Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lutego 2017 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie IV Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Iwona Gierula

Protokolant: Monika Kurek

w obecności Prokuratora: Karoliny Staros

po rozpoznaniu na rozprawie głównej w dniu 17 lutego 2017 r.

sprawy A. M.

córki W. i B. z d. O.

ur. (...) w W.

oskarżonej o to, że:

w dniu 30 kwietnia 2016 roku w W., jadąc ul. (...), kierowała w ruchu lądowym, na drodze publicznej pojazdem mechanicznym m-ki F. (...) o nr rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości, tj. I pomiar 0,62 mg/l, II pomiar 0,68 mg/l, III pomiar 0,65 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu,

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

orzeka:

I.  na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k. i art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne wobec oskarżonej A. M. warunkowo umarza na okres 3 (trzech) lat próby;

II.  na podstawie art. 67 § 2 k.k. oddaje oskarżoną w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;

III.  na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 39 pkt 3 k.k. orzeka wobec oskarżonej środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 (dwóch) lat;

IV.  na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 39 pkt 7 k.k. orzeka od oskarżonej na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 5000 (pięć tysięcy) złotych;

V.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżoną od obowiązku zwrotu kosztów sądowych w całości, w tym od opłaty.

Sygn. akt IV K 479/16

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranego materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 kwietnia 2016 r. po godz. 22:00 A. M. spożywała alkohol w postaci piwa. Następnie około północy wyszła z domu i postanowiła udać się do sklepu po papierosy. Wsiadła do samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) i pojechała w kierunku sklepu (...), znajdującego się przy ul. (...) w W.. W domu bez opieki pozostał jej 3,5-letni syn F..

Po krótkim pościgu, przed blokiem przy ul. (...) w W., pojazd został zatrzymany do kontroli przez funkcjonariuszy Policji M. T. i Ł. S.. W trakcie przeprowadzonej kontroli od kierującej pojazdem A. M. wyczuwalna była wyraźna woń alkoholu. Badanie A. M. wykazało obecność: 0,62 mg/l (I. badanie, godz. 00:42), 0,68 mg/l (II. badanie, godz. 00:44) i 0,65 mg/l (III. badanie, godz. 01:28) alkoholu w wydychanym powietrzu. A. M. została zatrzymana przez Policję. A. M. w chwili zatrzymania nie posiadała uprawnień do kierowania pojazdami. Pojazd marki F. (...) o nr rej. (...) został pozostawiony na miejscu postojowym przed garażem stanowiącym własność A. M..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień oskarżonej (k. 23, 130-131), zeznań świadka M. T. (k. 12v, 132), protokołu badania alkomatem (k. 2), świadectwa wzorcowania (k. 3), protokołu zatrzymania (k. 4), oświadczenia (k. 7), oświadczenia (k. 8), protokołu zatrzymania rzeczy (k. 9-18), protokołu zajęcia mienia (k. 26-28), pisma z KP W. B. (k. 60), opinii sądowo - psychiatrycznej (k. 75-76), historii choroby oskarżonej (k. 93-94, k. 96-97), opinii sądowo - psychiatrycznej uzupełniającej (k. 104).

Oskarżona A. M. w trakcie prowadzonego postępowania przygotowawczego przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Podała, iż obecnie zamieszkuje wraz z małoletnimi synami F. L. i T. K.. Wskazała, iż niedawno wyprowadziła się od swojego byłego partnera, M. L., a także, iż od około roku uczęszcza na terapię psychologiczną w związku z depresją. Jak wskazała, w tym czasie przyjmowała również leki, obecnie ich nie przyjmuje. Wyjaśniła, iż w dniu 30.04.2016 r. około godz. 22.00, aby poprawić swój nastrój, wypiła trzy piwa, które kupiła wcześniej w sklepie. Następnie około północy wyszła z domu, nie zamykając drzwi, i postanowiła udać się do sklepu po papierosy. Wskazała, iż wsiadła do samochodu marki F. (...), którego właścicielem jest ojciec oskarżonej W. M., i pojechała w stronę sklepu (...) znajdującego się przy ul. (...), zaś po chwili została zatrzymana do kontroli przez patrol Policji. Jak podała oskarżona, nie wie, czemu wsiadła do auta i pojechała, albowiem wiedziała, że nie powinna była prowadzić samochodu po alkoholu. Jednakże, jak wskazała, była smutna, przygnębiona, brakowało jej papierosów.

W toku rozprawy głównej oskarżona A. M. ponownie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i podtrzymała złożone w toku postępowania przygotowawczego wyjaśnienia. Jednocześnie oskarżona wskazała, iż bardzo żałuje tego, co się stało. Podała, iż zdarzenie miało miejsce w trudnym okresie jej życia. Jak podała, była w trakcie leczenia psychiatrycznego, brała leki. W tym czasie wszystkie problemy się spiętrzyły, m.in. finansowe, jak i z ojcem F., który wcześniej stosował wobec niej przemoc fizyczną. Wskazała, iż zażywane przez nią leki powodowały u niej brak koncentracji w pracy. Nadto kilka dni przed zdarzeniem zaczęły dopadać oskarżoną stany, że to wszystko ją przerasta. Podała również, iż od września, kiedy rozpoczęła terapię, nastąpiło kilka zmian leków, albowiem leczenie wzmagało u niej złe samopoczucie. Wskazała także, iż po lekach ledwo wstawała z łóżka. Miała potworne bóle głowy, bardzo źle się czuła. W tamtym okresie w opiece nad dziećmi pomagali oskarżonej jedynie rodzice. Ojciec młodszego dziecka nie pomagał jej wcale.

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia oskarżonej A. M. Sąd uznał za wiarygodne w całości. Oskarżona na żadnym etapie postępowania nie kwestionowała swojej winy co do faktu, iż prowadziła pojazd, pomimo że wcześniej spożywała alkohol. Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonej za wiarygodne, albowiem są one zgodne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie, w szczególności zaś z treścią zeznań świadka M. T., który dokonał zatrzymania oskarżonej, jak również z treścią protokołu użycia urządzeń pomiarowych (k. 2-2v) oraz protokołu zatrzymania (k. 4). Sąd uznał za wiarygodną również tę część wyjaśnień, w której oskarżona podaje, iż zdarzenie miało miejsce w trudnym dla niej okresie, albowiem leczyła się psychiatrycznie w związku z depresją. Oskarżona tę okoliczność podawała konsekwentnie zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i sądowym, a nadto jest ona zgodna z historią choroby oskarżonej (k. 93-94, 96-97), jak i treścią opinii sądowo – psychiatrycznej (k. 75-76, 104).

W ocenie Sądu, za niebudzące wątpliwości uznać należy zeznania przesłuchanego w charakterze świadka M. T. (k. 12v, 132), który ze sprawą zetknął się jako funkcjonariusz Policji w czasie wykonywanych obowiązków służbowych. Zeznania złożone przez świadka są logiczne, spójne i zgodne z treścią pozostałego materiału dowodowego. Należy stwierdzić, że świadek jest osobą obcą w stosunku do oskarżonej i jako taka nie miał powodu, aby bezpodstawnie ją obciążać. Jednocześnie jako funkcjonariusz publiczny wykonywał czynności służbowe, a więc działał w sposób rutynowy, z należytą starannością i wnikliwością. Nadto okoliczności przez niego wskazane znajdują potwierdzenie w treści sporządzonej dokumentacji procesowej, związanej z podjętymi w stosunku do oskarżonej czynnościami, w tym treścią protokołu zatrzymania osoby (k. 4), treścią protokołu użycia urządzeń pomiarowych (k. 2-2v). Zeznania świadka należało zatem uznać za w pełni wiarygodne i zgodne z rzeczywistym przebiegiem zdarzeń.

Podobnie Sąd za niebudzącą wątpliwości uznał treść protokołu użycia urządzeń kontrolno-pomiarowych do ilościowego oznaczania alkoholu w wydychanym powietrzu, tj. A. A 2.0 nr 258/94, która potwierdza, że A. M. znajdowała się w stanie nietrzeźwości (k. 2), co zresztą nie było kwestionowane przez oskarżoną w niniejszej sprawie. Należy także zauważyć, że użyty w sprawie alkometr miał ważne świadectwo wzorcowania (k. 3).

W całej rozciągłości Sąd podzielił wnioski obu opinii sądowo - psychiatrycznych sporządzonych przez biegłych sądowych. Opinie zostały sporządzone przez specjalistów, przy wykorzystaniu ich wiedzy i doświadczenia zawodowego. Opinie te są profesjonalne, fachowe, wyczerpujące oraz rzetelne i dlatego, w ocenie Sądu, nie ma jakichkolwiek podstaw, aby je kwestionować. Przy tym w sposób jednoznaczny i w pełni przekonujący w opinii biegłych zostało uzasadnione stanowisko opiniujących w każdej kwestii istotnej dla sformułowania ostatecznych wniosków. Opinie te charakteryzuje wysoki profesjonalizm oraz klarowność i logika.

Odnośnie pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie, zaliczonych w poczet materiału dowodowego na podstawie art. 394 § 1 i 2 k.p.k., w tym protokołu zatrzymania (k. 2), świadectwa wzorcowania (k. 3), oświadczeń (k. 7, 8), protokołu zatrzymania rzeczy (k. 9-18), protokołu zajęcia mienia (k. 26-28), pisma z KP W. B. (k. 60), opinii sądowo - psychiatrycznej (k. 75-76), historii choroby oskarżonej (k. 93-94, k. 96-97), opinii sądowo - psychiatrycznej uzupełniającej (k. 104), Sąd uwzględnił je przy ustalaniu stanu faktycznego, nie znajdując podstaw do zakwestionowania ich autentyczności ani prawdziwości zawartych w nich treści.

W świetle tak ukształtowanego materiału dowodowego, po dokonaniu jego oceny w oparciu o kryteria zawarte w art. 7 k.p.k., Sąd uznał, iż wina oskarżonej odnośnie zarzucanego jej czynu nie budzi żadnych wątpliwości. Zdaniem Sądu, w świetle poczynionych ustaleń faktycznych niewątpliwym jest, że A. M. kierowała samochodem marki F. (...) o nr rej. (...), będąc w stanie nietrzeźwości. Tym samym swoim zachowaniem wypełniła znamiona czynu określonego w art. 178a § 1 k.k. Stan nietrzeźwości, w myśl art. 115 § 16 k.k., zachodzi, gdy w próbie krwi pobranej od badanego występuje stężenie powyżej 0,5 promila alkoholu albo stężenie w wydychanym powietrzu powyżej 0,25 mg alkoholu w 1 dm ³. Jak wynika z protokołu, badania przeprowadzono w sposób prawidłowy, a uzyskane wyniki jednoznacznie wskazywały, że oskarżona była nietrzeźwa i to w stopniu znacznym.

Pomimo znacznych wskazań alkometru, Sąd zdecydował się w niniejszej sprawie warunkowo umorzyć postępowanie karne wobec oskarżonej. Podejmując tę decyzję, Sąd przede wszystkim kierował się tym, że wina oskarżonej i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne. Oskarżona poruszała się samochodem w nocy ok. godz. 00.30, kiedy natężenie ruchu ulicznego jest małe. Nadto prowadziła pojazd, w którym nie było pasażerów, oraz przejechała niewielki odcinek, kierując się jedynie do sklepu.

W ocenie Sądu również okoliczności popełnienia tego czynu nie budziły żadnych wątpliwości. Oskarżona poruszała się pojazdem mechanicznym, znajdując się w stanie nietrzeźwości, który był widoczny na pierwszy rzut oka, wobec unoszącej się woni alkoholu i który został potwierdzony wynikami badania alkometrem. Oskarżona zdawała sobie sprawę ze stanu, w którym się znajduje, jak sama twierdziła, wypiła tego dnia po godz. 22:00 trzy piwa i wiedziała, że nie powinna prowadzić samochodu po alkoholu. Nadto oskarżona została zatrzymana w momencie, gdy prowadziła pojazd mechaniczny na drodze publicznej. Należy także zauważyć, że oskarżona przyznała się do winy i wniosła o warunkowe umorzenie postępowania, a znaczne stężenie alkoholu w jej organizmie i sposób zachowania jednoznacznie wskazują na pełną świadomość tego stanu. Z tych wszystkich przyczyn okoliczności popełnienia czynu zarzucanego oskarżonej nie budziły jakichkolwiek wątpliwości Sądu.

Sąd, podejmując decyzję w przedmiocie warunkowego umorzenia postępowania karnego, wziął pod uwagę, iż oskarżona jest matką samotnie wychowującą i utrzymującą dwójkę małoletnich dzieci, jednocześnie pracującą zawodowo. Sąd wziął także pod uwagę, iż w dacie zdarzenia oskarżona znajdowała się w trudnym dla niej okresie w związku z rozstaniem z dotychczasowym partnerem życiowym oraz leczeniem depresji. Nadto Sąd wziął pod uwagę dotychczasową niekaralność oskarżonej (k. 122). Wszystkie te okoliczności wpłynęły na podjęcie przez Sąd uzasadnionego przypuszczenia, iż pomimo warunkowego umorzenia postępowania karnego będzie ona przestrzegała porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

Biorąc pod uwagę wszystkie powyższe okoliczności Sąd warunkowo umorzył postępowanie karne względem oskarżonej, oznaczając jednak maksymalny czas okresu próby, tj. okres trzyletni, zważywszy na znaczny stan nietrzeźwości, w którym znajdowała się A. M., oraz okoliczności towarzyszące jej zatrzymaniu. Natomiast poddanie oskarżonej w tym okresie dozorowi kuratora pozwoli efektywnie zweryfikować sposób zachowania oskarżonej i zasadność orzeczonego wobec niej środka probacyjnego.

Również z uwagi na ww. okoliczności, zwłaszcza znaczny stopień nietrzeźwości, z którego oskarżona w pełni zdawała sobie sprawę, Sąd doszedł do przekonania, że pomimo warunkowego umorzenia postępowania winien orzec względem oskarżonej środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat.

Sąd orzekł również wobec oskarżonej A. M. świadczenie pieniężne w kwocie 5000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej (art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 39 pkt 7 k.k.). Przy orzekaniu ww. środka karnego Sąd miał na uwadze zarówno istniejące w tym zakresie potrzeby społeczne, jak i konieczność uświadomienia oskarżonej naganności i niestosowności jej postępowania. Oznaczając kwotę świadczenia pieniężnego Sąd wziął pod uwagę sytuację majątkową, osobistą i możliwości zarobkowe oskarżonej. Sąd orzekł świadczenie pieniężne w kwocie 5000 zł, uznając, iż kwota ta jest dostosowana do wagi czynu oskarżonej i jej możliwości finansowych.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżoną od zapłaty kosztów sądowych w niniejszej sprawie, które przejął na rachunek Skarbu Państwa – uznając, iż ich uiszczenie byłoby dla niej zbyt uciążliwe, zwłaszcza w sytuacji, gdy została zobowiązana do zapłaty kwoty 5.000 zł tytułem świadczenia pieniężnego.

Z uwagi na powyższe, na podstawie powołanych przepisów, należało orzec jak w sentencji.