Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 stycznia 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA Paweł Misiak

Sędziowie: SA Izabela Dercz

SA Sławomir Lerman (spr.)

Protokolant: st. sekr. sąd. Łukasz Szymczyk

przy udziale prokuratora: Katarzyny Tomczyk

po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2017 r.

sprawy

A. N.

oskarżonej z art. 296 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim

z dnia 30 czerwca 2016 r., sygn. akt III K 102/15

1)  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2)  zasądza od oskarżyciela posiłkowego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 260 (dwieście sześćdziesiąt) złotych, tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

SSA Paweł Misiak

SSA Izabela Dercz SSA Sławomir Lerman

Sygn. akt II AKa 292/16

UZASADNIENIE

Subsydiarnym aktem oskarżenia A. N. została oskarżona o to, że: w okresie od dnia 1 kwietnia 2005 r. do dnia 5 listopada 2007 r. w T., woj. (...) będąc obowiązana na podstawie umowy z dnia 31 marca 2005 r. o zarządzaniu, do zajmowania się sprawami majątkowymi i działalnością gospodarczą spółki (...) w T. przez nadużycie uprawnień i niedopełnienie ciążących obowiązków wyrządziła znaczną szkodę majątkową w łącznej wysokości 883.275,08 zł w ten sposób, iż :

1.  dnia 21 grudnia 2006r. zawarła ze spółką (...) z siedzibą w Ł. fikcyjną umowę o realizację działań zarządczych, która nie była gospodarczo uzasadniona doprowadzając tym samym spółkę (...) Sp. z o.o. do szkody majątkowej w wysokości 167.875,08 zł

2.  niezasadnie zaakceptowała do wypłaty fakturę nr (...) z dnia 7 października 2006 r. wystawioną przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. tytułem opracowania raportu techniczno-ekonomicznego dla przedsięwzięcia inwestycyjnego (stacji paliw i stacji obsługi obiektu poczekalni pasażerskiej) dla celów kredytowych oraz analizy ekonomicznej za okres 2004-2006 i prognozy dla wariantów spłaty kredytu na kwotę 12.400,00 zł oraz faktury nr (...) z dnia 31 lipca 2006r. wystawioną przez (...) Sp. z o.o. z siedzibą w łodzi tytułem procesu uzyskania decyzji administracyjnych i czynności prowadzonych w celu zagospodarowania nieruchomości (...) w (...) Sp. z o.o. w ramach restrukturyzacji oskarżyciela na kwotę 15.600,00 zł,

3.  dnia 7 marca 2007r. zawarła z Biurem Doradztwa (...) z siedzibą w Ł. umowę o świadczenie usług doradczych w zakresie infrastruktury technicznej i uczestniczenia w koordynacji, która nie miała żadnego uzasadnienia gospodarczego i była działaniem na szkodę spółki na łączną kwotę 34.600 zł,

4.  niezasadnie sfinansowała usługi objęte fakturą nr (...) z dnia 25 lipca 2006r. wystawioną przez Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. na doradztwo i obsługę w zakresie pozyskiwania dokumentów niezbędnych do budowy inwestycji zlokalizowanej w T. przy ul. (...) na kwotę 49.500,00 zł oraz faktury nr (...) z dnia 3 kwietnia 2006r. wystawioną przez Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. na opracowania regulaminu organizacyjnego spółki (...) Sp. z o.o. na kwotę 3.300,00 zł,

5.  w dniu 17 lipca 2006r. zaniżyła wartość aportu w postaci użytkowania wieczystego działki (...) wniesionego do utworzonej spółki (...) Sp. z o.o. o kwotę około 100.000 zł,

6.  dnia 28 lipca 2006r. zawarła z przedstawicielem spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P. umowę sprzedaży prawa użytkowania wieczystego gruntu stanowiącego działkę o nr (...), nie weryfikując oświadczenia o złożeniu przez spółkę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P. wniosku o udzielnie pozwolenia na budowę i jej treści, która nie zawierała postanowień dotyczących konsekwencji finansowych za strony kupującego w przypadku braku ubiegania się o pozwolenia na budowę, co spowodowało powstanie strat o wartości 500.000,00 zł,

tj. o czyn z art. 296§1 kk

Sąd Okręgowy w Łodzi wyrokiem z dnia 30 czerwca 2016 roku oskarżoną A. N. uniewinnił od popełnienia zarzucanego jej przestępstwa, a koszty postępowania przejął na rachunek Skarbu Państwa.

Orzeczenie to zostało zaskarżone przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, który zarzucił:

1)  mającą wpływ na treść wyroku, obrazę przepisów postępowania a mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 92 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., skutkującą błędnym ustaleniem stanu faktycznego sprawy, z uwagi na to, że przy badaniu zasadności zawierania przez oskarżoną w imieniu(...)umów z (...)i Biuro Doradztwa (...) oraz zasadności i akceptowania faktur wystawionych przez (...), Biuro Doradztwa (...) oraz S.-E. z tytułu działań zarządczych, które to usługi w rzeczywistości nie były przez w/w podmioty świadczone a faktury te w rzeczywistości miały opiewać na wynagrodzenia oskarżonej za zarządzanie (...)- Sąd Okręgowy całkowicie pominął fakt prawomocnego skazania A. N. wyrokiem Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 1.08.2013 r. o sygn. II K 1443/12 za ujmowanie w księgach rachunkowych pokrzywdzonej spółki zdarzeń gospodarczych, które nie miały w rzeczywistości miejsca tzn. księgowania wynagrodzenia za rzekome działania zarządcze w/w podmiotów w sytuacji gdy podmioty te nie świadczyły żadnych działań na rzecz (...). Gdyby Sąd nie dopuścił się tego uchybienia to ustaliłby, iż zawieranie umów z w/w podmiotami i akceptowanie do wypłaty faktur przez nie wystawianych stanowiło nadużycie uprawnień przez oskarżoną wyrządzające (...)szkodę majątkową w wysokości wartości środków jaka tym podmiotom została zapłacona,

2)  mającą wpływ na treść wyroku, obrazę przepisów postępowania a mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 92 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., skutkującą błędnym ustaleniem stanu faktycznego sprawy, z uwagi na to, że przy badaniu zasadności zawierania przez oskarżoną w imieniu (...) umów z (...)i Biuro Doradztwa (...) oraz zasadności akceptowania faktur wystawionych przez (...), Biuro Doradztwa (...) oraz S.-E. a także (...) Sp. z o.o. z tytułu działań innych niż zarządzanie (...)- Sąd Okręgowy całkowicie pominął dowody świadczące, iż w/w podmioty nie świadczyły w ogóle żadnej pracy na rzecz (...). Gdyby Sąd nie dopuścił się tego uchybienia to ustaliłby, iż zawieranie umów z w/w podmiotami i akceptowanie do wypłaty faktur przez nie wystawianych stanowiło nadużycie uprawnień przez oskarżoną wyrządzające (...)szkodę majątkową w wysokości wartości środków jaka tym podmiotom została zapłacona,

3)  mającą wpływ na treść wyroku, obrazę przepisów postępowania a mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 92 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez całkowite pominięcie dowodów w postaci dokumentów przesłanych przez Urząd Skarbowy w T. przy piśmie z dnia 8.01.2015 r. (k. 241), z których wynika, że umowa sprzedaży przez (...) nakładów inwestycyjnych na działce nr (...) w postaci urządzeń stacji paliw na rzecz (...) Sp. z o.o. była nieważna, a zatem aportem z dnia 21.06.2007 r. (...) wniósł do (...) Sp. z o.o. prawo użytkowania wieczystego działki nr (...) wraz ze wszystkimi naniesieniami - majątek wart 351.200 zł (wartość prawa użytkowania wieczystego wg opinii biegłej U. B.-k. 311-329) oraz 1.094.100 zł (wartość nakładów wg opinii biegłej U. B.-k. 311-329) a zatem łącznie 1.445.300 zł za co uzyskał 200 udziałów o wartości tylko 100.000 zł. Gdyby Sąd nie dopuścił się tego uchybienia to ustaliłby, że na skutek niedopełnienia ciążącego na oskarżonej obowiązku wyrządziła ona (...) szkodę majątkową w wysokości 1.335.300 zł,

4)  mający wpływ na treść wyroku błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, iż naniesienia na działce nr (...) miały zostać przez (...) sprzedane albo dopiero ewentualnie wniesione do (...) Sp. z o.o. aportem celem zwiększenia ilości udziałów posiadanych przez (...) w kapitale tej drugiej spółki gdy prawidłowa ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego pozwala wysunąć twierdzenie, iż zamiarem oskarżonej było aby (...) sprzedał (...) Sp. z o.o. nakłady na w/w nieruchomość,

5)  mającą wpływ na treść wyroku, obrazę przepisów postępowania a mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 92 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez całkowite pominiecie dowodów wskazujących. iż oskarżona nie dopełniła ciążącego na niej obowiązku dbania o interesy (...) bowiem nie zapewniła w umowie z (...) Sp. z o.o. mechanizmu prawnego, który obligowałby nabywcę działki nr (...) przy ul. (...) w T. do wystąpienia o pozwolenie na budowę stacji paliw na tej nieruchomości co było warunkiem dopłaty na rzecz (...) części ceny sprzedaży tej nieruchomości w kwocie 500.000 zł.

Podnosząc powyższe zarzuty wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny w Łodzi zważył co następuje.

Apelacja obrońcy nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem podniesione w niej zarzuty nie zdołały podważyć trafności kwestionowanego rozstrzygnięcia. Argumentacja skarżącego sprowadza się wyłącznie do przeciwstawienia stanowisku sądu własnej – subiektywnej – oceny materiału dowodowego, opartej na wybiórczej i wyraźnie tendencyjnej jego prezentacji oraz interpretacji, a w niektórych miejscach wręcz manipulacji.

Wbrew twierdzeniom skarżącego, sąd okręgowy nie dopuścił się żadnego z uchybień wymienionych w wywiedzionym środku zaskarżenia. Przeciwnie, analiza pisemnych motywów zaskarżonego wyroku wskazuje jednoznacznie, iż sąd a quo swoje przekonanie o braku możliwości przypisania oskarżonej winy w zakresie stawianego zarzutu stanowiącego przedmiot rozpoznania poprzedził wnikliwą i skrupulatną oceną całokształtu materiału dowodowego zebranego w toku postępowania i ujawnionego podczas rozprawy. Nadto - swoje stanowisko w tym względzie przekonująco i logicznie uzasadnił, w żadnej mierze nie uchybiając zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego.

Nie można więc zgodzić się z autorem apelacji, że wydając zaskarżony wyrok sąd okręgowy naruszył którykolwiek z wymienionych w środku odwoławczym przepisów postępowania i tym samym, w konsekwencji, naruszył regułę swobodnej oceny dowodów wyrażoną w art. 7 k.p.k. Sąd I instancji bowiem ani nie utracił z pola zainteresowania kluczowych dla merytorycznego rozstrzygnięcia kwestii, ani też nie przyjął za jego podstawę jedynie niektórych z prawidłowo ustalonych w toku postępowania okoliczności. Przekonuje o tym jednoznacznie treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku, wskazująca na skrupulatność dokonywanych ocen, w tym również analizę okoliczności, które przemawiały zarówno na korzyść oskarżonej A. N., jak i jej niekorzyść.

W odniesieniu do zarzutów dotyczących obrazy prawa procesowego jako nieprawidłowe należy uznać jednoczesne podniesienie zarzutów obrazy art. 92 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. W sytuacji gdy sąd wyrokował po przeprowadzeniu rozprawy, zarzut obrazy art. 92 k.p.k. jest zbędny i nieadekwatny. Art. 410 k.p.k. jest bowiem przepisem szczególnym względem art. 92 k.p.k., gdyż odnosi się do dowodów ujawnionych na rozprawie, a art. 92 k.p.k. w sposób ogólny odnosi się do całości ustaleń faktycznych stanowiących podstawę orzeczenia sądu na każdym etapie postępowania. W badanym postępowaniu nie było przykładowo takiej sytuacji, aby sąd I instancji nie przeprowadził w toku rozprawy jakiegoś dowodu z postępowania przygotowawczego, a następnie mimo to oparł na jego podstawie ustalenia faktyczne, co ewentualnie uzasadniałoby zarzut naruszenia przepisu art. 410 k.p.k. Do przeciwnych konkluzji w tej materii prowadzi analiza akt postępowania we wszystkich jego fazach, dokonana w ramach kontroli instancyjnej. Jak wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku, sąd I instancji nie pominął przy wyrokowaniu żadnego dowodu, który mógł mieć w sprawie znaczenie. Wszystkie ujawnione w toku przewodu sądowego dowody sąd okręgowy rozważył szczegółowo uzasadniając, którym i dlaczego dał wiarę, a którym wiarygodności odmówił. Oznacza to, że zaskarżony wyrok oparty został na całokształcie ujawnionych okoliczności faktycznych. Skarżący natomiast nie dowiódł wystąpienia uchybień, o których mowa w zarzutach apelacyjnych.

Nie sposób nawet ustosunkować się do przedstawionego w tym zakresie przez apelującego szeregu argumentów polemicznych, czy wręcz negujących ustalenia sądu. Alternatywna wersja wydarzeń forsowana przez skarżącego – dla jej ewentualnego uznania – musi mieć pokrycie w faktach. Zabrakło tego w uzasadnieniu apelacji. Co prawda pełnomocnik oskarżyciela subsydiarnego skupił się na wielu szczegółowych aspektach dotyczących oceny zachowania oskarżonej – co stwarza wrażenie dogłębnego przeanalizowania materiału dowodowego – jednakże wnikliwa analiza części motywacyjnej obnaża powierzchowność tych argumentów, które nie przystają do istoty skarżonego rozstrzygnięcia w zakresie poszczególnych znamion przestępstwa z art. 296 k.k. Dla skuteczności środka zaskarżenia kwestionującego dokonaną subsumcję inkryminowanego zachowania oskarżonej pod określony przepis prawnokarny, nie wystarczy samo wskazanie, że sąd meriti dokonał w tej części nieprawidłowych ustaleń faktycznych. Konieczne jest jeszcze wykazanie na czym owe błędne ustalenia miałyby polegać oraz materiału dowodowego stanowiącego źródło takiej konstatacji. Warunek ten na gruncie niniejszej sprawy nie został spełniony.

Tymczasem wywód zawarty w uzasadnieniu wyroku w sposób zupełny i logiczny odnosi się do poszczególnych znamion przestępstwa opisanego w art. 296 k.k. Sąd I instancji w pełni przekonująco uzasadnia w tym zakresie swoje tezy. Powtarzanie tych argumentów na gruncie niniejszego uzasadnienia poczytać należy za bezcelowe. Za wystarczające uznać zatem należy wskazanie, że przeprowadzona w instancji ad quem analiza poszczególnych działań A. N. potwierdziła wnioskowanie sądu meriti, że oskarżona nie wyrządziła zarządzanej spółce szkody znacznych rozmiarów, a tylko takie ustalenie dawałby podstawę do uznania jej za winną zarzucanego przestępstwa. Wprawdzie na gruncie niniejszej sprawy kwestią bezsporną jest fakt, iż oskarżona zawyżała kwotę swojego wynagrodzenia, co bez wątpienia było działaniem sprzecznym z dobrem spółki, niemniej ustalona w toku postępowania przed Sądem I instancji nadwyżka wypłaconego świadczenia nad wynagrodzeniem należnym, jak to już zostało podniesione, nie daje podstaw do uwzględnienia wniesionego środka odwoławczego.

Podkreślić przy tym należy, iż odpowiedzialność za taki stan rzeczy ponosi nie tylko oskarżona ale również podmioty, które powinny – mając na względzie ich uprawnienia oraz nałożone obowiązki – sprawować funkcje kontrolne. Istotne jest przy tym to, że źródłem zobowiązań A. N. do zajmowania się działalnością gospodarczą przedmiotowej spółki był nie tylko Regulamin Zarządu (...) w T., ale również umowa o zarządzanie. Wg pierwszej wersji tej umowy wynagrodzenie dla oskarżonej miało być wypłacane przez (...), wg drugiej – za pośrednictwem spółek zewnętrznych jako usługa zarządzającego świadczona przy pomocy zespołu lub spółki z udziałem zarządzającego. Wynagrodzenie było więc wypłacane za pośrednictwem (...) Grupy Doradców (...), (...)oraz S.-E. – spółki założonej przez A. N. wyłącznie w celu rozliczania wynagrodzenia. Umowy te zostały podpisane przez członków Rady Nadzorczej, zatem Rada posiadała pełną wiedzę o sposobie wynagradzania oskarżonej i akceptowała go. Z tego też względu sam fakt podpisania umowy o zarządzanie nawet przez osobę zobowiązaną do wykonywania działań zarządczych, nie mógł być utożsamiany z działaniem na szkodę spółki. Z tego też powodu argumenty skarżącego dotyczące pozorności wykonywanych działań, których podstawę upatruje w wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim o sygn. akt II K 1443/12 oraz stanowisku biegłej S. B. pozostają na gruncie niniejszej sprawy bez wpływu na treść kwestionowanego orzeczenia. Powtórzyć bowiem należy, że Rada Nadzorcza spółki (...), godziła się na określony w umowie o zarządzenie model finansowania (wynagradzania) oskarżonej, a skoro tak to stwierdzone w tej kwestii nadużycia, mogą być dochodzone od A. N. w drodze postępowania cywilnego.

Odnosząc się natomiast do kwestii należącej do (...) działki o numerze (...) stwierdzić należy, iż pełnomocnik podważając poczynione w tej materii ustalenia sądu meriti czyni to w sposób sprzeczny ze zgromadzonym materiałem dowodowym. Wprawdzie z opinii biegłej U. B. wynika, iż wartość prawa użytkowania wieczystego wynosiła na dzień 21 czerwca 2007 roku 351.200 złotych, zaś naniesień znajdujących się na powyższej działce 1.094.100 złotych to jednak okoliczności te nie dają wbrew stanowisku skarżącego podstawy do uznania, iż oskarżona celowo zaniżyła wysokość aportu w postaci użytkowania wieczystego przedmiotowej działki. Powtórzyć bowiem należy za sądem meriti, że oskarżona w 2007 roku nie była w posiadaniu operatu wskazującego taką wartość działki. W związku z tym opierała się na wcześniejszej – pochodzącej z 2004 roku – wycenie wskazanej nieruchomości potwierdzonej w 2007 roku przez innego rzeczoznawcę S. J.. Przyjęta wówczas – w oparciu o wskazany operat – kwota nie była kwestionowana przez Radę Nadzorczą, zaś skarżący nie wykazał, aby A. N. posiadała wiedzę odnośnie wyższej wartości tej działki, a zatem z premedytacją zaniżyła jej wartość. Nie bez znaczenia dla oceny niniejszej kwestii pozostaje również fakt, że oskarżona nie była udziałowcem spółki spółka (...) założonej przez członków zarządu, rady nadzorczej i pracowników (...). Przedstawiony w tym zakresie wywód zawarty w uzasadnieniu wyroku I instancji jest w istocie niepodważalny, gdyż oparty został na dowodach o wymowie nie budzącej wątpliwości. Próba przedstawienia działań oskarżonej na tym tle jako celowych, zmierzających do wyrządzenia zarządzanej spółce znacznej szkody jawi się jako bezpodstawna polemika z prawidłowymi ustaleniami sądu meriti.

Dla bytu przestępstwa z art. 296 §1 k.k. konieczne jest nie tylko wykazanie, iż sprawca nadużył uprawnień lub nie dopełnił obowiązków ale warunkiem sine qua non jest stwierdzenie wystąpienia szkody. Tymczasem analiza akt niniejszej sprawy okoliczności tej nie potwierdza. (...) był większościowym udziałowcem i zachował kontrolę nad majątkiem nowej spółki. Poza tym, jak prawidłowo ustalił sąd I instancji wszystkie udziały zostały odkupione przez (...) od osób fizycznych po cenie nominalnej, zatem trudno doszukać się strat jakie (...) miała ponieść w związku z uczestnictwem w zawiązaniu spółki Centrum Handlowo- (...). Nieważność umowy, na którą powołuje się skarżący, skutkuje bowiem tym, że wykonane na podstawie umowy świadczenia podlegają zwrotowi, jako świadczenia nienależne. W konstatacji powyższej utwierdza - wbrew wywodom skarżącego - analiza powołanych w apelacji dokumentów przekazanych w tym zakresie przez Urząd Skarbowy w T. (k-241) .

Jako manipulację uznać również należy wywody apelującego, z których wynika, że aportem z dnia 21 czerwca 2007 roku (...) wniósł do (...) Centrum Handlowo-Logistyczne, wraz z prawem użytkowania wieczystego działki nr (...), wszystkie znajdujące się na niej naniesienia. Wywód ten jest nie tylko bezpodstawną polemiką ze stanowiskiem sądu a quo ale przede wszystkim pozostaje w sprzeczności z dowodami o charakterze obiektywnym. Zaznaczyć bowiem trzeba, że po odwołaniu A. N. z funkcji Prezesa Zarządu, nie zaprzestano inwestowania w nową spółkę. Nabyto kolejne udziały, przy czym aportem przekazano urządzenia pozostawionej na działce stacji paliw. Z tego też względu, podzielić należy argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że wcześniejsze przekazanie dotyczyło wyłącznie prawa użytkowania wieczystego działki (...), bez naniesień w postaci pozostawionej stacji paliw. Uznanie za trafną argumentacji zaprezentowanej w odniesieniu do zarzutu 3), zawartej zwłaszcza na stronie 13 apelacji, równałoby się z akceptacją dla zaprezentowanego tam kuriozalnego w swej wymowie sofizmatu – skoro umowa notarialna z dnia 21 czerwca 2007 roku w opinii US jest dotknięta nieważnością, to aportem przekazano nie tylko prawo użytkowania wieczystego działki nr (...), ale także nakłady o wartości ponad miliona złotych . Takiego „rozumowania” oderwanego w swej istocie od faktów nie można zaakceptować.

W tożsamy sposób ocenić należy wywody skarżącego dotyczące sprzedaży działki nr (...) dla (...) sp. z o.o. Apelujący dążąc do uzyskania postulowanego rozstrzygnięcia i w przekonaniu o słuszności prezentowanych poglądów – nie dostrzega bądź dostrzec nie chce okoliczności, które potwierdzają stanowisko sądu a quo. Przypomnieć więc trzeba, że umowa przedwstępna zbycia przedmiotowej nieruchomości przewidywała dwie alternatywne wysokości wynagrodzenia uzależnione od możliwości wybudowania stacji paliw. Podejmowane przez oskarżoną czynności mające na celu zbycie działki (...) dokonywane były za wiedzą i zgodą Rady Nadzorczej oraz Zgromadzenia Wspólników o czym świadczą protokoły posiedzenia z 12 maja i 3 czerwca 2005 roku, a także okazana notariuszowi przy sporządzaniu umowy sprzedaży uchwała Zgromadzenia Wspólników z 12 maja 2006 roku.

Pamiętać przy tym należy, że (...) upoważniło (...) do występowania przed Urzędem Miasta w T. w sprawie o wydanie warunków zabudowy i zagospodarowania tereny. Uchwalenie planu zagospodarowania przestrzennego, w którym nie przewidziano na w/w działce infrastruktury paliwowej uniemożliwił realizację tego przedsięwzięcia, a co za tym idzie uzyskanie kwoty sprzedaży we wskazanej przez skarżącego wysokości. W kontekście eksponowanego w zarzucie 5) apelacji „nie zapewnienia” w przedmiotowej umowie ze spółką (...) „mechanizmu prawnego, który obligowałby nabywcę działki do wystąpienia o pozwolenie na budowę” stwierdzić jedynie należy, że skarżący ponownie rozmija się z wymową ustalonych faktów (skoro taki plan zagospodarowania, to wystąpienie powyższe bezpośrednio przez nabywcę też nic by nie zmieniło), a także zdaje się pomijać i tą niewygodną okoliczność, iż brak w całych aktach sprawy jakiegokolwiek śladu braku akceptacji, uwag czy zastrzeżeń do formy prawnej istotnych umów zawieranych przez spółkę ze strony uczestniczącego w posiedzeniach jej władz radcy prawnego – co też nie może pozostać niezauważonym przy ocenie prawno-karnej zachowania oskarżonej .

Orzeczenie o kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze opiera się o art. 632 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 640 k.p.k. oraz art. 13 ust. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych i §1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym.

Z powyższych względów orzeczono jak w sentencji wyroku.