Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 października 2016 r.

Sąd Rejonowy w Koninie Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący : SSR Andrzej Borkowski

Protokolant: staż.sąd. Marta Kicińska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Koninie J. D.

po rozpoznaniu w dniach 08.09.2016 r. i 13.10.2016 r. sprawy

M. B., s. K. i A. z d. B., ur. (...) w Z., zam. Ż., os. (...), nie karanego,

podejrzanego o to, że:

1.  w 13 maja 2016 r. w godzinach między 18.45 a 18.55 w rejonie sklepu (...) w K. przy ul. (...), wykorzystując fakt pozostawienia w miejscu ogólnodostępnym niezabezpieczonego roweru zabrał w celu przywłaszczenia rower typu „damka” o wartości 200 zł wraz z torbą materiałową z zawartością artykułów spożywczych na kwotę około 30 zł, kurtki damskiej koloru czarnego o wartości 100 zł oraz portmonetki materiałowej z zawartością dowodu osobistego, karty płatniczej banku (...) oraz pieniędzy w kwocie 50 Euro, działając tym na szkodę M. Ł.

tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 kk

2.  w dniu 21 maja 2016 r. w K. przy ul. (...) wykorzystując nieuwagę pokrzywdzonego zabrał w celu przywłaszczenia telefon komórkowy marki i. (...) wartości 1.379 zł na szkodę M. N.

tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 kk

3.  w dniu 28 maja 2016 r. w miejscowości Ż. ul. (...), gm. S. z terenu prywatnej posesji dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci roweru górskiego marki (...), w wyniku czego powstały straty w wysokości 1.000 zł na szkodę R. P.

tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 kk

4.  w dniu 31 maja 2016 r około godziny 18.30 w K. w okolicy przejścia podziemnego pomiędzy ul. (...) a ul. (...) prowadzącego w kierunku bloku 3B dokonał rozboju na osobie B. D., w trakcie którego sprawca szarpiąc za trzymaną przez pokrzywdzoną na ramieniu torebkę siłą wyrwał ją, w wyniku czego pokrzywdzona przewróciła się na ziemię i doznała obrażeń w postaci rany ciętej na części ciemieniowej głowy oraz rany ciętej w okolicy łokcia lewej ręki, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na czas poniżej 7 dni, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia torebkę skórzaną koloru czarnego wartości 200 zł z zawartością w postaci telefonu komórkowego marki S. (...) wartości 3.500 zł, pieniędzy w kwocie 1.573 zł, złotego łańcuszka wartości 1.000 zł, kluczy do domu na breloku z wizerunkiem angielskiej budki telefonicznej i kluczy od pracy z pilotem do alarmu, dowodu osobistego, okularów wartości 500 zł, portfela skórzanego koloru czarnego marki G. R. wartości 200 zł oraz karty bankomatowej banku (...), czym działał na szkodę B. D.

tj. o przestępstwo z art. 280 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

I.  Oskarżonego M. B. uznaje za winnego ciągu dwóch przestępstw z art. 278 § 1 kk popełnionych w sposób wyżej opisany w pkt. 1 i 2 i za to na podstawie art. 278 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk wymierza oskarżonemu karę 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności.

II.  Oskarżonego M. B. uznaje za winnego wykroczenia z art. 119 § 1 kw popełnionego w ten sposób, że w dniu 28 maja 2016 r. w miejscowości Ż. ul. (...), gm. S. z terenu prywatnej posesji dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci roweru górskiego marki (...), w wyniku czego powstały straty w wysokości 430 (czterysta trzydzieści) zł na szkodę R. P. i za to na podstawie art. 119 § 1 kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierza oskarżonemu karę 800 (osiemset) złotych grzywny.

III.  Oskarżonego M. B. uznaje za winnego przestępstwa z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk popełnionego w sposób wyżej opisany w pkt. 4, z tą zmianą, że ustala, iż oskarżony w wyniku przestępstwa zabrał nadto broszkę wartości 50 zł oraz pilota do alarmu w wysokości 250 zł i za to na podstawie art. 280 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierza oskarżonemu kare 2 (dwóch) lat i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności.

IV.  Na podstawie art. 85 § 1 i 2 kk i art. 86 § 1 kk łączy orzeczone w pkt. I i III kary pozbawienia wolności i wymierza oskarżonemu kare łączną 2 (dwóch) lat i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności.

V.  Na podstawie art. 63 § 1 kk zalicza oskarżonemu okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 02 czerwca 2016 r.

VI.  Na podstawie art. 46 § 1 kk orzeka od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonych M. Ł. kwotę 650 (sześćset pięćdziesiąt) złotych oraz na rzecz B. D. kwotę (...) (trzy tysiące trzysta siedemdziesiąt trzy) złote, tytułem naprawienia w całości wyrządzonej przestępstwem szkody.

VII.  Na podstawie § 4 ust. 1 – 3, § 17 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22-10-2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów niepopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. C. kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście zł 60/100) w tym podatek VAT tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

VIII.  Na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zwalnia oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w tym od opłaty.

SSR Andrzej Borkowski

sygn. akt II K 814/16

UZASADNIENIE

Oskarżony M. B. swoim zachowaniem polegającym na tym, że:

- w dniu 13 maja 2016r. w godzinach miedzy 18.45, a 18.55 w rejonie sklepu (...) w K. przy ul. (...), wykorzystując fakt pozostawienia na miejscu ogólnodostępnym niezabezpieczonego roweru zabrał w celu przywłaszczenia rower typu „damka” o wartości 200 zł. wraz z torbą materiałową z zawartością artykułów spożywczych na kwotę około 30 zł., kurtki damskiej koloru czarnego o wartości 100 zł. oraz portmonetki materiałowej z zawartością dowodu osobistego, karty płatniczej banku (...) oraz pieniędzy w kwocie 50 euro, działając tym na szkodę M. Ł..

- w dniu 21 maja 2016r. w K. przy ul. (...) wykorzystując nieuwagę pokrzywdzonego zabrał w celu przywłaszczenia telefon komórkowy marki i. (...) wartości 1.379 zł na szkodę M. N.

wypełnił znamiona ciągu dwóch przestępstw z art. 278 § 1 kk.

Natomiast swoim zachowaniem polegającym na tym, że w dniu 28 maja 2016r. w miejscowości Ż. ul. (...), gm. S. z terenu prywatnej posesji dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci roweru górskiego marki (...) w wyniku czego powstały straty w wysokości 430 zł na szkodę R. P., wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 119 § 1 kw

Z kolei swoim zachowaniem polegającym na tym, że w dniu 31 maja 2016r. około godz. 18.30 w K. w okolicy przejścia podziemnego pomiędzy ul. 11 listopada, a ul. (...) prowadzącego w kierunku bloku 3B dokonał rozboju na osobie B. D., w trakcie którego sprawca szarpiąc za trzymaną przez pokrzywdzoną na ramieniu torebkę, siłą wyrwał ją, w wyniku czego pokrzywdzona przewróciła się na ziemię i doznała obrażeń w postaci rany ciętej na części ciemieniowej głowy oraz rany ciętej w okolicy łokcia lewej ręki, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na czas poniżej 7 dni, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia torebkę skórzaną koloru czarnego wartości 200 zł z zawartością w postaci telefonu komórkowego marki S. (...) wartości 3.500 zł., pieniędzy w kwocie 1.573 zł, złotego łańcuszka wartości 1.000 zł, kluczy do domu na breloku z wizerunkiem angielskiej budki telefonicznej i kluczy do pracy z pilotem do alarmu wartości 250 zł., dowodu osobistego, okularów wartości 500 zł., portfela skórzanego koloru czarnego marki G. R. wartości 200 zł., kart bankomatowej banku (...) i broszki wartości 50 zł, przez co wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Przechodząc do omówienia kwalifikacji prawnej czynów zarzucanych oskarżonemu, stwierdzić należy, iż oskarżony w pełni wyczerpał znamiona strony przedmiotowej ciągu dwóch przestępstw z art. 278 § 1 kk .

Zachowanie się sprawcy przestępstwa określonego w art. 278 § 1 kk polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia. Przez zabór rozumieć należy bezprawne wyjęcie rzeczy spod władztwa osoby dotychczas nim władającej (jak właściciel, posiadacz lub osoba posiadająca do rzeczy inne prawa rzeczowe lub obligacyjne) i objęcie go we własne władanie przez sprawcę. W niniejszej sprawie nie ulega więc wątpliwości, iż oskarżony w dniu 13 maja 2016r., zabrał z rejonu sklepu (...) w K. przy ul. (...) rower typu damka wraz z torbą materiałową z artykułami spożywczymi, kurtką damską, oraz portmonetką z zawartością dowodu osobistego, karty płatniczej oraz pieniędzy w wysokości 50 euro, które były własnością M. Ł., nie budziło również wątpliwości, że w dniu 21 maja 2016r. w K. na ul. (...) oskarżony zabrał w celu przywłaszczenia telefon komórkowy marki i. (...), który stanowił własność M. N..

Należy podkreślić, iż do wypełnienia znamion przestępstwa kradzieży, konieczne jest uzupełnienie negatywnego elementu zaboru, tj. pozbawienia osoby uprawnionej władztwa nad rzeczą przez element pozytywny, czyli zawładnięcie rzeczą przez dokonującego zaboru, tzn. objęcie tej rzeczy we faktyczne władanie przez sprawcę. Jednakże kradzież jest dokonana już w chwili zaboru, tj. objęcia przedmiotu wykonawczego we władztwo sprawcy, natomiast stopień utrwalenia władztwa nad rzeczą, dalsze jej losy oraz dalsze zmiany względem tej rzeczy są obojętne z punktu widzenia oceny prawnej, zaś samo oddalenie się sprawcy z zabraną rzeczą z miejsca zdarzenia przesądza o zakończeniu jego działania, a więc o powstaniu skutku w postaci zawładnięcia rzeczą przez tegoż sprawcę (zob. m. in. OSNKW 1988, z. 7-8, poz. 55, OSNPG 1987, z. 10, poz. 113). W niniejszej sprawie oskarżony w obu wypadkach niewątpliwie zawładną rzeczami, które zabrał pokrzywdzonym, bowiem oddalił się z nimi z miejsc kradzieży, a następnie postępował z nimi jak właściciel o czym niżej będzie mowa.

Przedmioty, których zaboru oskarżony dokonał, niewątpliwie zawierają się w definicji rzeczy ruchomych zawartej w art. 45 kc. zatem jako takie, mogą być przedmiotem przestępstwa kradzieży.

Zdaniem Sądu, oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał również znamiona podmiotowe ciągu dwóch przestępstw z art. 278 § 1 kk. Wskazać przy tym należy, iż przestępstwo kradzieży jest przestępstwem kierunkowym, ustawa wymaga zatem, aby działanie sprawcy nakierowane było na dany cel, którym jest przywłaszczenie rzeczy – sprawca ma mieć świadomość znaczenia swojego działania, tzn. tego, iż zmierza do przywłaszczenia rzeczy i jednocześnie chce przywłaszczyć sobie cudzą rzecz ruchomą. W niniejszej sprawie, oskarżony, w obu wypadkach, obejmował swoją świadomością fakt, że stanowiące przedmiot zamachu przedmioty są cudza rzeczą, co wynika z okoliczności samych zdarzeń. O tym, że oskarżony zamierzał dokonać ich zaboru przesądza, nie tylko zachowanie się sprawcy w trakcie kradzieży, ale również fakt, który oskarżony potwierdził w swoich wyjaśnieniach, że zabrał rower z całą zawartości i pojechał nim w rejon dworca PKP, po czym zabrał z niego pieniądze w postaci 50 euro, które następnie wydał. Przyznał również, że sam rower porzucił w rejonie dworca, tylko dlatego, że urwał się w nim pedał. Z kolei w przypadku telefonu komórkowego oskarżony przyznał, że oddał go do lombardu, a otrzymane za niego pieniądze następnie wydał. Oskarżony zatem skradzionym mieniem w obu wypadkach rozporządzał jak własnymi rzeczami, co przesądza o chęci ich przywłaszczenia.

Zdaniem Sądu, oskarżony działał w ramach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 kk. Oskarżony bowiem popełnił oba przestępstwa w krótkich odstępach czasu, sięgającym kilku dni, zanim zapadł pierwszy wyrok, co do któregokolwiek z tych przestępstw, a nadto zachowanie oskarżonego wyczerpało w obu wypadkach znamiona przestępstwa z art. 278 § 1 kk, przy czym oskarżony działał wykorzystując taką samą sposobność.

W przypadku kradzieży roweru marki (...), Sąd uznał, że oskarżony wyczerpał znamiona przedmiotowe wykroczenia z art. 119 § 1 kw, które są takie same jak w wypadku przestępstwa z art. 278 § 1 kk, za wyjątkiem wartości kradzionego mienia. Czyn sprawcy kradzieży, jak już wyżej wskazano, polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia. Sprawca ma wykonać czynność zaboru cudzej rzeczy, której towarzyszy cel przywłaszczenia. Zabór polega na przejęciu władztwa nad rzeczą, co oznacza wyjęcie rzeczy spod władania właściciela (posiadacza) i objęcie jej przez sprawcę w swoje władanie. W niniejszej sprawie oskarżony bez wątpienia dokonał zaboru rzeczy bowiem przejął nad rowerem władztwo, wynosząc go z terenu posesji pokrzywdzonego, a następnie wstawiając go do lombardu.

Sąd zgodnie z opinią biegłego z dziedziny wyceny ruchomości, przyjął natomiast, iż rower wart był w chwili kradzieży 430 zł., co korelowało także z zeznaniami właściciela lombardu. Zgodnie z treści art. 119 § 1 kk wykroczenie kradzieży ma miejsce, gdy wartość kradzionej ruchomości nie przekracza ¼ minimalnego wynagrodzenia. W chwili czynu oraz orzekania, od 1 stycznia 2016r. minimalne wynagrodzenia ma wartość 1850 zł., a ¼ tej wartości stanowi 462,50 zł, co przesądzało o uznaniu, iż oskarżony wyczerpał przedmiotowe znamiona wykroczenia, a nie przestępstwa kradzieży.

Zdaniem Sądu oskarżony wyczerpał również znamiona strony podmiotowej wykroczenia z art. 119 § 1, która obejmuje umyślność o zamiarze bezpośrednim i kierunkowym. Podmiotową cechą kradzieży jest bowiem zabór w celu przywłaszczenia, czyli chęć włączenia skradzionego mienia do majątku sprawcy lub postąpienia z nim jak z własnym, a więc czyn kierunkowy, co wskazuje na zamiar bezpośredni sprawcy (zob. wyrok SN z dnia 29 października 2001 r., III KKN 364/01, Prok. i Pr.-wkł. 2002, nr 3, poz. 14). Zamiar ten w niniejszej sprawie został oskarżonemu wykazany bowiem sam oskarżony przyznał w swoich wyjaśnieniach, że rower po dokonanej kradzieży wstawił do lombardu, a zatem postąpił z nim jak właściciel.

Wreszcie, zdaniem Sądu wskazane wyżej zachowanie oskarżonego w pełni wyczerpało ustawowe znamiona występku z art. 280 § 1 kk.

Do ustawowych znamion przestępstwa rozboju w aspekcie jej strony przedmiotowej należy ściśle określone zachowanie sprawcy zmierzające do zaboru rzeczy w celu przywłaszczenia. Zachowanie to może polegać bądź na użyciu przemocy wobec osoby lub groźby natychmiastowego jej użycia albo na doprowadzeniu człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności. Stwierdzić należy, iż działanie oskarżonego, w postaci szarpania pokrzywdzonej za torebkę i w konsekwencji przewrócenia jej, było użyciem przemocy w rozumieniu art. 280 § 1 kk. Użycie przemocy to takie zastosowanie siły fizycznej, przewagi fizycznej i przymusu wobec osoby, które ma na celu przełamanie oporu osoby dysponującej rzeczą i spowodowało, co najmniej naruszenie nietykalności cielesnej pokrzywdzonego. Zachowanie oskarżonego wykazywało takie cechy, gdyż oskarżony silnie szarpał pokrzywdzona za torebkę, ostatecznie wyrywając ją z rąk pokrzywdzonej w taki sposób, że pokrzywdzona przewróciła się.

Przestępstwo rozboju jest przestępstwem materialnym, do którego znamion należy skutek w postaci zaboru rzeczy. W przypadku rozboju dokonanego na pokrzywdzonej skutek ten nastąpił, gdyż spełnione zostały łącznie dwa elementy: po pierwsze - fakt pozbawienia przez sprawcę osoby uprawnionej władztwa nad rzeczą, a po drugie - objęcie tej rzeczy we władanie. W przypadku niniejszej sprawy nie ma żadnych wątpliwości, iż skutek ów nastąpił, gdyż oskarżony zabrał pokrzywdzonej torbę z zawartością, m.in. w postaci telefonu komórkowego marki S. (...) wartości 3.500 zł., pieniędzy w kwocie 1.573 zł, złotego łańcuszka wartości 1.000 zł, kluczy do domu na breloku z wizerunkiem angielskiej budki telefonicznej i kluczy do pracy z pilotem do alarmu wartości 250 zł., dowodu osobistego, okularów wartości 500 zł., portfela skórzanego koloru czarnego marki G. R. wartości 200 zł., kart bankomatowej banku (...) i broszki wartości 50 zł.

Zdaniem Sądu, oskarżony wypełnił również znamiona strony podmiotowej przestępstw rozboju . Przestępstwo z art. 280 § 1 kk jest przestępstwem kierunkowym, ustawa wymaga zatem, aby działanie sprawcy nakierowane było na dany cel, którym jest przywłaszczenie rzeczy – sprawca ma mieć świadomość znaczenia swojego działania, tzn. tego, iż zmierza do przywłaszczenia rzeczy i jednocześnie chce przywłaszczyć sobie cudzą rzecz ruchomą. O tym że oskarżony zamierzał dokonać zaboru przesadza jego zachowanie się w trakcie rozboju i po jego dokonaniu. Oskarżony bowiem siłą wyrwał z rąk pokrzywdzonej torebkę, przewracając ją przy tym. Nadto oskarżony po zabraniu pokrzywdzonej torebki z zawartością, oddalił się z miejsca zdarzenia. Sam oskarżony przyznał, że skradzione pieniądze wydał, natomiast telefon komórkowy zostawił w lombardzie, a złoty łańcuszek zgubił, choć zamierzał go również oddać do lombardu. Nadto o tym, iż oskarżony działał w celu dokonania zaboru mienia wobec pokrzywdzonej świadczy zachowanie oskarżonego, który właśnie w celu zaboru torebki z zawartością zastosował wobec pokrzywdzonej przemoc. Oskarżony nie miał, przy tym żadnego innego racjonalnego powodu, dla którego miałby atakować nieznaną mu kobietę.

Zdaniem Sądu, w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie budzi również wątpliwości, iż oskarżony wypełnił znamiona przedmiotowe przestępstwa z art. 157 § 2 kk. Oskarżony bowiem spowodował swoim zachowaniem naruszenie czynności narządów ciała pokrzywdzonej trwający krócej niż 7 dni. Wynika to wprost z opinii lekarskiej lek. med. J. S., który jednoznacznie stwierdził, że obrażenia w postaci rany głowy i rany ramienia lewego tj. rany ciętej na części ciemieniowej głowy oraz rany ciętej w okolicy łokcia lewej ręki, naruszyły czynności narządów ciała pokrzywdzonej na czas krótszy niż 7 dni.

Przechodząc do omawiania strony podmiotowej , wskazać należy, iż przestępstwo z art. 157 § 2 kk ma charakter umyślny. Na wstępie należy podkreślić, iż bez wątpienia ustaleń dotyczących zamiaru należy dokonywać na podstawie całokształtu okoliczności popełnienia czynu. Należy wskazać przy tym, że ważnymi kryteriami ustalania zamiaru, ewentualnie winy nieumyślnej, przy przestępstwach przeciwko życiu i zdrowiu mogą być: rodzaj użytego narzędzia, miejsce zadania ciosu, siła z jaką sprawca działał, wielokrotność działania i rozmiary doznanych przez ofiarę obrażeń. Sąd Najwyższy akcentuje potrzebę wzięcia pod uwagę wszelkich okoliczności sprawy jak np. tło i okoliczności samego zajścia, osobowość i pobudki działania sprawcy, a także stosunek do pokrzywdzonego (por. wyrok z dnia 31 sierpnia 1973 III KR 199/73 OSNKW 1974 z.2 poz. 25). Nieodzowne jest przy tym dokonanie ustaleń co do świadomości sprawcy, co do postrzegania przezeń prawdopodobieństwa nastąpienia ubocznego skutku oraz oceny charakteru stopnia prawdopodobieństwa jego wystąpienia.

Analizując powyższe, Sąd doszedł do przekonania, że przytoczone wyżej przesłanki przemawiają jednoznacznie za przyjęciem, iż oskarżony działał z zamiarem ewentualnym. Okoliczności popełnienia czynu, a zwłaszcza sposób działania oskarżonego, a także motywy jego działania wskazują, iż godził się on, że spowoduje uszkodzenia ciała pokrzywdzonej.

W pierwszym rzędzie przemawia za tym motyw, jakim kierował się oskarżony podejmując działanie. Oskarżony nie miał żadnego powodu, aby czuć osobistą niechęć do pokrzywdzonej bowiem w istocie jej nie znał. Dlatego, jedynym motywem działania oskarżonego była chęć osiągniecia korzyści majątkowej, a nie chęć dokonania uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonej. Niemniej jednak oskarżony podejmując agresywne działania wobec pokrzywdzonej, w celu zabrania jej torebki, godził się na to, że spowoduje obrażenia jej ciała.

Po drugie, zdaniem Sądu, samo działanie oskarżonego, który kilkakrotnie silnie szarpał za torbę, celem jej wyrwania z rąk pokrzywdzonej, która stawiała opór i nie chciała dobrowolnie wydać swojej rzeczy, w konsekwencji doprowadziło do przewrócenia się pokrzywdzonej. Okoliczność ta wskazuje, że oskarżony działał ze stosunkowo duża siłą, łamiąc opór pokrzywdzonej, co zdaniem Sądu przesądza o tym, że oskarżony godził się, że może ją przewrócić i uszkodzić jej ciało.

Mając powyższe na uwadze Sąd przyjął, iż działanie oskarżonego miało charakter umyślny, w formie zamiaru ewentualnego odnośnie przestępstwa z art. 157 § 2 kk.

Sąd zastosował przy tym art. 11 § 2 kk uznając, że oskarżony popełnił jeden czyn wyczerpujący znamiona dwóch przestępstw.

Rozważając w świetle dyrektyw opisanych w art. 53 kk i art. 54 1 kk kwestię wymiaru kary wobec oskarżonego za przypisane mu ciąg przestępstw z art. 278 § 1 kk, Sąd jako okoliczności obciążające uwzględnił wobec oskarżonego:

- działanie wyłącznie z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej.

- w/w wysoki stopień winy i społecznej szkodliwości zarzucanych mu czynów, a zwłaszcza wartość skradzionych rzeczy.

- sam sposób popełnienia jednego z przestępstw bowiem oskarżony działał w miejscu publicznym, przed sklepem, w obecności wielu osób, jawnie łamiąc porządek prawny.

- fakt, że oskarżony działał w ramach ciągu przestępstw.

Sąd jako okoliczności łagodzące potraktował;

- fakt, iż oskarżony przyznał się do zarzucanych mu czynów i wyjaśnił okoliczności ich popełnienia.

- fakt iż oskarżony nie był uprzednio karany za przestępstwa

- fakt, iż pokrzywdzeni w części odzyskali skradzione mienie, choć Sąd nie przeceniał tego faktu, z uwagi na to, że nastąpiło to na skutek działania Policji.

W konsekwencji Sąd wymierzył oskarżonemu za ciąg dwóch przestępstw z art. 278 § 1 kk karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Rozważając w świetle dyrektyw opisanych w art. 53 kk i art. 54 1 kk kwestię wymiaru kary wobec oskarżonego za przypisane mu przestępstwo z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, Sąd jako okoliczności obciążające uwzględnił wobec oskarżonego:

- w/w wysoki stopień winy i społecznej szkodliwości zarzucanego mu czynu, a zwłaszcza bezwzględny sposób działania oskarżonego.

- działanie oskarżonego w miejscu publicznym, na głównej ulicy miasta, jawnie łamiąc w ten sposób porządek prawny,

- działanie wyłącznie z chęci osiągniecia korzyści majątkowej,

- rozmiar cierpień fizycznych i psychicznych jakie odniosła pokrzywdzona.

- wartość utraconego przez pokrzywdzoną mienia

Sąd jako okoliczności łagodzące potraktował

- przyznanie się oskarżonego do zarzucanego mu przestępstwa i wyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy

- fakt, iż oskarżony nie był uprzednio karany.

- fakt, iż pokrzywdzona odzyskała w części utracone mienie, chociaż tego faktu Sąd nie przeceniał bowiem nastąpiło to wyłącznie w wyniku działań Policji.

W konsekwencji Sąd wymierzył oskarżonemu za przestępstwo z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk karę 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Rozważając przez pryzmat dyrektyw z art. 33 kw kwestię wymiaru kary wobec oskarżonego M. B. za popełnienie wykroczenia z art. 119 § 1 kw, Sąd jako okoliczności obciążające uwzględnił

– wartość skradzionego mienia

– fakt, iż oskarżony działał wyłącznie z chęci osiągniecia korzyści majątkowej.

Sąd jako okoliczności łagodzące potraktował;

- fakt, iż oskarżony przyznał się do zarzucanego mu czynu i wyjaśnił okoliczności jego popełnienia.

- fakt iż oskarżony nie był uprzednio karany za przestępstwa

- fakt, iż pokrzywdzony w całości odzyskał skradzione mienie, choć Sąd nie przeceniał tego faktu, z uwagi na to, że nastąpiło to na skutek działania Policji.

Mając na względzie w/w okoliczności, Sąd wymierzył oskarżonemu przy uwzględnieniu art. 24 kw, a w szczególności jego warunków osobistych, rodzinnych i majątkowych, tj. a zwłaszcza faktu, że nigdzie nie pracuje karę 800 złotych grzywny.

Sąd w pkt IV wyroku na podstawie art. 85 § 1 i 2 kk i art. 86 § 1 kk orzekł kare łączna 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Przy wymiarze kary łącznej Sąd miał na uwadze okoliczności wskazane w art. 85a kk, tj. cele wychowawcze i zapobiegawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Zdaniem Sądu, jedynie bezwzględna kara pozbawienia wolności spełni wszystkie cele kary.

Sąd oceniając całokształt okoliczności niniejszej sprawy uznał, iż oskarżony M. B. nie zasługuje na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary w ramach nadzwyczajnego złagodzenia kary. Konieczną przesłanką zastosowania warunkowego zawieszenia jest sformułowanie pozytywnej prognozy kryminalistycznej oraz ustalenie, iż mimo niewykonania cele kary zostaną spełnione. W ocenie Sądu biorąc pod uwagę wysoki stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonego czynów, a w szczególności przestępstwa rozboju jedynie kara izolacyjna przyczyni się do ukształtowania w oskarżonym pożądanej społecznie postawy wobec porządku prawnego, a także spłeni wszystkie cele kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa .

W przekonaniu Sądu, zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności rodziłoby przekonanie o bezkarności i pobłażliwości Sądu dla tego rodzaju zachowań jakich dopuścił się oskarżony. Dlatego też, zdaniem Sądu, wymierzenie kary o charakterze wolnościowym sprzeciwiały się cele jakie kara ma osiągnąć w zakresie kształtowania świadomości społecznej, ze względu na wysoki stopień społecznej szkodliwości czynów zarzucanych oskarżonemu.

Sąd rozważał z urzędu możliwości nadzwyczajnego złagodzenia kary, mając na względzie przepis art. 60 § 1 kk, który dopuszcza możliwość nadzwyczajnego złagodzenia kary m.in. w stosunku do młodocianego, jeżeli przemawiają za tym względy określone w art. 54 § 1 kk, tj. fakt, iż wymierzając karę młodocianemu Sąd kieruje się przede wszystkim tym, aby sprawce wychować. Sąd miał jednak na uwadze, fakt iż oskarżony w dniu 10 listopada 2016r. skończył 19 lat, jednak będąc na wolności nie uczył się, ani też nigdzie nie pracował, w związku z tym pobyt w zakładzie karnym w żaden sposób nie będzie kolidował mu z obowiązkami szkolnymi czy zawodowymi. Nadto oskarżony jest bezdzietnym kawalerem, posiadającym tylko wykształcenie podstawowe. W istocie oskarżony na wolności pędził próżniaczy tryb życia. Zdaniem Sądu, zakład karny pozwoli oskarżonemu, zdobyć zawód, ewentualnie wykształcenie, które pozwolą mu na samodzielne życie bez konieczności wchodzenia w konflikt z prawem .

Wskazać przy tym należy, iż w orzecznictwie podkreśla się, że „przepis art. 54 § 1 k.k. nie eliminuje zasad wymiaru kary określonych w art. 53 k.k., a jedynie na pierwszym miejscu spośród wymienionych w tym przepisie dyrektyw stawia względy wychowawcze. Z kolei zaś przepis art. 60 § 1 k.k. przewiduje jedynie możliwość zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary w stosunku do młodocianego, jeżeli przemawiają za tym względy określone w art. 54 § 1 k.k. W konsekwencji "młodocianość" i "względy wychowawcze" nie mają samodzielnego bytu jako podstawa nadzwyczajnego złagodzenia kary, a stanowią jedynie punkt wyjściowy i muszą być zestawione z pozostałymi okolicznościami podmiotowymi i przedmiotowymi, mającymi znaczenie dla wymiaru kary” . (por Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 7 października 2015 r. II AKa 307/15, lex nr 2017745), oraz że „przepis art. 54 k.k. nie zawiera dyrektywy pobłażliwego, czy nawet łagodnego traktowania sprawców, a więc wynikające z tej szczególnej dyrektywy wymiaru kary pierwszeństwo celów wychowawczych nie oznacza nakazu orzekania wobec takich sprawców kar łagodnych ” (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia z dnia 6 listopada 2015 r. II AKa 306/15, lex nr 1950287), oraz, że „wprawdzie karanie stosunkowo młodych sprawców wskazuje na preferencję postulatów prewencji specjalnej (art. 54 § 1 k.k.), nie eliminuje to jednak wymagania wymierzenia takiej kary, która odpowiadałaby stopniowi winy sprawcy i stopniowi społecznej szkodliwości czynów mu przypisanych i zdolna byłaby osiągnąć cele w zakresie prewencji indywidualnej, jak i generalnej, rozumianej jako kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa . Wzgląd zaś na wychowawczą rolę kary nie oznacza bynajmniej łagodnego traktowania takich sprawców, może niekiedy wskazywać na potrzebę dłuższego procesu ich resocjalizacji (w tym orzekanie kar bez stosowania warunkowego zawieszenia ich wykonania), a tym samym orzeczenia surowszej kary pozbawienia wolności dla umożliwienia realizacji tego celu. Wymierzanie kar sprawcom stosunkowo młodym musi być zestawione z pozostałymi okolicznościami podmiotowymi i przedmiotowymi, mającymi znaczenie dla wymiaru kary . (por. wyrok Sadu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 17 września 2015r. II AKa 294/15 LEX nr 2006015).

W niniejszej sprawie Sąd uznał, że wobec oskarżonego, sprawcy groźnych przestępstw, w tym przestępstwa rozboju, którego stopień demoralizacji jest znaczny, zgodnie z dyrektywą art. 54 § 1 k.k. i art. 53 k.k. należało orzec karę surową, pozwalającą na prowadzenie długotrwałego procesu wdrażania do przestrzegania porządku prawnego, oraz pozwalającą na doprowadzenie procesu wychowania sprawcy do pozytywnego rezultatu.

O zaliczeniu oskarżonemu M. B. tymczasowego aresztowania na poczet orzeczonej łącznej kary pozbawienia wolności Sąd orzekł na podstawie przepisów powołanych w pkt. V wyroku.

Dla wzmocnienia celów kary Sad w pkt VI wyroku orzekł od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonych M. Ł. kwotę 650 zł, na rzecz B. D. kwotę 3373 zł tytułem naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody w całości. Pozostali pokrzywdzeni odzyskali bowiem utracone mienie. Sad uwzględnił również fakt, iż Babra D. odzyskała również w części utracone mienie tj. telefon, portfel, torbę, dowód, kartę oraz klucze bez breloczka, a M. Ł. jedynie kartę i dowód osobisty.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie przepisów wskazanych w pkt VII i VIII wyroku, uznając, iż oskarżony nie jest w stanie ponieść kosztów bowiem nigdzie nie pracuje i nie posiada żadnego majątku.

Sąd na podstawie art. 423 § 1a ograniczył uzasadnieni wyroku do części mającej związek z karą bowiem tego dotyczył wniosek obrońcy oskarżonego.

Andrzej Borkowski

Sygn. akt II Ka 4/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lutego 2017 r.

Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Karol Skocki

Protokolant: st. sekr. sąd. Irena Bąk

przy udziale J. Ś. Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Koninie

po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 2017 r.

sprawy M. B.

oskarżonego o przestępstwa art. 278 § 1 k.k. i inne

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie

z dnia 21 października 2016 r. sygn. akt II K 814/16

1.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok.

2.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. C. kwotę 516,60 zł tytułem nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

3.  Zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

SSO Karol Skocki

Sygn. akt II Ka 4/16

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Koninie wyrokiem z dnia 21 października 2016 r. w sprawie II K 814/16 uznał M. B. za winnego tego, że:

1)  w 13 maja 2016 r. w godzinach między 18.45 a 18.55 w rejonie sklepu (...) w K. przy ul. (...), wykorzystując fakt pozostawienia w miejscu ogólnodostępnym niezabezpieczonego roweru zabrał w celu przywłaszczenia rower typu „damka” o wartości 200 zł wraz z torbą materiałową z zawartością artykułów spożywczych na kwotę około 30 zł, kurtki damskiej koloru czarnego o wartości 100 zł oraz portmonetki materiałowej z zawartością dowodu osobistego, karty płatniczej banku (...) oraz pieniędzy w kwocie 50 Euro, działając tym na szkodę M. Ł. oraz w dniu 21 maja 2016 r. w K. przy ul. (...) wykorzystując nieuwagę pokrzywdzonego zabrał w celu przywłaszczenia telefon komórkowy marki i. (...) wartości 1.379 zł na szkodę M. N., tj. popełnienia dwóch przestępstw z art. 278 § 1 k.k. w warunkach ciągu przestępstw i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 kk wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.

2)  w dniu 28 maja 2016 r. w miejscowości Ż. ul. (...), gm. S. z terenu prywatnej posesji dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci roweru górskiego marki (...), w wyniku czego powstały straty w wysokości 430 zł na szkodę R. P., tj. popełnienia wykroczenia z art. 119 § 1 k.w. i za to wymierzył mu karę 800 złotych grzywny.

3)  w dniu 31 maja 2016 r około godziny 18.30 w K. w okolicy przejścia podziemnego pomiędzy ul. (...) a ul. (...) prowadzącego w kierunku bloku 3B dokonał rozboju na osobie B. D., w trakcie którego sprawca szarpiąc za trzymaną przez pokrzywdzoną na ramieniu torebkę siłą wyrwał ją, w wyniku czego pokrzywdzona przewróciła się na ziemię i doznała obrażeń w postaci rany ciętej na części ciemieniowej głowy oraz rany ciętej w okolicy łokcia lewej ręki, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na czas poniżej 7 dni, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia torebkę skórzaną koloru czarnego wartości 200 zł z zawartością w postaci telefonu komórkowego marki S. (...) wartości 3.500 zł, pieniędzy w kwocie 1.573 zł, złotego łańcuszka wartości 1.000 zł, kluczy do domu na breloku z wizerunkiem angielskiej budki telefonicznej i kluczy od pracy z pilotem do alarmu, dowodu osobistego, okularów wartości 500 zł, portfela skórzanego koloru czarnego marki G. R. wartości 200 zł, karty bankomatowej banku (...), a nadto broszki wartości 50 zł oraz pilota do alarmu w wysokości 250 zł czym działał na szkodę B. D., tj. popełnienia przestępstwa z art. 280 § 1 kk i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to wymierzył mu karę 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd ten na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył orzeczone kary pozbawienia wolności za zabiegające się przestępstwa i wymierzył oskarżonemu karę łączną 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, na poczet której zaliczył mu okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 2 czerwca 2016 r.

Ponadto, na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonych M. Ł. kwotę 650 złotych oraz na rzecz B. D. kwotę 3373 złote, tytułem naprawienia w całości wyrządzonej przestępstwem szkody.

Wyrok ten zaskarżyła obrońca oskarżonego M. B. w części dotyczącej kary i - zarzucając mu rażącą niewspółmierność orzeczonej kary za przypisane oskarżonemu czyny poprzez orzeczenie kary grzywny w wysokości 800 zł oraz kary bezwzględnego pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy, której dolegliwość przekracza stopień winy oraz stopień społecznej szkodliwości czynu poprzez niezastosowanie dyspozycji art. 60 § 1 k.k., co sprawia, że wymierzona kara pozbawiona jest waloru celowości w zakresie oddziaływania społecznego jak i wychowawczego na sprawcę – wniosła o zmianę przedmiotowego wyroku poprzez orzeczenie w stosunku do oskarżonego kary adekwatnej do stopnia zawinienia, przy zastosowaniu art. 60 § 1 k.k., ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja złożona przez obrońcę oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy podkreślić , że zarzut rażącej niewspółmierności kary – zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem - jako zarzut z kategorii ocen dokonanych przez sąd, można zasadnie podnosić wówczas, gdy kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest niesprawiedliwa. Inaczej, o rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. nie można mówić w sytuacji, gdy sąd wymierzając karę, uwzględnił wszystkie okoliczności wiążące się z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami i wskaźnikami jej wymiaru, czyli wówczas gdy granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego ustawową (art. 53 § 1 k.k.) zasadę sądowego wymiaru kary, nie zostały przekroczone.

Zaznaczyć należy, że przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. jest zagrożone od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności, przy czym w warunkach ciągu przestępstw może być orzeczona kara do 7 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Natomiast przestępstwo rozboju z art. 280 § 1 k.k. jest zagrożone karą od 2 lat do 12 pozbawienia wolności.

Sąd I instancji dokonał dokładnej analizy właściwości i warunków osobistych oskarżonego oraz rozważył wszystkie okoliczności mające wpływ na wymiar kary.

Jako okoliczności łagodzące sąd I instancji wskazał dotychczasową niekaralność oskarżonego, jego młodociany wiek oraz przyznanie się do winy, a także fakt, że pokrzywdzeni częściowo odzyskali skradzione mienie. Tej ostatniej okoliczności nie jednak przeceniał wskazując, że to odzyskanie mienia nastąpiło wyłącznie w wyniku działań policji.

Sąd I instancji szczegółowo omówił okoliczności mające wpływ na zaostrzenie wymiaru kary, w szczególności działanie w ramach ciągu przestępstw, w miejscu publicznym, działanie wyłącznie z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej, rozmiar szkód spowodowanych czynami, dodatkowo rozmiar cierpień fizycznych i psychicznych pokrzywdzonej przestępstwem rozboju. Sąd I instancji dokonując oceny tych okoliczności przy orzekaniu kar jednostkowych oraz kary łącznej wskazał na wysoki stopień zdemoralizowania oskarżonego oraz wysoki stopień winy i szkodliwości społecznej przypisanych oskarżonemu czynów.

W tym stanie rzeczy za całkowicie uzasadnione należy uznać wymierzenie przez sąd I instancji kar za poszczególne przestępstwa 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności. Kary ta zdaniem sądu odwoławczego w pełni uwzględniają dyrektywy zawarte w art. 53 k.k., nie przekraczają stopnia winy, są proporcjonalne do stopnia szkodliwości społecznej tych czynów, a ponadto uwzględniają cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Zdaniem sądu odwoławczego wymierzona kara łączna też nie budzi wątpliwości, skoro uwzględni się związek podmiotowo-przedmiotowy i zbieżność czasową zachowania się oskarżonego co do popełnionych przestępstw, a także dyrektywy zamieszczone w przepisie art. 85a k.k. odnośnie celów zapobiegawczych i wychowawczych , które kara ta ma osiągnąć wobec oskarżonego oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości społeczeństwa.

Sąd I instancji dużo uwagi poświęcił okoliczności dotyczącej wieku oskarżonego, a młodociany wiek oskarżonego został uwzględniony przy wymiarze kar. Sąd w swoich rozważaniach nie pominął regulacji zawartej w art. 54 § 1 k.k.

Sąd I instancji również wskazał na powody, dlaczego nie znalazł podstaw do tego, aby zastosować wobec oskarżonego nadzwyczajne złagodzenie kar, w oparciu o art. 60 § 1 k.k., co w apelacji kwestionuje obrońca oskarżonego. Sąd ten, powołując się na bogate orzecznictwo sądowe, wskazał na znaczenie zarówno przepisu art. 54 § 1 k.k. jak i art. 60 § 1 k.k. Podkreślił, że nie mają one charakteru samoistnego, nie eliminują zasad przewidzianych w art. 53 k.k., ale jedynie na pierwszym miejscu stawiają względy wychowawcze. Mając na uwadze te dyrektywy sąd I instancji zwrócił uwagę na demoralizację oskarżonego, który nigdzie nie pracuje, nie uczy się i dopuścił się czterech czynów, w szczególności przestępstwa rozboju.

Sąd odwoławczy podziela argumentację sądu i instancji, że wymierzanie kar sprawcom stosunkowo młodym musi być połączone z okolicznościami podmiotowymi i przedmiotowymi, mającymi znaczenie dla wymiaru kary. Cele wychowawcze, jakie wobec sprawców młodocianych ma osiągać kara, wcale nie oznacza, że kary te muszą być za wszelką cenę orzekane w wymiarze łagodnym, poniżej zagrożenia ustawowego. Należy zgodzić się ze stanowiskiem zaprezentowanym przez sąd I instancji, że wobec skazanego należało orzec karę pozwalającą na prowadzenie długotrwałego procesu wdrażania do przestrzegania porządku prawnego oraz pozwalająca na doprowadzenie procesu wychowania sprawcy do pozytywnego rezultatu.

Obrońca zaskarżył orzeczenie o karze w całości, a więc również w zakresie grzywny orzeczonej za wykroczenie z art. 119 § 1 k.w., ale nie podniósł zarzutów i nie sformułował wniosków w tym zakresie. Wymierzenie za wskazane wykroczenie grzywny w kwocie 800 zł, rodzajowo kary najmniej dolegliwej, przy zagrożeniu ustawowym również karą aresztu i karą ograniczenia wolności za ten czyn, w świetle dyrektyw z art. 33 k.w. i 24 k.w. należy uznać za łagodne.

Reasumując, należy stwierdzić, że sąd rejonowy precyzyjnie wyważył wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar represji karnej, ustalając jej wymiar na poziomie adekwatnym do stopnia społecznej szkodliwości czynów oskarżonego oraz stopnia jego zawinienia, nalezycie ocenił cele wychowawcze orzeczonych kar, które właściwie spełniają swe cele w zakresie prewencji ogólnej, jak i szczególnej.

Z tych wszystkich powodów uznano, że orzeczone wobec oskarżonego kary nie cechują się rażącą niewspółmiernością, tym samym apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie i dlatego stosownie do art. 437 § 1 k.p.k. utrzymano zaskarżony wyrok w mocy.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu orzeczono na podstawie art. 29 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku - Prawo o adwokaturze (Dz. U. t. j. z 2009 roku, Nr 146, poz. 1188 z późn. zm.) w zw. z § 17 ust. 2 pkt 4 i § 4 ust. 1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. 2015, poz. 1801). Kwotę należnego wynagrodzenia ustalono jako ½ stawki minimalnej powiększoną o podatek VAT (1/2x840+96,60=516,60), uznając, że uwzględnia ona nakład pracy adwokata w postępowaniu odwoławczym.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973r. (Dz. U. z 1983r., Nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami.) zwalniając oskarżonego od ich uiszczenia, z uwagi na jego trudną kondycję finansową i orzeczoną karę izolacyjną.

K. S.