Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 stycznia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku

VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Monika Popielińska

Protokolant: st. sekr. sądowy Joanna Zelent

po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2017 r. w Gdańsku

sprawy Z. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do świadczenia przedemerytalnego

na skutek odwołaniaZ. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 18 maja 2016 r. nr (...)- (...)

1. zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonej Z. S. prawo do świadczenia przedemerytalnego od dnia 05 maja 2016 roku,

2. nie stwierdza odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania zaskarżonej decyzji,

3.zasądza od pozwanego organu rentowego na rzecz ubezpieczonej Z. S. kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Monika Popielińska

Sygn. akt VII U 1084/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 18 maja 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił ubezpieczonej Z. S. prawa do świadczenia przedemerytalnego z powodu niespełnienia przesłanek wynikających ustawy z dnia 30 kwietnia 2004r. o świadczeniach przedemerytalnych (Dz. U. z 2004, Nr 120 poz. 1252 z późn. zm.). W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podniósł, iż w miesiącu październiku 2015 roku nastąpił wzrost zatrudnionych pracowników, zatem nie zachodzą przesłanki, iż rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło z przyczyn ekonomicznych zakładu pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła ubezpieczona, wskazując, że wypowiedziano jej umowę o pracę z uwagi na likwidację zajmowanego przez nią stanowiska pracy z przyczyn ekonomicznych. Wskazując na powyższe skarżąca wniosła o zmianę decyzji oraz o przyznanie prawa do świadczenia przedemerytalnego oraz zasadzenie na jej rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, powołując się na argumentację wskazaną w zaskarżonej decyzji. Ponadto po raz kolejny podkreślił, że rozwiązanie z ubezpieczoną stosunku pracy nie nastąpiło z przyczyn ekonomicznych, leżących po stronie pracodawcy, bowiem w miesiącu październiku 2015 roku (w miesiącu, w którym nastąpiło rozwiązanie stosunku pracy z ubezpieczoną) nastąpił wzrost liczby zatrudnionych u pracodawcy wnioskodawczyni pracowników. Brak jest więc, w ocenie ZUS, podstaw do przyjęcia, że przyczyna rozwiązania umowy o pracę z ubezpieczoną tkwiła w innych powodach niż indywidualnej decyzji pracodawcy. Brak także, w ocenie ZUS, dowodów na zwiększoną redukcję etatów, która charakterystyczna jest dla sytuacji opisanych w ustawie o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Ustosunkowując się do powyższego Z. S. wskazała, że rozwiązanie z nią umowy o pracę nastąpiło z przyczyn niedotyczących pracownika w rozumieniu ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, z uwagi na likwidację stanowiska pracy, co nie zawsze musi być uzasadnione pogarszającą się sytuacją finansową pracodawcy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczona Z. S., urodzona (...), w dniu 4 maja 2016 roku złożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych wniosek o świadczenie przedemerytalne.

okoliczności niesporne, vide: akta rentowe : wniosek o świadczenie – k. 1-3

Ostatni stosunek pracy trwający od 07 lipca 2014 roku z tytułu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Budowlanym (...) M. C. w S. ustał w dniu 03 października 2015 roku. Powodem wypowiedzenia stosunku pracy przez pracodawcę były przyczyny niedotyczące pracownika w związku z art. 10 ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

Podczas zatrudnienia u wyżej wymienionego pracodawcy ubezpieczona zajmowała stanowisko księgowej.

Z. S. pracowała w pięcioosobowej komórce, w skład której wchodziło trzech księgowych, główny księgowy i zastępca głównego księgowego. Wnioskodawczyni księgowała faktury zakupowe i dowody bankowe. Tylko ona zajmowała się tym w komórce. Pozostałe księgowe prowadziły kadry i płace oraz współpracowały z działem sprzedaży mieszkań i zajmowały się rozliczeniami mediów, a także miejsc postojowych ze sprzedanych lokali. Z. S. została zwolniona z uwagi na likwidację jej stanowiska pracy. Tylko ona z osób pracujących w komórce otrzymała wypowiedzenie umowy o pracę. Nie było możliwe przeniesienie ubezpieczonej do innego działu, gdyż inne stanowiska nie odpowiadały kompetencjom, umiejętnościom i wykształceniu księgowej. Pracodawca nie miał żadnych zastrzeżeń do jej pracy. Jej praca z uwagi na oszczędności została przekazana do biura rachunkowego. Pracodawca już wcześniej współpracował z tym biurem, gdyż Przedsiębiorstwo prowadziło też księgowość spółek zależnych. Pozostałe prace nie mogły być wykonywanie poza siedzibą pracodawcy, dlatego nie podjęto decyzji o innych zwolnieniach. Ponadto wnioskodawczyni była zatrudniona najkrócej i jej obowiązki były znane innym pracownikom i można było je im przekazać. Na miejsce wnioskodawczyni pracodawca nie zatrudnił innej osoby, nie zatrudnił również nikogo w dziale księgowości.

W okresie wypowiedzenia umowy o pracę Z. S. pracodawca zatrudniał i zwalniał pracowników w innych działach. Do zatrudnienia doszło na stanowisku kierownika działu sprzedaży, kierowcy samochodu ciężarowego, architekta, kierownika budowy, operatora koparko – ładowarki, montera stolarki okiennej, zastępcy dyrektora ds. finansowych i kierownika marketingu (...) H. na D..

Pracodawca we wrześniu 2015 roku zatrudniał 106 pracowników, w październiku 2015 roku – 108 pracowników, natomiast w listopadzie 2015 roku 107 pracowników.

Dowód, vide: akta rentowe : umowy o pracę – k. 41, 42, rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem – k. 43, świadectwo pracy – k. 39 - 40, mail k. 55; informacja k. 3 akt sprawy, zeznania ubezpieczonej – k. 31 - 32 w zw. z k. 22 akt sprawy, zeznania świadka L. K. (1) – k. 30 – 31 akt sprawy

Na dzień rozwiązania ostatniego stosunku pracy tj. na dzień 3 października 2015 roku skarżąca udowodniła 31 lat, 8 miesięcy i 22 dni okresów składkowych i nieskładkowych.

Okoliczności bezsporne, vide: akta rentowe : raport ustalenia uprawnień do świadczenia – k. 63

Od dnia 15 października 2015 roku do chwili obecnej ubezpieczona jest zarejestrowana jako osoba bezrobotna w Powiatowym Urzędzie Pracy w G.. W okresie od 15 października 2015 roku do 14 października 2016 roku wnioskodawczyni pobierała zasiłek dla osób bezrobotnych.

W okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych ubezpieczona nie odmówiła bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, wykonywania prac interwencyjnych lub robót publicznych albo udziału w szkoleniu lub przygotowaniu zawodowym w miejscu pracy w rozumieniu art. 33 ust. 4 pkt 3 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t.j. Dz. U. z 2015r., poz. 149 z późn. zm.). Zaświadczenia w powyższym zakresie ubezpieczona złożyła u pozwanego razem z wnioskiem o świadczenie przedemerytalne w dniu 4 maja 2016 roku.

okoliczności bezsporne, vide: akta rentowe – zaświadczenie PUP- k. 47

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach niniejszej sprawy, w tym w aktach rentowych pozwanego organu emerytalnego, których prawdziwość i rzetelność nie była przez żadną ze stron kwestionowana i nie budziła zastrzeżeń Sądu.

Sąd w swoich ustaleniach oparł się także na zeznaniach świadka L. K. (1) oraz przesłuchaniu ubezpieczonej, albowiem były one niesprzeczne, spójne oraz korelowały z pozostałym uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym, w szczególności z pismem o rozwiązaniu umowy pracę za wypowiedzeniem oraz danymi o kształtowaniu się struktury zatrudnienia w zakładzie pracy ubezpieczonej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonej jako zasadne doprowadziło do postulowanej zmiany zaskarżonej decyzji.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych (Dz.U. z 2013 r., poz. 170 j.t.) prawo do świadczenia przedemerytalnego przysługuje osobie, która:

1)do dnia rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalności pracodawcy, w rozumieniu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, u którego była zatrudniona lub pozostawała w stosunku służbowym przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła co najmniej 56 lat - kobieta oraz 61 lat - mężczyzna i posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

2) do dnia rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą o promocji zatrudnienia", w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła co najmniej 55 lat - kobieta oraz 60 lat - mężczyzna oraz posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 30 lat dla kobiet i 35 lat dla mężczyzn, lub

3)do dnia ogłoszenia upadłości prowadziła nieprzerwanie i przez okres nie krótszy niż 24 miesiące pozarolniczą działalność, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585, z późn. zm. ²⁾), zwanej dalej "ustawą o systemie ubezpieczeń społecznych", i za ten okres opłaciła składki na ubezpieczenia społeczne oraz do dnia ogłoszenia upadłości ukończyła co najmniej 56 lat - kobieta i 61 lat - mężczyzna i posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

4)zarejestrowała się we właściwym powiatowym urzędzie pracy w ciągu 30 dni od dnia ustania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, pobieranej nieprzerwanie przez okres co najmniej 5 lat, i do dnia, w którym ustało prawo do renty, ukończyła co najmniej 55 lat - kobieta oraz 60 lat - mężczyzna i osiągnęła okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

4a) zarejestrowała się we właściwym powiatowym urzędzie pracy w ciągu 60 dni od dnia ustania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego lub specjalnego zasiłku opiekuńczego, o których mowa w ustawie z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1518 i 1579), lub zasiłku dla opiekuna, o którym mowa w ustawie z dnia 4 kwietnia 2014 r. o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów (Dz. U. z 2016 r. poz. 162 i 972), pobieranych nieprzerwanie przez okres co najmniej 365 dni, jeżeli utrata prawa do nich była spowodowana śmiercią osoby, nad którą opieka była sprawowana, i do dnia, w którym ustało prawo do świadczenia pielęgnacyjnego, specjalnego zasiłku opiekuńczego lub zasiłku dla opiekuna, ukończyła co najmniej 55 lat - kobieta oraz 60 lat - mężczyzna i osiągnęła okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

5)do dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy o promocji zatrudnienia, w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 35 lat dla kobiet i 40 lat dla mężczyzn, lub

6)do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego, z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalności pracodawcy, w rozumieniu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, u którego była zatrudniona lub pozostawała w stosunku służbowym przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiadała okres uprawniający do emerytury wynoszący, co najmniej 34 lata dla kobiet i 39 lat dla mężczyzn.

W myśl ust. 2 za okres uprawniający do emerytury, o którym mowa w ust. 1, uważa się okres ustalony zgodnie z przepisami art. 5-9, art. 10 ust. 1 oraz art. 11 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.).

Zgodnie z art. 2 ust. 3 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych świadczenie przedemerytalne przysługuje osobie określonej w ust. 1 po upływie co najmniej 180 dni pobierania zasiłku dla bezrobotnych, o którym mowa w ustawie o promocji zatrudnienia, jeżeli osoba ta spełnia łącznie następujące warunki:

1) nadal jest zarejestrowana jako bezrobotna;

2) w okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie odmówiła bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia, albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych;

3) złoży wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego w terminie nieprzekraczającym 30 dni od dnia wydania przez powiatowy urząd pracy dokumentu poświadczającego 6-miesięczny okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 29 ppkt a)-d) ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 645 j.t. ze zm.) rozwiązanie stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oznacza:

1.  rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn niedotyczących pracowników, zgodnie z przepisami o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników lub zgodnie z przepisami ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.4)), w przypadku rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z tych przyczyn u pracodawcy zatrudniającego mniej niż 20 pracowników,

2.  rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego z powodu ogłoszenia upadłości pracodawcy, jego likwidacji lub likwidacji stanowiska pracy z przyczyn ekonomicznych, organizacyjnych, produkcyjnych albo technologicznych,

3.  wygaśnięcie stosunku pracy lub stosunku służbowego w przypadku śmierci pracodawcy lub gdy odrębne przepisy przewidują wygaśnięcie stosunku pracy lub stosunku służbowego w wyniku przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę i niezaproponowania przez tego pracodawcę nowych warunków pracy i płacy,

4.  rozwiązanie stosunku pracy przez pracownika na podstawie art. 55 § 1 ¹ ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy z uwagi na ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków wobec pracownika.

W ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy w postaci dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, aktach organu rentowego oraz zeznań świadka L. K. (1) i przesłuchania ubezpieczonej potwierdzają słuszność stanowiska Z. S. zawartego w odwołaniu, świadcząc w sposób niezbity, że faktyczną przyczyną rozwiązania umowy o pracę z ubezpieczoną stanowiła likwidacja zajmowanego przez nią stanowiska pracy.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż przyczynę odmowy przyznania skarżącej świadczenia przedemerytalnego organ rentowy upatrywał w fakcie, że w miesiącu, w którym doszło do rozwiązania z Z. S. umowy o pracę Przedsiębiorstwo Budowlane (...) M. C. w S. nastąpił wzrost liczby zatrudnionych pracowników.

W ocenie Sądu sama przywołana powyżej okoliczność, niepoparta szczegółową analizą występującej w Przedsiębiorstwie Budowlanym (...) M. C. w S. struktury zatrudnienia, nie może stanowić miarodajnego dowodu wskazującego na rzekomy brak likwidacji stanowiska pracy ubezpieczonej.

Bezspornym jest, że już po rozwiązaniu umowy o pracę ze skarżącą Przedsiębiorstwo Budowlane (...) M. C. w S. przyjęło do pracy nowych pracowników, jednakże żadna z nowozatrudnionych osób nie objęła stanowiska, które uprzednio zajmowała ubezpieczona, jak również nie przejęła jej obowiązków. W dziale księgowości nie zatrudniono żadnych nowych pracowników, a zatrudnienia obejmowały takie stanowiska jak: kierownik działu sprzedaży, kierowca samochodu ciężarowego, architekt, kierownik budowy, operator koparko – ładowarki, monter stolarki okiennej, zastępca dyrektora ds. finansowych oraz kierownik marketingu (...) H. na D..

Nadto w Przedsiębiorstwie Budowlanym (...) M. C. w S. we wrześniu 2015 roku pracowało 106 pracowników, w październiku 2015 roku – 108 pracowników, natomiast w listopadzie 2015 roku 107 pracowników. Nie sposób zatem uznać, że doszło do znacznego wzrostu liczby zatrudnionych pracowników.

Orzekając w przedmiotowej sprawie Sąd Okręgowy w całej rozciągłości dał wiarę przesłuchaniu ubezpieczonej, jak również zeznaniom świadka L. K. (1). W ocenie Sądu wyżej wymienione osoby przekonywująco, spójnie oraz logicznie wskazały na faktyczną przyczynę redukcji etatu wnioskodawczyni - wyjaśniając, że pracodawca nie miał żadnych zastrzeżeń do pracyZ. S., a wypowiedzenie jej umowy o pracę było związane z restrukturyzacją w dziale księgowości. Jej praca z uwagi na oszczędności została przekazana do biura rachunkowego oraz rozdzielona pomiędzy pozostałych pracowników. Pozostałe prace nie mogły być wykonywanie poza siedzibą pracodawcy, dlatego nie podjęto decyzji o innych zwolnieniach. Ponadto wnioskodawczyni była zatrudniona najkrócej i jej obowiązki były znane innym pracownikom i można było je im przekazać. Zatem o wypowiedzeniu umowy ubezpieczonej zadecydowała restrukturyzacja oraz przyczyny organizacyjno – ekonomiczne leżące po stronie pracodawcy.

Wskazać przy tym należy, że przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę leżące po stronie pracodawcy nie muszą dotyczyć całej działalności przedsiębiorstwa, lecz mogą odnosić się jedynie konkretnego działu.

Istotne znaczenie dla zapadłego w sprawie rozstrzygnięcia odgrywa również fakt, że Przedsiębiorstwo nie zatrudniło nikogo na miejsce skarżącej. Jej obowiązki zostały rozdzielone pomiędzy pozostałych pracowników i przejęte przed współpracujące już wcześniej z nim biuro rachunkowe. Z uwagi na powyższe, mimo że ogólna liczba pracowników Przedsiębiorstwa nieznacznie wzrosła, to de facto doszło do faktycznej redukcji zatrudnienia w grupie pracowniczej, w skład której wchodziła skarżąca.

Powyższe dowodzi w sposób jednoznaczny, że faktycznie doszło do likwidacji stanowiska pracy ubezpieczonej, a przyczyny leżące u jej podstaw wiązały się wyłącznie z sytuacją ekonomiczną pracodawcy. Bezsprzecznie bowiem poza oceną Sądu pozostaje sposób, w jaki pracodawca przeznacza posiadane środki finansowe, a za wiarygodny w okolicznościach niniejszej sprawy należy uznać fakt, iż środki związane z redukcją etatu ubezpieczonej pracodawca przeznaczył na restrukturyzcję Przedsiębiorstwa.

Powyższe sprawia, iż skarżąca spełnia przesłankę o której mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych (Dz. U.2013, 170 j.t.).

W konkluzji, w pkt I sentencji wyroku, działając na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. w związku z przywołanymi wyżej przepisami oraz mając na uwadze dyspozycję art. 7 cyt. wyżej ustawy o świadczeniach przedemerytalnych Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał skarżącej prawo do świadczenia przedemerytalnego od dnia 5 maja 2016 roku (tj. od dnia następującego po dniu wystąpienia przez ubezpieczoną z wnioskiem o przedmiotowe świadczenie ).

Ponadto działając na podstawie art. 118 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, Sąd wnioskując a contrario nie stwierdził odpowiedzialności organu rentowego za nie ustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, mając na uwadze fakt, iż dopiero wyniki niniejszego postępowania dowodowego pozwoliły na poczynienie wiążących ustaleń co do spełniania przez skarżącą wszystkich przesłanek warunkujących przyznanie dochodzonego świadczenia - o czym orzeczono w pkt II.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., art. 99 k.p.c. i art. 108 § 1 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania. Na koszty te złożyła się kwota 360 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, ustalona na podstawie § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015r., poz. 1804 ze zm.) w zw. z § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 roku zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

SSO Monika Popielińska