkcie I i koszty procesu w tej części przejęto na rachunek Skarbu Państwa.

2.  na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k. i art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne wobec oskarżonego M. G. co do przestępstwa opisanego w punkcie II wyczerpującego dyspozycję art. 238 k.k., warunkowo umorzono na okres 2 (dwóch) lat próby.

3.  zwolniono oskarżonego M. G. od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł prokurator, który zaskarżył wyrok w części na niekorzyść oskarżonego odnośnie rozstrzygnięcia dotyczącego przestępstwa z art. 238 kk określonego w pkt 2 orzeczenia oraz odnośnie rozstrzygnięcia dotyczącego kosztów postępowania określonego w pkt 3 orzeczenia.

„ II . Na podstawie art. 427 § 2 kpk:

1)  w zw. art. 438 pkt 1 kpk wyrokowi temu zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego, to jest art. 66 § 1 kk poprzez uznanie, że spełniona została przesłanka nieznaczności winy i społecznej szkodliwości czynu z art. 238 kk, który został przypisany oskarżonemu w pkt 2 wyroku, gdyż uwzględniając okoliczności faktyczne sprawy stwierdzić należy, że stopień winy i szkodliwość czynu były znaczne z uwagi na to, że oskarżony działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim, naruszył poważne dobro jakim jest dobro wymiaru sprawiedliwości, swoim działaniem zbędnie zaangażował najpierw rumuńskie organy ścigania, a następnie polskie, jak również w rezultacie Sąd, generując koszty postępowania, a motywowane było to chęcią ukrycia okoliczności dokonania faktycznego przywłaszczenia mienia, które rzekomo utracił wskutek rozboju oraz chęcią udzielenia pomocy w uniknięciu odpowiedzialności karnej współsprawcom tego przestępstwa, co należy oceniać jako działanie naganne, jak również motywowane było poczuciem bezkarności, gdyż tylko z uwagi na uprzednie i przypadkowe zważenie prowadzonego przez niego zestawu ciągnikowego z naczepą na granicy węgierskiej, o czym oskarżony nie zorientował się w czasie przejazdu, doszło do ujawnienia, iż złożył zawiadomienie o niepopełnionym przestępstwie, a poza tym decyzja o warunkowym umorzeniu postępowania została niezasadnie oparta na pozanormatywnej przesłance upływu 6 lat od chwili zaistnienia czynu do czasu wyrokowania, co skutkowało niesłusznym zastosowaniem warunkowego umorzenia postępowania wobec oskarżonego, w tym również w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk,

2)  w zw. art. 438 pkt 3 kpk wyrokowi temu zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść i polegający na uznaniu, iż zachodzą podstawy do całkowitego zwolnienia oskarżonego od kosztów sądowych zgodnie z pkt 3 wyroku, w sytuacji gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wskazuje, że nałożenie na wymienionego obowiązku uiszczenia kosztów, których wysokość nie jest znaczna, pozostanie bez wpływu na jego sytuację rodzinną i majątkową, zwłaszcza, że ma on stałą pracę zarobkową i osiąga regularne dochody a w przedmiotowej sprawie nieorzeczono wobec niego żadnych dolegliwości o charakterze majątkowym.

I.  Na podstawie art. 427 § 1 kpk, art. 437 § 1 i 2 kpk, art. 454 § 1 kk, art. 456 kpk wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.”

Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 13 października 2016 r. w sprawie, sygn. akt II AKa 188/16 utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie sądu pierwszej instancji. Wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku złożył pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego – Spółki (...).

Sąd Apelacyjny w Łodzi zważył, co następuje.

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że sytuacja procesowa w niniejszej sprawie, na obecnym etapie postępowania, nie jest typowa. Rzecz bowiem w tym, że apelację wniósł prokurator, który po niekorzystnym dla siebie rozstrzygnięciu nie złożył wniosku o sporządzenie uzasadnienia, zaś wniosek taki złożył pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego, który nie skarżył wyroku i którego interesów de facto nie dotyczy wyrok w zaskarżonej części.

Przechodząc do omówienia zarzutów apelacji stwierdzić należy, że błędnie sformułowany jest zarzut obrazy prawa materialnego. Lektura treści zarzutu i uzasadnienia apelacji do niego się odnoszącej wskazuje jednoznacznie, że oskarżyciel publiczny kwestionuje poczynienie przez sąd I instancji ustaleń faktycznych, co do stopnia winy oskarżonego i szkodliwości społecznej przypisanego mu czynu. Prokurator, jako podmiot fachowy winien natomiast znać orzecznictwo Sądu Najwyższego i poglądy doktryny, które sąd odwoławczy w pełni akceptuje, a z których wynika, że obraza prawa materialnego może polegać na błędnej wykładni zastosowanego przepisu, zastosowanie nieodpowiedniego przepisu, a także na niezastosowaniu określonego przepisu, w sytuacji gdy jego zastosowanie jest obowiązkowe. Obraza prawa materialnego może być przyczyną odwoławczą jedynie wtedy, gdy ma ona charakter samoistny. Naruszenie prawa materialnego polega bowiem na jego wadliwym zastosowaniu (niezastosowaniu) w orzeczeniu, które oparte jest na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych.

Przechodząc wprost do poczynionych przez sąd I instancji ustaleń, co do czynu z punktu 2 zaskarżonego wyroku, sąd odwoławczy w pełni je akceptuje zarówno, co do winy oskarżonego jak i stopnia społecznej szkodliwości jego przestępczego zachowania. Nie ma powodu do ponownego przytaczania argumentów zaprezentowanych w pisemnym uzasadnieniu. Natomiast nie można zgodzić się ze stanowiskiem skarżącego, że motywem działania oskarżonego była „chęć ukrycia okoliczności dokonania faktycznego przywłaszczenia mienia, które rzekomo utracił wskutek rozboju oraz chęcią udzielenia pomocy w uniknięciu odpowiedzialności karnej współsprawcom tego przestępstwa”. Rzecz bowiem w tym, że tak sformułowany przez skarżącego motyw działania oskarżonego nawiązuje wprost do opisu czynu zarzuconego M. G. w punkcie I aktu oskarżenia od którego został on uniewinniony, a rozstrzygnięcia tego autor środka odwoławczego nie kwestionował. Innymi słowy – skoro skarżący zgodził się, że brak jest podstaw do przypisania oskarżonemu odpowiedzialności za udział w przywłaszczeniu mienia to nie można zakładać, że chęć ukrycia udziału w takim przywłaszczeniu była motywem działania w zakresie czynu z punktu II aktu oskarżenia. Za sądem I instancji należy natomiast powtórzyć, że oskarżony nie był dotychczas karany, przyznał się do dokonania zarzucanego czynu od popełnienia, którego upłynął znaczny okres czasu, a jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy tryb życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo warunkowego umorzenia postępowania będzie on przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa. W tym stanie rzeczy nie było powodów do pójścia kierunkiem skargi apelacyjnej.

Nie ma także powodów do uwzględnienia zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych odnośnie do zwolnienia oskarżonego od kosztów sądowych związanych z postępowaniem w zakresie czynu z punktu 2 wyroku. Ustalenie sądu I instancji, że względy słuszności przemawiają za zwolnieniem oskarżonego od tych kosztów pozostają pod ochroną art.7kpk, a apelacja w tej części ma charakter polemiki niedostarczającej argumentów za odmiennym rozstrzygnięciem.

W tym stanie rzeczy nie było powodów do uwzględnienia wniosku apelacji.

Na podstawie obowiązujących przepisów Sąd Apelacyjny utrzymując zaskarżony wyrok w mocy kosztami postępowania odwoławczego obciążył Skarb Państwa.