Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Tomasz Kalsztein

Protokolant: Milena Bartłomiejczyk

po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2017 roku

na rozprawie w Łodzi

sprawy z powództwa P. C. (1)

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej V. (...) w W.

o zapłatę kwoty 12.696,44 zł

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółce Akcyjnej V. (...) w W. na rzecz powoda P. C. (1) kwotę 1.544,56 zł (jeden tysiąc pięćset czterdzieści cztery złote pięćdziesiąt sześć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 30 kwietnia 2014 oku do dnia 31 grudnia 2015 roku i z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałej części;

III.  zasądza od powoda P. C. (1) na rzecz pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) w W. kwotę 1.674,92 zł (jeden tysiąc sześćset siedemdziesiąt cztery złote dziewięćdziesiąt dwa grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu w części;

IV.  nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi od:

- powoda P. C. (1) kwotę 873,16 zł (osiemset siedemdziesiąt trzy złote szesnaście grosze),

- pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) w W. kwotę 119,07 zł (sto dziewiętnaście złotych siedem groszy)

tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt I C 1063/14

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 10 czerwca 2014 r. powód P. C. (1), zastępowany przez radcę prawnego, wniósł o wydanie nakazu w postępowaniu upominawczym, w którym Sąd orzeknie o obowiązku uiszczenia przez pozwanego (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda kwoty 11.000 zł z ustawowymi odsetkami za okres od dnia 19 maja 2013 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu według norm przepisanych, w tym opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł w terminie 14 dni od doręczenia nakazu zapłaty względnie wniósł w tym terminie sprzeciw, zaś w przypadku wniesienia sprzeciwu o zasądzenie od pozwanego zgodnie z pozwem.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż w dniu 12 kwietnia 2013 r. poszkodowany B. K. doznał szkody w pojeździe marki T. nr rej. (...), za którą odpowiedzialność ponosi pozwany. Pozwany przyznał poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 4.055,44 zł brutto. Powód nabył od poszkodowanego wierzytelność. W jego ocenie niedopłata wynosi 12.579,82 zł i jest to różnica pomiędzy kwotą wynikającą z kalkulacji powoda, a kwotą wypłaconą przez pozwanego.

/pozew z dn. 10.06.2014 r. k. 3 – 5/

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie I Nc 840/14 z dnia 1 sierpnia 2014 r. referendarz sądowy Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, Wydział I Cywilny orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

/nakaz zapłaty z dn. 01.08.2014 r. k. 17/

Odpis pozwu został doręczony pozwanemu dnia 14 sierpnia 2014 r.

/potwierdzenie odbioru k. 19/

We wniesionym dnia 28 sierpnia 2014 r. sprzeciwie od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym pozwany, reprezentowany przez radcę prawnego, wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od strony powodowej na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych oraz kosztów opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. W ocenie pozwanego wypłacona poszkodowanemu w toku postępowania likwidacyjnego kwota odszkodowania była odpowiednia do wysokości szkody powstałej w pojeździe powoda. Z ostrożności pełnomocnik pozwanego wskazał, iż w razie ustalenia kosztów naprawy przy użyciu nowych części oryginalnych, ich koszt przewyższyłby wartość pojazdu przed szkodą.

/sprzeciw z dn. 28.08.2014 r. k. 21 – 29/

Pismem procesowym z dnia 30 marca 2016 r. pełnomocnik pozwanego wskazał na zmianę podmiotową po stronie pozwanego z uwagi na połączenie spółek (...) S.A. (...) S.A. V. (...) poprzez przeniesienie całego majątku spółki (...) S.A. V. (...) na (...) S.A. V. (...) w trybie art. 492 § 1 pkt 1) k.s.h.

/pismo procesowe pełnomocnika pozwanego z dn. 30.03.2016 r. k. 111 i v./

Pismem procesowym z dnia 21 grudnia 2016 r. złożonym na rozprawie w dniu 21 grudnia 2016 r. pełnomocnik powoda rozszerzył żądanie pozwu o kwotę 1.696,44 zł tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami jak w pozwie, z tym, że od dnia 1 stycznia 2016 r. z ustawowymi odsetkami za opóźnienie do dnia zapłaty.

/pismo procesowe z dn. 21.12.2016 r. k. 104, elektroniczny protokół rozprawy z dn. 21.12.2016 r. k. 108/

Odpis pisma zawierającego rozszerzenie powództwa został doręczony pełnomocnikowi pozwanego dnia 28 grudnia 2016 r. Pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie powództwa również w rozszerzonej części.

/pismo procesowe pełnomocnika pozwanego z dn. 11.01.2017 r. k. 109/

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 12 kwietnia 2013 r. doszło do kolizji drogowej w której uszkodzony został pojazd B. K. z winy posiadacza pojazdu marki F. (...) posiadającego ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego.

/bezsporne, akta szkody nr 02/ (...)/

Pozwany w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił poszkodowanemu kwotę 4.055,44 zł netto tytułem odszkodowania.

/bezsporne, akta szkody nr 02/ (...)/

Pozwany zlecił Spółdzielni Usługowej (...) w W. sporządzenie kosztorysu szkody z dnia 12 kwietnia 2013 r. W kosztorysie ustalono, iż koszt naprawy pojazdu wynosi 4.055,44 zł.

/kosztorys – E.’s nr (...) z dn. 18.04.2013 r. k. 7 i v., akta szkody nr 02/ (...)/

Poszkodowany B. K. zlecił sporządzenie prywatnego kosztorysu naprawy pojazdu, zgodnie z którym koszt ten wynosi 16.635,26 zł.

/kalkulacja naprawy nr 131/12/13 k. 10 – 11 v./

W dniu 4 kwietnia 2014 r. pomiędzy B. K. (Cedentem), a P. C. (1) (Cesjonariuszem) została zawarta umowa przelewu wierzytelności, na podstawie której Cedent przelał na Cesjonariusza wszystkie wierzytelności przeciwko (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. wynikające ze szkody z dnia 12 kwietnia 2013 r. zarejestrowanej pod nr (...) w pojeździe T. (...) o nr rej. (...), w tym z tytułu kosztów naprawy, odsetek ustawowych, wynajmu pojazdu zastępczego, holowania i innych należnych świadczeń.

/umowa przelewu wierzytelności z dn. 04.04.2014 r. k. 8/

Pismem z dnia 10 kwietnia 2014 r., doręczonym dnia 15 kwietnia 2014 r., powód P. C. (2) wezwał pozwanego do zapłaty w terminie 14 dni od otrzymania pisma kwoty 12.579,82 zł wraz z należnymi odsetkami tytułem kosztów naprawy pojazdu.

/wezwanie do zapłaty z dn. 10.04.2014 r. k. 9 i v., akta szkody nr 02/ (...)/

Pozwany w piśmie z dnia 12 maja 2014 r. wskazał, iż wycena zakresu uszkodzeń pojazdu na kwotę 4.055,44 zł jest prawidłowa, zaś żądanie powoda nadmierne. Dla uwzględnienia roszczenia wniesiono o przedstawienie kosztów rzeczywistej naprawy pojazdu.

/decyzja z dn. 12.05.2014 r. k. 12 i v. wraz z załącznikami k. 13 – 14 v./

Koszt naprawy pojazdu marki T. (...) o nr rej. (...) w związku ze szkodą z dnia 12 kwietnia 2013 r. wyniósł 13.618,60 zł netto (16.750.88 zł brutto). Koszt naprawy obejmuje przyjęcie kosztu roboczogodziny naprawy na kwotę 95 zł odpowiadającej średniej stawce w regionie (...) oraz przy założeniu wykonania naprawy zgodnie z zaleceniami i technologią producenta tj. przy zastosowaniu oryginalnych części zamiennych.

Wartość pojazdu w stanie nieuszkodzonym w kwietniu 2013 r. wynosiła 10.800 zł brutto przy zastosowaniu korekty – 50% z uwagi na przystosowanie pojazdu z ruchu lewostronnego do prawostronnego. Wartość pojazdu w stanie uszkodzonym wynosiła 5.200 zł brutto.

W dacie zdarzenia szkodzącego koniecznym było przystosowanie pojazdu z ruchu lewostronnego do prawostronnego. Dostosowanie pojazdu z ruchu lewostronnego do ruchu prawostronnego nie jest możliwe na poziomie użytkownika indywidualnego. Jest to istotna ingerencja w konstrukcję pojazdu. Konieczne w takim wypadku poddanie pojazdu homologacji jest nieopłacalne. Nadto dostosowanie ruchu pojazdu z lewostronnego na prawostronny znacząco zmniejsza atrakcyjność pojazdów przerabianych z punktu widzenia nabywcy. Jedyną zaletą pojazdów przystosowanych do ruchu lewostronnego jest ich cena. Zatem zastosowanie korekty ujemnej z tytułu konieczności dostosowania pojazdu do ruchu prawostronnego na poziomie – 50% jest uzasadnione.

/opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i analiz wypadków komunikacyjnych R. B. z dn. 20.08.2015 r. k. 56 – 66 z załącznikami k. 67 – 72, uzupełniająca pisemna opinia z dn. 27.02.0216 r. k. 90 – 93 wraz z załącznikami k. 94 – 98, uzupełniająca pisemna opinia z dn. 23.06.2016 r. k. 143/

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił w oparciu o powyżej wymieniony materiał dowodowy.

W szczególności ustalenia Sąd oparł na opiniach biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i analiz wypadków komunikacyjnych R. B.. Opinia biegłego R. B. została zakwestionowana przez pełnomocnika strony powodowej, który zarzucił, iż biegły nieprawidłowo wyliczył ujemną korektę ze względu na przystosowanie pojazdu do ruchu lewostronnego. W ocenie powoda należną korektą jest korekta na poziomie 20 – 25%. Wniósł również o wydanie opinii uzupełniającej w zakresie wyjaśnienia zasadności i wysokości korekt ujemnych z tytułu wcześniejszych napraw i koniecznych napraw pojazdu oraz ustalenia wartości pojazdu z zastosowaniem 20% korekty. W sporządzonej w dniu 23 czerwca 2016 r. opinii uzupełniającej biegły R. B. w sposób należyty i wyczerpujący ustosunkował się do zarzutów powoda, w ocenie Sądu kompleksowo wyjaśniając, iż zastosowanie korekty z tytułu przystosowania pojazdu do ruchu prawostronnego na poziomie – 20% było nieuzasadnione sytuacją rynkową takich pojazdów na terenie Polski w 2013 r. Sporządzoną opinię podstawową w brzmieniu uzupełnionym opiniami z dnia 27 lutego 2016 r. oraz 23 czerwca 2016 r. Sąd uznał za wiarygodną z uwagi na logiczność wniosków biegłego w świetle materiału dowodowego oraz w świetle wiedzy specjalnej, której biegły jest źródłem. Opinia jest logiczna, kompletna i kategoryczna. Cechuje ją wysoki stopień fachowości, stąd nie sposób odmówić jej waloru wiarygodności. Z uwagi na powyższe Sąd przyznał opiniom biegłego walor pełnowartościowych źródeł wiedzy specjalnej i oparł na nich swe ustalenia.

W związku z powyższym Sąd na rozprawie w dniu 21 grudnia 2016 r. oddalił wniosek pełnomocnika powoda o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie powód P. C. (1) wnosił o zasądzenie na jego rzecz odszkodowania za szkodę w pojeździe marki T. (...) o nr rej. (...), doznaną przez poprzednika prawnego powoda w kolizji drogowej z dnia 12 kwietnia 2013 r. Pozwany nie kwestionował zasady odpowiedzialności podnosząc jedynie nadmierność żądania powoda.

Żądanie strony powodowej znajduje oparcie w treści art. 822 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. Zgodnie z art. 436 § 2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Powrót do zasad ogólnych oznacza przede wszystkim ukształtowanie odpowiedzialności na zasadzie winy kierującego pojazdem sformułowanej w przepisie art. 415 k.c. Ze względu jednak na fakt, iż ustawodawca polski wprowadził obowiązkowe ubezpieczenie komunikacyjne, odpowiedzialność za posiadacza mechanicznego środka komunikacji przejmuje ubezpieczyciel. W myśl przepisu art. 19 ust. 1 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) osoba poszkodowana w wypadku ma prawo dochodzenia roszczenia odszkodowawczego bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Nadto, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz pojazdu lub kierujący jest obowiązany do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest m.in. utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia (por. art. 34 ust. 1 ww. ustawy).

Spór w niniejszej sprawie koncentrował się zatem na wysokości należnego odszkodowania, w tym na ustaleniu czy szkoda doznana przez powoda miała charakter całkowity, a także wartości kosztów naprawy.

Zakres ochrony ubezpieczeniowej z tytułu ubezpieczenia OC jest wyznaczony granicami odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu, który spowodował wypadek (szkodę), do którego to rozstrzygnięcia koniecznym jest sięgnięcie do ogólnych reguł Kodeksu cywilnego, odnoszących się do zakresu odszkodowania. W tym zakresie szczególnie istotnym jest oparcie się na regułach wskazanych w art. 361 § 1 i 2 k.c., które wprowadzają zasadę pełnego odszkodowania. Pełniona przez odszkodowanie funkcja kompensacyjna oznacza, iż odszkodowanie winno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy poprzedzający zdarzenie szkodzące, nie mogąc jednocześnie wzbogacić poszkodowanego poprzez przewyższenie wysokości faktycznie poniesionej szkody. Dla spełnienia swej roli wysokość odszkodowania powinna pokrywać wszelkie celowe i uzasadnione ekonomicznie wydatki niezbędne dla przywrócenia stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu. Do wydatków spełniających te kryteria zaliczone zostały koszty nowych części zamiennych, niezbędnych do naprawy pojazdu (por. uchwała w składzie siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 r., III CZP 80/11, OSNC 2012/10/112). Wątpliwości czy nowe części zamienne powinny być oryginalnymi częściami zamiennymi sygnowanymi logo producenta czy też częściami zamiennymi o porównywalnej jakości przesądził Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 20 czerwca 2012 r. (III CZP 85/11, Lex nr 1218190) w którym stwierdził, że w przypadku uszkodzenia tych części pojazdu, które przed uszkodzeniem były częściami oryginalnymi sygnowanymi logo producenta, należy uwzględniać ceny nowych części oryginalnych, zaś pomniejszenie ich wartości o wartość zużycia uszkodzonych części dopuszczalne jest jedynie wówczas, gdyby uwzględnienie nowych części w znaczny sposób zwiększało wartość całego pojazdu. Jeśli zaś ubezpieczyciel chciałby podważyć wysokość tak ustalonego odszkodowania, wykazując przykładowo, że ze względu na wiek pojazdu lub jego stan sprzed uszkodzenia odszkodowanie to będzie zawyżone, powinien to wykazać, w tym bowiem zakresie to na nim spoczywa ciężar dowodu (por. postanowienie Sądu Najwyższego III CZP 85/11). Podkreślić należy również ugruntowane stanowisko orzecznictwa, iż obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego czy poszkodowany dokonał naprawy i czy w ogóle zamierza ją naprawić (por. uchwały SN z 15.11.2001 r., sygn. akt III CZP 68/01, OSPIKA 2002, nr 7-8, poz. 103, wyrok SN z 7.08.2003 r., sygn. akt IV CKN 387/01; Lex nr 141410).

Rozważenia na gruncie niniejszej sprawy wymaga również zagadnienie szkody całkowitej. W orzecznictwie wskazuje się, iż koszt naprawy uszkodzonego w wypadku komunikacyjnym pojazdu, nie przewyższający jego wartości sprzed wypadku nie jest nadmierny w rozumieniu art. 363 § 1 k.c. (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12.01.2006 r. III CZP 76/05, publ. Biuletyn SN 2006/1). Pojęcie „szkody całkowitej” nie zostało uregulowane na gruncie przepisów prawa. Termin ten wywodzi się z praktyki ubezpieczeniowej powstałej w toku likwidacji szkód oraz z orzecznictwa sądów powszechnych spory na tym tle rozpoznających. Z analizy rozstrzygnięć wywieść można, iż szkoda częściowa ma miejsce wówczas, gdy uszkodzony pojazd nadaje się do naprawy, a koszt naprawy nie przekracza wartości w dniu ustalenia przez zakład ubezpieczeń tego odszkodowania. Natomiast szkoda całkowita występuje wówczas, gdy pojazd uległ zniszczeniu w takim stopniu, że nie nadaje się do naprawy, albo gdy koszty naprawy przekroczyłyby wartość pojazdu w dniu likwidacji szkody (tak wyrok SA w Katowicach z dnia 12 lutego 1992 r., sygn. akt I ACr 30/92, OSA 1993, nr 5, poz. 32; wyrok SN z dnia 2002.02.20 V CKN 903/00 OSNC 2003/1/15; ww. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12.01.2006 r. III CZP 76/05). Przesłanką zaistnienia w sprawie szkody całkowitej jest zatem nieopłacalność naprawy.

W niniejszej sprawie Sąd, opierając się o opinie biegłego sądowego R. B., którym z wyżej omówionych względów przyznał wiarę w całości, ustalił, iż koszt naprawy pojazdu marki T. (...) o nr rej. (...) w związku ze szkodą z dnia 12 kwietnia 2013 r. wyniósłby 16.750.88 zł brutto, zaś wartość pojazdu w stanie nieuszkodzonym w kwietniu 2013 r. wynosiła 10.800 zł brutto. Wartość kosztów naprawy pojazdu w sposób znaczny przekraczała wartość pojazdu sprzed zdarzenia szkodzącego, a zatem miejsce w niniejszej sprawie miała szkoda całkowita.

Zauważyć przy tym należy, iż Sąd w pełni podzielił słuszność rozważań biegłego w przedmiocie zastosowania korekty – 50% z uwagi na przystosowanie pojazdu marki T. (...) z ruchu lewostronnego do prawostronnego. Biegły w przekonaniu Sądu logicznie uzasadnił, iż w dacie zdarzenia szkodzącego koniecznym było przystosowanie pojazdu z ruchu lewostronnego do prawostronnego, a także wyjaśnił konsekwencje takiego przystosowania dla wartości pojazdu dostosowywanego. W ocenie Sądu jest to istotna ingerencja w konstrukcję pojazdu, która dodatkowo znacząco zmniejsza atrakcyjność pojazdów przerabianych z punktu widzenia nabywcy. Zastosowanie korekty ujemnej z tytułu konieczności dostosowania pojazdu do ruchu prawostronnego na poziomie – 50% jest zatem w przekonaniu Sądu w pełni uzasadnione.

Jednocześnie na poczet należnego powodowi odszkodowania należy zaliczyć kwotę uzyskaną przez niego za z tytułu pozostałości samochodu po wypadku w wysokości 5.200 zł brutto, albowiem w sytuacjach, w których zniszczeniu uległa rzecz, a pozostałości po niej prezentują jednak pewną wartość, wartość ta podlega odliczeniu od należnego poszkodowanemu odszkodowania. Zdarzenie będące źródłem szkody nie może prowadzić do wzbogacenia się poszkodowanego (wyrok SN z 06.04.2004 r. I CK 557/03, Legalis).

Z uwagi na powyższe Sąd ustalił, iż roszczenie zasługiwało na uwzględnienie w zakresie kwoty 1.544,56 zł, albowiem odszkodowanie należne z tytułu szkody z dnia 12 kwietnia 2013 r. wynosi 5.600 zł (10.800 zł – 5.200 zł), zaś dodatkowo odliczeniu podlegała kwota 4.055,44 zł wypłacona poszkodowanemu przez pozwanego w toku postępowania likwidacyjnego.

W pozostałym zakresie, tj. co do kwoty 11.151,88 zł, roszczenie podlegało oddaleniu.

O odsetkach od uwzględnionej części roszczenia Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu na podstawie art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c. oraz w zw. z art. 14 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 ze zm.). W ocenie Sądu w niniejszej sprawie roszczenie dochodzone niniejszym pozwem stało się wymagalne, wbrew twierdzeniom powoda, nie od dnia 19 maja 2013 r., a dopiero od upływu 14 – dniowego terminu wyznaczonego pozwanemu przez powoda w piśmie precyzującym żądanie co do wysokości tj. od dnia 30 kwietnia 2014 r. i od tej daty uwzględnił żądanie zasądzenia odsetek. Wskazać bowiem należy, iż wcześniej toczące się postępowanie likwidacyjne zostało zakończone wypłaceniem przez pozwanego odszkodowania w kwocie 4.055,44 zł, zaś powód ani poszkodowany nie wzywali do wypłaty odszkodowania w wyższej wysokości. W pozostałym zakresie, tj. w zakresie żądania zasądzenie odsetek od dnia 19 maja 2013 r. do dnia 29 kwietnia 2014 r. Sąd oddalił powództwo.

O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął w punkcie III. sentencji wyroku rozkładając je między stronami stosownie do wyniku postępowania, tj. na zasadzie art. 100 k.p.c. Do kosztów poniesionych przez powoda w łącznej kwocie 3.767 zł należały 550 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, 2400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 800 zł tytułem zaliczki na wynagrodzenie biegłego k. 48 (k. 78, k. 103). Do kosztów poniesionych przez pozwanego należały 2400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Powód dochodził zasądzenia na jego rzecz kwoty 12.696,44 zł, zaś żądanie zostało uwzględnione jedynie co do 1.544,56 zł tj. w 12%, a zatem powód przegrał proces w 88%, zaś pozwany w 12%. Powód winien zatem ponieść koszty procesu w wysokości 5441,92 zł, zaś pozwany w 742,08 zł.

W związku z powyższym Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.674,92 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

W toku postępowania ze Skarbu Państwa zostały wyłożone tymczasowo koszty procesu obciążające strony. Do kosztów tych, w łącznej kwocie 992,23 zł, należało wynagrodzenie biegłego R. B. za sporządzenie opinii uzupełniających w kwotach 472,72 zł (k. 103) oraz 434,51 zł (k. 154), a także 85 zł tytułem opłaty uzupełniającej od pozwu. Na podstawie art. 113 u.k.s.c. w zw. z art. 100 k.p.c. w punkcie IV. sentencji wyroku Sąd nakazał pobrać tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów procesu od powoda kwotę 873,16 zł (88% x 992,23 zł), zaś od pozwanego kwotę 119,07 zł (12% x 992,23 zł).