Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 11 stycznia 2017 roku

Stanowiska stron.

Pozew z dnia 23-11-2015 roku (k. 2-5). Żądanie: wydania lokalu położonego w W. przy ul. (...) wraz z przynależnościami (kluczami szczegółowo wymienionymi w pkt 1 pozwu). Przytoczone w pozwie okoliczności faktyczne: powodowie są właścicielami lokalu, zawarli 28-02-2012 umowę najmu z E. Ś. na czas nieoznaczony, umowa była 3-krotnie aneksowana, umówiono się na czynsz 1500 zł miesięcznie + opłaty zgodnie z § 3 umowy i aneksami. Wraz z E. Ś. w lokalu mieszkali P. Ś., jej mąż, i A. Ś. – syn. Umowa została przez powodów wypowiedziana 22-09-2015, więc wygasła 31-10-2015. Wypowiedzenie nastąpiło powodu zaległości w płaceniu czynszu i innych należnych opłat. Przed wypowiedzeniem E. Ś. została wezwana pismem z dnia 18-08-2015 do zapłaty 9000 zł czynszu + 874,49 zł opłat w dodatkowym wyznaczonym terminie 1-miesięcznym. W odpowiedzi na to wezwanie zapłaciła tylko 500 zł (nie podając tytułu przelewu, powodowie zaliczyli to na czynsz za marzec 2015) + 874,49 zł. Ponadto przyczyną wypowiedzenia było używanie lokalu w sposób sprzeczny z umową, bo E. Ś. w lokali zarejestrowała swoją działalność gospodarczą, a umowa przewidywała tylko cele mieszkaniowe. Pełnomocnik pozwanej w piśmie z 18-10-2015 uznał roszczenie i zgłosił potrącenie. Pozwani mają tytuł do lokalu w W. przy ul. (...). W załączniku do pozwu (k. 9-10) powodowie przedstawili rozliczenie kosztów eksploatacyjnych oraz czynszu najmu, antycypując ewentualne zarzuty pozwanych na temat rzekomego braku zadłużenia oraz rzekomej nadpłaty czynszu.

Odpowiedzi na pozew: E. Ś. (k. 208-213), P. Ś. (k. 218-220) i A. Ś. (k. 215-216) zostały zwrócone na podstawie art. 130 § 2 Kpc z powodu nieuzupełnienia braków formalnych, tj. niezłożenia odpisów pisma (zarządzenia z dnia 12-12-2016 – k. 310 i z dnia 11-01-2016 – k. 337, 00:07:00). Na rozprawie stawili się wyłącznie E. Ś. i P. Ś. i działając przez pełnomocnika procesowego złożyli zarzut nieistnienia roszczeń objętych wezwaniem do zapłaty z dnia 18-08-2015, a to z powodu nadpłaty świadczeń przez pozwanych i wynikającego stąd prawa potrącenia. Podnieśli także zarzut sfałszowania podpisu E. Ś. na dokumentach w postaci odręcznych rozliczeń z k. 56-84 (k. 338, 00:10:01).

Po stronie powoda wstąpił interwenient uboczny (...) W., który w piśmie z interwencją (k. 203) wniósł o nieprzyznanie pozwanym prawa do lokalu socjalnego.

Pismo powodów z dnia 1 sierpnia 2016 r. (datowane 28-07-2016) zawierające rozszerzenie powództwa o żądanie zapłaty zostało postanowieniem z dnia 5-09-2016 wyłączone do odrębnego postępowania na podstawie art. 191 i art. 193 § 2 Kpc (k. 248, 00:06:29).

Ustalenia faktyczne ze wskazaniem dowodów.

Powodom przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu nr (...) przy ul. (...) W..

(zaświadczenie spółdzielni mieszkaniowej z 24-07-2014 – k. 14)

Umową z dnia 28-02-2012 r. J. Z. i Z. Z. oddali E. Ś. w najem na czas nieokreślony, lecz nie krótszy niż 12 miesięcy, lokal nr (...) przy ul. (...).

(niesporne, kopia umowy najmu – k.15-17)

Przedmiot najmu został najemczyni wydany w dniu podpisania ww. umowy.

(protokół zdawczo-odbiorczy – k. 18)

Kolejnymi trzema aneksami do umowy z dnia 28-02-2012 strony tej umowy modyfikowały sposób rozliczeń opłat za energię, wodę, CO, gaz i RTV oraz przedłużały minimalny czas trwania najmu. Minimalny czas trwania najmu upłynął w dniu 6-08-2014.

(aneks z 25-02-2013 - k. 19, aneks z 6-02-2014 - k. 20, aneks z 12-07-2014 - k. 21)

W przedmiotowym lokalu oprócz E. Ś. zamieszkują także jej mąż P. Ś. i ich syn A. Ś..

(niesporne)

Pozwani są zameldowani w spornym lokalu.

(pismo (...) m.st. W-wy – k. 22)

W dniu 6-03-2014 nieustalona osoba (nie wiadomo jakiego podmiotu dotyczą zmiany) przerejestrował adres korespondencyjny przedsiębiorstwa z ul. (...) na ul. (...).

(wyciąg zmian z (...) k. 30-31)

W dniu 26-05-2015 powodowie wystosowali do E. Ś. wypowiedzenie stosunku najmu w terminie 3-miesięcznym powołując się na art. 688 Kc.

(wypowiedzenie z dnia 26-05-2015, dowody nadania – k. 174, 175-177)

Według stanu na 12-08-2015 w spornym lokalu na ul. (...) zarejestrowany był adres głównego miejsca wykonywania działalności oraz adres do doręczeń przedsiębiorcy (...) E. Ś.. Przedsiębiorca zawiesił działalność gospodarczą w dniu 3-03-2015.

(wydruk z (...) k. 55)

Według stanu na 10-11-2015 w spornym lokalu na ul. (...) zarejestrowany był adres głównego miejsca wykonywania działalności oraz adres do doręczeń przedsiębiorcy P. P. Ś.. Przedsiębiorca nie zawiesił działalności gospodarczej.

(wydruk z (...) k. 173)

W dniu 18-08-2015 roku r.pr. H. G. (1) w charakterze pełnomocnika powodów podpisał i wystosował do E. Ś. wezwanie do zapłaty kwoty 9000 zł tytułem zaległego świadczenia czynszowego za używanie najętego lokalu nr (...) za okres od marca do sierpnia 2015 oraz kwoty 874,49 zł tytułem kosztów eksploatacji (prąd i gaz za ten sam okres), w terminie miesiąca, a także do zaprzestania wykorzystywania lokalu na działalność gospodarczą,uprzedzając o zamiarze wypowiedzenia stosunku najmu w razie niespełnienia świadczenia.

(wezwanie – k. 26-28, pełnomocnictwo – k. 29)

W dniu 10-09-2015 E. Ś. wpłaciła dwoma przelewami: 500 zł i 874,49 zł.

(wyciąg z konta powodów od 19-08- do 16-09—2015 – k. 86-87)

W dniu 22-09-2015 roku r.pr. H. G. (1) jako pełnomocnik powodów podpisał i wystosował do E. Ś., P. Ś. i A. Ś. oświadczenie o wypowiedzeniu stosunku najmu ze skutkiem na dzień 31-10-2015 roku. Pismo to zostało nadane w dniu 25-09-2015 roku.

(pismo – k. 46-48, dowód nadania do E. Ś. - k. 49, Dowód nadania do A. Ś. - k. 51-52, Dowód nadania do P. Ś. - k. 53-54)

W dniu 19-10-2015 E. Ś. wpłaciła 500 zł tytułem „czynsz” nie podając za który miesiąc.

(wyciąg – k. 85)

Oświadczeniem z dnia 20-11-2015 adw. K. D. zawiadomił E. Ś. o zaliczeniu wpłaty 500 zł z dnia 19-10-2015 na poczet zaległego czynszu z marca 2015.

(pismo wraz z dowodem nadania – k . 11-13)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych wyżej dokumentów albowiem żadna ze stron nie zakwestionowała ich prawdziwości, a Sąd analizując zebrany w sprawie materiał dowodowy nie dopatrzył się okoliczności mogących skutkować powstaniem wątpliwości, co do ich prawdziwości. Dokumenty przedstawione w postępowaniu nie były kwestionowane przez żadną ze stron, nie budzą też wątpliwości co do swej prawdziwości i wiarygodności.

Ze względu na pominięcie zarzutów pozwanych odnoszących się do wysokości zadłużenia na dzień 18-08-2015 oraz do wzajemnych rozliczeń stron (o czym niżej), Sąd pominął następujące dokumenty: zestawienie opłat za okres od 1-03-2012 do 30-09-2015 - pismo spółdzielni mieszkaniowej - k. 23-25; f-ry za prąd, niektóre z notatkami odręcznymi - k. 32-37, 117-148, 152-165; f-ry za gaz, niektóre z notatkami odręcznymi - k. 38-40, 93-114, 153; rachunek za gaz - k. 90; odręczne rozliczenie z 16-08-2015 - k. 41; nieczytelne dokumenty pocztowe - k. 42-45; różne odręczne notatki - k. 56-84, 88-89, 91-92, 115-116; pismo z 20-07-2015 i dowody nadania - k. 178, 181, 182, 183, 184, 185, 186, 187; pismo z 16-08-2015 - k. 188; pismo z dnia 18-10-2015 pełnomocnika E. Ś. do pełnomocnika powodów oraz pełnomocnictwo - k. 166-168; pismo z 28-10-2015 H. G. do E. Ś. i jej pełnomocniczki oraz dowody nadania - k. 169-172.

Wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku.

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Art. 15 ust. 4 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów (Dz.U. 2014 r. poz. 150) zakazuje opierania się wyłącznie na twierdzeniach powoda przy wyrokowaniu zaocznym, bez przeprowadzania postępowania dowodowego, tj. wyłącza zastosowanie art. 339 § 2 Kpc. Należy przyjąć, że celem ustawodawcy była wzmożona ochrona interesów prawnych pozwanych lokatorów w procesie o eksmisję. Sąd jest zobligowany przeprowadzić postępowanie dowodowe nawet jeśli pozwany nie stawił się na rozprawę, albo nie bierze w niej udziału i nie złożył wyjaśnień na piśmie. Należy więc z dużą ostrożnością podchodzić do milczenia strony pozwanej w warunkach wyrokowania ocznego. Zgodnie z art. 230 Kpc sąd może przyjąć pewne okoliczności za przyznane, jeżeli druga strona nie wypowie się na ich temat. Trzeba tu zwrócić uwagę na zastosowanie przez ustawodawcę czasownika „może”, który oznacza, że sąd nie jest zobligowany traktować milczenia strony jako przyznania faktów. Za każdym razem sąd winien dokonać oceny całokształtu sytuacji procesowej i zgromadzonego w aktach materiału dowodowego. Natomiast w przypadku procesu o eksmisję, norma wyrażona w art. 15 ust. 4 ustawy o ochronie praw lokatorów dodatkowo podważa dopuszczalność pominięcia postępowania dowodowego co do faktów mających istotne znaczenie przy ocenie przesłanek roszczenia. Jeżeli ustawodawca nie godzi się na zwolnienie powoda z ciężaru dowodzenia (art. 232 Kpc) w przypadku bezczynności pozwanego, to tym bardziej nie należy uwalniać powoda od tego ciężaru w sytuacji gdy pozwany nie jest całkowicie bezczynny, lecz z racji nieporadności w prowadzeniu swoich spraw (np. nieuzupełnienie braków formalnych pism, ustanowienie pełnomocnika dopiero tuż przed rozprawą, co de factonawet profesjonaliście uniemożliwia przeanalizowanie istotnych elementów stanu faktycznego) przemilcza istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności faktyczne i skupia się na okolicznościach mających dla sprawy znaczenie drugorzędne czy wręcz żadne.

Powyższe uwagi odnoszą się do pozwanych, którzy stawili się na rozprawie. Natomiast w odniesieniu do A. Ś. norma art. 15 ust. 4 ustawy o ochronie praw lokatorów znajduje zastosowanie wprost, a nie w powiązaniu z art. 230 Kpc.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów właściciel (tj. także wynajmujący – art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy) może wypowiedzieć stosunek prawny uprawniający do odpłatnego używania lokalu wyłącznie pod warunkami wymienionymi w art. 11 ust. 2.

Na stronie powodowej ciążyło zatem wykazanie rzetelnymi dowodami, że dochowała czynności przewidzianych przepisami art. 11 ust. 2 pkt 1-2 ustawy o ochronie praw lokatorów, tj. że lokatorzy (w znaczeniu art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy) zostali:

1) upomnieni na piśmie w związku z używaniem lokalu w sposób sprzeczny z umową lub niezgodnie z jego przeznaczeniem, lub zaniedbywaniem obowiązków, dopuszczaniem do powstania szkód, niszczeniem urządzeń przeznaczonych do wspólnego korzystania przez mieszkańców albo wykraczaniem w sposób rażący lub uporczywy przeciwko porządkowi domowemu i czynieniem uciążliwym korzystanie z innych lokali (art. 11 ust. 2 pkt 1 ustawy);

2) wezwani na piśmie do uiszczenia w terminie cn. 1 miesiąca zaległych należności za okres przekraczający 3 miesiące (art. 11 ust. 2 pkt 2 ustawy);

3) oraz że następnie po bezskutecznym upływie owego dodatkowego miesięcznego terminu, bądź po odebraniu pisemnego upomnienia, stosunek najmu został wypowiedzianypisemnym oświadczeniem o wypowiedzeniu.

Powodowie nie wykazali przesłanek żądania wydania lokalu w postaci wygaśnięcia stosunku najmu. Właściciel (w znaczeniu art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o ochronie praw lokatorów) ma prawo żądać od lokatora wydania lokalu jeżeli wcześniej wygasnął stosunek prawny, na podstawie którego lokator miał skuteczne względem właściciela prawo do lokalu. Jeżeli lokator zajmował lokal odpłatnie (a najem z istoty ma charakter odpłatny), to właściciel powinien wykazać że najem wygasł i to w stosunku do każdego z najemców. Powodowie przedstawili dowody spełnienia przesłanek określonych w art. 11 ust. 2 ustawy o ochronie praw lokatorów. Przepis ten określa w jakich warunkach skuteczne jest wypowiedzenie stosunku najmu przez wynajmującego. Jedną z tych przesłanek jest zwłoka z zapłatą czynszu (pozwani nie wykazali spełnienia świadczenia czynszowego a zarzut potrącenia jest spóźniony) oraz złożenie najemcy oświadczenia o wezwaniu go do zapłaty owej zaległości (cn. 3-miesięcznej) wraz z wyznaczeniem dodatkowego miesięcznego terminu do zapłaty i uprzedzeniem o zamiarze wypowiedzenia stosunku najmu. Powodowie wykazali że takie oświadczenie złożyli, działając przez pełnomocnika ( pełnomocnictwo z dnia 13-08-2015 - k. 29) w stosunku do E. Ś. ( pismo z dnia 18-08-2015 i dowód nadania - k. 26-28). Oświadczenie z dnia 18-08-2015 zawiera wszystkie elementy przewidziane w art. 11 ust. 2 pkt 2 ustawy: wezwanie do zapłaty, wyznaczenie dodatkowego terminu, uprzedzenie o zamiarze wypowiedzenia.

Adresatami takiego wezwania lub wezwań powinni być wszyscy lokatorzy pozostający z wynajmującym w stosunku najmu, ponieważ każdy z nich z osobna jest podmiotem stosunku prawnego właściciel – lokator i oświadczenia woli zmierzające do zmiany, ustania bądź przekształcenia tego stosunku prawnego winny być skierowane do każdego z lokatorów pozostających stroną danego stosunku prawnego. Trzeba w tym miejscu wyjaśnić, że nie tylko samo wypowiedzenie, ale także wezwanie do zapłaty połączone z wyznaczeniem dodatkowego terminu i uprzedzeniem o zamiarze wypowiedzenia stosunku prawnego jest oświadczeniem woli, albowiem wywiera skutki prawne w postaci otwarcia drogi do wypowiedzenia stosunku lokatorskiego. Jest to jednostronne oświadczenie woli właściciela lokalu, które kształtuje sytuację prawną obu stron w ten sposób, że otwiera drogę do dalszych czynności: po bezskutecznym upływie dodatkowego miesięcznego terminu na uregulowanie zaległości, wypowiedzenie stosunku prawnego z lokatorem staje się dopuszczalne. Bez złożenia lokatorowi takiego oświadczenia o uprzedzeniu o zamiarze wypowiedzenia, wypowiedzenie byłoby niedopuszczalne. Tym samym, oświadczenie o zamiarze wypowiedzenia jest oświadczeniem woli, ponieważ kształtuje sytuację prawną pomiędzy składającym to oświadczenie a jego adresatem. Innymi słowy właściciel składający takie wezwanie połączone z uprzedzeniem, działa w celu wywołania skutków prawnych określonych w art. 11 ust. 2 pkt 2 ustawy.

Mimo to powodowie nie przedstawili dowodu złożenia takiego oświadczenia woli P. Ś., który również jest najemcą spornego lokalu. Współmałżonek osoby nawiązującej stosunek najmu jest również najemcą, a zatem i lokatorem w znaczeniu art. 2 ust. 1 pkt 1 oraz art. 11 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, jeżeli nawiązanie stosunku najmu lokalu mającego służyć zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych założonej przez nich rodziny nastąpiło w czasie trwania małżeństwa (art. 680[1] Kc). Wynajmujący powinien zatem oświadczenie o wezwaniu do zapłaty z wyznaczeniem dodatkowego miesięcznego terminu i zapowiedzią wypowiedzenia stosunku najmu, o którym mowa w art. 11 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy, skierować nie tylko do najemcy z którym zawierał umowę, bądź który stał się najemcą z mocy art. 691 Kc, ale także do najemcy, który stał się nim z mocy art. 680[1] Kc. Dlatego też nawet pomimo iż strona powodowa wykazała że E. Ś. doręczono wezwanie z dnia 18-08-2015, wystosowane przez osobę umocowaną do działania w imieniu wynajmujących, to i tak powództwo w całości podlega oddaleniu, ponieważ nie został skutecznie (tj. w trybie określonym w art. 11 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy) wypowiedziany stosunek najmu w stosunku do P. Ś., od którego współpozwani, jako członkowie najbliższej rodziny, mogą wywodzić swoje prawo do zamieszkiwania w lokalu, choćby z samych zasad współżycia społecznego i art. 27 Kro.

Ustalając, że pozwani P. i E. Ś. są małżeństwem, Sąd oparł się na oświadczeniach samej strony powodowej, która twierdzi że pozwani są małżeństwem (1 akapit uzasadnienia pozwu). Co do umowy najmu z dnia 28-02-2012 (k. 15) powodowie nie przeczą że została zawarta w celach mieszkaniowych. Z treści dokumentu umowy wynika że lokal składa się z 2 pokoi i ma łączną powierzchnię 55 m2, więc również z zasad doświadczenia życiowego i domniemań faktycznych (art. 231 Kpc) wynika że stosunek najmu został nawiązany w celu zaspokajania wspólnych potrzeb mieszkaniowych małżonków. Zaś okoliczność że wspomniana umowa najmu została zawarta w czasie trwania małżeństwa pozwanych wynika z domniemania faktycznego (wiek pozwanych, mają dorosłego syna), a powodowie nie przedstawili dowodów mogących obalić to domniemanie.

Nawet jeśli powodowie nie wiedzieli że E. Ś., posługująca się wówczas nazwiskiem (...), jest zamężna, to dowiedzieli się o tym później, jeszcze przed złożeniem pozwu (skoro w pozwie o tym wspominają) i mieli wystarczająco dużo czasu żeby odpowiednie czynności prawne przewiedziane w art. 11 ust. 2 pkt 2 podjąć także w stosunku do P. Ś., który z mocy art. 680[1] Kc też jest najemcą. Powodowie korzystali z pomocy profesjonalnych prawników na etapie przedprocesowym, więc nie mogą się usprawiedliwić z nieznajomości ww. przepisu Kodeksu cywilnego. Powyższe nie dotyczy A. Ś., który wyłącznie na podstawie więzi rodzinnej wywodzi swoje prawo do zajmowania lokalu wespół z rodzicami na zasadzie precarium. Stosunek najmu został więc wypowiedziany skutecznie tylko E. Ś..

P. Ś. otrzymał korespondencję zawierającą oświadczenie o wypowiedzeniu stosunku najmu (k. 46n). Powodowie skierowali oświadczenia o wypowiedzeniu do wszystkich 3 pozwanych. Wypowiedzenie w stosunku do P. Ś. jest nieskuteczne, bo nie było poprzedzone oświadczeniem o wezwaniu do zapłaty, wyznaczeniu dodatkowego terminu i zamiarze wypowiedzenia, o czym szczegółowo wyżej. Sąd bierze pod uwagę i aprobuje pogląd, że czynność procesowa może być uznana za czynność materialnoprawną, tj. że złożenie pozwu o eksmisję może być uznane na zasadzie art. 60 Kc za złożenie oświadczenia o wypowiedzeniu stosunku najmu (uchwała Sądu Najwyższego III CZP 39/97). Jednakże ustawa w art. 11 ust. 2 pkt 1 wymaga zachowania określonej chronologii czynności, wypowiedzenie musi być poprzedzone upomnieniem. Ustawodawca wymaga bowiem, aby właściciel udzielił lokatorowi swoistej ostatniej szansy na zmianę niewłaściwego zachowania, w tym uchylania się od płacenia czynszu. Brak jest jednak podstaw do wywodzenia jakiejkolwiek konwersji czynności prawnej wypowiedzenia stosunku najmu na oświadczenie o wyznaczeniu dodatkowego terminu i o zagrożeniu wypowiedzeniem. Są to oświadczenia o odmiennej treści. Istotą tej czynności która winna być chronologicznie pierwsza jest wyznaczenie dodatkowego terminu i zapowiedź wypowiedzenia stosunku prawnego na wypadek bezskutecznego upływu terminu. Skoro zatem powodowie w piśmie z dnia 22-09-2015 (k. 46n) ultymatywnie wezwali P. Ś. do opuszczenia lokalu, to uczynili właśnie to co dosłownie wynika z brzmienia owego pisemnego oświadczenia i nie mogą powoływać się na ewentualną konwersję ich oświadczenia woli na oświadczenie woli o zupełnie innej treści i wywodzić że mieli tak naprawdę na myśli wyznaczenie dodatkowego terminu i zagrożenie wypowiedzeniem stosunku najmu. We wspomnianym piśmie jest zawarte wezwaniu do zapłaty świadczenia pieniężnego, ale nie w terminie dodatkowym 1-miesięcznym.

Wobec powyższego nie ustał stosunek najmu pomiędzy powodami a P. Ś.. W tej sytuacji niezasadne jest również żądanie opuszczenia lokalu także przez pozostałych dwoje pozwanych. Mogą oni bowiem wywodzić swój tytuł z użyczenia albo precarium, najemca w ramach swoich kodeksowych uprawnień (art. 666 § 1, art. 668 § 1 Kc, por. art. 688[1] Kc) może im udostępnić lokal. Po drugie, jest bardzo wątpliwe czy w świetle wartości które urzeczywistnia norma prawna wyrażona w art. 680[1] Kc oraz w świetle ratio legistego przepisu, dopuszczalne jest w ogóle wypowiedzenie stosunku najmu wobec jednego tylko z małżonków, z pominięciem drugiego.

Zarzuty dotyczące wzajemnych rozliczeń i ewentualnej nadpłaty świadczeń przez pozwanych są spóźnione, co znalazło wyraz w postanowieniu z dnia 11-01-2017 (k. 338, 00:30:36) o pominięciu tych zarzutów. Pozwani mieli szansę złożyć i udowodnić te zarzuty wcześniej. Stan zdrowia pozwanej nie stoi na przeszkodzie złożeniu w porę tych zarzutów ich udowodnieniu, ponieważ może ona liczyć na pomoc współpozwanego małżonka, który mógł podjąć czynności procesowe w terminie, np. ustanowić pełnomocnika wcześniej niż na dzień przed rozprawą (k. 322). Decydujące dla uznania tych zarzutów za spóźnione jest jednak to że powodowie sami wskazali pozwanym tą drogę obrony, przedstawiając w uzasadnieniu pozwu kontr-zarzuty przeciwko niepodniesionym jeszcze ale antycypowanym zarzutom pozwanych. W tej sytuacji nie sposób uznać, że pozwani zgłaszając te zarzuty (zasygnalizowane im przez powodów) dopiero na rozprawie w dniu 11-01-2017 zadośćuczynili swoim obowiązkom procesowym wynikającym z art. 3, art. 232 i art. 207 § 6 Kpc.

Przesłuchanie stron nie było konieczne, bo wystarczającym dowodem spełnienia przesłanek wymienionych w art. 14 ust. 4 ustawy o ochronie praw lokatorów, tj. przesłanek uprawnień do lokalu socjalnego, są dokumenty złożone na rozprawie w dniu 11-01-2017. Dowody z dokumentów nie są spóźnione.

W związku z powyższym orzeczono jak w wyroku.

O kosztach postępowania Sąd nie orzekł, ponieważ A. Ś. kosztów nie poniósł, a pełnomocnik pozostałych dwojga pozwanych nie złożył wniosku o zasądzenie kosztów (art. 109 § 1 Kpc).

ZARZĄDZENIE

(...)