Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lutego 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2017 r. w Lublinie

sprawy J. O.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji wnioskodawczyni J. O.

od wyroku Sądu Okręgowego w Siedlcach

z dnia 18 lutego 2016 r. sygn. akt IV U 459/15

oddala apelację.

Ewa Szafraniuk Barbara Hejwowska Krzysztof Szewczak

Sygn. akt III AUa 360/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 marca 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił J. O. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od dnia 1 lutego 2015 r., ponieważ komisja lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 10 marca 2015 r. stwierdziła, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy.

Odwołanie od wskazanej decyzji złożyła ubezpieczona powołując się na zły stan zdrowia. Podniosła, że odczuwane lęki i częsta dezorientacja, uniemożliwiają jej wykonywanie podstawowych prac w domu.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

Wyrokiem z dnia 18 lutego 2016 r. Sąd Okręgowy w Siedlcach oddalił odwołanie J. O. od zaskarżonej decyzji.

Swoje rozstrzygnięcie Sąd pierwszej instancji oparł na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych.

J. O. w dniu 23 grudnia 2014 r. wystąpiła do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z wnioskiem o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Ubezpieczona miała ustalone prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 31 stycznia 2015 r. Organ rentowy skierował wnioskodawczynię na badanie przez lekarza orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z 17 lutego 2015 r. ustalił, że nie jest ona niezdolna do pracy. Od powyższego orzeczenia ubezpieczona złożyła sprzeciw, w związku z czym została skierowana na badanie przez komisję lekarską ZUS, która w orzeczeniu z 10 marca 2015 r. również stwierdziła brak niezdolności do pracy J. O.. Powołane orzeczenie stało się podstawą wydania zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy podkreślił, że ubezpieczona posiada wykształcenie średnie, ukończyła liceum (...) o kierunku(...), w latach 1985-1993 pracowała jako referent ekonomiczny. Odwołująca się u której rozpoznano zaburzenia schizofreniczne, obecnie w wieloletniej remisji, funkcjonuje intelektualnie na poziomie przeciętnym. Nie stwierdzono zmian w ośrodkowym układzie nerwowym, przy jednoczesnych przejawach tendencji do agrawacji, wyolbrzymiania swoich trudności, reagowaniem somatyzacją oraz konwersją w sytuacjach napięcia i stresu. Rozpoznano jednocześnie tendencje do przeżywania obniżonego nastroju i izolacji społecznej. W czasie badania przez lekarza psychiatrę opiniującego w sprawie, na zadawane pytania wnioskodawczyni odpowiadała logicznie, pełnymi zdaniami z właściwą orientacją auto-allopsychiczną. Nie wypowiadała sądów urojeniowych oraz zaprzeczała przeżyciom omamowym. Ubezpieczona od listopada 1998 r. systematycznie leczy się w poradni zdrowia psychicznego, stosując niewielkie dawki neuroleptyku oraz lek ułatwiający zasypianie. Od 2010 r. coraz rzadziej zgłasza się na wizyty lekarskie. W ciągu dnia funkcjonuje prawidłowo, dba o siebie i wypełnia obowiązki domowe. Stwierdzona choroba psychiczna wymaga stosowania leku przeciwpsychotycznego, jednakże z uwagi na skuteczne leczenie ambulatoryjne, długotrwałą remisję i rzadkie hospitalizacje, nie sprowadza niezdolności do pracy zawodowej.

Powołując się na treść art.57 ust.1 i 2 oraz art.12 ust. 1, 2 i 3 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227 ze zm.) Sąd pierwszej instancji wskazał na przesłanki nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy oraz ustawowe rodzaje i definicje tej niezdolności.

Sąd Okręgowy zaznaczył, że rozstrzygnięcie o zasadności odwołania ubezpieczonej od decyzji organu rentowego odmawiającej jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wymagało ustalenia, czy wnioskodawczyni jest osobą częściowo lub całkowicie niezdolną do pracy. Zdaniem Sądu pierwszej instancji sporządzona w niniejszej sprawie opinia biegłych psychiatry i psychologa dała podstawę do stwierdzenia, że aktualny stan zdrowia odwołującej się nie sprowadza niezdolności do pracy zawodowej zgodnej z wykształceniem i kwalifikacjami. Biegli zgodnie stwierdzili, że wnioskodawczyni jest nadal chora psychicznie, wymaga stosowania leku przeciwpsychotycznego, jednakże leczenie ambulatoryjne, niewielkie dawki przyjmowanego leku, długotrwała remisja, rzadkie hospitalizacje, nie pozwalają na dalsze uznanie skarżącej za niezdolną do pracy zawodowej zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.

Dokonując oceny opinii biegłych Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że stanowi ona miarodajny dowód w sprawie, gdyż wydana została po zapoznaniu się przez biegłych z dokumentacją medyczną oraz po przeprowadzeniu badania ubezpieczonej. Opinia jest spójna, logiczna i należycie uzasadniona. Nie była kwestionowana przez wnioskodawczynię.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 477 ¹⁴§1 k.p.c. Sąd pierwszej instancji orzekł jak w wyroku.

Apelację od przedmiotowego orzeczenia wniosła J. O. zaskarżając wyrok w całości. Zarzuciła Sądowi I instancji oparcie się na opinii biegłych sądowych, w której nie wskazano na czym polega poprawa jej stanu zdrowia oraz niewzięcie pod uwagę całości stanu jej zdrowia, wieku oraz okoliczności, że przez 23 lata pobierała rentę z uwagi na brak poprawy w leczeniu schorzenia. Wskazała, że lekarz psychiatra konsultant ZUS w styczniu 2015 r. uznał ją za częściowo niezdolną do pracy zaś organ rentowy nie negował, że jest chora na zaburzenia schizoafetywne. Biegli wydając opinię nie wzięli pod uwagę, że prawidłowe funkcjonowanie w życiu codziennym jest wynikiem ciągłego, obecnie zinsensyfikowanego leczenia i pomocy domowników.

Podniosła, ze niezłożenie zastrzeżeń do opinii biegłych, z którą się nie zgadza, spowodowane było popadnięciem w stan depresji i brakiem możliwości działania.

Wskazując na powyższe zarzuty J. O. domagała się przyznania prawa do renty. Jako żądanie ewentualne ubezpieczona wskazała uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja jest niezasadna i dlatego podlega oddaleniu.

W złożonym środku odwoławczym apelantka nie formułuje wprawdzie jednoznacznych zarzutów, jednakże z treści apelacji można wnioskować, iż nie zgadza się z dokonanymi przez Sąd pierwszej instancji ustaleniami faktycznymi odnoszącymi się do stanu jej zdrowia i możliwości podjęcia zatrudnienia oraz kwestionuje dokonaną w tym zakresie ocenę dowodów, w szczególności zaś ocenę dowodu z opinii biegłych.

Należy zgodzić się ze skarżącą, iż opinia biegłych sądowych z zakresu psychiatrii i psychologii wywołana w toku postępowania pierwszoinstancyjnego nie może być uznana za miarodajną i wystarczającą do ustalenia niezdolności do pracy J. O.. O ile rodzaj schorzenia wnioskodawczyni określono i uzasadniono należycie, o tyle w opinii tej brak jest rozważań odnośnie wskazania na czym polega poprawa stanu zdrowia opiniowanej wobec faktu, iż przez 23 lata uprawniona była do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wymagającą nadal stałego leczenia chorobą psychiczną. Istotnym jest również, że biegli sądowi wydali przedmiotową opinię, nie dysponując całością dokumentacji medycznej. Historia choroby z (...) w S. została bowiem dołączona do akt sprawy w toku postępowania przed Sądem II instancji.

W związku z powyższym, a także pozostałymi zawartymi w złożonym środku odwoławczym twierdzeniami apelantki odnośnie stanu jej zdrowia oraz kwestionowaniem opinii biegłych, Sąd Apelacyjny uznał, iż zachodzi konieczność uzupełnienia postępowania dowodowego. Z tego względu Sąd postanowieniem z dnia 31 sierpnia 2016 r. dopuścił dowód z opinii biegłego lekarza specjalisty psychiatry M. D., psychologa J. J. i specjalisty medycyny pracy L. M., którym zlecił zapoznanie się z dokumentacją medyczną, zbadanie wnioskodawczyni i wypowiedzenie się, czy wnioskodawczyni po 31 stycznia 2015 r. jest nadal niezdolna do pracy, jeśli tak czy w stopniu częściowym czy całkowitym, jaki jest przewidywany czas trwania tej niezdolności a w przypadku uznania braku niezdolności do pracy wskazanie na czym polega poprawa jej stanu zdrowia, z odniesieniem się do uprzednio wydanej opinii biegłych.

Z opinii z dnia 26 września 2016 r. wynika, że biegła specjalista medycyny pracy uznała ubezpieczoną za częściowo niezdolną do pracy na stanowisku referenta ekonomicznego, zajmowanym przez opiniowaną przed 1993 rokiem. Biegli psychiatra i psycholog wskazali, iż określenie ewentualnej niezdolności do pracy ze względu na stan psychiczny możliwe będzie dopiero po uzupełnieniu akt sprawy o aktualną i czytelną dokumentację z leczenia w (...) w S.. Z dostępnej dokumentacji medycznej wynika jedynie, że wnioskodawczyni była dwukrotnie leczona psychiatrycznie szpitalnie w Oddziale (...) SP ZOZ w Ł. w okresach od 26 sierpnia 1993 r. do 4 listopada 1993 r. oraz od 20 września 1998 r. do 9 listopada 1998 r., z rozpoznaniem zespołu paranoidalnego endogennego. Obecnie w badaniu sądowo-psychologicznym stwierdzono sprawność intelektualną na poziomie przeciętnym, brak upośledzenia umysłowego i zmian organicznych w (...). W badaniu sądowo-psychiatrycznym nie zdiagnozowano objawów psychotycznych.

Organ rentowy złożył zastrzeżenia do przedmiotowej opinii w zakresie uznania wnioskodawczyni za niezdolną do pracy przez biegłą specjalistę medycyny pracy. Wskazując na brak uzasadnienia przez opiniującą zajętego stanowiska, wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego.

Po zapoznaniu się z całością dokumentacji medycznej nadesłanej z (...) w S. (k.66) biegli specjaliści lekarz psychiatra M. D. i psycholog J. J. w opinii z dnia 14 listopada 2016 r., rozpoznali u wnioskodawczyni zaburzenia schizoafektywne – typ depresyjny, obecnie w remisji objawów psychotycznych oraz funkcjonowanie intelektualne w granicach inteligencji przeciętnej, przy braku wykładników organicznego uszkodzenia (...). Stwierdzili brak niezdolności do pracy wnioskodawczyni ze względu na stan psychiczny po dniu 31 stycznia 2015 r. Podnieśli, iż dołączona do akt kopia historii choroby z (...) w S., obejmująca okres od 15 lutego 2001 r. do 6 października 2016 r., wskazuje na leczenie z powodu rozpoznanych zaburzeń schizoafektywnych, następnie zaburzeń schizoafektywnych i typu depresyjnego. Objawy psychotyczne od 2015 roku lekarz prowadzący leczenie zdiagnozował podczas dwóch wizyt, co wskazuje na ich epizodyczny charakter. W jednym zapisie odnotowano, że wnioskodawczyni nie wyraża zgody na hospitalizację. Podczas wizyt w 2015 roku (w lutym, czerwcu, wrześniu, grudniu) oraz w 2016 roku (w kwietniu i sierpniu) nie stwierdzono myśli i tendencji samobójczych. Z tych względów biegli uznali, że po 31 stycznia 2015 r. nastąpiła znacząca poprawa stanu zdrowia wnioskodawczyni związana z niemal pełną redukcją objawów psychotycznych, uzyskaną dzięki prawidłowej i systematycznej terapii.

Biegła specjalista medycyny pracy L. M. w opinii z dnia 2 stycznia 2017 r. po zapoznaniu się nadesłaną z (...) w S. dokumentacją medyczną stwierdziła, że J. O. jest zdolna do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami zawodowymi uzyskanymi po ukończeniu liceum(...). Wskazała, że wnioskodawczyni, zatrudniona w latach 1985 - 1993 r. na stanowiskach intendenta, pomocy nauczyciela i referenta do spraw ekonomicznych, od 1993 roku uprawniona była do renty w związku z rozpoznanymi zaburzeniami schizoefektywnymi typu mieszanego. Z uwagi na długą przerwę w pracy zawodowej, zgłaszane dolegliwości i przyjmowane leki nie jest zdolna do pracy na ostatnio zajmowanym stanowisku referenta do spraw ekonomicznych. W ocenie biegłej opiniowana nie jest niezdolna do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami zawodowymi z uwagi na poprawę stanu zdrowia po 31 stycznia 2015 r., polegającą na niemal pełnej redukcji objawów psychotycznych.

Apelantka nie zgodziła się z opinią biegłej specjalisty medycyny pracy L. M. zgodnie z którą może pracować w wyuczonym zawodzie, uzyskanym po ukończeniu liceum(...). Podniosła, że pracy takiej nigdy nie wykonywała z uwagi na skoliozę kręgosłupa i związane ze schorzeniem bóle. Zły stan zdrowia nasilają żylaki kończyn dolnych oraz zawroty głowy i otępienie, będące skutkami ubocznymi przyjmowanych leków zaleconych przez psychiatrę. Podniosła, że również stanowisko biegłych psychiatry i psychologa, opiniujących w sprawie jest nieprawidłowe. Istotnym jest bowiem, że od wielu lat leczy się psychiatrycznie, przyjmując coraz silniejsze leki zaburzające myślenie i pamięć oraz powodujące że nie może wykonywać żadnej pracy. Dołączyła opis badania kręgosłupa RTG i zaświadczenie specjalisty medycyny rodzinnej (k.94,101).

Sąd Apelacyjny mając na uwadze wysoki poziom wiedzy biegłych M. D., J. J. i L. M., potwierdzony wieloletnim rzetelnym wykonywaniem obowiązków biegłych sądowych, podstawy teoretyczne wymienionych opinii, sposób motywowania sformułowanych w nich stanowisk, zasadniczą zgodność przedmiotowych opinii oraz dokładną analizę stanu zdrowia ubezpieczonej, podzielił obie wskazane opinie w kwestii braku istnienia niezdolności do pracy wnioskodawczyni. Dodatkowo należy wskazać, iż w rzetelnym uzasadnieniu opinii z dnia 2 stycznia 2017 r. biegła L. M., po zapoznaniu się z nadesłaną z (...) w S. dokumentacją medyczną, po odniesieniu się do kwalifikacji apelantki, mimo wcześniej zajętego w opinii z dnia 26 września 2016 r. stanowiska, uznała ubezpieczoną, z uwagi na poprawę stanu zdrowia, za zdolną do pracy po 31 stycznia 2015 r. Stanowisko to jest spójne z oceną biegłych M. D. i J. J.. Wnioski biegłych wydających opinie o stanie zdrowia apelantki w toku postępowania przed Sądem II instancji są zgodne ze stanowiskiem zajętym przez biegłych opiniujących w sprawie przed Sądem Okręgowym. W toku postępowania w I instancji biegli nie dysponowali jednak całością dokumentacji medycznej z leczenia psychiatrycznego wnioskodawczyni, opierając się na badaniach sądowo - psychiatrycznym i sądowo-psychologicznym, przeprowadzonych w dniu 28 maja 2015 r. Opinia ta nie mogła być uznana za miarodajną. Niezbędnym było uzupełnienie postępowania dowodowego poprzez dopuszczenie dowodu z opinii biegłych z zakresu psychiatrii, psychologii i medycyny pracy. Biegli opiniujący w sprawie w toku postępowania apelacyjnego uznali, że opiniowana nie jest niezdolna do pracy po 31 stycznia 2015 r. z uwagi na skuteczną - prawidłową i systematyczną terapię. Zajęte stanowisko biegli należycie uzasadnili, opierając się zarówno na wynikach przeprowadzonych badań apelantki oraz dokumentacji medycznej nadesłanej z (...) w S.. Analiza tej dokumentacji, obejmującej leczenie od 15 lutego 2001 r. do 6 października 2016 r., wskazywała na poprawę stanu zdrowia skarżącej po dniu 31 stycznia 2015 r. Z tych względów opinie biegłych specjalistów psychiatry i psychologa z dnia 14 listopada 2016 r. i biegłego specjalisty medycyny pracy z 2 stycznia 2017 r. jako zgodne i jednoznaczne w swych wnioskach zostały podzielone przez Sąd Apelacyjny.

W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych zasadą jest ocena przez sąd legalności decyzji według stanu faktycznego istniejącego w dacie jej wydania. Decyzja odmawiająca prawa do renty rozstrzyga o braku prawa do tego świadczenia od dnia wniosku do dnia wydania decyzji. W niniejszej sprawie do oceny zasadności decyzji organu rentowego z dnia 20 marca 2015 r. miarodajny jest więc stan zdrowia ubezpieczonej analizowany pod kątem jej zdolności do pracy na wymienioną datę. Ewentualne późniejsze pogorszenie stanu zdrowia wnioskodawczyni nie mogłoby stanowić podstawy do zmiany zaskarżonej decyzji ZUS Oddziału w S., a jedynie podstawę nowego wniosku do organu rentowego o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W przedmiotowym przypadku kluczowe dla rozstrzygnięcia odwołania wnioskodawczyni były opinie biegłych. Sąd musiał się bowiem oprzeć na wiadomościach specjalnych dotyczących stanu zdrowia strony, których sam nie posiadał. W ocenie Sądu Apelacyjnego opinie biegłych lekarza psychiatry M. D. i psycholog J. J. z dnia 14 listopada 2016 r. oraz opinia biegłej specjalisty medycyny pracy L. M. z dnia 2 stycznia 2017 r. wraz z wywołaną przed Sądem Okręgowym opinią specjalistów lekarza psychiatry i psychologa mogą być podstawą ustaleń dokonanych przez Sąd. Opinie te zostały bowiem sporządzone przez pięciu specjalistów z dziedzin medycyny odpowiadających głównym schorzeniom ubezpieczonej, są rzeczowe, rzetelne i należycie umotywowane. Czytane łącznie odpowiadają na wszystkie pytania postawione przez Sąd oraz odnoszą się do zastrzeżeń apelantki. Wnioskodawczyni ostatnio leczona była w warunkach szpitalnych w 1998 roku, obecnie przyjmuje niewielkie dawki leku neuroloptycznego i lek ułatwiający zasypianie. Terapia ta, na co wskazali biegli opiniujący w sprawie, doprowadziła do poprawy stanu zdrowia apelantki. Należy podkreślić, iż żaden z biegłych nie kwestionował istnienia zaburzeń schizoafektywnych odwołującej. Dysponując całością dokumentacji medycznej biegli w toku postępowania przed Sądem II instancji, doszli do wniosków tożsamych z oceną biegłych opiniujących w sprawie przez Sądem Okręgowym. Uznali, że objawy schorzenia od dnia 31 stycznia 2015 r. znajdują się w remisji. Opinia biegłej specjalisty medycyny pracy z dnia 26 września 2016 r., która zdaniem apelantki powinna stanowić podstawę ustaleń Sądu Apelacyjnego nie zawierała, jak prawidłowo wskazał w złożonych zastrzeżeniach organ rentowy, uzasadnienia. W dniu jej wydania biegła nie dysponowała ponadto całością dokumentacji medycznej. W zastrzeżeniach do opinii z dnia 14 listopada 2016 r. i 2 stycznia 2017 r. apelantka przedstawia jedynie własne stanowisko w sprawie oraz subiektywną ocenę swojego stanu zdrowia pod kątem jej zdolności do pracy. Argumentacja zawarta w zastrzeżeniach, odnosząca się do istnienia skoliozy kręgosłupa oraz wskazująca na skutki uboczne stosowania leków, nie może skutecznie podważyć powyżej wskazanych opinii biegłych. W toku postępowania przed organem rentowym i sądami, wnioskodawczyni nie podnosiła okoliczności wskazujących na istnienie dodatkowych schorzeń wymagających oceny przez biegłych innych specjalności. Dopiero w zastrzeżeniach do opinii złożonych w dniu 2 lutego 2017 r. wskazała, że skolioza i silne bóle kręgosłupa uniemożliwiają jej wykonywanie pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. Złożona dokumentacja wskazująca na schorzenia kręgosłupa może stanowić jedynie podstawę nowego wniosku do organu rentowego o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W świetle powyższych rozważań za niezasadny musi być zatem uznany zarzut apelacji dotyczący naruszenia art. 233 k.p.c. W tym miejscu należy podkreślić, iż dowód z opinii biegłych podlega ocenie przy zastosowaniu kryteriów określonych w art. 233 § 1 k.p.c. Dokonując tej oceny sąd w każdym wypadku powinien kontrolować wypowiedzi biegłych pod kątem ich zgodności z zasadami logiki, poziomu wiedzy biegłych, sposobu motywowania ich stanowiska, podstaw teoretycznych opinii, a także stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2000 r. , I CKN 1170/98 – OSNC 2001 , z. 4 , poz. 64 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2000 r., IV CKN 1383/00 – LEX nr 52 544). W ocenie Sądu drugiej instancji wywołane w sprawie opinie jako logiczne, fachowe oraz stanowcze w swych konkluzjach winny być podzielone przez Sąd.

Z przeprowadzonego postępowania dowodowego przed sądami obu instancji oraz dokonanej oceny dowodów wynika zatem, iż J. O. nie jest osobą niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz.U. z 2013 r., poz. 1440 zm.). Art. 107 powołanej ustawy stanowi, że prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie. Z opinii biegłych wynika jednoznacznie, iż wnioskodawczyni po 31 stycznia 2015 r. odzyskała zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Skoro więc do dnia 31 stycznia 2015 r. J. O. była uprawniona do świadczenia rentowego z tytułu częściowej niezdolności do pracy, a po wskazanej dacie, jak ustalono w toku postępowania w niniejszej sprawie, stan zdrowia skarżącej uległ poprawie, powodując odzyskanie zdolności do pracy, Sąd Okręgowy słusznie przyjął, że zaistniały podstawy do oddalenia odwołania wnioskodawczyni.

Zarzuty apelacji okazały się więc chybione.

Z uwagi na powyższe Sąd Apelacyjny w oparciu o dyspozycję art. 385 k.p.c. orzekł jak w wyroku.