Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 14 czerwca 2012 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 czerwca 2012 roku w S.

sprawy z wniosku S. M.

z udziałem Banku (...) Spółki Akcyjnej w W.

o zezwolenie na złożenie do depozytu sądowego przedmiotu świadczenia

na skutek apelacji wniesionej przez wnioskodawcę

od postanowienia Sądu Rejonowego Szczecin P. i Zachód w S.

z dnia 15 grudnia 2011 r., sygn. akt III Ns 222/11

p o s t a n a w i a:

oddalić apelację.

Sygn. akt II Ca 324/12

UZASADNIENIE

W piśmie z dnia 30 grudnia 2012 r. S. M. wniósł apelację od postanowienia wydanego przez Sąd Rejonowy Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie w dniu 15 grudnia 2011r. w sprawie sygn. akt III Ns 222/11. W treści zażalenia, powtórzył uprzednio przedstawiane okoliczności faktyczne, mające wskazywać na zasadność udzielenia mu zgody na złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego, a polegająca na niepodawaniu przez kredytodawcę numeru rachunku bankowego, na który skarżący powinien dokonywać spłat zaciągniętego kredytu. Uzasadniając skargę, zwrócił również uwagę na przepisy o randze konstytucyjnej, nakazujące objęcie szczególną ochroną państwa osób niepełnosprawnych, a nadto regulacje wprowadzające obowiązek spełniania świadczeń pieniężnych o wartości przekraczającej kwotę 2.000 zł z zastosowaniem przelewów bankowych. Wskazał ponadto na nieprawidłowości w postępowaniu pełnomocnika strony przeciwnej, w sprawie prowadzonej przed Sądem Rejonowym Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie III Wydział Cywilny pod sygn. akt III Cupr 255/10.

W kolejnych pismach kierowanych do Sądu, skarżący wskazał, iż dokonuje spłat swojego zobowiązania na rachunek bankowy Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 14 czerwca 2012 r., skarżący podtrzymał dotychczasowe stanowisko. Wskazał przy tym, iż ze względu na brak czasu nie zwracał się dotąd na piśmie do kredytodawcy o wskazanie numeru rachunku przeznaczonego na dokonywanie spłat kredytu, a kredytodawca informacji w tym przedmiocie wciąż mu nie udzielił.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Odnosząc się do twierdzeń skarżącego, podzielić należy stanowisko Sądu Rejonowego, iż w sprawie niniejszej nie występują materialnoprawne podstawy dla udzielenia skarżącemu zezwolenia na złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego. Zgodnie bowiem z treścią art. 486 § 1 kc, dłużnik może złożyć przedmiot do depozytu sądowego, gdy wierzyciel dopuszcza się zwłoki. Ta natomiast, z uwagi na regulację § 2 ww. przepisu, następuje gdy wierzyciel bez uzasadniononego powodu uchyla się od przyjęcia zaofiarowanego mu świadczenia, odmawia dokonania czynności, bez której świadczenie nie może zostać spełnione bądź oświadcza dłużnikowi, że świadczenia nie przyjmie. Przy tym, ze względu na regulację przepisu art. 693 ¹ kpc, w toku postępowania o złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego sąd nie bada prawdziwości twierdzień zawartych we wniosku, a jedynie ocenia, czy według przytoczonych okoliczności, złożenie do depozytu jest prawnie uzasadnione. Oceniając zasadność wniosku, Sąd Rejonowy prawidłowo zatem badał jedynie, czy wśród okoliczności przedstawionych przez skarżącego, występować mogą podstawy złożenia przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego.

Sąd odwoławczy podziela ustalenia faktyczne i argumentację Sądu Rejonowego przyjmując ją za własną.

Należy bowiem zauważyć, iż przedmiotem świadczenia, którego złożenia do depozytu sądowego chciałby skarżący, są środki pieniężne przeznaczone na spłatę zaciągniętego zobowiązania kredytowego. Zgodnie natomiast z regulacją art. 454 § 1 kc, jeżeli miejsce spełnienia świadczenia pieniężnego nie jest oznaczone, ani nie wynika z właściwości zobowiązania, to powinno ono zostać spełnione w miejscu zamieszkania lub w siedzibie wierzyciela w chwili spełnienia świadczenia.

Skarżący jest zatem zobowiązany jest do spełnienia świadczenia w siedzibie swojego wierzyciela. Nie ulega przy tym wątpliwości, że umiejscowienie siedziby wierzyciela jest skarżącemu znane, ponieważ w swoich pismach procesowych podkreślał, iż wielokrotnie kontaktował się z jego pracownikami, dążąc do wyjaśnienia zaistniałej sytuacji. Ze względu na powyższe, nie sposób stwierdzić, opierając się na oświadczeniach skarżącego, aby w niniejszej sprawie wierzyciel uchylał się od przyjęcia środków pieniężnych ofiarowanych na spłatę kredytu.

Niezależnie od powyższego wnioskodawca sam przyznał, iż na podstawie tytułu wykonawczego uzyskanego przez wierzycielski bank toczy się postępowanie egzkucyjne, a zatem nie ma żadnych wątpliwości, iż mógłby swój dług uiszczać na konto komornika.

Odnosząc się do oświadczeń skarżącego, w przedmiocie obowiązków państwa w zakresie ochrony osób niepełnosprawnych, stwierdzić należy, iż okoliczności te pozbawione są znaczenia ze względu na przedmiot niniejszej sprawy. Przesłanki złożenia przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego ustanowione zostały bowiem w przytoczonych wyżej przepisach art. 486 § 1 i 2 kc i nie podlegają one modyfikacji ze względu na stan zdrowia osoby dłużnika. Podobnie nieistotne z uwagi na przedmiot niniejszej sprawy pozostają okoliczności przedstawiane przez skarżącego, dotyczące jakichkolwiek czynów, których miał dopuścić się pełnomocnik strony przeciwnej w postępowaniu prowadzonym przed Sądem Rejonowym Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie III Wydział Cywilny pod sygn. akt III Cupr 255/10. Zachowanie stron i ich pełnomocników w jakimkolwiek innym postępowaniu, nie stanowi bowiem przedmiotu niniejszej sprawy.

Biorąc pod uwagę powyższe, rozstrzygnięcie wydane przez Sąd I instancji uznać należało za prawidłowe, natomiast zażalenie, jako bezzasadne, zasługiwało na oddalenie.