Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 lutego 2017 roku

Sąd Rejonowy w Bełchatowie, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Bartłomiej Niedzielski

Protokolant: sekr. sąd. Jadwiga Jankowska

przy udziale oskarżyciela publicznego: E. K.

po rozpoznaniu na rozprawach w dniach 18 stycznia i 3 lutego 2017 roku

sprawy A. J. ur. (...) w W. s. J. i M. z d. S.

obwinionego o to, że:

I.  w dniu 14 sierpnia 2016 r. około godz. 9:15 w miejscowości R. woj. (...) na ulicy (...) (droga krajowa (...)) kierując pojazdem marki S. (...) o nr rej. (...) przekroczył dopuszczalną prędkość w obszarze zabudowanym o 66 km/h jadąc z prędkością 116 km/h,

to jest o wykroczenie z art. 92a kw

II.  w dniu 14 sierpnia 2016 r. około godz. 9:15 w miejscowości R. woj. (...) na ulicy (...) (droga krajowa (...)) kierując pojazdem marki S. (...) o nr rej. (...) nie mając przy sobie wymaganego dokumentu (prawo jazdy),

to jest o wykroczenie z art. 95 kw

1.  uznaje A. J. w miejsce czynów opisanych w punktach I oraz II za winnego tego, że w dniu 14 sierpnia 2016 roku około godz. 9:00 - 9:15 w R. (woj. (...)) na ul. (...) prowadził pojazd – samochód osobowy S. (...) o nr rej. (...) nie mając przy sobie wymaganego dokumentu - prawa jazdy oraz nie stosował się do ograniczenia prędkości określonego ustawą w ten sposób, że wbrew treści art. 20 ust. 1 ustawy z 20 czerwca 1997r. prawo o ruchu drogowym (t. j. Dz. U. z 2017 r. poz. 128) na obszarze zabudowanym poruszał się z prędkością 116 km/h przekraczając dopuszczalną prędkość pojazdu na obszarze zabudowanym (w godzinach 5 ⁰⁰-23 ⁰⁰) o 66 km/h i przy zastosowaniu art. 9 § 1 kw przyjmuje, iż czyn ten wypełnia znamiona art. 92 a kw i za to na podstawie art. 92a kw wymierza mu grzywnę w wysokości 800 (ośmiuset) złotych;

2.  pobiera od A. J. kwotę 80 (osiemdziesięciu) złotych opłaty oraz zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (stu) złotych tytułem zwrotu wydatków.

Sygn. akt II W 978/16

UZASADNIENIE

W dniu 14 sierpnia 2016 roku w miejscowości R. w godzinach porannych służbę w zmotoryzowanym patrolu Policji pełnili funkcjonariusze D. W. oraz K. S., którzy zaparkowali radiowóz przy drodze krajowej nr (...) (na wysokości przy posesji ul. (...))

/zeznania K. S. k. 45-48, 13 odw., zeznania D. W. k. 42-45, 11 odw., 48 /

W zakresie powierzonych funkcjonariuszom Policji zadań znajdowała się między innymi kwestia kontroli prędkości. Posługiwali się przy tym, laserowym przyrządem do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym o znaku fabrycznym (...) (...) numerze fabrycznym (...), który spełniał wymagania określone w przepisach metrologicznych o radarowych przyrządach do pomiaru prędkości pojazdów, zaś jego legalizacja była ważna do 30 listopada 2016 r.

/zeznania K. S. k. 45-48,13 odw., zeznania D. W. k. 42-45, 11 odw., 48, kserokopia świadectwa legalizacji ponownej z 20 listopada 2015 r. k. 9, kserokopia certyfikatu kalibracji k. 10/

W tym samym dniu, około godziny 09:00 A. J. jechał samochodem marki S. (...) z R. w kierunku W..

/wyjaśnienia A. J. k. 35/

D. W., przy użyciu ww. laserowego miernika prędkości dokonał (zgodnie z jego instrukcją obsługi) pomiaru szybkości i okazało się, że kierujący autem S. (...) koloru czerwonego o nr rej. (...) przekroczył dozwoloną prędkość o 66km/h, albowiem w obszarze zabudowanym (w godz. 05:00 – 23:00) poruszał się z szybkością 116km/h. Kiedy funkcjonariusz chciał dać obwinionemu polecenie, aby ten zatrzymał się do kontroli, A. J. gwałtownie zmniejszył swoją prędkość po czym z drogi krajowej nr (...) skręcił w prawo ul. (...). Funkcjonariusze niezwłocznie ruszyli za pojazdem, który jak się następnie okazało ponownie skręcił w prawo w ul. (...) i zatrzymał się przed posesją po lewej stronie. D. W. podszedł do samochodu obwinionego przedstawił się i podał powód kontroli pokazując wynik pomiaru prędkości wraz z informacją o miejscu jej dokonania, czasie jaki upłynął od pomiaru oraz wylegitymował mężczyznę. A. J. nie kwestionował dokonanego pomiaru. Poza tym okazało się, iż obwiniony nie ma przy sobie dokumentu uprawniającego do kierowania pojazdami. Funkcjonariusz zapytał A. J. w jakim celu zjechał pod tą posesję. Na co otrzymał odpowiedź, że obwiniony chciał się zatrzymać i odpocząć. A. J. był podenerwowany, gdzieś dzwonił. Funkcjonariusz poprosił obwinionego, aby ten pojechał za radiowozem w bezpieczne miejsce celem dokończenia kontroli. Wszyscy przejechali w okolice Urzędu Gminy i wtedy funkcjonariusze prowadzili z A. J. dalsze czynności, a na koniec kiedy obwiniony nie mógł się zdecydować, czy przyjąć mandat karny, K. S. zaczęła dokonywać pomiarów prędkości kolejnych pojazdów.

/zeznania K. S. k. 45-48,13 odw., zeznania D. W. k. 42-45, 11 odw., 48 /

D. W. zaproponował obwinionemu ukaranie mandatem karnym w wysokości 400zł oraz 10 punktów karnych za przekroczenie prędkości oraz mandat w kwocie 50 zł za brak dokumentu prawa jazdy i pouczył o prawie do odmowy przyjęcia mandatu. A. J. ostatecznie odmówił przyjęcia mandatu.

/zeznania K. S. k. 45-48,13 odw., zeznania D. W. k. 42-45, 11 odw., 48 /

Obwiniony figuruje w ewidencji kierowców naruszających przepisu ruchu drogowego. Decyzją nr KT.(...) na podstawie art. 140 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy Prawo o ruchu drogowym cofnięto mu uprawnienia do kierowania pojazdami, które przywrócono w dniu 29 lipca 2016 r.

Ponadto A. J. był karany mandatami za następujące wykroczenia drogowe:

- w dniu 19 lutego 2012r. 18:45:00 E02 10r - przekroczenie prędkości od 41 do 50km/h;

- w dniu 15 maja 2014r. 11:05:00 E04 12r - przekroczenie prędkości od 21 do 30km/h;

- w dniu 11 grudnia 2014r. 12:30:00 C15 12r - niestosowanie się do pozostałych, niewyszczególnionych (w niniejszym katalogu) znaków i sygnałów drogowych;

- w dniu 22 grudnia 2015r. 15:30:00 C02 12r – niezastosowanie się do sygnałów świetlnych;

- w dniu 03 stycznia 2016r. 19:21:00 E01 12r - przekroczenie prędkości powyżej 50km/h.

W niżej natomiast wymienionych sprawach kierowane były wnioski o ukaranie do sądów, które dotyczyły następujących czynów:

- w dniu 13 stycznia 2015r. 11:47:00 H13 12r - naruszenie zakazu korzystania podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku E02 12r przekroczenie prędkości od 41 do 50km/h;

- w dniu 16 kwietnia 2013r. 09:15:00 E03 12r - przekroczenie prędkości od 31 do 41 km/h;

- w dniu 18 października 2010r. 07:08:00 E04 03r - Przekroczenie prędkości od 21 do 30 km/h;

/ informacja o wpisach do ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego k. 7-8/

W toku postępowania sądowego obwiniony nie przyznał się do przekroczenia prędkości. Wyjaśnił, że jechał z R. do W.. Miał włączoną nawigację i w pewnym momencie ona „kazała mu” skręcić w prawo, więc to zrobił. Potem znowu nawigacja skierowało go w prawą stronę i prowadziła go z powrotem na drogę którą jechał. Obwiniony uznał, że to jest bez sensu, dlatego zatrzymał się pod posesją. W tym momencie podjechał do niego radiowóz. Podszedł pan i porosił o dokumenty. Obwiniony wyjaśnił, iż podał mu dowód rejestracyjny oraz dowód osobisty i zaczął szukać dokumentu prawa jazdy. Jednak nie posiadał go przy sobie. Wtedy funkcjonariusz powiedział, że on może przekopać cały samochód, byle prawo jazdy się znalazło. A. J. wyjaśnił, że wtedy funkcjonariusz poprosił go by odjechał za radiowozem swoim samochodem w bezpieczne miejsce. Było tam jakieś boisko. Funkcjonariusz ponownie go zapytał, czy ma dokument prawa jazdy. A policjantka przystąpiła do kontroli innych pojazdów. Obwiniony wyjaśnił, iż nie podano mu powodu kontroli. Nikt nie mówił o przekroczonej prędkości. Nie okazywano mu miernika. Gdy funkcjonariusz wszystko sprawdził, to poprosił go do radiowozu i dopiero wtedy obwiniony dowiedział się, że chodzi o przekroczoną prędkość. Obwiniony wyjaśnił, że miał już kontrole drogowe i okazywano mu miernik i wtedy przyjmował mandat. A. J. stwierdził, iż tymi uliczkami on mógł jechać około 15km/h. Odmówił przyjęcia mandatu, wtedy funkcjonariusz wulgarnie się do niego zwrócił. Funkcjonariusz powiedział mu też, że jakby miał prawo jazdy, to mógłby jechać dalej, ale przyjechał po obwinionego jego brat. Potem funkcjonariusz powiedział mu, że nie będzie go ścigać, mimo że nie ma dokumentu. Obwiniony ponadto wyjaśnił, że przez dokonaniem skrętu w prawo nie widział Policji. Korzystał z nawigacji w telefonie. Zdziwiło go kiedy ona „kazała” mu skręcić w prawo, ale tak czasami jest. Wtedy jechał z R., a normalnie jeździ do D. z Ł.. (k. 34-37)

Sąd zważył, co następuje:

Zebrany w sprawie materiał dowodowy doprowadził Sąd do wniosku, iż obwiniony A. J. dopuścił się zarzucanego mu czynu.

Ustaleń faktycznych w sprawie Sąd dokonał zgodnie z zeznaniami funkcjonariuszy K. S. oraz D. W.. Były one bowiem spójne, rzeczowe i wzajemnie ze sobą korespondowały. W świetle zgromadzonych i przeprowadzonych dowodów przyjąć należało, iż pomiar prędkości pojazdu obwinionego przy użyciu laserowego miernika wykonany był przez D. W. prawidłowo. Przeprowadzony został bowiem przy użyciu przyrządu, który posiadał ważne świadectwo legalizacji oraz przez funkcjonariusza, który odbył odpowiednie przeszkolenie i nie miał żadnych wątpliwości odnośnie poprawności wymienionej czynności. W związku z tym, w ocenie Sądu depozycje świadka D. W., iż pomiaru dokonano w sposób należyty są logiczne oraz przekonujące. Poza tym, funkcjonariusze Policji są osobami obcymi dla obwinionego i nie mieli jakiegokolwiek interesu w złożeniu relacji niesłusznie obciążającej A. J..

Obwiniony natomiast w celu uniknięcia odpowiedzialności próbował wszelkimi sposobami najpierw uniknąć kontroli, a następnie podważyć czynności policjantów oraz zdyskredytować ich działania. Po pierwsze zachował się na drodze w bardzo podejrzany sposób, gdyż nagłe skręcenie w prawo w sytuacji kiedy zorientował się, że jest namierzany laserowym miernikiem prędkości w oczywisty sposób, zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego, wskazuje na to, że jechał za szybko, a wymieniony manewr miał na celu uniknięcie spodziewanej kontroli drogowej. Tłumaczenie przy tym, wymienionego zachowania jako wynikającego z błędnych wskazań nawigacji nie jest przekonujące i nie może polegać na prawdzie. Na tamtym bowiem obszarze występuje jedna jedyna droga o istotnym znaczeniu komunikacyjnym – droga krajowa nr (...) prowadząca prosto do W., a więc do celu podróży obwinionego. Niemożliwością jest zatem aby system nawigacji przy tak małym zagęszczeniu dróg „zgłupiał” i pokierował obwinionym w ten sposób, żeby wykonał pętlę w prawo w podrzędną drogę. Ponadto, obwiniony na miejscu nie podawał funkcjonariuszom Policji tego typu tłumaczenia, a swoje zachowanie uzasadniał potrzebą odpoczynku, co także wydaje się niewiarygodne, gdyż do celu podróży niewiele już mu brakowało i rzekomo spieszył się na mszę. Poza tym, z pewnością dla odpoczynku nie zatrzymuje się przed prywatną posesją, a na wyznaczonych do tego parkingach lub stacjach benzynowych. Z punktu widzenia logiki i doświadczenia życiowego niewiarygodnym było także podnoszone przez A. J. twierdzenie, że przy rozpoczynaniu kontroli drogowej nie został podany mu jej powód (zarzut przekroczenia szybkości) ani okazany miernik prędkości. Funkcjonariusze przecież mają wyuczone w sobie to, że od tego zaczyna się czynności z osobą kontrolowaną i jest to oczywistym standardem. Poza tym, nie sposób jest przyjąć, że funkcjonariusze zmuszeni do tego aby w związku z wykonanym pomiarem udać się radiowozem za obwinionym nie przedstawili mu powodu kontroli, a jedynie próbowali wylegitymować.

W związku z tym, zdaniem Sądu wyjaśnienia obwinionego, w których kwestionował przekroczenie prędkości, tłumaczył powód nagłego zjechania z głównej drogi, a opisując przebieg kontroli zaprzeczał podaniu jej powodu i wskazywał na niestosowne zachowania funkcjonariuszy, są niewiarygodne i stanowią jedynie przyjętą przez A. J. linię obrony, która miała na celu doprowadzenie do uniknięcia odpowiedzialności za wykroczenie.

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty w postaci informacji o wpisach do ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego, kserokopii świadectwa legalizacji ponownej oraz kserokopii certyfikatu kalibracji bowiem sporządzone zostały przez uprawnione podmioty oraz nie były kwestionowane w toku postępowania.

Mając na względzie dokonaną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego i poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne, Sąd uznał obwinionego w miejsce czynów opisanych w punktach I oraz II wniosku o ukaranie za winnego tego, że w dniu 14 sierpnia 2016 roku około godz. 9:00 - 9:15 w R. (woj. (...)) na ul. (...) prowadził pojazd – samochód osobowy S. (...) o nr rej. (...) nie mając przy sobie wymaganego dokumentu - prawa jazdy oraz nie stosował się do ograniczenia prędkości określonego ustawą w ten sposób, że wbrew treści art. 20 ust. 1 ustawy z 20 czerwca 1997r. prawo o ruchu drogowym (t. j. Dz. U. z 2017 r. poz. 128) na obszarze zabudowanym poruszał się z prędkością 116 km/h przekraczając dopuszczalną prędkość pojazdu na obszarze zabudowanym (w godzinach 5 ⁰⁰-23 ⁰⁰) o 66 km/h i przy zastosowaniu art. 9 § 1 kw przyjął, iż czyn ten wypełnił znamiona art. 92 a kw.

Opisane powyżej zachowanie obwinionego wypełniało dyspozycję wykroczenia określonego w art. 92a kw. Stosownie bowiem do treści art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (t. j. Dz. U. z 2017 r. poz. 128) prędkość dopuszczalna pojazdu na obszarze zabudowanym w godzinach 05.00-23.00 wynosi 50km/h. W związku z tym, A. J., poruszając się w terenie zabudowanym z prędkością 116 km/h niewątpliwie wykroczył przeciwko przytoczonemu przepisowi o bezpieczeństwie na drogach publicznych, a jego zachowanie wyczerpało dyspozycję wykroczenia z art. 92a kw penalizującego nie stosowanie się przez prowadzącego pojazd do ograniczenia prędkości określonego między innymi ustawą. Obwiniony nie posiadał jednocześnie przy sobie dokumentu uprawniającego go do kierowania pojazdami, co wyczerpuje znamiona art. 95 kw, ale stosownie do reguły eliminacyjnego zbiegu określonej w art. 9 § 1 kw, zachowanie A. J. należało zakwalifikować jako wyczerpujące znamiona art. 92 a kw.

W przekonaniu Sądu wymierzona obwinionemu na podstawie art. 92a kw grzywna w wysokości 800 złotych odpowiada przede wszystkim stopniowi społecznej szkodliwości czynu A. J.. Ponadto, pozwala na osiągnięcie zapobiegawczych i wychowawczych celów kary w stosunku do obwinionego, a także czyni zadość potrzebie społecznego oddziaływania.

W tym miejscu podkreślić należy, że zachowanie obwinionego nie posiadało charakteru incydentalnego, gdyż A. J. był już uprzednio wielokrotnie ukarany za sprzeniewierzenie się przepisom o ruchu drogowym za przekroczenie prędkości.

W związku z tym, mając na uwadze:

- rodzaj i charakter naruszonego dobra, tzn. bezpieczeństwo w komunikacji,

- okoliczności popełnienia czynu, postać zamiaru i motywację sprawcy tzn. popełnienie go na ważnej krajowej drodze prowadzącej przez obszar zabudowany oraz próbę zmiany kierunku jazdy celem uniknięcia kontroli;

- wagę naruszonych obowiązków, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia, tzn. przekroczenie prędkości o znaczącą wielkość przekraczającą o ponad dwukrotnie wartość prędkości administracyjnie dopuszczalnej;

- warunki osobiste i majątkowe sprawcy tzn. fakt prowadzenia własnej działalności gospodarczej i posiadany majątek (mieszkanie (...) m ², 8 samochodów osobowych i 2 ciężarowe);

- uprzednie wielokrotne ukaranie za wykroczenia polegające na przekraczaniu prędkości;

uzasadniony jest wniosek, iż stopień społecznej szkodliwości wykroczenia obwinionego jest znaczny, a najlepiej odpowiada mu wyżej wymieniona kara grzywny, która i tak jest bardzo zbliżona do dolnej granicy ustawowego zagrożenia, choć ze względu na przywołane okoliczności wymaganym było aby przekraczała ją w zauważalny sposób.

W oparciu o art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw oraz art. 616 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 z późn. zm.) oraz na podstawie art. 118 § 1- 4 kpw Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 80 zł tytułem opłaty oraz 100zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania (por. § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia Dz. U. Nr 118 poz. 1269).

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w wyroku z 3 lutego 2017 r.